Deze week begon de Lente ! Weliswaar nog in diepvriesoutfit maar dat doet er niet toe. Nu gaan we definitief weer bergop en kan ik weer volop tripjes plannen. Het heeft de laatste dagen een beetje stil gelegen mede door de afwezigheid van de stapmaten. De Ronny die op de camino laveert. Hij stelt het trouwens goed maar heeft de weergoden een beetje tegen. Veel regen en wind en de talloze overstroomde paden maken het er niet makkelijk op. Hij zit er nu dan ook in het grelligste stukje van Spanje, de Extramadura. Geloof me, daar loopt ge niet zoals in het Nachtegalenpark met uw handen in uw zakken. Toen ik er stapte ... 42°C, de braadpan van Europa en nu 's nachts nog stenendik vriezen, overdag loopt het al wel wat op maar de regen is wel een beetje spelbreker volgens onze maat. Maar hij geniet weeral met volle teugen. Den Hugo is dan weer onderweg naar zijne maat in Duitsland. Ik blijf er daardoor een beetje verweesd bij achter en dan heb ik nog af te rekenen met die lelijke koude kalkoen die me parten speelt. Stoppen met smoren geeft zo van die ontwenningsverschijnselen. Verkoudheid, grieperigheid en een verhoogde sensiviteit voor wat men de voorjaarsdepressie noemt. Naar het schijnt heel normaal. Je lijf heeft volop werk met een grote schoonmaakbeurt waardoor je weerstand flink wordt aangetast zodat de vatbaarheid voor infecties erg groot wordt. Nog een klein beetje doorbijten en dan is dat ook weeral verleden tijd.
Tegen vrijdag zou den Hugo in Hannuit zitten. Waarom hem daar niet eens opzoeken en een stukje meelopen richting Duitsland ? Een strak plan dat wel om een vroege start vroeg. Hugo loopt er weeral zo rond de 30 paaltjes per dag .... daar moet je om 11 uur 's morgens niet meer aan beginnen.
Vroeg dag dus vandaag. Als je al om 5u18 een trein moet nemen dan kruip je best op tijd in en uit je bed. Het werd een vlotte treinreis tot in Landen. Weliswaar een dik anderhalf uurtje maar het ging goed vooruit. In Landen moest ik de TEC bus nemen, de Waalse tegenhanger van De Lijn, naar Huy. Die stond al klaar om 7 uur aan het perron daar in Landen. Vriendelijke chauffeur. Een Vlaming die bij de Waalse vervoersmaatschappij zijn boterham verdiende. Alhoewel hij maar eerst om 7u30 zou starten mocht ik al om 7 uur plaats nemen in zijn bus. Rond 8 uur kon ik afstappen in Hannuit. Daar zou den Hugo aansluiten na zijn Bed and Breakfast avontuur in Villers le Peuplier. Na een halfuurke dook hij op. Dat halfuurke heb ik doorgebracht met rond de kerk te stappen. Ik kreeg den indruk dat daar in dat dorpke iemand met een grote hond woont die daar systematisch en met regelmaat de straten volschijt. Alle 10 meter ligt daar een hoop geld, zelfde kleur, zelfde vorm als het ondertussen al niet platgetrapt werd ... waar blijft verdorie het respect voor je omgeving en je dorpsgenoten ? Onvoorstelbaar dat zoiets je koud kan laten. Daar aan die kerk was het fris, armoedig, grijs en kaal, zelfs koud en gemeen blaffende honden achter hun schuttingen zetten dat desolate nog eens extra in de verf. Er viel weinig tot geen positieve energie te rapen daar in dat Waalse hol van Pluto. Het zou vlug beteren. Eens op stap met den Hugo konden we genieten van de weidse vergezichten op de hoge plateaus rond Hannuit. De panorama's aangeboden op de 'ravels' compenseerden ruimschoots de troosteloosheid van de Waalse dorpjes.
Om de één of andere duistere reden raakten we verzeild op een Santiagopad. Den Hugo maakte me opmerkzaam aan een sticker met de omgekeerde schelp. Je doet het er niet om maar het is alsof je er naartoe gezogen wordt. We liepen er al een tijdje op totdat er ineens een oudere dame op haar sloefen ons achternagehold kwam. "Vous marchez vers Compostelle ?" luidde haar vraag. 't Mens was helemaal buiten adem. Nee madam maar .... We moesten haar volgen naar haar huis waar we een kommeke koffie met een koekske aangeboden kregen. Dat deed ze met alle Santiagogangers die haar huis passeerden. 4 jaar geleden was ze haar ouders en haar man verloren. Tot tranen toe bewogen vertelde ze over haar inzet in Lourdes, haar fascinatie voor de Pyreneéen. 't Mens was duidelijk éénzaam en zocht troost op haar manier in het spirituele domein van bedevaarders en pelgrims. Een toonbeeld van naastenliefde.
Toen we opkrasten gaf ze 5€ aan den Hugo om een bougieke voor haar aan te steken in Santiago. Hij zou daar eerst toekomen dit jaar. Kun je zoiets nu weigeren, vraagde hij zich af. Een heel emotioneel gedreven en braaf mens. Zo maar vreemde mensen uitnodigen op de koffie bij je thuis. Je kan ze op één hand tellen !
We waren aan het stappen. Heel mooie natuur. Glooiende landschappen en zelfs hier en daar erg steil. Veel klimmen dus en ik was blij mijn walkingpoles bij te hebben. 600 hoogtemetertjes begint al te tellen voor een doordeweeks dagwandelingetje. Zalig wandelen werd het het maar nog niet het minste tekentje van de lente viel er te bespeuren. Het was verdorie koud daar op die kronkelwegeltjes. Paadjes die regelmatig geflankeerd werden door indrukwekkende rotspartijen, af en toe een middeleeuwse kasteelburcht zoals die van Moha. De klimsport moet hier erg populair zijn gezien de veelheid aan bordjes die naar het rotsbeklimmen verwijzen. In Moha zelf zijn we een steengroeve gepasseerd. Indrukwekkend hoe de mens in die rotswanden de natuurlijke rijkdommen exploiteert. Fijn om op te merken is wel dat er in deze steengroeves allerlei natuurbehoudende projecten op poten worden gezet om de exploitatie van de groeve een groen karakter te geven.
We zaten in Nomensland. Speciaal, erg karakteristiek voor het Waalse landschap. Geen enkel kroegje tegengekomen. De dorpjes Burdines, Avennes, Marneffe, Oteppe, Bas Oha ... allemaal zo dood als een pier. Je zou er niet dood willen gevonden worden. Spookdorpjes. Misschien dat er in de zomer wat meer te beleven valt. Hoe doods de dorpjes ook zijn, het contrast met de kleine stadjes is merkwaardig. Hannuit, Wanzé, Huy, stuk voor stuk verstedelijkte dorpjes waarin je wel het nodige vertier en animatie kan aantreffen.
We zaten al in Hoei ! Van hieruit zouden we terug naar huis sporen. Ook den Hugo. Hij verkoos om het weekend thuis door te brengen. De Bed and Breakfasten waren iets te kostelijk en zeker in de weekends. In het stationsbuffet trakteerde den Hugo nog met een smakelijke Charles Quint ! De trein was er zo. Maandag vertrekt den Hugo terug op pad. Hij zal dan naar Gouvy sporen en van daaruit door Luxemburg naar Duitsland tenen. Hopelijk is het dan wat beter weer. Dat stapt toch veel plezanter hoor !
