De voorbereidingen voor het gezinsweekend stonden het wekelijkse wandelingetje op donderdag een beetje in de weg. Wat meer is, de eerstvolgende maanden zal het wandelschema grondig door elkaar geschud worden. De Ronny is op tocht en binnenkort ook den Hugo. Onze andere 2 stapmaten, de Michel Angelo en de Marc zitten nog steeds in het arbeidscircuit en bijgevolg moet er spaarzaam met de verlofdagen omgesprongen worden. Nog eventjes en zij kunnen ook tot ridder geslagen worden in het pensioenschap. Nog wat geduld dus, het einde komt voor hen stilaan in zicht.
Een weekendje in een recreatiepark met de ganse kroost kan al wel eens leuk zijn. Het Vennenbos in Hapert is zo een park. Gelegen in de Noord-Brabantse kempen en niet zo ver van Eindhoven bleek dit een prima bestemming te zijn. 2 chaletjes werden er gehuurd om het nageslacht en partners te huisvesten en dit met het vooruitzicht op een gezellig samenzijn.
Nergens heb ik ooit gelezen of gehoord dat stappen of wandelen erfelijk bepaald zou zijn. Moest het toch zo zijn, dan blijkt dat gen toch te ontbreken in het DNA van m'n nazaten. Een bezoekje aan de kinderboerderij sprak hen eventjes iets meer aan. Alzo heb ik een klein solowandelingetje uit de brand kunnen slepen. Om en rond het park waren er verschillende bewegwijzerde wandelingen. De bos en heidewandeling, een stukje door de Cartierheide en de Spijkertse heide is een greepje uit het lokale aanbod. Keuze genoeg maar ik ben m'n neus achternagelopen. Vlak naast dat park loopt de A67/E34 en die zorgde voor heel wat lawaaihinder die je helemaal niet verwacht op een plaats waar je de rust van de natuur zou moeten kunnen proeven. Als natuurwandelaar wordt je daar op de duur erg opmerkzaam voor.
Ik waande me terug even op het Pieterpad. Nog geen 20 meter begeef je je op een natuurpad en je wordt al rond de oren gemept met allerlei regeltjes. Verboden dit, verboden dat, honden aan de lijn, niet betreden tussen zonsondergang en zonsopgang. Voor de sancties bij het verlaten van de wandelpaden vind je de nodige documentatie in het strafwetboek bij artikel zoveel ... en ga maar door. Ondertussen weet ik wel dat al die regeltjes in grote mate bijdragen tot het hoge tevredenheidsgevoel bij de doorsnee Nederlander. Zeker wat betreft het maatschappelijk komfort dat hen geboden wordt. En misschien is dit wel de enige manier om een maatschappij keurig opgelijnd te krijgen, wie weet ? Maar ik kan het niet helpen, ik voel me erbij alsof je in een keurslijf wordt gewurmd. Voor alle duidelijkheid ... anarchie spreekt me ook niet aan. Maar alles, echt alles wordt er je tot in de details voorgeschreven en gedicteerd. Ontbreken er regels dan worden die wel vlug gemaakt. En misschien is dit gevoel wel toe te schrijven aan de mentaliteit in België. Immers Nederlanders houden er van een plan op te maken om goed te kunnen leven en de Belgen hier ... die kunnen pas goed leven als ze hun plan mogen trekken 😉😉😉. Als de mensen maar gelukkig zijn ! Dat is het voornaamste toch ?
Tja, dit kan naar een gratuite bedenking ruiken, gemaakt bij een kort en mooi wandelingetje. Het zij zo. Op enkele uurtjes kan je nu ook weer niet van een verkenningstocht spreken. Toch heb ik even kunnen genieten van het uitzicht op de mooi aangelegde vennen in het park zelf en de wandelpaadjes daarbuiten. Erg zanderig maar dit is nu éénmaal typerend voor de kempengrond. Het toertje bleek nog juist getimed ook ! Ook het bezoekje aan de kinderboerderij gepland door de kinderen liep net af. Samen aan tafel dan maar.
In de 18e eeuw woonde in De Kuil te Hapert een teut die in bloedzuigers handelde. Hij kocht de beestjes in verre landen en zette ze in een kuil achter zijn huis. Vandaar verkocht hij ze aan doktoren in België en het zuiden van Nederland. Aan een behandeling met deze diertjes werd een medisch heilzame werking toegeschreven. Hapert was in die tijd een soort medisch centrum met een zeer speciale apotheek waar zij dit 'medicijn' konden kopen. Traditiegetrouw werd een apotheek voorzien van een gaper boven de ingang. De 'gaoper' werd dan ook de bijnaam voor de inwoners van Hapert omdat ze vaak, in gedachten verzonken, zouden kijken naar wat er zoal te zien is in hun omgeving. Inmiddels wordt de bijnaam beschouwd als eervolle geuzennaam. Sinds 1981 staat er een standbeeld met als naam : "De Haopertse Gaoper". Het standbeeld beeldt een man met stok uit die aan de kant staat en filosofeert over wat er zoal aan hem voorbij trekt. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.