* Vilvoorde - Een stad met Spaans bloed.

Wim en Amandine, de backpackers waar we tegen op botsten verleden week houden ook een blog bij. Dat vermeldde Wim in zijn opmerking die hij naliet op mijn vorige post. Ik heb er al even in gesnuffeld. Hun neus achterna zo krijg ik het gevoel. Fantastisch ! Hun wedervaren in Frankrijk en Duitsland staan er al in vermeld. Azië, als dat mogelijk is, staat ook op hun verlanglijstje. Ik heb hun blog "Backpacking Chickpeas" dan ook hiernaast in het lijstje 'Blogs van Vrienden' een plaatsje gegeven. Van hun schrijfsels straalt een gelukzalige rust uit. Het leven gezien door een roze bril. Ik ben wel een beetje jaloers. Gezonde jaloersheid dan wel te verstaan. 

Verleden zaterdag was het dan de pelgrimszegen. Een mooie plechtigheid die zoals steeds gevrijwaard bleef van overbodig religieus gepreek. We mogen echter de geschiedenis van onze cultuur niet verloochenen want die leerde ons ook goeie dingen. Nu kunnen we gerust vertrekken alhoewel ikzelf nog wel een poosje geduld zal moeten oefenen. De Ronny vertrekt op 6 maart, den Hugo rond 25 april. Els vertrekt begin april voor een 2000 km lange fietspelgrimstocht. Sevilla-SdC-Sevilla, heen en terug aub.  Voor Els mijn pelgrimsvriendin was het als Nederlandse Onderdane een prachtig moment om de zegen te ontvangen. Zij aan zij naar voor getreden gaf Dees, de priester, ons de zegen. Het doet wel iets zoiets samen te mogen ervaren. Dees is Salesiaan, een geprofeste pater van de Gemeenschap van Don Bosco. Gelukkig werd de zegen in het Nederlands uitgesproken en konden we hem goed verstaan. Stel je voor dat hij zich vergist en in het Latijn de huwelijkszegen zou uitgesproken hebben ... Quod Deus conjunxit, homo ne separet non ... ik zou voortaan met 2 echtgenotes door het leven moeten gaan. Amen. Maar wat belangrijker is : Onze schelp, spiritueel boekje en kaarsje voor de thuisblijvers is binnen schot ! 

De Marc die samen met zijn vrouw en dochter Jolien ook aanwezig was liet me tijdens de viering terloops zijn ledenkaartje van het Genootschap zien. Dat lidmaatschap had hij ondertussen in alle stilte aangevraagd. Die gaat, zodra hij er de kans toe ziet, er dus ook aan beginnen. Alleszins heb ik hem voorgesteld om bij wijze van kennismaking met een camino mee met me aan te sluiten vanuit Porto op de Portugués. Zou fijn zijn ! Ikzelf heb mijne vlieger naar Lissabon al   geboekt en ginds in logies voorzien. Zegen, vlieger en logies ... de vertrekvoorwaarden kunnen we reeds afchecken. 

Nu gaan we een stukje wandelen. Ik, de Ronny en de Catsjoe. Naar Vilvoorde, een voorstad van Brussel. Met een klein beetje fantasie ben ik er dan toch enigszins in geslaagd om over een zeer groot gedeelte op halfverharde paden te kunnen stappen. Geen sinecure zo dicht bij onze hoofdstad. Parken en kleine restanten uit bossen van weleer waren de ingediënten. Regelmatig zie je wel eens een aankondiging over gegidste wandelingen door deze parken maar we spelen wel zelf onze gids.   

Station Vilvoorde : Vanaf hier werd het een luswandeling met de wijzers mee over Nederoverheembeek en Koningslo. Een dikke 20 kilometer rondomrond Vilvoorde. We stapten richting het zeekanaal dat Brussel met de Schelde verbindt. We passeerden het Hanssenspark, het oudste openbare park in Vilvoorde. Eerst in de gauwte nog een koffieke gaan slurpen in een volkskroegske uitgebaat door een Bulgaarse schone. Kwestie van even op te warmen want verdorie het was koud en onderweg was ik al mijn potske kwijtgespeeld. Vergeten op de trein waarschijnlijk. Koud, en de gure wind zette dat nog eens extra in verf. Het Hanssenspark werd ontworpen en aangelegd door de Vilvoordse Tuinbouwschool in de Engelse romantische landschapsstijl. Prachtig, een vijver met een pittoreske gietijzeren hangbrug en een torenruïne. In dat park waren we even getuige van een botanische moord. Een plataan werd er vakkundig geveld door enkele houtvesters. Een oude boom, slachtoffer van een niets ontziende kettingzaag. Dit mooie park werd aangelegd op de plaats van de vroegere   vestinggracht. Vier poorten van de omwalling werden al gesloopt in de achttiende eeuw en de muren zelf verdwenen in 1890. 

Aan het kanaal gekomen zouden we kennis maken met het verbeteringsgesticht van Vilvoorde, het 'Tuchthuis' genaamd. Het Tuchthuis werd gebouwd aan het einde van de achttiende eeuw en was na dit van Gent destijds de tweede 'moderne' gevangenis van de Zuidelijke Nederlanden. Leuk om de geschiedenis ervan even te lezen : Tuchthuis . 

Eens het kanaal over waar het trouwens erg hard waaide kwam het park der 3 fonteinen aan de beurt. Een verrassend mooi gebied, ik schat toch wel een 7-tal vierkante kilometers.  Het domein is eigendom van de stad Vilvoorde en is waarschijnlijk één van de oudste landschappelijke parken van België. Het wordt gekenmerkt door een groot reliëfverschil en omvat onder meer een Engelse landschapstuin en een Franse tuin, die onlangs volledig gerenoveerd werd. Het waren vooral de glooiingen in het parcours die voor de charme zorgden.  Een aangetroffen picknicktafeltje kon meteen dienen voor de bokes met spek en eieren. 

Aansluitend aan de 3 Fonteinen lag er nog een gebied genaamd De Betovering. Dat werd ook helemaal doorlopen. Hier vond je her en der in het landschap verspreid de attributen die je aan het riddertijdperk deden herinneren. Wachthuisjes met kanteeltjes, afspanningen en allerlei prullaria die je het idee moeten geven dat een teletijdmachine je heeft weggeflitst ergens naar te midden van de middeleeuwen. Wat ook opviel hier in deze bossen waren de mooie groene papegaaien die hier rondfladderden. Voor de natuurkenners echter een doorn in het oog want het zijn exoten die hier helemaal niet thuishoren. Ze verdrijven de inheemse soorten uit hun nestholen. Ze gedijen hier nochthans heel goed en dit ondanks de stevige vrieskou. 

Buiten die parken krijg je natuurlijk de residentiële bebouwing en verharde paden. De Ronny kreeg het op zijn systeem. Ergens had hij wel een punt. Stadswachters houden overal een oogje in't zeil om te kijken of je de regeltjes niet overtreedt. In de Ronny zijn geval was dit het aangelijnd lopen van de Catsjoe. Je zou een boete krijgen indien je hond los zou lopen en bovendien ergens zijn drolletje zou deponeren. Die stadswachten houden je angstvallig in de mot. 'Bonjour Messieurs' kregen we toegewenst in het voorbijwandelen. We zitten verdorie op Vlaams Grondgebied en openbare ambtenaren spreken je daar aan in het Frans. Niet dat hun vriendelijkheid in dit geval niet geapprecieerd wordt maar de vaststelling dat in Vilvoorde het Frans ook al als vanzelfsprekend wordt beschouwd, awel dat verrast me toch wel een beetje. 

Hiermee zaten we terug in de bewoonde wereld. Dat was te merken aan het vuilnis allerhande dat het struikgewas en plantsoenen decoreerde. Blikjes, kranten, plastic zakken enz... Dit alles achteloos op de grond gezwierd. En zo op het eerste zicht ligt dat er niet van gisteren. Met her en der bordjes te plaatsen waarop te lezen valt 'Wie vervuilt betaalt' haalt hier dus weinig uit. Volgens onze Ronny zouden ze die stadswachten hier beter voor in zetten en bijkomend zich ook van het Nederlands bedienen ipv het Frans. Vandaar even zijn kortstondig ongenoegen. 

Tijdens de wandeling was het onderwerp van conversatie natuurlijk het nakende vertrek van de Ronny. Alhoewel hij zich er helemaal klaar voor voelt zit hij toch een beetje met de zenuwen. Dat zal wel normaal zijn zeker ? Op avontuur trekken houdt enige onvoorspelbaarheid in zich dus mag je je steeds wel aan enige verrassinkjes verwachten.  Eens vertrokken verdwijnen die buikkriebels al vlug.

En maar voortstappen. Even daarna zaten we middenin de Tangebeekvallei. Met daar te belanden zaten we al goed over de helft van de lus. Het gebied langsheen de Tangebeek is, vooral aan de Vilvoordse kant, een interessant landschap met het Tangebeekbos en vele kleine landschapselementen, waaronder enkele holle wegen. Ook dit was alleszins weeral een prachtig wandelstukje. 
Toch leverde heel die wandeling je wel een eigenaardig gevoel op. Je zit dicht bij de grootstad en toch loop je door ongerepte stukjes natuur. Het vliegtuig dat opstijgt of daalt en juist boven de bomen van het bos lijkt te hangen ... de hoogspanningsmasten met hun lijnen die over deze groene oases gespannen staan ... een stadswacht die je tegen het lijf loopt in het park. Al het artificiële in dit groene decor mag je sowieso  niet storen wil je er een fijne wandeling aan overhouden. Mij stoorde het niet. Het was een leuke en mooie trendbreker vergeleken met de vorige wandelingen. 


En we stapten verder. Nu richting Vilvoorde Centrum. Hoog tijd voor een paar Grimbergen te gaan degusteren.  Grimbergen ligt hoop en al een 5-tal km westwaarts van Vilvoorde. Dat moest al in het achterhoofd steken. Café genaamd 'Perron 8' en vlak over de statie kon aan deze behoefte tegemoetkomen. Die smaakten weeral zie. Op de vriendschap en op de toffe wandeling. 

Opvallend voor Vilvoorde is toch wel de grote Spaanse gemeenschap die na de Tweede Wereldoorlog naar hier emigreerde. Eén op de 10 mensen die in het centrum van Vilvoorde wonen hebben de Spaanse nationaliteit en een nog groter aantal zijn tot Belg genaturaliseerde Spanjaarden. Drie kwart van de generatie Spanjaarden die nog in hun thuisland geboren zijn, zijn afkomstig van hetzelfde dorpje, namelijk Peñarroya-Pueblonuevo in Andalusië. Vilvoorde is ook de enige stad buiten Andalusië waar jaarlijks het Fiesta Rociera wordt georganiseerd. Deze traditionele Spaanse feesten lokken zelfs ieder jaar Spanjaarden uit Nederland, Duitsland en Frankrijk. De Spanjaarden hebben in Vilvoorde ook hun eigen clubs, enkele winkeltjes en cafés en een voetbalclub. Met deze stad dus aan te lopen hoop ik mijne maat al in de juiste stemming gebracht te hebben. Hij kan vertrekken !