* Midden Limburg - 1175 vijvers

Hoort dat nu al eens aan zeg ! 's Morgens vroeg zijn de vogeltjes er  al. Goed luisteren moet je doen ... aarzelend aanzettend gekweel streelt je de oren. Fantastisch mooi zo een vroeg ochtendconcertje op je ontbijtbord. De winter loopt stilaan op zijn laatste pootjes en daarom fluiten die beestjes. Maar je merkt het trouwens al goed aan de dagen, die worden al een heel stukje langer. Wrijf dan  vlug de prut uit je ogen want daar moet ge van profiteren. Een wandelingetje in de Limburgse natuur biedt daarvoor het nodige perspectief. Alhoewel, een laatste winterprikje moet er nog af kunnen. Muts, sjerp en handschoenen zouden zeer goed van pas komen met de voorspelde koude noordoostenwind.  Vanuit Zolder trokken we vandaag over Zonhoven naar Hasselt. Lang geleden dat we nog eens in de groene longen van Vlaanderen hebben rondgedwaald. Met te kiezen voor Midden Limburg zaten we op een goeie wei. Rijkelijk gestoffeerd met natuurparken, vijvers, bossen, kastelen, kilometerslange wandelpaden en noem maar op. Dit beloofde zonder meer  een schitterende uitstap te worden. Beetje jammer dat den Hugo en de Marc verstek moesten geven, ze konden echter een geldig doktersbriefje voorleggen. Den Angelo daarentegen ... ja die geeft soms nog teken van leven, die zag tussen 2 verflagen in uiteindelijk de gelegenheid om nog eens met ons mee te stappen. 't Was begot een eeuwigheid geleden. Plezant dat die knakker er nog eens bij was. 

Om halftwaalf kwamen we los van de startblokken die voor deze gelegenheid aan het station van Zolder stonden opgesteld. Daar gingen 2 uurtjes zorgenloos sporen aan vooraf 🚂😀🚂. Stipte treinen, geen enkele klacht. Onderweg naar Zolder presenteerde den Angelo een flesje Mojito. Pure luxe om de dag in te luiden. De toon was direct gezet.  Kompas pal naar het zuiden voor een 20 paaltjes. Vrijwel onmiddellijk zaten we middenin het natuurgebied van de vallei van de Mangelbeek. Valleien zijn doorgaans drassig moerasgebied. Wie er door trekt, kan zich aan de nodige nattigheid verwachten. Modder, slijk en plassen, slijkbottinnen en schuifpartijen met andere woorden. Zou ik er misschien goed aan doen om m'n wandelstokken mee te brengen ? Niet nodig. De paadjes lagen er nog heel mooi bij. Veel slijk was er niet te bespeuren. Gezien het late uur van aankomst hebben we al vlug een bankje opgezocht om de bokes op te eten. We hadden amper een halfuurtje gewandeld. Fleske wijn erbij en dat werd weeral genieten op een houten bankje ergens aan een godvergeten weide. 
Een deelgebied van deze vallei genaamd de Schansbeemden ligt in een mijnverzakkingszone. Kenmerkend voor dergelijke zones zijn de prachtige waterplassen en open moerassen. Het is een uitgelezen kweekvijver van elzenbroekbossen en berkenbossen op de veengronden. De Schansbeemdenbeek kronkelt door het gebied. Daar trokken we haaks op voorbij in de richting van het kasteel Domherenhuis. Dat lag op de route. Wat fotokes, trekken onderweg, je kent dat wel. De Ronny zijn kodakske moest haar geld opbrengen. Elke keer ontdekt hij nog nieuwe mogelijkheden op z'n toestelletje. 
Prachtig wandelen tussen die plassen en meren. Soms waren er paden gesloten om God weet welke reden maar alleszins was de opdrachtgever de Vlaamse Gemeenschap. We moesten improviseren wat dan weer verrassingen opbracht. Stukje door het bos maar dan vastlopen op een beek. Er over springen blijft dan de enige optie. Zo kom je er ook en de GPS hieldt mee een oogje in 't zeil om een beetje de richting waarnaartoe te bewaken.  Op een everzwijn botsen met een zwerm biggetjes kom je ook niet alle dagen tegen. Gelukkig was daar een brede beek en riet tussen die een meer fysieke ontmoeting deed vermijden. De Ronny heeft er nog een fotootje van kunnen versieren. Zeker met jongen kunnen dat gevaarlijke beesten worden. Ik herinner me Laza in Spanje op de Zilverroute. Het dorpje wemelde van de Guardia Civil. Het bleek om de begrafenis te gaan van hun collega die zich tijdens de jacht had laten omverleggen door zo'n beest. Tja, er zitten wat risico's aan de jacht"sport". 

En maar babbelen onderweg over kroost, gezin en huwelijksperikelen. Alles is zo herkenbaar. Zulke wandelingen krijgen hoe langer hoe meer een therapeutisch accentje vind ik. Ik denk dat de aankomende caminos weer veel hersenkronkels zullen moeten platstrijken. Zo'n camino is trouwens het perfecte podium om tot andere inzichten te komen in het hellend vlak van het leven 😌. Ne mens ziet er naar uit om te vertrekken. Een beetje herbronnen zal dan het doel en de boodschap worden. 
Een beetje storend, tenminste als je er op begon te letten waren de F16-jachtvliegers die vrij geregeld het hemelzwerk teisterden met hun brullende motoren. Soms zag je deze vliegers helemaal niet maar horen deed je hen des te meer. Mij stoorde het in mindere mate maar het begon op te vallen. Zondagswandelaars zullen volgens mij hier minder last van hebben. Dan vliegen die gasten niet. 
Vervolgens kwam het vijvercomplex Midden Limburg aan de beurt. De Wijers en aansluitend de Wijvenheide is het grootste aaneengesloten vijvergebied van België en telt liefst 1175 vijvers en is goed voor 700 hectare water en riet. Dit waterrijke natuurgebied ligt verspreid over de gemeenten Zonhoven, Hasselt, Genk, Heusden-Zolder en Houthalen-Helchteren? Allen centraal gelegen in Limburg. Heel wat zeldzame dier- en plantensoorten vinden hun leefgebied in dit feeërieke landschap. We zaten daar middenin een ongeëvenaard wandelgebied, beter konden we het echt niet treffen op deze frisse februaridag. De wijvenheide zelf bestaat vooral uit vijvers. Intense viskweek in deze vijvers zorgde in de eerste drie kwart van de 20ste eeuw voor onevenwicht in het natuurgebied met degeneratie tot gevolg. Het deel van het gebied in Zonhoven en Heusden-Zolder kwam in 1958 in handen van De Wielewaal, dat later fuseerde tot Natuurpunt. Aansluitend kocht het Agentschap voor Natuur en Bos enkele belangrijke stukken in de kern van het natuurgebied. Met deze aankopen ontstond een groot beschermd natuurgebied in het Vijvercomplex Midden-Limburg. Het is een magnifiek landschap. Weeral een wandeling met stip. Eens dit vijvergebied verlaten zaten we aan de stadgrenzen van Hasselt. Er restten ons nog een 4 à 5 tal kilometertjes om het stadscentrum te bereiken. Daar zouden we een fris pintje versieren alvorens naar huis te keren. De wandeling zat er bijna op. 

Op het perron in Hasselt viel er ons nog een leuke ontmoeting te beurt. Een jong koppeltje, ik schat halverwege de 20, beladen met een backpack stonden er eveneens op de trein naar Antwerpen te wachten. Direct klap ! De Ronny en de Catsjoe zorgden naar gewoonte voor de introductie. Bleek dat de jongeman eveneens een Compostelareis achter de rug had en nu trok hij met zijn partner Europa rond. Ze zouden naar Heist op den Berg sporen en daar konden ze een weekje op een boerderij werken en dan van daaruit verder trekken, hun neus achterna. Fantastisch, de wereld ligt dan aan je voeten. Jaloersheid mag je het niet noemen maar toen ik die ouderdom had, had ik zelfs geen notie dat dit ook tot een levensmanier kon behoren. Je moet er lef voor hebben. Na een tijdje gaf de jongeman ons een kaartje met een charmante boodschap... Indringende ontmoeting, verrijkend en verfrissend, de magie van de backpack die de wereld voor je openlegt en voor zulke prachtige ontmoetingen zorgt. Deze kaartjes stopten ze in onze pollen. Een veelzeggende boodschap als je het mij moest vragen. 

Zonder twijfel weeral een tot de verbeelding sprekende ervaring. Even voor Leuven stapten ze van de trein af. Nog een goede reis en hou het voorzichtig gewenst. Een jaar lang gingen ze rondtrekken. Dat ze er maar veel uit leren. Alleszins meer dan ze zouden opsteken bij een saai jobke hier of daar gezeten aan een muf buroke. 't Zou eventueel nog goed betaald moge zijn dat burowerk. Kon ik de tijd maar terugdraaien, ik zou het wel weten. Helaas ... 't zal, moest het bestaan, voor in een volgend leven zijn 😕.
Ondertussen heb ik een al een fijne reactie van hen ontvangen op deze post. Juist onder deze pagina, als je opmerking (1) aanvinkt zie je hun reactie.  

Supersjieke dag is dit weeral geworden. Prachtig weer, goede compagnie, goeie babbel, een pi(n)tstopje, een leuke ontmoeting na afloop en wat zou je je nu nog meer kunnen wensen ? Voor mij volstond dit ruimschoots.

Zaterdag is het dan onze grote dag voor de zegen. Met z'n vieren trekken we naar de St. Romboutskathedraal in Mechelen om onze schelp, het takkenbosje en de pelgrimszegen te ontvangen. Een prachtig opgezette dienst met erg veel spirituele diepgang. Een verzorgde lunch in de salons Van Dijck volgt na de dienst. In de namiddag komt Johan Swinnen, de kankerprof, spreken over zijn Santiagotocht die hij al lopend in marathonetappes afgelegd heeft ter ondersteuning van het kankerfonds en zijn eigen zoon, eveneens een kankerpatiënt. 
Met z'n vieren dus ! Den Hugo, de Ronny, ik en Els mijn beste pelgrimsmaatje en stapvriendin uit Dordrecht hebben reeds getekend voor aanwezig. Els komt vrijdagavond al logeren, ik zie al uit naar haar komst. Ook de Marc zal er zaterdag bij zijn. Samen met zijn vrouw en Jolien zijn jongste dochter komen ze supporteren. Jolientje speelt Ronny's chaperonne bij het voorgaan. Ik laat wel verslag na.