Een wandelingetje buiten categorie op de Belgisch Nederlandse grens zou het worden voor vandaag. Enerzijds de Prosperpolder op Belgisch-Vlaamse bodem, Het Verdronken Land van Saefthinge op Nederlands grondgebied anderzijds. Overwegend verharde grond maar met uitzicht op een weidse polderomgeving wat de Prosperpolder betreft en Saefthinge, hier krijg je een indrukwekkende kijk op de Schelde met haar grootste brakwaterschor van Europa. In de zomermaanden trekt dit gebied horden toeristen. Tijdens de wintermaanden daarentegen is het daar betrekkelijk rustig en kan je volop genieten van de elementen waarbij je geen hinder ondervind van racende fietsers op de dijken. Op enkele vogelspotters en wat luttele stapfanatiekers zoals wij er zijn na, ben je daar dan alleen. Het water, de immer aanhoudende wind en de natuur in zijn geheel worden dan je kompanen bij een verfrissende wandeling. Zalig is dat !
In Kieldrecht afspraak rond een uur of 10 voor een goeie lus van een kleine 30 kilometertjes met de landsgrenzen als diagonaal. Recht naar boven richting Emmadorp (NL). Van daaruit een heel stuk, een kilometertje of 6, de zeedijk langs het Verdronken Land volgend tot in de Ouden Doel (B) om dan weer af te zakken tot in Kieldrecht. De weersvoorspelling liet niets aan de verbeelding over. Zwaarbewolkt tot betrokken met perioden van regen. Daarna zou het weer wisselvallig worden vanuit het westen met nog kans op enkele buien. Althans, zo orakelde het KMI. Daar konden we ons op voorzien. Poncho en regenbroek in de rugzak, een paraplu die zo goed als waardeloos is in zo een open vlakte bleef bijgevolg thuis. 
We konden vertrekken. Nog geen 5 minuten waren we op weg en een koffietje zou eigenlijk smaken. Even een kroegje binnengewipt voor een taske in de gauwte en verder op stap. Het voorspelde weer bleek even te kloppen en de regenkledij moest aangesproken worden. Niet voor lang want in de loop van de dag verrees er in het noorden een stralend blauwe hemel die onze richting uitkwam en de grijsgrauwe smos boven onze kop stilletjesaan wegduwde. Indrukwekkende wolkformaties in alle grijstinten bolden dreigend op aan de zuidelijke horizon alsof ze zich opmaakten voor een duel met het schitterende blauw. Tegen de avond moesten ze zich gewonnen geven.
Stevig de tred er in door het polderlandschap. De rechte wegen lijken eindeloos in zo een uitgestrekt gebied. De vette poldergrond rondom ons lag er keurig geploegd bij. De fijne mist over de polder maakte het nog eindelozer. Hier en daar een kerktoren die je in de verte nog kon ontwaren en voor de rest, als je helemaal rondom je rond keek, kon je je nietigheid aan de natuur afmeten.
Bijna aan de zeeweringsdijk van Saefthinge bogen we af naar Emmadorp. Een 5-tal kilometertjes extra op het uitgestippelde trajectje. Den Hugo kende daar een sfeervol cafeetje waar we misschien onze bokes konden binnenspelen. Café de 'Grenswacht', daar moesten we zijn. Bokes opeten mocht op voorwaarde dat we ook iets zouden drinken. Dat sprak voor zichzelf. Een goeie trappist is de ideale smaakmaker voor een boterhammeke met spek en eieren. We zaten daar goed. Het ganse interieur van het café zat afgeladen vol met allerhande parafernalia. Oude snoepbokalen, aftandse filmposters, portretkaders van lokale beroemdheden waarvan ik vermoed dat ze al jaren de geest hebben gegeven, postuurkes, kitcherige vaasjes, koperen ketels, geborduurde tafelkleedjes, gedateerde kroonluchters en noem maar op. Begint daar maar eens af te stoffen !
Al vlug kregen we wat klap met een echtpaar vogelspotters die ook aan ons tafeltje gezeten iets consumeerden. Meneer was ook fotograaf, een uitgelezen gesprekspartner voor de Ronny gezien zijn nieuw fototoestelletje. Ik vreesde voor een déjà entendu 😓.
Na een uurke bleek het hoogtijd om op te stappen. Er viel nog een heel stuk gestapt te worden. Bovenop de dijk van Saefthinge richting Ouden Doel werd het vervolg. Aan de linkerkant het reservaat. Eén woestenij van schorren, geulen en plassen met op de verre achtergrond de silhouetten van immense containerschepen die , nog steeds gehuld in mistflarden, opstoomden naar de haven van Antwerpen.
Een fascinerende aanblik. In het reservaat zelf worden er gegidste wandelingen georganiseerd. Op eigen houtje moet je er niet aan beginnen. Het is levensgevaarlijk. Niet alleen zou het opkomende tij je kunnen verrassen maar ook de gebieden met drijfzand zijn verraderlijk. Met zo'n 2500 hectaren enkel en alleen al aan schorren, is dit trouwens het grootste Westeuropese gebied in zijn soort. Het getijdenverschil loopt op tot maar liefst 5 meter hoogte. Lang geleden ben ik er eens geweest met een schooluitstap van m'n kinderen. Rubber laarzen waren onontbeerlijk en om je een weg te banen door de moddergeulen kwam er heel wat geploeter aan te pas. In groep onder begeleiding van een ervaren gids zorgde dat wel voor hilarisch vertier. Proper kon je het er gegarandeerd niet van af brengen. Af en toe kwam je wel eens een kadaver van een schaap tegen. Met het wassende water zoeken ze het hogerop via de moddergeulen. Ze lopen zich dan vast aan het einde van zo een geul en sterven daar ocharme de verdrinkingsdood. De gidsen in het Land van Saefthinge ontdekken soms nog restanten van de middeleeuwse dorpen maar ook sporen van bewoning die duizenden jaren oud zijn, uit een periode waarin het zeespiegelniveau nog niet zo hoog was.
De geschiedenis van dit gebied, moest het jou interesseren : Geschiedenis Saefthinge
Een mooi time-laps filmpje vind je onderaan deze pagina.
De huisjes in de Ouden Doel boden een mistroostige aanblik. Vele in verval en onbewoond, andere met aangebouwde koterijen in overvloed. De onzekerheid over hun voortbestaan legt een zware hypotheek op het voornemen om nog onderhoudskosten te doen. Een onbestemd gevoel overvalt je wanneer je daarlangs wandelt. Alles is eindig ...
Vanuit de Ouden Doel ging het terug richting Kieldrecht. Ondertussen konden we toch al spreken van een fiks toerke. Nog even een tussenstopje voor een glaasje rode wijn. De fles zat al veel te lang in den Hugo zijn rugzakje. Het gewicht begon hem wat parten te spelen 😇. Dat was vrij fris daar boven op die polderdijk aan dat picknicktafeltje. Maar niettemin, het deed niets af aan de smaak van het wijntje. Nog een stukje verder nam den Hugo afscheid. Hij moest nog gaan biljarten en op tijd op het toernooi zijn. Hij liep rechtdoor en ik en de Ronny zijn terug de polder ingedraaid. Eigenaardig dat er al zoveel muggen rondvliegen. In dichte drommen zwermen ze daar rond hagen en ligusters. Dat belooft voor deze zomer ! In Kieldrecht aangekomen ben ik en de Ronny nog even bij mijn zoon Frederik binnengewipt voor een taske koffie. Het deed hem plezier. Als je met een gebroken been en pols thuis stil moet zitten dan is elke afleiding welkom. De dag zat er ondertussen op. Het werd een wandeling beetje buiten klassement. Geen bossen of landwegeltjes maar rechte paden middenin de uitgestrekte polders. Prachtig natuurschoon en we hadden het zeker naar onze zin. Bijna 30K ... tegelijkertijd een goede prelude voor de aankomende Camino's van de stapvrienden.
De Ronny telt af. Weldra krijgen we onze pelgrimszegen en kort daarop begint hij zijn pelgrimstocht in Sevilla. De Zilverroute, een prachtige Camino waar hij veel genoegdoening uit zal putten. Een magnifieke ervaring die we na afloop samen zullen kunnen delen. Net zoals verleden jaar zal ik zijn Whatsapp berichtjes en fotootjes bundelen en in een blog steken zodat zijn vader en moeder de tocht van hun zoontjelief kunnen volgen. Die blog staat al in haar startblokken klaar hiernaast in het kolommetje 'Blogs van vrienden'. In april gaat den Hugo dan zijne Pyrénées Piémontais annex Camino Frances lopen. Deze week is hij nog even bij me binnengewipt om zijn kaarten wat bij te stellen. Als opwarmertje loopt hij eerst nog even vanuit Temse naar Holsthum in Duitsland. Even in de gauwte een vriendenbezoekje afleggen 🏃🏃🏃🎁. Een 250 paaltjes enkele reis. Dan heb je toch iets over voor je vrienden niet ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.