Jarenlang was ik van mening dat de benaming van deze streek iets te maken had met de nevel en de mist die er vaak over de velden sluiert. Niets daarvan, compleet ernaast ! 'Waas' gaat etymologisch mogelijk terug op het Germaanse woord 'wasu', dat 'drassige grond' betekent. Een andere optie gaat in de richting van een oud Teutoons woord dat 'slijk' betekent. Om het nog wat mysterieuzer te maken is er nog het Middelnederlandse woord 'wastinne', wat 'woeste grond of woestenij' betekent. Enige sporen daarvan zijn terug te vinden in het Engelse 'wasteland'. De verwijzingen zijn overduidelijk : dit was vroeger jaren een onherbergzaam gebied.
Met z'n vieren vandaag voor een tripje in het Land van Waas. Enkel onze Michel lag nog aan handen en voeten gebonden door zijn broodheer en liet bijgevolg verstek. Een volgende keer dan maar weer 😥. Er komen nog gelegenheden genoeg. Hij wenste ons nog in extremis een mooi wandeltochtje. Afpraak rond 10 uur in Sinaai Statie van waaruit we richting Waasmunster zouden vertrekken.
Een wandelingetje van 13,5 Romeinse mijlen. Eigenlijk een betere benaming voor een wandelafstand. 1 milia passuum is gelijk aan 1478 meter of 1000 passen - 1 pas staat gelijk met 2 stappen.
Die Romeinen moeten volgens mij geen al te lange benen gehad hebben. Op de via de la Plata ben ik veel van die Romeinse milaria tegengekomen. Ik heb echter nooit bij die 1000 passen stilgestaan. Maar goed, laten we zeggen een luske van een kleine 20km waarbij er ongewild stukjes inslopen van enkele wandelingen uitgewerkt door het gemeentebestuur van Waasmunster. Bovendien werkt Waasmunster mee aan het project 'Oeverlopen, wandel langs Schelde en Durme'. Oeverlopen is een provinciaal wandelproject in de Sigmagebieden van Schelde en Durme. Op een mooie site van de gemeente kan je informatie inwinnen aangaande 4 mooie wandelroutes die je er kan aantreffen. De link hiernaartoe : https://www.waasmunster.be/product/308/wandelen-folder-vier-wandelroutes
10 uur, ik, de Ronny en de Marc stonden in Sinaai. Den Hugo had rond 9 uur vergeefs op een trein staan wachten in Temse. Een trein die, zo bleek achteraf, zomaar afgeschaft werd. Hij heeft toen zijn auto maar genomen. In café de Maretak hebben we hem opgewacht en iets na 10 kwam hij daar aangewaaid. De stoof brandde er vollen bak, lekker warm ... voor ons 4 koffietjes alstublieft madam. Dit om in stijl aan de wandeling te beginnen en daarna hup weg. We zouden de Maretak eveneens tot de stopplaats van de wandeling promoveren. Tot vanavond mevrouw,
Voilà, een klein stukje langs de baan tot in de Vaag. De grond lag er vrij bevroren bij wat een meevaller was. De zompige grond in dit bos zou de wandelpaadjes tot regelrechte modderpoelen hebben herleid maar op die bevroren ondergrond was het aangenaam stappen. Een heel mooi stukje bos waar we een beetje verder een meute wandelaarsters op leeftijd tegen het lijf liepen. Een stuk of 12 dames. 't Kan er ééntje meer of minder geweest zijn. Gewapend met wandelstokken hielden ze een wandelonderonsje in het bos. Even halt gehouden om kennis te maken. De wandelsport beviel hen uitermate. Ook zij organiseerden een wekelijks uitstapje. Het hielp hen een beetje om de sleur met manlief te doorbreken. Ja ze hadden er pret in. Hun enthousiasme was van een hoog niveau. Een Nederlandse dame in dit gezelschap die al bijna 30 jaar in België resideerde was vrij resoluut in haar bewering dat ze nooit nog weg wilde uit België. Ik heb niet gevraagd naar het waarom. Dit laat zich immers zo raden. Een vrij astrant groepje, duidelijk bemiddeld en afkomstig uit de meer begoede klasse, dat wel, maar toch heel sympathiek. Onze Marc gewaagde zelfs van oestrogenenbommen 😏😅😇.
Ronduit prachtige bossen daar rond Waasmunster. We stapten een beetje verder op de Roosenbergroute richting het kasteel van Blauwendaal. In het kasteelpark zou er een picknicktafel staan maar nope. Net zoals verleden week, toen was het ook een dooie mus bij die schuilhut aan de Demer. Bij aankomst lag er op de picknicktafel een vermelding dat deze privé was. Dan maar het flesje rood opengetrokken op een bankje iets verder aan een vijvertje met zwaantjes. Vervolgens de bokes ... en is het toeval ? ... iedereen had een zelfde schoofzak bij : spek met eieren. Hoe noemt men dat ? Symbiose ?
Na het schaft ging het richting Durme-oever uit. Een prachtig stukje stroomafwaarts. Het jaagpad was netjes gewied en het zonnetje toverde een gouden glans op de rietkragen die de Durme afzoomden. Aan de andere kant een wijdse blik op de questa, het overstromingsgebied van de rivier. Een topdag wat het weer betrof. Geen wind, stralende zon, blauwe hemel en aangenaam fris. Na de middag werd het zelfs vrij warm. Toch warm genoeg om de bevroren grond te ontdooien. De bottienen konden niet proper blijven bij het verkennen van de bronbosjes in de Sombeekse Meersen.
De Ronny was nog steeds in de wolken van zijn nieuw fototoestelletje. Op het euforische af. Ik denk dat hij wel 500 foto's heeft getrokken. Gelukkig kon de Marc deze keer de honneurs waarnemen om alle wetenswaardigheden omtrent de fotografische eigenschappen van zijn nieuwe aanwinst te aanhoren. Een pintstop in Sombeke kwam dus uiterst gelegen. Even proeven van de tripel Klok, een biertje gebrouwen in Belsele bij Boelens, een familiebrouwerij. Een kroeg binnenstappen met van die slijkbottienen kan niet altijd op de sympathie rekenen van de uitbater. Met op voorhand hier op te wijzen en te verzekeren dat je achteraf naar een vuilblikje en borstel zult vragen om de smurrie op te kuisen kan op de nodige sympathie rekenen. In dit geval maakte de kroegbaas daar helemaal geen spel van. Hij zou het zelf wel doen.
Vlak na dit kroegje ging het regelrecht de akkers in. Het Waasland is gekend om zijn bolle akkers. Erg specifiek voor de regio en mooi om zien. Den Hugo beweerde dat je op het hoogste punt van de akkers daar in Sombeke de hoogste bol van het Atomium in Brussel zou moeten kunnen zien. Alhoewel het een prachtige open hemel was konden we die bol nergens bespeuren. Waarschijnlijk waren de sferische condities niet optimaal maar 't kan ook aan mijn ogen gelegen hebben.
Nog een kilometertje of 5 tot aan de statie of liever gezegd café de Maretak. De laatste 2 kilometers langs de baan. Mooie villa's gespot op die weg maar voor geen geld ter wereld zou ik daar willen wonen. Constant hoor je daar het verkeer over de baan denderen. De mooie tuinen rond die villa's zijn er enkel maar om de ogen te strelen. Even er in verpozen om tot rust te komen is er volgens mij helemaal niet bij. Als je er op begint te letten wordt je hoorndul van het verkeerslawaai.
De stapdag liep stilaan ten einde. 5 uur, nog tijd voor een tripeltje in de Maretak ... de stoof gaf er nog altijd katoen ... dit werd weeral een mooie dag op het palmares.
Een wandelingetje van 13,5 Romeinse mijlen. Eigenlijk een betere benaming voor een wandelafstand. 1 milia passuum is gelijk aan 1478 meter of 1000 passen - 1 pas staat gelijk met 2 stappen.
Die Romeinen moeten volgens mij geen al te lange benen gehad hebben. Op de via de la Plata ben ik veel van die Romeinse milaria tegengekomen. Ik heb echter nooit bij die 1000 passen stilgestaan. Maar goed, laten we zeggen een luske van een kleine 20km waarbij er ongewild stukjes inslopen van enkele wandelingen uitgewerkt door het gemeentebestuur van Waasmunster. Bovendien werkt Waasmunster mee aan het project 'Oeverlopen, wandel langs Schelde en Durme'. Oeverlopen is een provinciaal wandelproject in de Sigmagebieden van Schelde en Durme. Op een mooie site van de gemeente kan je informatie inwinnen aangaande 4 mooie wandelroutes die je er kan aantreffen. De link hiernaartoe : https://www.waasmunster.be/product/308/wandelen-folder-vier-wandelroutes10 uur, ik, de Ronny en de Marc stonden in Sinaai. Den Hugo had rond 9 uur vergeefs op een trein staan wachten in Temse. Een trein die, zo bleek achteraf, zomaar afgeschaft werd. Hij heeft toen zijn auto maar genomen. In café de Maretak hebben we hem opgewacht en iets na 10 kwam hij daar aangewaaid. De stoof brandde er vollen bak, lekker warm ... voor ons 4 koffietjes alstublieft madam. Dit om in stijl aan de wandeling te beginnen en daarna hup weg. We zouden de Maretak eveneens tot de stopplaats van de wandeling promoveren. Tot vanavond mevrouw,
Voilà, een klein stukje langs de baan tot in de Vaag. De grond lag er vrij bevroren bij wat een meevaller was. De zompige grond in dit bos zou de wandelpaadjes tot regelrechte modderpoelen hebben herleid maar op die bevroren ondergrond was het aangenaam stappen. Een heel mooi stukje bos waar we een beetje verder een meute wandelaarsters op leeftijd tegen het lijf liepen. Een stuk of 12 dames. 't Kan er ééntje meer of minder geweest zijn. Gewapend met wandelstokken hielden ze een wandelonderonsje in het bos. Even halt gehouden om kennis te maken. De wandelsport beviel hen uitermate. Ook zij organiseerden een wekelijks uitstapje. Het hielp hen een beetje om de sleur met manlief te doorbreken. Ja ze hadden er pret in. Hun enthousiasme was van een hoog niveau. Een Nederlandse dame in dit gezelschap die al bijna 30 jaar in België resideerde was vrij resoluut in haar bewering dat ze nooit nog weg wilde uit België. Ik heb niet gevraagd naar het waarom. Dit laat zich immers zo raden. Een vrij astrant groepje, duidelijk bemiddeld en afkomstig uit de meer begoede klasse, dat wel, maar toch heel sympathiek. Onze Marc gewaagde zelfs van oestrogenenbommen 😏😅😇.
Ronduit prachtige bossen daar rond Waasmunster. We stapten een beetje verder op de Roosenbergroute richting het kasteel van Blauwendaal. In het kasteelpark zou er een picknicktafel staan maar nope. Net zoals verleden week, toen was het ook een dooie mus bij die schuilhut aan de Demer. Bij aankomst lag er op de picknicktafel een vermelding dat deze privé was. Dan maar het flesje rood opengetrokken op een bankje iets verder aan een vijvertje met zwaantjes. Vervolgens de bokes ... en is het toeval ? ... iedereen had een zelfde schoofzak bij : spek met eieren. Hoe noemt men dat ? Symbiose ?
Na het schaft ging het richting Durme-oever uit. Een prachtig stukje stroomafwaarts. Het jaagpad was netjes gewied en het zonnetje toverde een gouden glans op de rietkragen die de Durme afzoomden. Aan de andere kant een wijdse blik op de questa, het overstromingsgebied van de rivier. Een topdag wat het weer betrof. Geen wind, stralende zon, blauwe hemel en aangenaam fris. Na de middag werd het zelfs vrij warm. Toch warm genoeg om de bevroren grond te ontdooien. De bottienen konden niet proper blijven bij het verkennen van de bronbosjes in de Sombeekse Meersen.
De Ronny was nog steeds in de wolken van zijn nieuw fototoestelletje. Op het euforische af. Ik denk dat hij wel 500 foto's heeft getrokken. Gelukkig kon de Marc deze keer de honneurs waarnemen om alle wetenswaardigheden omtrent de fotografische eigenschappen van zijn nieuwe aanwinst te aanhoren. Een pintstop in Sombeke kwam dus uiterst gelegen. Even proeven van de tripel Klok, een biertje gebrouwen in Belsele bij Boelens, een familiebrouwerij. Een kroeg binnenstappen met van die slijkbottienen kan niet altijd op de sympathie rekenen van de uitbater. Met op voorhand hier op te wijzen en te verzekeren dat je achteraf naar een vuilblikje en borstel zult vragen om de smurrie op te kuisen kan op de nodige sympathie rekenen. In dit geval maakte de kroegbaas daar helemaal geen spel van. Hij zou het zelf wel doen.
Vlak na dit kroegje ging het regelrecht de akkers in. Het Waasland is gekend om zijn bolle akkers. Erg specifiek voor de regio en mooi om zien. Den Hugo beweerde dat je op het hoogste punt van de akkers daar in Sombeke de hoogste bol van het Atomium in Brussel zou moeten kunnen zien. Alhoewel het een prachtige open hemel was konden we die bol nergens bespeuren. Waarschijnlijk waren de sferische condities niet optimaal maar 't kan ook aan mijn ogen gelegen hebben.
Nog een kilometertje of 5 tot aan de statie of liever gezegd café de Maretak. De laatste 2 kilometers langs de baan. Mooie villa's gespot op die weg maar voor geen geld ter wereld zou ik daar willen wonen. Constant hoor je daar het verkeer over de baan denderen. De mooie tuinen rond die villa's zijn er enkel maar om de ogen te strelen. Even er in verpozen om tot rust te komen is er volgens mij helemaal niet bij. Als je er op begint te letten wordt je hoorndul van het verkeerslawaai.
De stapdag liep stilaan ten einde. 5 uur, nog tijd voor een tripeltje in de Maretak ... de stoof gaf er nog altijd katoen ... dit werd weeral een mooie dag op het palmares.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.