Vanuit Argentinië meldde Alejandra Santos me dat er 2 kaarsjes werden aangestoken in de Metropolitana kathedraal van Buenos Aires voor de 2 verongelukte kindjes van Sanne. Ze was nieuwsgierig naar het waarom van m'n tijdelijke profielfoto op FB met de 2 bougiekes met daarachter een foto van de 2 kindjes. Na m'n uitleg is ze naar de kathedraal gestapt. Een heel gelovig mens. Ontroerend !
Lynn uit Colorado, Ria uit Drenthe en Arlette uit de Rhône-Auvergne-Alpes verrasten me ieder met een fijne brief en wenskaart bij de jaarwisseling. Ook de wensen uit Puerto Rico van Viviana, den エイテイロ(Eiteiro) uit Japan en Gunther uit Berlijn die nu naar Jeruzalem pelgrimeert waren me welgevallig. Ook de fijne reactie en een buen camino van Tiziana uit Melbourne, m'n stapbuddy op de Portugués verleden jaar, deed me veel plezier. Ontzettend veel bemoedigende woorden na mijn oogoperaties werden er genoteerd. Veel vrienden pelgrims vertrouwden me hun bezorgdheid en beterschapswensen toe. Heel hartverwarmend. Els berichtte me dan weer dat ze op vraag van het Nederlandse Compostela Genootschap het verhaal van onze ontmoeting op de camino zou inzenden en dit ter publicatie in de St. Jacobstaf, hun ledenblad. Ze zou het fijn vinden moest ook ik iets bijdragen aangaande de daarna ontstane vriendschap. Ik ga dit publiceren in april wanneer ik het geluk heb om terug te mogen vertrekken in Porto. Het zal me erg verheugen haar in Santiago weer te mogen ontmoeten na het volbrengen van mijn Camino Portugués en zij deze vanuit Alicante, de Sureste.
Kortom : Een kleurrijke mallemolen aan indrukken, herinneringen, gevoelens, heimwee, hunker, beslommeringen, gemis ..... het begint weer te jeuken met als gevolg dat de vliegtuigtickets en de boekingen in Porto en SdC reeds een feit zijn. Nog voorlopig even de lat niet te hoog leggen en bescheiden beginnen met de spreekwoordelijke toertjes rond de kerktoren. En daarmee werd vandaag dus gestart. De eerste wandeling dit jaar is ondertussen een feit. Dat werd hoog tijd want ondertussen zijn er al 5% van de dagen die 2019 rijk is gevloden. Een staptochtje zou hier voor het kantelmomentje kunnen zorgen. Eéntje waarop de oud- en nieuwjaarsbezigheden voorgoed naar de geschiedenis worden gekieperd.
En dit nieuwe wandeljaar zouden we al direct met de nodige stijl inzetten. De Ronny en de Catsjoe zouden voor een kaastafel zorgen. Alstublieft, doe maar gewoon enne... horen daar niet een paar flesjes wijn bij ? Die neem ik dan wel voor de rekening. Met Hugo was er omtrent het onderweg versterken van de inwendige mens geen overleg geweest, dat hoefde trouwens ook niet, maar naar goede gewoonte zou Hugo wel voor een lekker dessertje zorgen. Sublieme cakes en broodpuddinkjes, cupcakes ed. allen vruchten van het onvolprezen bakkerstalent van zijn echtgenote Agnes. Dit talent heeft ons al menige keren smakelijk verrast. Toch werd het deze keer geen dessertje maar wel een heel smakelijk brood voor bij de 'tsjies'. Ikzelf had nog een vanillecake in aanbod bij.
En dit nieuwe wandeljaar zouden we al direct met de nodige stijl inzetten. De Ronny en de Catsjoe zouden voor een kaastafel zorgen. Alstublieft, doe maar gewoon enne... horen daar niet een paar flesjes wijn bij ? Die neem ik dan wel voor de rekening. Met Hugo was er omtrent het onderweg versterken van de inwendige mens geen overleg geweest, dat hoefde trouwens ook niet, maar naar goede gewoonte zou Hugo wel voor een lekker dessertje zorgen. Sublieme cakes en broodpuddinkjes, cupcakes ed. allen vruchten van het onvolprezen bakkerstalent van zijn echtgenote Agnes. Dit talent heeft ons al menige keren smakelijk verrast. Toch werd het deze keer geen dessertje maar wel een heel smakelijk brood voor bij de 'tsjies'. Ikzelf had nog een vanillecake in aanbod bij.
Hugo pikte me op thuis op. Ik zit momenteel even zonder auto na een zoveelste panne. Buiten dus die handel, maar het is tot half maart dat ik wat geduld moet hebben voor m'n nieuwe wordt geleverd. Te voet gaat ook en wat me eigenlijk aanspreekt is het feit dat bij zo een periode van autoloosheid je het bezit ervan toch weeral weet naar waarde te schatten. Alles in onze westerse levenswijze staat gestoeld op luxe en comfort. Het gebrek of gemis er aan leidt tot geweeklaag en ongemak. Na enkele camino's kom je daar wel achter en leer je dat ongemak relativeren.
Kwart na 9, treintje in St. Niklaas. Ronny en de Catsjoe zaten er al op. Een wissel in Gent St. Pieters met de stoptrein naar Ronse en rond kwart na 10 stonden we in Eke Nazareth. Op deze laatste trein weerklonk een lieflijke stem die waarschuwde voor de gladde perrons bij het uitstappen van de trein. Even later zagen we de eigenares van die hemels klinkende stembanden. Ze kwam even bij ons zitten want de Ronny moest nog zijn ticketten inruilen. Die zou ze zo meteen voor hem aanmaken. Een heel lieve dame die gezellig met ons meepraatte. Haar bezorgdheid over valpartijen bij ijzel, over haar staffords, honden dus en de NMBS in 't algemeen. Op haar gezicht na was ze helemaal volgetatoueerd. Handen stonden vol, haar nek, nog een neusring erbij. Je bent geneigd om weer in vakjes te denken als je ondertussen nog niet weet dat je even later jezelf betrapt dat een blind oordeel op het uiterlijk veel vlugger gemaakt is dan die van iemands hart. Gelukkig was haar voorliefde voor body art geen punt tot discrimatie in haar werkomgeving.
We stonden in Eke begot. Vrij fris, een muts was helemaal niet overbodig. De Catsjoe kon pronken met een sjiek nieuw frakske tegen de koude. Het vorige werd op de trein vergeten op 1 van onze eerdere wandelingen. Het beestje wordt oud en de Ronny vreest dat dit jaar misschien haar laatste zomer zal zijn dat ze nog mee kan stappen. Eerst nog een koffieke in het vrij rustige dorpje alvorens we op gang zouden komen. Het werden er 2, etablissement de 'Sherlock Holmes' nam hierbij de honneurs waar. Ze smaakten, en een vriendelijke uitbater die ons bediende. Onder een grijze hemel stapten we voort, zie, daar naderde de Schelde al. Aan een brug over 'den Machtigen Stroom' lazen we op een herdenkingsplaatje dat hier in 1918 op wapenstilstandsdag de laatste Belgische soldaten uit WOI het loodje legden. Hoeveel pech kan je niet hebben ? Sneuvelen op de laatste oorlogsdag. Het drama staat in de geschiedenisanalen geboekstaafd als zijnde de slag der Grenadiers. Iets verder zaten we in het domein Kriephoek. Dit is een mooi stukje natuur rond een oude scheldearm. Slijkerige paadjes, het had dan ook erg veel geregend de laatste dagen. Zompige gronden en in nevelen gehulde akkers. Nevelen als gevolg van de schampere pogingen van het winterzonnetje om de bodem op een karig scheutje warmte te willen trakteren. Overwoekerde paden met doornen en gerooide struiken die soms ophielden verder te lopen. Dat was moeilijk stappen en zeker voor de Catsjoe. Hier in dit stukje natuur vlakbij de Schelde vonden we toch een picknicktafeltje voor onze 'Kaastafel'. Gezellig, een picknick rond het vriespunt in de buitenlucht. We konden ons levendig inbeelden dat er mensen waren die hierbij de wenkbrauwen zouden fronsen. De wijn kwam perfect gechambreerd uit m'n rugzak. Die had lepeltje lepeltje gelegen met m'n warme bus thee. Ronny sneed de kaas aan ..... hoe simpel kan gezelligheid ontstaan. Maar we konden daar niet eeuwig blijven zitten en krasten kort na de dis op. De vroegere Heerlijkheid Tergrachten herbergde het Sint Stefanuskerkje. In de 9de eeuw sprak men van Mecina, later werd het Tergrachten en nu Merelbeke - Melsen. Dat kerkje is een pareltje met een heel mooi kerkhof dat nog gebruikt wordt.
Ik vond op Youtube een filmpje over dit stukje vaderland. In het kerkje zelf ben ik bij St. Stefanus, een maat van de Heilige Jacobus, gaan vragen of hij me niet de hand boven de kop wou houden op mijn vervolgend avontuurje in Portugal. Met plezier wou hij dat doen. Voor ik vertrek moet ik beslist eens binnenspringen thuis in de St. Jacobskerk voor een bezoekje. Jammer, nu ook hier in het dorp wordt er uit de kerk geroofd zodat de deuren nog enkel opengaan tijdens de erediensten.
Ik vond op Youtube een filmpje over dit stukje vaderland. In het kerkje zelf ben ik bij St. Stefanus, een maat van de Heilige Jacobus, gaan vragen of hij me niet de hand boven de kop wou houden op mijn vervolgend avontuurje in Portugal. Met plezier wou hij dat doen. Voor ik vertrek moet ik beslist eens binnenspringen thuis in de St. Jacobskerk voor een bezoekje. Jammer, nu ook hier in het dorp wordt er uit de kerk geroofd zodat de deuren nog enkel opengaan tijdens de erediensten.
Iets verder zijn we café Oud Melsen binnengeduikeld voor het traditionele tripeltje. Bij wonder was het open op het middaguur. De uitbaatster, ruim in de 70 schatte ik ging haar zaak overgeven na 25 jaar uitbating. Haar café was open omdat ze de zaakovernemer verwachtte. Er ontspon een fijn gesprek met haar. Haar zoon had 25 jaar geleden met de scouts ook naar Compostela gepelgrimeerd. Toen moesten ze zich na elke tocht nog gaan aanmelden op het lokale politiebureau. Na dat tripeltje ging onze tocht verder door de scheldemeersen en de braakliggende akkers. Een mooi maar toch aan ruigheid grenzend natuurgebied. Ik kreeg de indruk dat ik er al eens geweest was maar landschap en omgeving zegden Hugo en Ronny niets. Toen we ons op een pad genaamd 'de onderstandswegel' begaven was mijn déjà vu compleet. Een onderstand ... is een bunker er uitziend als een woonhuis ! Dit was de trigger. Een wandeling waarbij een stuk van de Scheldebovenloop werd verkend, nu exact 2 jaar geleden, brachten me reeds in deze contreien. Hierzie : Scheldebovenloop . Dat Hugo en Ronny zich niets herinnerden lag aan het feit dat ze er toen niet bij waren.
We hadden ons eindpunt bereikt. Het station van Landskouter. Nu, een station was er niet te bekennen. Twee perrons met een schuilhutteke en een zitbank ernaast moesten deze taak overnemen. Het was 16u38, vrij vroeg nog toen de trein naar huis er aan kwam. De dag zat er op. Bescheiden maar toch te beschouwen als een mooie start van het nieuwe stapjaar. Er gaan er nog volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.