Op Stap met Staf en de Kalkense Meren.

De 'goesting' om er op uit te trekken begint stilaan terug vorm te krijgen. De laatste weken liep deze op de hoogte na een beetje synchroon met de stagnerende coronacijfers. Gisteren zondag was het weer veel te mooi om thuis te blijven maar daarover straks ietske meer. Eerst een rapportje over een toerke, iets dichter bij huis.

Het prachtige sneeuwlandschap van een dikke week geleden lokte veel mensen naar buiten. Zo kon ikzelf ook niet weerstaan aan het hagelwitte sneeuwtapijt en breidde voor mezelf op het goed vallend uit er een fikse wandeling aan hier in het mooie dorp Haasdonk. Haast had ik geschreven 'mijn geboortedorp' maar dit is fout want het ledikant waar mijn moeder van me beviel stond in de koekestad. Hier in het Waasland ben ik 40 jaar geleden aangespoeld. De stadslucht beviel me niet meer en hier in het land van 'Awa en nèm'  heb ik me steeds welgekomen en op mijn gemak gevoeld. 

Na het ruimen van de sneeuw op het voetpad, ik ben immers een plichtsbewuste inwoner, was ik schuppes. De bunderwegel bracht me tot aan de steenweg die naar het fort van Haasdonk leidt. Triest om te melden is wel dat men in deze wegel zinnens is om een hele rij mooie hoogstambomen op te offeren aan woningbouw. Let op, men zal wel aanvoeren dat deze bomen ziek zijn zodat de bouwpromotoren hun slag wel thuis zullen halen. Zonde zou het zijn. Gelukkig wordt er vanuit verschillende natuurverenigingen en ook door lokale bewoners actie gevoerd om hier tegenin te gaan. Laten we hopen dat het iets uithaalt maar ik vrees ervoor. In de Fortstraat, een hobbelig kasseibaantje dat je naar het Fort brengt, kon je de hoogspanningsdraden in de koude lucht horen zingen. Wat een prachtig uitzicht op de weiden had je hier zeg ! De ganse natuur was bedekt met een mooi laagje sneeuw. De fortgracht begon al stilletjesaan dicht te vriezen. Het toertje rond het fort sloeg ik deze keer over en laveerde richting bossen van Haasdonk. Ook hier waren er schilderachtige sneeuwtafereeltjes te vinden. De takken van de bomen en de varens, bezwangerd met een laagje sneeuw, zorgden voor een sfeëriek decor. 'Dezeke Vader begon zijn beddeke uit te schudden', was een uitspraak van m'n moeder zaliger om nu aan te geven dat het terug lichtjes begon te sneeuwen. De Ster was de volgende stop. De grote vijver in dit provinciaal domein lag er eveneens idyllisch bij. Weinig volk was daar op de been. Vanuit De Ster stapte ik de rijweg over naar het andere deel van het Bos van Haasdonk. Het deel waar tijdens de boerenkrijg Tassijns het loodje legde. Haasdonk speelde aan het einde van de 18de eeuw als kantonnale hoofdplaats een belangrijke rol in de Boerenkrijg in het Waasland. Er vond een opstand plaats en Jean Baptist Tassijns werd door het Franse leger gefusilleerd in de bossen van Haasdonk. Tot voor enkele jaren terug werd er in oktober een boerenkrijgverlichting gehouden met enkele duizenden theelichtjes. In diezelfde bossen van Haasdonk bevindt zich nog steeds een herdenkingsplaats. Op deze manieren worden de woelige jaren tijdens de Boerenkrijg in ere gehouden. Ergens in een hoekje van de straten rond de sjieke villa's in de Dennenlaan loopt er een trage wegel tot in de Kruisstraat. Deze wegel zoomt voor een groot deel het militair domein van de Westakkers af. Als je even door de afspanning loert zie je een verwilderde troep struiken en omver liggende bomen. Het geheel dan nog eens overwoekerd door netels en doornen. Ik durf wedden dat deze verwildering tot stand kwam na de afschaffing van de dienstplicht. Het was wel een mooi padje waarop er wat leven viel te bekennen. Een verlaten spoorwegbedding die vanuit het militair domein tot aan de Kruisstraat liep viel er nog te volgen. Eens in de Kruisstraat pikte ik nog een andere trage wegel van een 700-tal meters op die tot in de Stuurstraat loopt. Deze had ik bij vorige tochtjes nog over het hoofd gezien. Voor een groot deel loopt deze naast een diepe beek en eindigt aan het dierenopvangcentrum in de Stuurstraat. 

Een deel van deze paadjes heb ik enkele dagen later met mijn knuffelcontact 'Stafke', mijn kleinzoontje  overgedaan. De sneeuw was al gesmolten Ja toch wel, ik verschoot dat dat ventje zonder problemen een volle 7km meestesselde. Het venteke is ten slotte nog maar 4 jaar. Het leverde me wel een stevige reprimande op van de grootmoeder die deze queeste onder de rubriek kindermishandeling catalogeerde. Ik meende nog aan te voeren dat de Spartanen, oud Grieken, hun borelingen in de sneeuw rolden om hen te harden. Dit argument zou niets uitgehaald hebben. Het zou weerlegd worden met de stelling dat je met je tijd moet meegaan en niet moet afkomen met zaken die nog van voor onze jaartelling dateren. Stafke was wel moe maar hij heeft geen kik gelaten. Een paar dagen later hebben we er nog wat lol bij aangebreid ! Een stevige wandeling op het Sint Anneke en daarna met de waterbus naar Liefkenshoek. Jong geleerd is oud gedaan .... en dat is van alle tijden 😇😇😇. Ik heb er wat fotokes van getrokken. 

En nu naar de Kalkense Meersen. Een voor mij onbekende dame had me via FB een uitnodiging gestuurd om lid te worden van de FB-groep 'Kalkense Meersen'. Een onschuldig groepeke dus en ik stemde toe. Het gevolg was dat er nu regelmatig mooie fotokes van dit natuurdomein in m'n posts verschijnen. Het is daar één van de laatste stiltegebieden in Oost-Vlaanderen en aangezien ik daar nog nooit geweest was, was het nu de moment. Dit 600 hectare groot natuurgebied ligt tussen de dorpskernen van Kalken, Overmere, Uitbergen, Schellebelle en Wetteren. Als een van de grootste overblijfselen van de Scheldemeersen vormt het een laaggelegen vochtig gebied in de voormalige overstromingsvlakte van de Schelde. Door het gebied loopt ook een oude Scheldearm, die bij een rechttrekking van de Schelde werd afgesneden. De gebieden waren te nat om te voldoen als bouwgrond. Tot in de 19e eeuw werd hier turf ontgonnen. Zo ontstonden poelen die vogels aantrekken. Het is een aaneensluiting van de Kastermeersen (Wetteren), Broekmeers (Kalken), Springels (Wetteren), wijmeers (gecontroleerd overstromingsgebied Uitbergen), Molenmeers (Kalken), Scherenmeersen (Overmere) en Belham (aan de Bellebeek - Den Aard). Het bestaat uit nat grasland met grachten en poelen met rietkragen en knotwilgrijen rond een oude Scheldearm. Het gebied is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Schelde en Durme-estuarium van de Nederlandse grens tot Gent'. Je kan er fietstochten maken met het knooppuntennetwerk. Wandellussen leiden je langs de mooiste plekjes van het gebied met een prachtig zicht op de diverse fauna en flora. In Schellebelle steek je met het voetveer de Schelde over naar het gehucht Aard, waar de wandelingen starten. Ik geraakte niet tot aan dat gehucht Aard want de wegen ernaar toe waren al vanaf de scheldebrug in Wetteren afgesloten. Ik denk dat er teveel wandeltoeristen verwacht werden. Slimme zet van het lokaal bestuur want het liefst rijden de meesten er met hun auto dwars door. Het werd een geweldige uitstapje. Ook al stond de natuur er wat kaaltjes bij, het ruige karakter ervan had zeker zijn charme. Deels langs de scheldeboord, deels langs verharde paden en deels op modderige paadjes tussen de moerassen door verliep het tochtje moeiteloos. Toch was er redelijk wat volk op de been zonder van een overhoop te moeten gewagen. Ruiters kwam je er ook tegen en velen die zich op skeelers langs de jaagpaden zich amuseerden. Ik was alleen, dus veel verhaal werd er niet gemaakt. Kroegen voor een stop waren eveneens not done. Rustig wandelen en genieten van de omgeving was het enige wat je doen kon. Al vlug werden de schaduwen langer en langer en stond de zon al vlug op een uurtje van haar ondergang. Aan het veer gelegen aan de Aard stond al een hele meute wandelaars op hun pontje huiswaarts te wachten. Dat moest continue over en weer varen met een lading wandelaars. Als sardienen op elkaar gestouwd ... leve de coronaregels. Mondkapjes, golden precies niet voor iedereen. Ik ga nu niet beginnen meuzzen want daarvoor was de dag veel  te schoon. Ik wil met de wandelmaten zeker nog eens langs komen want er moet nog heel veel ontdekt worden in dit gebied. Ik ben benieuwd hoe dit er in de zomer uitziet. Het trajectje ligt al klaar.

.