De éne onderweg, de andere bijna in de startblokken.

Zelf tel ik af naar september. Bij leven en welzijn welteverstaan en op voorwaarde dat het gesternte juist staat vertrek ik in Bayonne en hoop de Camino del Norte aan mijn palmares toe te voegen. Ondertussen hebben mijn 2 stapmaten, den Hugo en de Michel,  me behoorlijk jaloers gemaakt. Gezond jaloers welteverstaan. 

De Michel kuiert rond op de Via Podiensis

Op 2 mei vertrok onze stapmaat Michel op tocht. Hij zoekt tot in Bilbao te stappen. Het resterende deel tot in Santiago de Compostela hoopt hij volgend jaar af te werken. Hij vertrok vanuit de Puy en Velay en nu marcheert hij in Zuid-Westelijke richting naar St Jean Pied de Port. Een wandelingetje van 751km. Eens daar volgen er nog 250 op Spaanse grond tot in Bilbao. Deze Podiensis krijgt de hoogste lof toegezwaaid van wandelaars. Ze wordt beschouwd als de mooiste aanlooproute naar St. Jean Pied de Port, startpunt van de Camino Frances gelegen aan de voet van de Pyreneëen. Geografisch bekeken loop je daar voor een groot deel door het Centraal Massief van Frankrijk. Vulkanische pieken rijgen zich daar aan elkaar als je in de Puy vertrekt. In mei 2016 liep ik daar de Vulkanenroute samen met Michel. Prachtig gebied, ik heb onze uitstap toen geblogd. Het plateau van de Aubrac waar je vervolgens doorloopt levert ongekende natuurlandschappen op. Momenteel doorkruist onze maat de vallei van de Lot. Hier vind je Frankrijk's  meest pittoreske dorpjes. Betoverend mooi. Een klim naar Congues heeft hij al achter de rug en hij heeft nu zijn neus staan richting Cahors. Kastelen, middeleeuwse gebouwen, kloosters en abdijen kleuren er het panorama. Een prachtig decor waarvan de pracht omgekeerd evenredig is met de fysieke inspanning die nodig is om dit alles te kunnen bewonderen. Nu, uit de berichten die onze maat stuurt valt er op te maken dat deze Podiensis niet voor salonwandelaars geschikt is. Ik vermoed dat onze maat al enkele kilootjes aan lichaamsgewicht heeft uitgezweet. Minder interessant aan deze Podiensis is dat ze voor een groot deel is uitgebouwd rond de GR65. Niet alleen pelgrims maar ook Randonneurs bewandelen deze paden. Vanwege de moeilijkheidsgraad doen velen beroep op het bagagetransport naar een volgende overnachtingsplaats. Dat fnuikt voor een groot deel je overnachtingsmogelijkheden als pelgrim. Het is klote wanneer je na een zware tocht hoopt op rust in een herberg en dat je dan te horen krijgt dat je vele kilometers verderop nog maar eens moet proberen. Reserveren vergt behoorlijk wat van je geduld zo meldt de Michel. Maar hij zit al volledig in de pelgrimsmodus volgens mij. Het zijn loodzware tracks met veel hoogtemeters maar hij heeft het naar zijn zin. Dat merk je goed in zijn berichtvoering. Bij iedereen, dus ook bij mij,  die vertrekt steekt de onrust over het ongewisse sowiezo de kop op. Ook kleine calamiteiten die je meemaakt tijdens pakweg de eerste 10 dagen kunnen voor ongemak zorgen. Men projecteert die onbewust naar het dagelijkse leven van vòòr het vertrek en dan zorgen deze wel voor wat ergernis. Maar je gaat relativeren na een tijdje.  Geleidelijk werp je die zorgen van je af en voel je de veranderingen niet alleen in je lijf maar ook in je kop. Alle zintuigen komen stilletjesaan op scherp te staan en je hoofd loopt leeg. Loslaten heet dat. Dat hoofd wordt gereviseerd. Er wordt plaats gemaakt voor nieuwe indrukken en belevenissen, nieuwe inzichten, nieuwe vriendschappen zelfs als je daar open voor staat. Onmogelijk is het om deze ervaring juist te verwoorden. Nu lees ik tussen de regels door in onze maat zijn berichten : ...  Laat het maar op me afkomen ... we zien wel ! De juiste attitude. Ik schreef hem al terug dat hij moet opletten of hij wil niet meer stoppen.

Buen Camino Michel. Stap ze nog ! 
Met zijn toestemming publiceer  ik hier wat van zijn adembenemende fotokes.

 

Den Hugo smeert nu al zijn benen in voor de Olvidado.

21 mei vertrekt onzen Hugo vanuit Bordeaux naar SdC. Deze keer kiest hij voor de Camino Olvidado. Zijn pad, een afstand van een slordige 1200 km loopt over verschillende pelgrimspaden. Vanaf Bordeaux volgt hij de Via Touronensis richting St. Jean Pied de Port. In Peyrohade wordt afgeweken en volgt hij de rivier Les Gaves Réunies. Via Bayonne loopt het dan tot Irun alwaar hij de Camino Del Norte zal aansnijden. Vervolgens komen de Camino Olvidado en de Camino  Invierno aan bod. De Camino Olvidado, letterlijk vertaald  'De Vergeten Camino' is een heel oude route die bijna zo oud is als de Camino Primitivo. Naarmate de reconquista evolueerde, veranderde ook het wegennet zo schrijft onze maat in zijn blog. Zo ontstonden er nieuwe verbindingen tussen de Pyreneeën, de noordkust en het zuiden van Cantabrië. Deels gebruikte men daarvoor de Romeinse heirbanen. Op een kaart van 902 is er voor het eerst sprake van de Camino de la Montaña. Er ontstonden veel kloosters, meestal met monniken uit Al-Andalus. Maar het kon nog beter vond paus Calixtus II en onder zijn pontificaat verscheen de Codex Calixtinus, een eerste reisgids voor pelgrims. Zo ontstond de Camino Francés. De Camino de la Montaña (de Berg Camino) werd de Camino Viejo (de Oude Camino) en tot slot de Camino Olvidado (de Vergeten Camino). Vrijwilligers en later lokale overheden hebben deze camino nu weer op de kaart gezet. Deze pelgrimsweg start aan de kathedraal van Bilbao en voert den Hugo na 511 km tot in Villafranca del Bierzo, een dorp op de Camino Frances. Deze Frances volgt hij tot in Ponferrada waar hij de Rio Boeza oversteekt en de Camino Invierno opzoekt. Deze Camino Invierno of Wintercamino (264 km) is een alternatieve route die zuidelijker loopt dan de Camino Frances. Zo wordt het berggebied van de O'Cebreiro vermeden waardoor er ook in de winter begaanbare paden zijn.  Deze Invierno voert door een vrijwel onbekend mooi deel van Spanje met prachtige natuur. Bossen, glooiende berggebieden en oude dorpen waar de tijd heeft stilgestaan komen er volop aan bod. Het is een prachtige, soms zware route, met veel hoogteverschillen en lastig begaanbare paden. Het volgen van deze Camino vereist vooral de ervaring en de fysiek van een geoefend wandelaar. De toestand van de te bewandelen paden is afhankelijk van de weersomstandigheden. Bij nat weer veranderen de paden in modderige stromen vol keien. Maar het is er ook vaak mooi weer en dan zijn de paden prima geschikt om te lopen. De afstanden tussen de dorpen en steden zijn vaak behoorlijk groot. Maar dit kan den Hugo aan ! Peanuts is dat voor onze wandelgezel. Met de vingers in zijn neus huppelt hij daar rond ! Ook een Buen Camino Hugo !