Losse toeren en Bomal

De lichamelijke conditie boert namelijk achteruit en ik ga de oorzaak leggen bij het pokkeweer van de laatse maanden. Het regenweer van de laatste maanden heeft duidelijk een invloed gehad op de activiteit. Ter compensatie van die verlammende grijze wolkenellende werd er iets meer de compagnie opgezocht van Dionysus. Je weet wel,  de Griekse god van wijn en plezier. Toch wat kilootjes waren er bijgekomen en dat wreekt zich. M'n bloeddruk liet dat blijken. Die vroeg om maatregelen. Om het tij te keren heb ik mezelf wat discipline opgelegd. 't Is te zeggen een beetje vermageren, wat minder bik opscheppen, de pintjes en de wijn wat rantsoeneren en regelmatiger een wandelingetje doen. De voornemens zijn wat vergelijkbaar met deze die op 1 januari worden geproclameerd. Hopelijk worden ze nog een 5 à 7 kg volgehouden en loont de inspanning. 

Het natuurgebied langs de Schelde tussen pakweg Kruibeke en Temse leent zich uitstekend om kortere wandelingetjes te ondernemen.  Ik ben er dan ook regelmatig terug te vinden daar in dat krekengebied. Onlangs nog met Esther, de dochter van de buurvrouw, op haar vraag een mooi toertje gewandeld en afgesloten aan het kasteel Wissekerke. Daar waar vroeger den 'Duiventoren' was, kun je nu gezellig buiten tafelen en een lekkker drankje consumeren. Het was leuk om met Esther een wandelingetje te ondernemen. Dit was zeker niet éénmalig. Binnenkort plan ik daar in het krekengebied met Greet en de nieuwe stapvriendinnen Leen en Liliane  een geanimeerd wandelingetje van een 22 paaltjes. In combinatie met een tochtje met de waterbus en de veerboot en af te sluiten in een restaurantje op 't Sint Anneke zal het een leuke dag worden. Een wandeling verveelt daar in het krekengebied nooit. Eergisteren kwam ik daar in Rupelmonde een straatkeerder tegen. Je maakt wat mee ! 'Hey ... hoe is 't ?' Verwonderd keek ik uit vanwaar die vraag kwam. Jawel een kerel in oranje overall prikte blikjes, papiertjes en allerlei rommel bijeen. Hij bleek even slachtoffer te wezen van conversatiehonger.  'Ja goed hé, met mij is alles toch in orde hoop ik', was mijn antwoord. Mijnen bloeddruk ... dat hoefde ik helemaal niet ten berde te brengen. 'Waar woont ge ?' was zijn volgende vraag. Het bleek eveneens onderwerp te zijn van zijn belangstelling. Zonder al te veel detail te geven gaf ik m'n woonplaats door. 'Oh ik ken dat daar, ken jij die en die en die ?'. 'Van horen zeggen ja' was m'n antwoord. 'Maar waar woon jij als ik dat vragen mag  ?'. 'Op den Es', repliceerde hij. Lang moest hij hierover niet nadenken. Ja dat gebied wist ik wel zijn en even later preciseerde hij iets meer. 'In 't gevang daar !' Oh hij was daar met zijn gat in de boter gevallen zo te horen. Hij gaf me wat goede raad : Zorg dat ge wat uitsteekt en dat ge daar binnen geraakt ! Eten en drinken op tijd, 's morgens moogt ge om 8 uur buiten en om 5 uur moet ge terug binnen zijn. Wat wilt ge nog meer ? 'En hoe lang moogt ge daar in die hoorn des overvloed nog verblijven ?'. Daarmee stelde ik hem een volgende vraag. Ik schatte onze straatkeerder vooraan in de 50. 'Met een beetje geluk tot m'n 67' zo gaf hij me te kennen. Allez dan, ik wens je bij deze nog veel levensvreugde daar in jouw Hotel den Houten Lepel. Tot genoegen maat !  Blijkbaar zit hij daar op een goede wei maar ik vrees dat niet alle residenten dezelfde mening zijn toegedaan. Een ontmoeting die je wel even bijblijft zou ik zeggen.

De Marc en de Michel, het tweespan schoonbroers trok er even met het tentje op uit in de Ardennen. Het kwakkelweer van de laatste maanden indachtig vermoed ik dat het een last minute beslissing was. Vlakbij het station van Bomal hadden ze zich op de Camping International geïnstalleerd. Zondag belde de Marc mij op vanuit Bomal met het voorstel om een dagje af te zakken naar Bomal om er een wandelingetje te placeren. Bomal is een dorp in de Belgische provincie Luxemburg en een deelgemeente van de stad Durbuy. Het dorp ligt meer dan vijf kilometer ten noordoosten van het stadscentrum van Durbuy.  Dat zou een mooie wandeling kunnen opleveren. De wandelstokken mocht ik zeker niet vergeten. Fijn voorstel, ik ging er direct op in. Den Hugo paste om mee te stappen. Gisteren dan was het vroeg dag. Om 4 uur opstaan, trein om 5u42 naar Bomal, aankomst 9u in Bomal waar ik werd opgewacht door m'n stapmaten. We begonnen er direct aan met het kompas richting Oosten.  Op komoot werd er eerder al een trackje gevonden van een kleine 20 kilometer. Het zag er kwa opzet nogal ingewikkeld uit, 3 lussen met daartussen stukjes die meerdere keren moesten gepasseerd worden. Het was bij wijlen moeilijk om de juiste staprichting te vinden. Maar het lukte wel al zorgde 'Koers boven' of 'Noord boven' op de GPS soms voor kopbrekens of onschuldige meningsverschillen.

We stapten Bomal uit in Oostelijke richting en volgden de rivier de Aisne. Al na een kwartiertje passeerden we een tunneltje in de rotsen.  Daarna ging het staccato naar omhoog. Helemaal boven op 210m hoogte stond er een belvedère. Een paviljoentje van waaruit je een prachtig zicht had op Bomal. Een grandioos uitzicht onder een stralend blauwe hemel. Het werd verdorie al warm.  What goes up must come down. Afzakken naar 120m was het gevolg  en daarmee zat de eerste halve lus er bijna op. De tweede kwam er aan ! Die ging golvend op en neer over zo een kilometertje of 8, schommelend tussen de 110 en de 230 meter. Ook hier regelmatig een boom waar over moest geklauterd worden of moest er een zijpadje gezocht worden om een modderbad te vermijden. Genieten is dat ! Alleszins geen platte promenade !

Ergens op die 2de lus bereikten we een steengroeve. Hier vond je een mooi uitzicht op de gegraven kraters. Het water in die putten was opaalkleurig, een fascinerende kleur,  dat zie je zelden. Je zou best kunnen zeggen dat je je hier op een atol waande ergens in de Stille Zuidzee. Een reusachtige machine met een reuzepikhamer op rupsbanden boorde bovenop de wanden. Kolossale rotsblokken moesten op die manier losgebikt worden uit de groevewand. Immens was dat terrein. Op mooie wandelpaden vlotte het verderop goed maar er waren daar ook geaccidenteerde paadjes bij. Dikke bomen versperden soms de vooruitgang.  Hier en daar wat modderstukjes maar ook paadjes die overwoekerd waren met doornstruiken en brandnetels.  Maar de schoonheid van de omgeving maakte veel goed op die mindere stukjes. 

De persoon die het trackje ooit op komoot postte heeft er volgens mij indertijd met z'n spreekwoordelijke klak naar gegooid. Er zaten stukjes bij waar er gewoonweg geen pad meer was. Ik verdenk de brave ziel ervan dat hij er een beetje op los gefantaseerd heeft . Het zorgde voor wat kopbrekens om er kop en staart aan te krijgen en hoe het nu verder moest.  Op een bepaald moment moesten we onder een pinnekesdraad door om de weg te vervolgen. Het pad werd mottiger en mottiger, ik hou er nog een serie schrammen aan over van de doornstruiken. Samen met de reuzemuggenbeten van m'n verblijf in Bocholt verleden week zien mijn benen eruit alsof ik op een bermbom ben gelopen. Ik overdrijf nu wel hoor ! Maar ik wil aangeven dat er mooiere paden bestaan. Kers op de taart was de zoektocht naar een brug over de Aisne-rivier die er niet meer was. Uiteindelijk bleek dat het een doorwaadbaar stukje rivier was op de plaats waar er die brug zich moest bevinden. 2 dikke omgevallen boomstammen over de rivier moesten dan maar even de brug voorstellen. De Marc viel de eer te beurt om er als eerste over te klauteren en zo de haalbaarheid van een overtocht te testen. Het leverde geen problemen op. Het maakte de tocht wel iets pittiger. Bovendien werden er ook wel wat hoogtemeters genoteerd. 450 of iets meer wist de Michel ons te vertellen. De wandelstokken kwamen goed van pas. De 3de lus kwam eraan. Met de aanvang ervan ging het gestaag van 140m hoogte naar 280m in rechte lijn. Daarboven zaten we op de Mont des Pins. Ook hier weeral een prachtig uitzicht met beneden in de verte de stad Barvaux. Met de afdaling van deze Mont liep de wandeling ten einde. De wandeling bereikte, spijts m'n beste voornemens,  haar orgelpunt in het Café de la Poste. Een smakelijke La Chouffe Blonde had ik wel verdiend. Ik veronderstelde dat de reeds verbrandde calorietjes wel wat tegengewicht hadden geboden om me nu op zo'n Chouffeke te vergasten. M'n stapmaten waren ongetwijfeld dezelfde mening toegedaan. 

Het werd een prachtige dag. Ik heb er van genoten en het was zeker de treinreis van 3 uur heen en 3 uur terug waard. Txs Marc, Txs Michel voor de prachtige trip maar ook om de vlaggen daar in Bomal voor me uitgehangen te hebben. Dat was nu echt niet nodig. Jullie compagnie op zich was al genoeg hoor ! 

Limburg - 4 daagse in Bocholt met Zoonlief

Zoonlief opperde enkele maanden geleden het voorstel om samen eens wat staptochtjes in te blikken. M'n eerste gedacht was om eens van Porto naar Santiago te stappen maar helaas ... Kristof z'n vakantiedagen waren reeds volgeboekt. Een volgende keer misschien. 

Okee, dan zoeken we het wel iets dichter bij huis op. In het familiepark Goolderheide boekte ik een trekkershutje. Dat volstond ruimschoots om aan de meest essentiële behoeften tegemoet te komen. Een dak boven je kop, 4 bedden, een klein koelkastje, kookvuurtje en wat elementair bestek. Een sanitair vlakbij dus dik in orde. 

Het hutje stond wel ver van de ingang. Een 700 meter en aangezien de auto op de parking buiten het terrein diende gestald te worden denk ik wel dat dit voor vele mensen buiten hun comfortzone valt. Voor ons niet aangezien we toch voor de wandelingen daar waren.  Aan de overvliegende straaljagers uit Kleine Brogel stoorde ik me niet en al evenmin aan de vele muggen die daar rondvlogen. 

Ik had op voorhand enkele wandelingetjes uitgetekend. Tussen de 10 en 25 km. 2 van 18km hebben we er uit gepikt. Eén lus over Grote Brogel en Kaulille, de ander over Bocholt en Grote Brogel. Niet te veel paaltjes zodat we wat quality time konden scoren met een restaurantje, een spelleke kaarten, wat kokkerellen en af en toe een duik in het prachtige zwembad. Het viel me op dat daar in dat zwembad bijna iedereen met een tattoo rondliep. Ik heb daar niets op tegen maar bij 1 kerel stelde ik toch mijn bedenkingen over zijn smaak. Die kerel, vrij mollig, was helemaal kaal en vanachter op z'n kop stond er een grote doodskop geïnkt. Nu dienen doodskop, de lippen van z'n mond stonden juist boven en onder een vetplooi van z'n kop getattoueerd en z'n witte tanden waren verstopt in die vetplooi. Telkens hij z'n hoofd naar voren boog kwamen die tanden te voorschijn. Een koddig gezicht, ik had schrik om ervan te dromen. Nu, het valt wel een beetje te verwachten dat het publiek op een familiecamping enigszins verschilt van dit uit een Carlton Ritz Hotel in Dubaï. Meer volks en minder chichi. Zoiets spreekt me wel aan. Maar dit even terzijde. 

Bocholt, gelegen in het noorden van de Belgische provincie Limburg, biedt een prachtige bosrijke omgeving waar natuurliefhebbers hun hart kunnen ophalen. De verkenningstochtjes die ik en mijn zoon ondernamen waren simpelweg prachtig. Volop rondhossen in de bossen, het rijmt, en de zuivere lucht consumeren die bovendien ook nog erg lekker rook. Toen het dinsdag tegen de 31°C aanliep waande ik me even in de Landes in het uiterste Zuidwesten van Frankrijk. De doordringende harsgeur van de sparren kon je daarginds ook waarnemen bij felle warmte. Je kan het een beetje vergelijken met dezelfde geur en warmte die vrijkomen wanneer je met een stoomstrijkijzer het bedlinnen strijkt. Linnen dat nagespoeld werd met wasververzachter dat verrijkt werd met dennengeur.  Het is een extra touch die de prachtige fauna en flora van Bocholt kleur geeft.

Tijdens het wandelen door die bossen kwamen we regelmatig de bewegwijzering tegen van de fiets-, wandel- en ruiterroutes.  Die bospaden en wegeltjes zijn ontelbaar in de regio. Kilometers lange wandelingen kun je ermee combineren. De brochure 'Wandelen in Bocholt' spreekt zelfs van 120km aan wandelpaden. De verschillende zandpaden maken de omgeving ook een waar paradijs voor de ruiters. Ik trof in de uitgestrekte weiden dan ook meer paarden dan koeien aan. Veel stoeterijen en manèges vinden er hun stek. Op onze eerste wandeldag passeerden we de manège en paardenfokkerij aan de Breugelhoeve. Deze moet volgens mij internationale bekendheid hebben. Ik trof er paardentrailers aan met Noorse nummerplaten. Die komen niet uit het Noorden afgezakt om er boerenknollen te komen kopen. Je zal ze er bijgevolg zeker niet al te gauw aantreffen.  Op de hoeve zelf kunnen bezoekers  genieten van divers boerderijplezier, socializen met alpaca's, deelnemen aan boerderijspelen en voor de cultuurminnende recreant : In de beeldentuin staan er verschillende kunstwerken te bewonderen. 

Het verblijf daar op de camping was te kort om een uitstap te wagen naar het Grenspark KempenBroek. Jammer want dit grensoverschrijdende natuurgebied omvat moerassen, hooilanden, bossen, beekvalleien, heide, vennen en landbouwgebieden. Het is een oase van sereniteit en de ideale uitvalsbasis voor wandelaars, fietsers en natuurliefhebbers. Je vindt er ook nog steeds werkende water- en windmolens. Het zal voor een volgende keer zijn !

Kortom, Bocholt is een ideale bestemming voor wie wil onthaasten te midden van groene bossen en verrassende vergezichten. Maar al dat prachtige groene geweld woog niet op aan het plezier dat ik beleefde aan de quality time met de zoon. Samen koken, samen zwemmen, samen restaurantje scoren, samen vertellen, samen een pint pakken of een fles wijn opentrekken, samen wandelen, samen ' Zijn !'. Zulke wandelingen met z'n tweetjes brengen je dichter bij elkaar. Er worden dan dingen verhaald waarvan jij of hij compleet niets van afweet of -wist. Immers, na het verlaten van het ouderlijke huis gaan kinderen hun eigen weg.  Naast de zorg voor je kroost volg jijzelf het reeds ingeslagen pad dat je nam wanneer je het ouderlijke nest verliet. Uit elkaar groeien of vervreemden van elkaar is nu niet een juiste omschrijving maar je ervaart na vele jaren scheiding toch een gemis aan kennis over elkaar. De vele jaren zorgden voor hiaten in de kennis over mekaar en misschien werd dit zelfs niet eens opgemerkt. Het zijn facetten van en de kijk op elkaars leven waar je na al die jaren onwetend over gebleven bent. Zulk een wandeling zij aan zij in de natuur biedt het ultieme forum om die kennis te verrijken. De relatie vader - zoon krijgt een boost en dat zorgt  voor een grenzeloze verwondering die althans bij mij zal bijblijven in het geheugen. 

Dat doen we zeker nog een keer over !