Limburg - 4 daagse in Bocholt met Zoonlief

Zoonlief opperde enkele maanden geleden het voorstel om samen eens wat staptochtjes in te blikken. M'n eerste gedacht was om eens van Porto naar Santiago te stappen maar helaas ... Kristof z'n vakantiedagen waren reeds volgeboekt. Een volgende keer misschien. 

Okee, dan zoeken we het wel iets dichter bij huis op. In het familiepark Goolderheide boekte ik een trekkershutje. Dat volstond ruimschoots om aan de meest essentiële behoeften tegemoet te komen. Een dak boven je kop, 4 bedden, een klein koelkastje, kookvuurtje en wat elementair bestek. Een sanitair vlakbij dus dik in orde. 

Het hutje stond wel ver van de ingang. Een 700 meter en aangezien de auto op de parking buiten het terrein diende gestald te worden denk ik wel dat dit voor vele mensen buiten hun comfortzone valt. Voor ons niet aangezien we toch voor de wandelingen daar waren.  Aan de overvliegende straaljagers uit Kleine Brogel stoorde ik me niet en al evenmin aan de vele muggen die daar rondvlogen. 

Ik had op voorhand enkele wandelingetjes uitgetekend. Tussen de 10 en 25 km. 2 van 18km hebben we er uit gepikt. Eén lus over Grote Brogel en Kaulille, de ander over Bocholt en Grote Brogel. Niet te veel paaltjes zodat we wat quality time konden scoren met een restaurantje, een spelleke kaarten, wat kokkerellen en af en toe een duik in het prachtige zwembad. Het viel me op dat daar in dat zwembad bijna iedereen met een tattoo rondliep. Ik heb daar niets op tegen maar bij 1 kerel stelde ik toch mijn bedenkingen over zijn smaak. Die kerel, vrij mollig, was helemaal kaal en vanachter op z'n kop stond er een grote doodskop geïnkt. Nu dienen doodskop, de lippen van z'n mond stonden juist boven en onder een vetplooi van z'n kop getattoueerd en z'n witte tanden waren verstopt in die vetplooi. Telkens hij z'n hoofd naar voren boog kwamen die tanden te voorschijn. Een koddig gezicht, ik had schrik om ervan te dromen. Nu, het valt wel een beetje te verwachten dat het publiek op een familiecamping enigszins verschilt van dit uit een Carlton Ritz Hotel in Dubaï. Meer volks en minder chichi. Zoiets spreekt me wel aan. Maar dit even terzijde. 

Bocholt, gelegen in het noorden van de Belgische provincie Limburg, biedt een prachtige bosrijke omgeving waar natuurliefhebbers hun hart kunnen ophalen. De verkenningstochtjes die ik en mijn zoon ondernamen waren simpelweg prachtig. Volop rondhossen in de bossen, het rijmt, en de zuivere lucht consumeren die bovendien ook nog erg lekker rook. Toen het dinsdag tegen de 31°C aanliep waande ik me even in de Landes in het uiterste Zuidwesten van Frankrijk. De doordringende harsgeur van de sparren kon je daarginds ook waarnemen bij felle warmte. Je kan het een beetje vergelijken met dezelfde geur en warmte die vrijkomen wanneer je met een stoomstrijkijzer het bedlinnen strijkt. Linnen dat nagespoeld werd met wasververzachter dat verrijkt werd met dennengeur.  Het is een extra touch die de prachtige fauna en flora van Bocholt kleur geeft.

Tijdens het wandelen door die bossen kwamen we regelmatig de bewegwijzering tegen van de fiets-, wandel- en ruiterroutes.  Die bospaden en wegeltjes zijn ontelbaar in de regio. Kilometers lange wandelingen kun je ermee combineren. De brochure 'Wandelen in Bocholt' spreekt zelfs van 120km aan wandelpaden. De verschillende zandpaden maken de omgeving ook een waar paradijs voor de ruiters. Ik trof in de uitgestrekte weiden dan ook meer paarden dan koeien aan. Veel stoeterijen en manèges vinden er hun stek. Op onze eerste wandeldag passeerden we de manège en paardenfokkerij aan de Breugelhoeve. Deze moet volgens mij internationale bekendheid hebben. Ik trof er paardentrailers aan met Noorse nummerplaten. Die komen niet uit het Noorden afgezakt om er boerenknollen te komen kopen. Je zal ze er bijgevolg zeker niet al te gauw aantreffen.  Op de hoeve zelf kunnen bezoekers  genieten van divers boerderijplezier, socializen met alpaca's, deelnemen aan boerderijspelen en voor de cultuurminnende recreant : In de beeldentuin staan er verschillende kunstwerken te bewonderen. 

Het verblijf daar op de camping was te kort om een uitstap te wagen naar het Grenspark KempenBroek. Jammer want dit grensoverschrijdende natuurgebied omvat moerassen, hooilanden, bossen, beekvalleien, heide, vennen en landbouwgebieden. Het is een oase van sereniteit en de ideale uitvalsbasis voor wandelaars, fietsers en natuurliefhebbers. Je vindt er ook nog steeds werkende water- en windmolens. Het zal voor een volgende keer zijn !

Kortom, Bocholt is een ideale bestemming voor wie wil onthaasten te midden van groene bossen en verrassende vergezichten. Maar al dat prachtige groene geweld woog niet op aan het plezier dat ik beleefde aan de quality time met de zoon. Samen koken, samen zwemmen, samen restaurantje scoren, samen vertellen, samen een pint pakken of een fles wijn opentrekken, samen wandelen, samen ' Zijn !'. Zulke wandelingen met z'n tweetjes brengen je dichter bij elkaar. Er worden dan dingen verhaald waarvan jij of hij compleet niets van afweet of -wist. Immers, na het verlaten van het ouderlijke huis gaan kinderen hun eigen weg.  Naast de zorg voor je kroost volg jijzelf het reeds ingeslagen pad dat je nam wanneer je het ouderlijke nest verliet. Uit elkaar groeien of vervreemden van elkaar is nu niet een juiste omschrijving maar je ervaart na vele jaren scheiding toch een gemis aan kennis over elkaar. De vele jaren zorgden voor hiaten in de kennis over mekaar en misschien werd dit zelfs niet eens opgemerkt. Het zijn facetten van en de kijk op elkaars leven waar je na al die jaren onwetend over gebleven bent. Zulk een wandeling zij aan zij in de natuur biedt het ultieme forum om die kennis te verrijken. De relatie vader - zoon krijgt een boost en dat zorgt  voor een grenzeloze verwondering die althans bij mij zal bijblijven in het geheugen. 

Dat doen we zeker nog een keer over !