Afgaande op de weerberichten zou je gezworen hebben dat er momenteel een Indian Summer in 't verschiet zou gelegen hebben. Verleden week nog stelde onze toffe weermuze Jacotte met een brede smile een hoop stralende dagen in 't vooruitzicht met als hoogtepunt een zomerse dag op donderdag. Zonde zou het dan wel geweest zijn om die zomaar te verprutsen gezeten in de één of andere zetel of op een barkruk hangende aan de één of andere toog. Ideaal weer dus om er op uit te trekken. Zwakke wind, hooguit 3 beaufort uit het zuidoosten en haaks op ons parcours, een azuurblauw hemelzwerk en Laura die het kwik naar de 20 °C zou toveren. Magnifiek weer dus om te wandelen.
Deze keer werd het geen solotrip want den Hugo, Leen, Liliane en Greet zouden mee in de wandelpret delen.
In een eerdere blogpost meldde ik het bestaan van het pittoreske cafeetje het ' Kroegske' en haar legendarische uitbater Iwein in Oostende. Dit intrigeerde Liliane dermate dat ze toch erg graag eens een bezoekje aan zijn etablissement had gebracht. Dat zou ik wel ff regelen en zo kon ik 2 vliegen in 1 klap slaan : Primo, een gezellig weerzien met de dames, een bromvlieg kwam aan haar eind in dit geval en secundo kon ik voortbreien aan mijn streek GR Kust, dat was in alle bescheidenheid maar een ééndagsvliegske.
Rond 9 uur zouden we elkaar treffen in Oostende. Alhoewel er telkens een poging wordt ondernomen om ergens op tijd te geraken heeft het geen zin meer om op voorhand sluitende afspraken te maken kwa uur wanneer er beroep op de NMBS moet gedaan worden. In Gent St. Pieters zouden we volgens de aankondigingen ruimschoots de tijd gehad hebben om op de trein te stappen van m'n stapvriendinnen. Zij spoorden vanuit Leuven naar Oostende, weliswaar een hele onderneming ! Helaas, een goederentrein eiste in Sint Niklaas zijn voorrang op en daar moest onze trein tot in Gent achteraanmodderen zodat ik en den Hugo een kwartier later dan voorzien daar in Gent aankwamen. Saluut trein naar Oostende. Met een half uur vertraging kwamen we aan in Oostende. De dames (hoe formeel zeg en dat schrijft zo raar), hadden in afwachting van onze aankomst voor een kroegje gekozen en ze zouden ons daar opwachten. Ze kwamen ons echter tegemoet want café Sammy's waartoe ze toevlucht hadden gezocht nodigde niet uit tot een 2de consumptie. Een kraan in het toilet waar geen water uitkwam, lippenstift op de koffiekommekes en er waren nog redenen maar die ontgaan me nu even.
Het werd een leuk weerzien met de dames. Ik stelde den Hugo voor. Het werd een onderlinge kennismaking en ik vermoed dat een wederzijdse match kwa sympathiekerigheid wel klopte. Vooruit nu maar naar Blankenberge want dat was de bestemming.
We teenden naar de visstrap waar het overzetbootje de 'Raveel' ons naar de oosteroever van het visserijdok zou brengen. Een vleugje lollige scepsis kon ik bemerken wanneer het mislukte avontuurtje met de waterbus van enkele weken geleden in herinnering werd gebracht. Eens aangemeerd liepen we verder langs de strekdam en de Spinoladijk. Het was laag water en her en der vielen er strandjutters te spotten. Een uitgestrekt strand met strandgapers en zeemeeuwen op de golfbrekers, de blauwe zee ... je kreeg er gratis een vakantiegevoel voorgeschoteld. Het werd maar een kort stukje wandeldijk want iets voor surfclub Twins kozen we voor het duinpad. Nu werden het afwisselend stukjes duinpad en strand. Het zou nog een uur ebben volgens onzen Hugo zodat we gemakkelijk de vloedlijn konden volgen. Dat maakt het stappen op een zandstrand stukken gemakkelijker. Gekomen aan de Vosseslag en daar te kiezen voor het bospad was een prachtige zet. Je zou je niet aan zee wanen want ook hier heeft de herfst haar verfdoos tevoorschijn getoverd. Met zachte warme herfsttinten worden hier in het duinbos de prachtigste doeken geschilderd waarmee ik durf beweren dat ze de hedendaagse kunst ruim in de schaduw zet. Geef je ogen de kost in de natuur en verwonder jezelf eraan want het brengt je tot rust ... een boodschap die jammer genoeg niet meer gehoord wordt in een wereld waar tijds- en prestatiedruk de bovenhand halen. Die overweging maakte ik al meermaals en daar op een bankje in dat bos borrelde ze weer op en kwam te voorschijn. Liliane was ook onder de indruk van al het uitgestalde natuurschoon en maakte mooie foto's van de omgeving. Het picknickuurtje was ondertussen aangebroken, de bokes werden aangesproken en vervolgens stapten we verder naar Bredene. Ik koos voor een bezoekje aan het visserskapelletje boven dit van het Bredense naaktstrand. Veel adepten van de Freie Körper Kultur zou je er nu in het najaar niet meer aangetroffen hebben. Het bezoekje aan dit kapelletje viel wel in de smaak van onze wandelvriendinnen. Enige twijfel rees wel bij de beeweg wat betreft het aantal staties. Zijn het er 14, 16 of 18 ? Ook den Hugo, ooit respectabel misdienaar, bleef het antwoord schuldig. En zelfs mijn Gewijde Geschiedenis liet me in de steek. Voor den Hugo werd het bezoek aan dit kapelletje nog maar eens de gelegenheid om zijn arsenaal aan noveenkaarsen te spekken.
Op 19 jan 2019 schreef ik : Schafttijd diende zich aan en hiervoor kozen we het visserkapelletje OLV ter Duinen van Bredene uit. Waar nu de Kapelstraat is, bevond zich 250 jaar geleden slechts een eenzame zandweg die de enige verkeersmogelijkheid bood achter de onveilige en weinig toegankelijke duinen. Tussen 1710 en 1715 werd een O.L.Vrouwebeeld in een kapelletje op een staak geplaatst. Met het geld van de offerblok werd een kleine schuilplaats gebouwd om het beeld te beschutten. In 1717 werd een houten kapel gebouwd die echter door weer en wind en een aantal inbraken aftakelde en uiteindelijk in 1736 vervangen werd door de huidige stenen kapel. De kapel was een geliefde bedevaartsplaats van de Vlaamse vissers. Er hangen naast vele ex-voto's, foto's van sloepen, dikwijls gedocumenteerd met de namen en foto's van de bemanning en de datum van de scheepsramp. Nu overheersen er bloemen en kaarsjes. In de gemetselde grot naast de kapel worden jaarlijks talloze kaarsen gebrand. Er is ook een altaar voor het houden van openluchtmissen en op de laatste zondag van mei vindt er daar in Bredene een bedevaart plaats met eucharistieviering aan de kapel.
Geïnspireerd door het boek 'De ogen van de muskusos' van Paul de Marez waarin hij zijn Heilige Olav's pelgrimstocht beschrijft vanuit Vlaanderen naar Trondheim werd er door ons een kaars aangestoken voor onze nakende pelgrimstochten. In 't bijzonder voor den Hugo en de Ronny die de Heilige Olav's route binnenkort zullen stappen tussen Oslo en Trondheim in Noorwegen. In de bougiekesautomaat daar ter plaatse vonden we er verdorie eentje van Sint Isidoor. In het grotje hebben we zijn bougieke naast die van het Heilig Trezeke geplaatst. Dan heeft hij wat gezelschap. Wel, in dat boek spiegelt de schrijver de hagiografie van Sint Isidoor aan deze van de Heilige Olav. Olaf II Haraldsson (ca. 995 - Stiklestad, 29 juli 1030) was koning van Noorwegen. Aanvankelijk nam hij deel aan de beruchte vikingentochten en sloeg hij menig vermeende opposant de hersenpan en zo het walhalla in. De contrasten die bij die afspiegeling tevoorschijn komen bevestigen dan weer de feiten dat de uitwassen van het katholieke geloof in de donkere eeuwen niet moesten onderdoen voor deze die we nu in extremistische moslimmiddens terugvinden. Helaas.
Op 20 dec 2022 schreef ik dan weer : Het spreekt je wel even aan wanneer je de daar opgehangen foto's bekijkt van de vissers en zeelui die het leven lieten op zee. Veel jonge mannen waren slachtoffer-drenkelingen en dat maakt de aanblik nog vele malen triestiger. Vermist of vergaan met man en muis. De zee geeft, de zee neemt is een opschrift dat het kapelletje siert. Het is maar een magere troost voor de nabestaanden. Maar goed, ze worden niet vergeten en men blijft ze eer brengen.
Het boterhammeke smaakte. In lijn met de lokatie waren deze belegd met zwarte heilbot. Om het diner daar af te sluiten kocht den Hugo gewoontegetrouw er nog enkele noveenkaarsen.
Tot daar m'n indrukken uit eerdere bezoeken aan dit mooie kapelletje. Tot besluit wil ik even onderstrepen dat dit kapelletje een blik biedt binnenin de ziel van onze zeelui.
En verder ging de tocht. Nu naar De Haan. Een prachtig kustdorp, misschien wel het mooiste van onze kust. Die Belle - Epoque huizen, het park La Potinière, oh oui on parlait le Français à Le Coq, herinneren ons aan vergane glorie en grand-chic. Gelukkig hield men het patrimonium in ere en kun je nu nog steeds de stijlvolle gebouwen bewonderen. Geheel in lijn met de habitudes van le beau monde installeerden we ons op het terras van de sjieke Brasserie Beaufort voor een break annex tripeltje. Het vakantiegevoel kreeg hier nog maar eens een boost. Het relaxe gedoe op dat terras moet de oorzaak geweest zijn van deze gewaarwording. Den Hugo trakteerde maar spijtig genoeg bemerkte ik dat hij nog niet terug in den haak moest geweest zijn vanwege z'n recentelijk corona-avontuur. Hij bestelde een 'Theeke' terwijl er nochthans Orval in grote letters op de bierkaart prijkte. Dat zou hij nooit aan zich laten voorbijgaan. Tenzij ...
We stapten verder door naar het Park La Potinière. Hier liep er veel volk rond. Via de villawijk De Concessie struinden we naar de Duinbossen en vervolgens na het oversteken van de Zwarte Kiezel, een paadje dat naar de zee leidde, belandden we in de Zandpanne. Opnieuw een prachtig gebied, we zaten al in Wenduine en na een kleine klim naar het duinenpaviljoentje de Spioenkop besloten we om terug naar Oostende te keren. Blankenberge was niet meer haalbaar. Het bezoekje aan 't Kroegsken en nog een hap in het één of ander restaurant mochten immers niet ontbreken.
Na 16km zochten we bijgevolg een halte van de kusttram op . Blankenberge zal dan wellicht het doel van een volgend uitstapje worden. Die tramhalte werd vlug gevonden maar weer botsten we op de kuren van ons openbaar vervoer. Elk kwartier zou er een tram bollen maar je zou evengoed alle duivels uit de hel kunnen gevloekt hebben want ze reden niet vanwege een staking. Ja Jan, leg daar maar eens pap op en steek dan maar eens iets ineen ! Nu ja, de mensen zullen wel reden hebben tot staken maar de vraag blijft naar wie te wijzen om het ongenoegen te kennen te geven ?
Na een halfuurtje kwam die tram er dan toch aangebold. Je ziet, een oplossing biedt er zich altijd aan. Een alternatief zou geweest zijn om naar Blankenberge verder te pikkelen en daar een trein te nemen. Niet nodig geweest, geen paniek.
Tijdens de rit naar Oostende waren we nog getuige van de performance van een raskomediant eerste klas. Een kindje verloor het evenwicht bij het vertrekken van de tram en viel tegen het been van haar opa, tenminste dat dacht ik toch dat het haar opa was. Niks erg, geen bloed of rondslingerende darmen, zichtbaar alleszins niet ! Die man bracht hangende aan de nokbeugel van de tram een performance ten berde van onoverkoombaar lijden. Z'n been leek er wel met een kanonschot onderuit gehaald te zijn en hij pikkelde meelijwekkend verder op zijn andere poot. De vrouw die hem vergezelde was zichtbaar gegeneerd door zijn gedoe maar ocharme toch dat schaapke, oorzaak zijnde van zijn smart, stond er maar beteuterd bij. Moest ik dichterbij gestaan hebben ik had misschien wel voorgesteld om de MUG voor hem te laten aanrukken. Greet, Leen en Liliane zaten dichter bij dat onfortuinlijk slachtoffer, zij konden alles beter zien en waren dezelfde mening toegedaan.
In Oostende aangekomen nam den Hugo afscheid. Fijn dat onzen Hugo er bij was, ik meen te mogen stellen dat dit ook de mening was van de rest van het gezelschap. Zoals voorzien werd er in Oostende nog een hap gescoord. Bistro Chopin op de Visserskaai bleek democratische prijzen te hanteren dus daar wipten we binnen. Bovendien serveerden ze steppegras met de echte steppegrassaus, waarvan de uitbaatster de enige licentiehouder is voor Oostende. Leen vond het erg lekker maar nogal royaal opgeschept. Beter zo dan te weinig. Oostendse garnaalkroketten werd het deel voor Liliane. Gelijk had ze met onze nationale 'cuisine' eer aan te doen. Ik en Greet hielden het bij een vispanneke. Greet meende oud-collega's te herkennen daar in de patio van de Chopin en ging even polsen of haar indruk waarheid inhield. Ik twijfelde maar verdorie toch ... ik liep er gewoon voorbij. Het bleek Karin en Ghislain te zijn. Fijn hen toch nog op de valreep herkend te hebben, dankzij Greet weliswaar. Ik moest van hen de groeten overbrengen aan stapmaat Marc, alias Smetje ! De wereld is klein. Ghislain, 72 ondertussen beriep er zich op, en met reden, nog een mooie vrouw te kunnen behagen. En hij had gelijk. Ook hij had een wandeling met Karin gemaakt vanuit Middelkerke naar Oostende. Beide ex-collegae droegen destijds hun steentje bij in de studie van het telefonienetwerk van de RTT, later Belgacom. Het deed me plezier hen nog op tijd te mogen herkennen !
't Kroegske was de voorlaatste stap alvorens de trein naar huis te nemen. Liliane haar wens ging daar in 't Kroegske in vervulling en alhoewel het haar zwaar op de maag lag ... ik heb den Hugo niet terug kunnen trakteren was haar beklag. Verder waren alle dames diep onder de indruk van het extravagante van deze keet.
Maar nu ga ik uitbollen. De trein nog op en schluss ! Wat een fijne dag werd dit zeg ! Liliane stuurde nog een videoke ... met een prachtige exposé : 'En we walsten ons weer door de dag'. Mooi en beklijvend ! Dankjewel medestappers voor deze mooie dag weeral.
Nog maar eens een solotripke waarbij ik deze keer een beetje gepoterd heb. Een 3de etappe zou in De Haan eindigen, een goeie 25 paaltjes, maar ik ben gestopt in Oostende na 16km. Reden hiervoor is dat ik met de volgende uitstap op deze Streek GR mogelijk tot in Blankenberge pikkel met het groepje stapdames. Vandaag was het vroeg dag. Om kwart voor 8 zat ik al in Oostende aan het 'Zeitje'. Het werd dus een vroege en vlotte treinreis waarbij ik de melding kan maken dat de treinbegeleidster haar belofte niet nakwam om me een ticket te schrijven tot in Oostende. Iets voor Sint Niklaas kwam ze controleren. Ze zou terugkomen maar ze stuurde haar kat. Txs NMBS voor de kado ! Een beetje leedvermaak mag wel ter compensatie van de ontelbare keren vertragingen of afschaffingen die me al te beurt vielen. De kusttram bracht me vervolgens tot aan het casinocursaal van Middelkerke. Van hieruit was het enkele honderden meters stappen om aansluiting te krijgen op het eindpunt van m'n vorige etappe.
Ik startte met pech want aangekomen op dat punt liep het te vervolgen pad door het Nordmanpark van Middelkerke. Ik kon het park niet in, ik stond daar voor een gesloten hek. Ik meende nog te bellen naar burgervader Jean Marie om iemand met de sleutel te sturen maar ik geef toe, ik was te lui om zijn nummer op te zoeken. Er zat niets anders op dan rechtsomkeer te maken en terug naar af. En toch moest ik op de terugweg m'n gsm nemen en bellen ! Een loslopende Mechelse Herder in de Nordmanstraat maakte het iets te bont op straat. Kinderen op weg naar school durfden er niet voorbij te lopen. Het beest zag scheel van de honger volgens mij. Op z'n hongertocht had het beest een ravage aangericht door alle vuilzakken in de straat te plunderen op zoek naar een hapje. Een voorbijganger hield me staande. 'Heb jij een GSM bij om de politie te bellen ? De mijne ben ik vergeten thuis' vroeg hij me. Met het 112 appje dat een sneloproep naar de wetsdienaren voorziet was ik de man ter wille en meldde het gebeuren. Hij was me dankbaar. Nu ik er aan terugdenk had ik even goed van de situatie gebruik kunnen maken en te vragen of ze de sleutel van het park wilden meebrengen 😊.
Terugbeland aan het casino diende er iets verderop een stukje van de wandeldijk gevolgd te worden. Met een zachte temperatuur en een matige wind in de rug kon de de 3de etappe van start gaan. Ideaal stapweer en het zou de ganse dag droog blijven. Opnieuw werd ik tegengehouden op straat en dit keer door een oudere dame. Ze vroeg me de weg naar het postkantoor. Ze moest daar zijn om ticketten te kopen voor een optreden van onze Vlaamschen Nachtegaal, de Willy Sommers. Men had het mens op haar zoektocht al van de 1 naar de 9 gestuurd maar het postkantoor bleef voor haar onvindbaar. Google Maps maakte me diets dat het postkantoor zich een 200 meter achter de hoek bevond. Ik bemerkte haar zoveelste twijfels en ben dan maar even meegelopen tot aan het Bpostkantoor. Ja dat tikt aan : Al 2 goede daden gescoord voor deze dag !
En nu van start, ik had er zin in. Ik volgde een 500-tal metertjes de kustlijn die er vredig bij lag en dook dan de duinen in. Een paar 100 meters geploeter door het mulle zand en verder liep het pad over vlonderpaden en verharde paden door dit natuurgebied, de 'Schapenweide' genoemd. Dit ruig duinengebied maakt deel uit van een smalle gordel kalkrijke duinen tussen Oostende en Middelkerke. Het grootste deel is begroeid met duindoornstruweel. De plekken, ooit begroeid met helmgras, zijn nu geëvolueerd tot stuif- en mosduin. Hoe dichter naar de plas toe, die plas lag in het midden van het duingebied, hoe meer het struweel gemengd raakt met andere struiken, zoals sleedoorn, vlier en populier.
Als je wandelend vanuit Middelkerke in de richting van Raversyde op de hoogste duinen een blik landinwaarts richt krijg je zicht op een kolossale camping. Gemillimeterd staan er volgens mij wel honderden stacaravans in het gelid. Ik schat de afstand tussen 2 caravans hooguit 3 meter. Ik versta me er niet aan hoe mensen daarin hun verlof of weekends willen doorbrengen. Het is net een vluchtelingenkamp. Maar goed, iedereen mag daar zonder discussie een eigen mening over hebben. De mijne klinkt alleszins niet lovend.
Het openluchtmuseum Atlantikwall Raversyde kwam in zicht. Een horde schoolkinderen trof ik aan bij de ingang van het museum. Ze hadden hier vandaag een klasuitstap gepland. Atlantikwall Raversyde is een van de best bewaarde delen van de Duitse verdedigingslinie 'Saltzwedel-neu' genaamd. Ze werd gebouwd tijdens de 2de Wereldoorlog. Met meer dan zestig bunkers, open en ondergrondse gangen, observatieposten en geschutstellingen ben je enkele uren zoet tijdens je bezoek. Je vindt er ook de best bewaarde Duitse kustbatterij uit de Eerste Wereldoorlog, de 'Batterij Aachen'. Dit uniek bunkercomplex uit WO I ligt in een glooiend duinengebied met uitzicht op zee. Een bezoek moet erg interessant zijn en ik plan hier beslist nog wel eens een toerke. Den Hugo gaat dit zeker niet afslaan, die heeft interesse in oorlogsgeschiedenis.
Dat wordt dus een bezoekje bij een volgende keer maar nu wandelde ik verder door het Natuurpark 'Provinciaal Domein Raversyde'. Het is de voortuin van het openluchtmuseum. In dit Natuurpark vind je vele fotos met taferelen uit de WOII. Ze staan er levensgroot opgesteld langs de wandelwegen. Het betreft voornamelijk foto's van de Canadese bevrijders na de landing op onze kust. De thema's in dit natuurpark sluiten mooi aan bij het museum. Ik kwam er zo te weten dat het V-teken van Belgische makelij is. Op 14 januari 1941 riep verslaggever Laveleye in zijn radioprogramma alle Belgen op om de letter 'V' te gebruiken als teken van verzet. De 'V' stond voor "victoire" in het Frans en voor "vrijheid, verzet en victorie" in het Nederlands. Binnen enkele weken begonnen er V's te verschijnen op muren over heel België, Nederland en Noord-Frankrijk. Weeral iets bijgeleerd.
Nog een klein stukje viel er te wandelen langs de kust van Raversijde alvorens nog in een laatste duinengebied te duikelen. Als afsluiter aan die paternoster van duingebieden bracht ik een bezoekje aan het duinenkerkje - OLV Ter Duinen. In de volksmond wordt dat daar ook wel het Ensorkerkje genoemd. James Ensor, de befaamde Oostendse kunstenaar, heeft heeft hier voor zijn laatste rustplaats gekozen. Het kerkje werd tussen 1350 en 1400 gebouwd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog braken de Duitsers de toren af omdat die te goed zichtbaar was van op zee. Tussen 1929 en 1931 werd de kerk gerestaureerd en werd er een nieuwe beuk aangebouwd door stadsarchitect Gustaaf Vandamme. Het kerkhof is sinds 1975 beschermd als landschap. Via een houten brugje over de omwalling bereik je de bewaarde muur en tuin van de 16de-eeuwse pastorie. De tuinmuur biedt nu bescherming aan enkele moestuintjes. James Ensor hield van het Duinenkerkje. Hij schilderde het meermaals en op het einde van de 19de eeuw zette hij zich in voor het behoud van het kerkje en de duinen. Het is onder andere dankzij Ensor dat we hier vandaag van een prachtig stuk natuur kunnen genieten. (bron : Oostende Stad aan Zee).
Ik stak er een kaarsje aan en schafte me vervolgens nog een noveenkaars aan. Adios James Ensor en ik volgde opnieuw de zeedijk tot aan de Drie Gapers van Oostende.
De Drie Gapers is, komende van de Koninginnelaan, als het ware de poort naar het strand van Oostende. Aan de ene kant, richting Wellingtonrenbaan, bevinden zich de Koninklijke Gaanderijen, het oude stedelijk overdekt openluchtzwembad en het kunstencentrum KAAP. Aan de andere kant, de overdekte bogengaanderij met erboven de grote Koninklijke Villa, oorspronkelijk gebouwd in 1873 in opdracht van Leopold II. De Drie Gapers zijn een soort brugconstructie die de Koninklijke Villa verbindt met het dak van de Koninklijke Gaanderijen. Er waren oorspronkelijk drie immense doorgangen. De middelste werd dichtgemaakt om er het ruiterstandbeeld van Leopold II tegenaan te bouwen. Vandaar dat men in de Oostendse volksmond zegt : "De derde gaper dat ben jij". Er stonden vandaag veel gapers aan dat standbeeld. Ik trof er een stadsgids aan die er voor een klas studenten predikte. Ik kon het echt niet laten en sprak één van de leerlingen, een tienermeisje, aan met een boodschap voor hun gids : Goed luisteren ... als hij beweert dat die koninklijke hoogheid daar op zijn paard 'nen brave mens' was, dan moogt ge van mij gerust zeggen dat het nen dikke leugenaar is en zijn geschiedenis moet leren. Dat schaapke hoorde het in Keulen donderen en bezag me maar met een verwarde uitdrukking op haar gezichtje.
Ik stapte wat voort en iets verder botste ik op het Thermae Palace van Oostende. Het uithangbord par excellence destijds van de Koningin der Badsteden. Een groter contrast in de maatschappijstanden op slechts enkele honderden vierkante meters heb ik nog nooit gezien. Er zijn volop renovatiewerken aan de gang maar het aanzicht blijft voorlopig nog triest in 't kwadraat. De vloeren onder de galerijbogen liggen er vol duivenstront en het galerijdak worden gestut met wanstaltelijke palen. Ik liep er onder door. Eenzame zwervers liggen er op de muurbanken hun roes uit te slapen. Heel hun hebben en houden op de grond gedrapeerd. Wat vodden in plastic zakken waarvan er ééntje als kopkussen moet dienen en een kartonnen doos met God weet wat erin zit. Zij die niet slapen bekijken je, gezeten tussen een verzameling lege bierblikjes, met bloeddoorlopen ogen alsof je van een andere planeet komt. Welkom voel je je alleszins niet. Uitzichtloosheid lijkt het enige panorama te zijn waar mensen die aan de zelfkant van de maatschappij leven op kunnen uitkijken.
Iets verder botste ik dan op het Thermae Palace Hotel en de Brasserie Albert dat er juist naast ligt. Het contrast is immens. Een blik door de ramen en je wordt verblind door de decadente opsmuk van de eetsalons. Weelderig gedekte tafels, kroonluchters kristal, kaarsen, zilverbestek, bloemboeketten ... noem maar op. Obers lijken gedrilde lakeien wanneer ze met hun somptueuze buffetten tussen de rijkelui laveren. Het contrast met geblutste lege bierblikjes kan niet groter zijn. In het station van Oostende trof ik die sukkelaars ook aan. Allen spraken ze Frans en er heerste zelfs een zichtbare solidariteit onder elkaar. Ik vermoed dat het uitgeweken zwervers zijn die verjaagd werden aan het Brusselse Zuidstation.
Nu kwam er landinwaarts nog een mooi stukje wandelpad. Via de Koninginnelaan kwam ik terecht in het Maria Hendrikapark. Oostendenaars noemen het steevast ’t Bosje, maar de officiële naam van deze groene long is Maria-Hendrikapark. Koning Leopold II was de grote bezieler van de aanleg van het park dat hij Bois de Boulogne wou noemen, net als het bekende landschapspark aan de rand van Parijs. Het Maria-Hendrikapark werd aangelegd op de plaats van een verwilderd stuk bos buiten de omwallingen van de stad, in de buurt van de kazerne. De Duitse landschapsarchitect Eduard Keilig tekende de eerste plannen in 1876. Pas in 1886 wilde de Belgische regering, op aandringen van Leopold II, 27 hectare gronden afstaan aan de stad Oostende voor de aanleg van het openbaar stadspark. Zo dat weten we dan ook weeral. Een brug over 1 van de vijvers van het park was beschadigd door de storm. Er volgde een omleiding en zo kwam ik ineens uit aan de Mercator, een driemaster anno 1932 die ooit het opleidingsschip voor de koopvardij was en nu als museum afgemeerd ligt in de jachthaven van Oostende. Daar wip ik ook nog wel eens binnen met den Hugo.
Zo, de trip zat er op. Ik was terug in Oostende en langs de markt liep ik naar de statie. De trein stond al aan het perron.
Nu, 50 jaar later na het doen van mijn legerdienst daar in Oostende maak ik toch een bedenking. Als snotaap matroos-milicien met stamnummer 74/17263 bleek mijn interesse in Oostende en omgeving zich te beperken tot de statie, de kazerne Bootsman Jonsen, mijnen boot een kustmijneveger, café de Klokke, de Langestraat en de Kapellestraat. Onwetendheid was troef toen en gelijk heeft men als men stelt dat het verstand niet voor de jaren komt. Hoe ne mens kan veranderen hé. Niet ? 😊😊😊.
Nu donderdag begin ik aan etappe nummer 4 met de stapdames. Het zal dan ook vroeg dag worden want rond 9 uur klinkt daar in Oostende het startschot voor een sjieke wandeling. Een obligaat agendapunt wordt 'Het Kroegske' van Iwein en Renée op het Pauluspleintje. Het zal de afsluiter worden, ik zie er naar uit ! (72150)
Zeggen en schrijven 3 oktober 2024 ! De zomer is voorbij, ze heeft definitief haar somber rouwkleed afgelegd. Erg fleurig was haar outfit bijlange niet. Met al dat grijs in de lucht en het constante geregen van de laatste maanden zat er constant een klimatologische haar in de boter. En zo heeft de herfst heeft haren frischen entree gemaakt. 4°C in de morgen bij vertrek, dat wil al wat zeggen. Binnenkort wordt het genieten van de prachtige herfsttinten in het bos. In die zin werd m'n geplande tripje door het Buggenhoutbos een beetje vooruitgeschoven. Temeer ook omdat er deze keer geen kandidaten tot gezelschap waren. Zodoende werd het een solo slim bedoening en koos ik voor m'n 2de etappe op de Streek GR Kust. Oostduinkerke - Middelkerke meer bepaald.
Het werd een leerrijke dag maar noodgedwongen begon ik er vrij laat aan. De kleinkinderen waren blijven logeren en moesten eerst naar school gebracht worden. Met een beetje geluk zou ik de trein om 9u01 nog kunnen halen in Sint Niklaas. Om de overstap in Gent St. Pieters op de trein naar Oostende te kunnen maken had ik een 7-tal minuten tijd maar helaas ! Tussen de Dampoort en St. Pieters bleef de trein stilstaan dus saluut mijn verbinding en het werd 3 kwartier wachten op een volgende trein naar Oostende. Iets voor 11 snoof ik op het perron van Oostende de zeelucht op. Dat was nog mooi op tijd om de kusttram te verschalken. Zie, die kwam er al aangebold. Eigenaardig genoeg bleef die staan en vertrok die niet vooraleer die afgeladen vol zat. Een goed halfuur bleef die daar wel staan aan het perron. Een bres schoolkinderen afkomstig uit de hele wereld die opstapte zorgde voor wat afleiding. Lol en plezier dat ze hadden die klein mannen, die zagen de wereld nog door een roze bril. Gelukkig maar, want de overige rest van de reizigers zat zijn of haar kas op te vreten omdat de tram niet vertrok ! Stilaan zat de tram vol en kon de wattman vertrekken. Grappig vond ik het gesprek tussen enkele oudere dames dat ik kon volgen. Ze kwamen uit de Koekestad, dit aan hun dialect te oordelen. Opgetalloord zoals operadiva's met broches, ringen, gigantische oorbellen, daarbovenop nog rijkelijk geschminkt en een parfumwalm van Channel n°5 verspreidend gingen ze het geluk opzoeken in het casino van Middelkerke. Ze zaten achter mij in de tram. Het ging er bij hen vrolijk aan toe. Ze hadden hoorbaar leuke plannen. Ik hoop maar dat ze daar in dat casino niet gepluimd werden. Veel geluk dames !
In Oostduinkerke Bad stapte ik uit. Het was ondertussen al haféén. In rechte lijn ging het naar de Sint Niklaas Kerk om terug op het SGR-pad te kunnen aansluiten. De wind zat slecht. Die kwam uit het Noordoosten dus met de kustlijn te volgen richting Knokke, zat die op kop. Dat beloofde een goed uitgewaaid tochtje te worden onder een strak blauwe hemel weliswaar. Nu strak ? Hier en daar zat er wel een toefke witte wolk bij. Aan café De Mikke, daar waar ik de vorige keer met de Duitse Sofie kennismaakte en met haar afscheid nam bij een Omerke, zat ik terug op SGR-koers. Het duurde niet lang of ik zat tot over m'n oren in het mulle duinzand. Dat belooft dacht ik, me de vorige etappe herinnerend. Maar het viel mee want na de Plaatsduinen en de Spelleplekke met mul zand als ondergrond maakte het bospad in het Hannecartbos het stappen een stuk aangenamer. De natuur in die duinen is overweldigend. Die duinen leven en verplaatsen zich constant. Dat viel op te maken uit het feit dat er op meerdere plaatsen de wandelpaden bedolven raakten door gigantische bergen zand.
Na dat bos kwamen de natuurgebieden Ter Yde en de Zeebermduinen aan bod. Opnieuw werd het schuifelen en opklauteren. Het natuurgebied Ter Yde is de verzamelnaam voor een uitgestrekt duinencomplex van 260 hectare groot waarin verschillende wandelpaden aangelegd werden tussen een grote variatie aan duintypes. Struinend door die duinen kom je zo hier en daar nog een villa tegen die daar destijds door de oudgeldelite werd neergepoot. Ze werden bedeeld met ronkende namen en het liefst nog in de taal van Molière. 'Repos des Dunes', 'Les Violettes', 'Villa de Roses' etcetera. Ik noem er maar enkele. Maar die kitscherige pronk van die Franstalige Bourgeoisie van destijds steekt ook nu nog de ogen uit van sommige Nederlandstaligen. Hun sympathie voor de antropomorfie valt min of meer af te leiden uit de koosnaampjes die ze voor hun villa's bedachten. Zeebries, Hoorngalm, Zeeannemoon ... Duinenzicht enzovoort. Zulke pronkzucht is lachwekkend en passé wat mij betreft.
Na Ter Yde belandde ik aan het strand van Oostduinkerke en ik had het geluk er een gaarnaalvisser te paard aan te treffen. Gekleed in een gele oliejekker en broek tuigde hij zijn machtig boerenpaard op om het grijze goud van de Noordzee bijeen te gaan vissen. Wat een plaatje zeg ! Het paard luisterde gedwee naar de visser en met een majestueuze tred trok het brave beest het sleepnet door de brekers door de branding in. Een indrukwekkend tafereel waarbij veel mensen zich vergaapten aan het gebeuren. Dit iconische beeld van de garnaalvisser te paard werd door de Unesco erkend als Immaterieel Cultureel Erfgoed van de Mensheid. En het is verdiend als je het me zou vragen.
Ik volgde de zeedijk tot aan de IJzermonding in Nieuwpoort en hoe mooi die wandeldijk ook oogde, minder fraai is de sterke verkaveling onmiddellijk achter de kustlijn, waardoor de voorbije 150 jaar een groot deel van het duinenlandschap werd verkwanseld. Ons kustpanorama roept dan ook sterk contrasterende gevoelens op wat respect voor het landschap betreft. Daar op die dijk kruiste ik veel wandelaars die met de wind mee liepen. Maar ook honden kwam ik in veelvoud tegen. De kleinste mormels werden doorgaans in een buggieke vooruitgeduwd. Het viel me op dat er vrij veel volk op de been was. Maar even goed ook andersvaliden in een rolstoel waren goed vertegenwoordigd. Het zien van deze mensen bracht ineens een mooie beweegreden voor me aan voor m'n aanstaande camino. Die ga ik lopen voor hen omdat ik het geluk heb van het nog te kunnen. Al die mensen waarvan hun benen het laten afweten en daardoor aan zo een rolstoel gekluisterd zitten hebben helaas dat voorrecht niet meer.
Het mag gezegd, het is een prachtige wandeldijk daar in Nieuwpoort naast de IJzer. Een vrouw met haar kroost reed me voorbij in een go-kart. Ze stopte aan het standbeeld van Mauritz van Oranje. Die knakker versloeg in het jaar 1600 de Spanjaarden bij de slag om Nieuwpoort. Met haar 5 kinderen op sleeptouw nam ze deel aan een fotowedstrijd. Ze vroeg me of ik even een foto wou nemen van hen samen met Mauritz van Oranje op de achtergrond en gaf me haar GSM. Ik moest even wachten tot ze zich in de juiste pose hadden gezet. Zij bukte zich op handen en knieën, kop in kas. De kinderen gingen op haar zitten, trokken gekke bekken en flits ! Ik trok 3 fotootjes waarvan ik zeker ben dat ze de wedstrijd er mee zullen winnen. Ik kreeg na afloop van de fotoshoot van elkeen een high five. Mevrouw was zichtbaar erg tevreden met het resultaat.
Veel standbeelden staan er in Nieuwpoort. Ondermeer de gouden schildpad - ' Searching for Utopia' - van de voor controverse zorgende Jan Fabre. Het is een vele keren uitvergrote schildpad met een naar de zee kijkende ruiter. Het bronzen beeld staat op de dijk aan het strand van Nieuwpoort-Bad, is zeven meter lang, drie meter hoog en weegt vijfenhalve ton.
Hoog tijd voor wat boterhammetjes en ik zocht naar een picknicktafeltje. Dat vond ik aan het plekje waar men voor de laatste Nieuwpoortbankboei een laatste rustplaats had gevonden. Deze op gaslicht werkende kardinaalsboei werd uit bedrijf genomen en op de wandelpromenade aan het Kattesas als eyecatcher opgesteld. Tot begin de jaren negentig dreef deze boei boven de zuidwestelijke rand van de Nieuwpoortbank om aan te duiden dat de bank langs de westelijke kant van de boei moet voorbijgevaren worden om in bevaarbaar water te blijven. Na de bokes klom ik even de 18 meter hoge en 10 ton zware boei op via een trapje om het panorama op de ganse havengeul van de IJzermonding te kunnen bekijken. Nog een ander standbeeldje viel me op daar op die promenade. Exact 110 jaar na de legendarische Antartica-expeditie van Adrien de Gerlache, deed de in Nieuwpoort geboren poolreiziger Dirk ‘Dixie’ Dansercoer diens tocht nog eens over per zeilboot.
Bij de afvaart vanuit Nieuwpoort op 16 september 2007 onthulde Dansercoer aan de Havengeul het kunstwerk 'De Poolreiziger'. Een stalen kunstwerk van 6 meter hoog en 3 meter breed.
De 'Poolreiziger' symboliseert de eenzaamheid, het alleen zijn en de uitgestrektheid van het heelal. Veel raakpunten met een Compostelatocht. Helaas zal den Dixie zijn standbeeld nooit meer kunnen bewonderen. Hij verongelukte aan de Zuidpool enkele jaren geleden.
Eens de jachthaven en de vismijn van Nieuwpoort voorbij ging het richting Westende. Ik passeerde de kazerne van Lombardsijde, zwalpte nog even over het Lombardsijdse Strand en de Sint-Laureinsduinen om vervolgens de steven richting Westende te wenden. In tegenstelling tot de 1ste etappe kon ik hier in de duinen over mooi aangelegde paden wandelen. Langs de dijk van Westende zelf kon er zelfs over de nieuwe grasdijken gewandeld worden. Richting Middelkerke uitgaand kwamen er tot slot nog de Warandeduinen aan te pas.
Leonieke m'n kleindochterke houdt van kleuren en schilderen. Zo verfde ze een mini St. Jacobsschelpje en bestrooide het met glinsterende paillettekes. Ik kreeg het kado van haar. Kwestie van waardering voor haar kunstwerkje kreeg het een plaatsje op m'n rugzak. En al enkele keren heeft dat schelpje de aandacht getrokken. Zo liep daar in die Warandeduinen een kerel achter mij. Hij was op wandel met z'n pitbull. Hij haalde me in en sloeg aan de praat. In 't Frans nogal. Het was verdorie een kerel die al ettelijke caminos op z'n palmares had staan. Dat geeft natuurlijk gesprekstof. En raar maar waar, ook hij had zijn vrouw 8 jaar geleden moeten afgeven. Dit net zoals verleden week toen die stamgast in die statiekroeg van Groot Bijgaarden het overlijden van zijn vrouw me toevertrouwde bij het verlaten van café 'Terminus'. Dat was ook 8 jaar geleden. En het moet toch maar weeral eens lukken hé : Ook hij is zinnens de Mozarabe te lopen volgend jaar in april. Toeval bestaat niet en toch zeker niet in een caminocontext. Deze ontmoeting lijkt wel voorgeprogrammeerd en het zou me helemaal niet verwonderen moest ik hem daar in Spanje terug tegen het lijf lopen. Met een Buen Camino tegelijkertijd uitgesproken namen we afscheid van elkaar.
Enchanted World
En zo belandde ik na 25 paaltjes en nog een pelgrimsontmoeting rijker in Middelkerke. Ik had geluk. Aan de halte van het Casino in Middelkerke moest ik nog geen 2 minuten wachten op de kusttram naar Oostende. Dat ging erg vlot die rit. Met haast geen volk op de tram moest die nooit aan haltes stoppen en na een klein halfuurtje stond ik aan het station in Oostende. En deze keer had ik minder geluk. De trein die me na een 10-tal minuutjes naar huis zou voeren bleek afgeschaft. Het is eens iets anders. Het dwong mij om soelaas te zoeken in een goeie triple. De meest tot de verbeelding sprekende kroeg in Oostende is 'Het Kroegske'. Deze kroeg ontdekte ik toevallig eeder op het jaar samen met de Ronny, m'n stapmaat. Ook hij was danig onder de indruk zowel van de kroegbaas als van het interieur. De kleurrijke gevel valt meteen op wanneer je het pittoreske Pauluspleintje oploopt. Een kingsize gouden kikker gedrapeerd op het pannendak van Het Kroegske valt daarbij direct in 't oog. De uitbater Iwein Scheer momenteel 84 jaren jong staat al 60 jaar achter de toog van dit legendarische café in Oostende. Het is een impressionante en aimable figuur die zichtbaar, en dit ondanks zijn respectabele ouderdom, de flower power scene nog steeds een warm hart toedraagt. Zowel zijn fysieke verschijning als het kroeginterieur stralen een voelbare warmte uit. Boekenrekken met atlassen, naslagwerken, biografieën en noem maar op versieren de muren. Kleurvol, origineel en op het kitscherige af soms is de eerste indruk die je opdoet wanneer je er binnenstapt. Voorzien van gezellige cosy corners voel je je er meteen op je gemak. Trapjes op, trapjes af naar de vele plaatsjes, hoeken en kantjes die de kroeg rijk is vergroten het gezelligheidsaspect. Ik zette me aan een tafeltje met m'n Chimay en keek verwonderd rond ... Hier kom ik nog !
Een zeer mooie en interessante recensie over - 't Kroegske, Iwein en Renée zijn echtgenote - vind je hier : Het is echt de moeite waard om er eens op door te klikken : 't Kroegske, Iwein en Renée
Wat een prachtige dag werd het weeral. Veel gezien, veel gestapt, ik hou er een enorm tevreden gevoel aan over !
.JPG)
