Streek GR Kust - Etappe 2 / Oostduinkerke - Middelkerke

 

Zeggen en schrijven 3 oktober 2024 ! De zomer is voorbij, ze heeft definitief haar somber rouwkleed afgelegd. Erg fleurig was haar outfit bijlange niet. Met al dat grijs in de lucht en het constante geregen van de laatste maanden zat er constant een klimatologische haar in de boter. En zo heeft de herfst heeft haren frischen entree gemaakt. 4°C in de morgen bij vertrek, dat wil al wat zeggen.  Binnenkort wordt het genieten van de prachtige herfsttinten in het bos. In die zin werd m'n geplande tripje door het Buggenhoutbos een beetje vooruitgeschoven. Temeer ook omdat er deze keer geen kandidaten tot gezelschap waren. Zodoende werd het een solo slim bedoening en koos ik voor m'n 2de etappe op de Streek GR Kust. Oostduinkerke - Middelkerke meer bepaald. 

Het werd een leerrijke dag maar noodgedwongen begon ik er vrij laat aan.  De kleinkinderen waren blijven logeren en moesten eerst naar school gebracht worden. Met een beetje geluk zou ik de trein om 9u01 nog kunnen halen in Sint Niklaas. Om de overstap in Gent St. Pieters op de trein naar Oostende te kunnen maken had ik een 7-tal minuten tijd maar helaas ! Tussen de Dampoort en St. Pieters bleef de trein stilstaan dus saluut mijn verbinding en het werd 3 kwartier wachten op een volgende trein naar Oostende. Iets voor 11 snoof ik op het perron van Oostende de zeelucht op. Dat was nog mooi op tijd om de kusttram te verschalken. Zie, die kwam er al aangebold. Eigenaardig genoeg bleef die staan en vertrok die niet vooraleer die afgeladen vol zat. Een goed halfuur bleef die daar wel staan aan het perron. Een bres schoolkinderen afkomstig uit de hele wereld die opstapte zorgde voor wat afleiding. Lol en plezier dat ze hadden die klein mannen, die zagen de wereld nog door een roze bril.  Gelukkig maar, want de overige rest van de reizigers zat zijn of haar kas op te vreten omdat de tram niet vertrok ! Stilaan zat de tram vol en kon de wattman vertrekken. Grappig vond ik het gesprek tussen enkele oudere dames dat ik kon volgen. Ze kwamen uit de Koekestad, dit aan hun dialect te oordelen. Opgetalloord zoals operadiva's met broches, ringen, gigantische oorbellen, daarbovenop nog rijkelijk geschminkt en een parfumwalm van Channel n°5  verspreidend gingen ze het geluk opzoeken in het casino van Middelkerke. Ze zaten achter mij in de tram. Het ging er bij hen vrolijk aan toe. Ze hadden hoorbaar leuke plannen. Ik hoop maar dat ze daar in dat casino niet gepluimd werden. Veel geluk dames !

In Oostduinkerke Bad stapte ik uit. Het was ondertussen al haféén. In rechte lijn ging het naar de Sint Niklaas Kerk om terug op het SGR-pad te kunnen aansluiten.  De wind zat slecht. Die kwam uit het Noordoosten dus met de kustlijn te volgen richting Knokke, zat die op kop. Dat beloofde een goed uitgewaaid tochtje te worden onder een strak blauwe hemel weliswaar. Nu strak ? Hier en daar zat er wel een toefke witte wolk bij. Aan café De Mikke, daar waar ik de vorige keer met de Duitse Sofie kennismaakte en met haar afscheid nam bij een Omerke, zat ik terug op SGR-koers. Het duurde niet lang of ik zat tot over m'n oren in het mulle duinzand. Dat belooft dacht ik, me de vorige etappe herinnerend. Maar het viel mee want na de Plaatsduinen en de Spelleplekke met mul zand als ondergrond maakte het bospad in het Hannecartbos het stappen een stuk aangenamer. De natuur in die duinen is overweldigend. Die duinen leven en verplaatsen zich constant. Dat viel op te maken uit het feit dat er op meerdere plaatsen de wandelpaden bedolven raakten door gigantische bergen zand. 

Na dat bos kwamen de natuurgebieden Ter Yde en de Zeebermduinen aan bod. Opnieuw werd het schuifelen en opklauteren. Het natuurgebied Ter Yde is de verzamelnaam voor een uitgestrekt duinencomplex van 260 hectare groot waarin verschillende wandelpaden aangelegd werden tussen een grote variatie aan duintypes.  Struinend door die duinen kom je zo hier en daar nog een villa tegen die daar destijds door de oudgeldelite werd neergepoot. Ze werden bedeeld met ronkende namen en het liefst nog in de taal van Molière. 'Repos des Dunes', 'Les Violettes', 'Villa de Roses' etcetera. Ik noem er maar enkele. Maar die kitscherige pronk van die Franstalige Bourgeoisie van destijds steekt ook nu nog de ogen uit van sommige Nederlandstaligen. Hun sympathie voor de antropomorfie valt min of meer af te leiden uit de koosnaampjes die ze voor hun villa's bedachten. Zeebries, Hoorngalm, Zeeannemoon ... Duinenzicht enzovoort. Zulke pronkzucht is lachwekkend en passé wat mij betreft. 

Na Ter Yde belandde ik aan het strand van Oostduinkerke en ik had het geluk er een gaarnaalvisser te paard aan te treffen.  Gekleed in een gele oliejekker en broek tuigde hij zijn machtig boerenpaard op om het grijze goud van de Noordzee bijeen te gaan vissen.  Wat een plaatje zeg ! Het paard luisterde gedwee naar de visser en met een majestueuze tred trok het brave beest het sleepnet door de brekers door de branding in. Een indrukwekkend tafereel waarbij veel mensen zich vergaapten aan het gebeuren. Dit iconische beeld van de garnaalvisser te paard werd door de Unesco erkend als Immaterieel Cultureel Erfgoed van de Mensheid.  En het is verdiend als je het me zou vragen. 

Ik volgde de zeedijk tot aan de IJzermonding in Nieuwpoort en hoe mooi die wandeldijk ook oogde, minder fraai is de sterke verkaveling onmiddellijk achter de kustlijn, waardoor de voorbije 150 jaar een groot deel van het duinenlandschap werd verkwanseld. Ons kustpanorama roept dan ook sterk contrasterende gevoelens op wat respect voor het landschap betreft. Daar op die dijk kruiste ik veel wandelaars die met de wind mee liepen. Maar ook honden kwam ik in veelvoud tegen. De kleinste mormels werden doorgaans in een buggieke vooruitgeduwd. Het viel me op dat er vrij veel volk op de been was. Maar even goed ook andersvaliden in een rolstoel waren goed vertegenwoordigd. Het zien van deze mensen bracht ineens een mooie beweegreden voor me aan voor m'n aanstaande camino. Die ga ik lopen voor hen omdat ik het geluk heb van het nog te kunnen. Al die mensen waarvan hun benen het laten afweten en daardoor aan zo een rolstoel gekluisterd zitten hebben helaas dat voorrecht niet meer. 

Het mag gezegd, het is een prachtige wandeldijk daar in Nieuwpoort naast de IJzer. Een vrouw met haar kroost reed me voorbij in een go-kart. Ze stopte aan het standbeeld van Mauritz van Oranje. Die knakker versloeg in het jaar 1600 de Spanjaarden bij de slag om Nieuwpoort. Met haar 5 kinderen op sleeptouw nam ze deel aan een fotowedstrijd.  Ze vroeg me  of ik even een foto wou nemen van hen samen met Mauritz van Oranje op de achtergrond en gaf me haar GSM. Ik moest even wachten tot ze zich in de juiste pose hadden gezet. Zij bukte zich op handen en knieën, kop in kas. De kinderen gingen op haar zitten, trokken gekke bekken en flits ! Ik trok 3 fotootjes waarvan ik zeker ben dat ze de wedstrijd er mee zullen winnen. Ik kreeg na afloop van de fotoshoot van elkeen een high five. Mevrouw was zichtbaar erg tevreden met het resultaat.  

Veel standbeelden staan er in Nieuwpoort. Ondermeer de gouden schildpad - ' Searching for Utopia' - van de voor controverse zorgende Jan Fabre.  Het is een vele keren uitvergrote schildpad met een naar de zee kijkende ruiter. Het bronzen beeld staat op de dijk aan het strand van Nieuwpoort-Bad, is zeven meter lang, drie meter hoog en weegt vijfenhalve ton.

Hoog tijd voor wat boterhammetjes en ik zocht naar een picknicktafeltje.  Dat vond ik aan het plekje waar men voor de laatste Nieuwpoortbankboei een laatste rustplaats had gevonden. Deze op gaslicht werkende kardinaalsboei werd  uit bedrijf genomen en op de wandelpromenade aan het Kattesas als eyecatcher opgesteld. Tot begin de jaren negentig dreef deze boei boven de zuidwestelijke rand van de Nieuwpoortbank om aan te duiden dat de bank langs de westelijke kant van de boei moet voorbijgevaren worden om in bevaarbaar water te blijven. Na de bokes klom ik even de 18 meter hoge en 10 ton zware boei op via een trapje om het panorama op de ganse havengeul van de IJzermonding te kunnen bekijken. Nog een ander  standbeeldje viel me op daar op die promenade. Exact 110 jaar na de legendarische Antartica-expeditie van Adrien de Gerlache, deed de in Nieuwpoort geboren poolreiziger Dirk ‘Dixie’ Dansercoer diens tocht nog eens over per zeilboot. Bij de afvaart vanuit Nieuwpoort op 16 september 2007 onthulde Dansercoer aan de Havengeul het kunstwerk 'De Poolreiziger'.  Een stalen kunstwerk van 6 meter hoog en 3 meter breed. De 'Poolreiziger' symboliseert de eenzaamheid, het alleen zijn en de uitgestrektheid van het heelal.  Veel raakpunten met een Compostelatocht. Helaas zal den Dixie zijn standbeeld nooit meer kunnen bewonderen. Hij verongelukte aan de Zuidpool enkele jaren geleden.

Eens de jachthaven en de vismijn van Nieuwpoort voorbij ging het richting Westende. Ik passeerde de kazerne van Lombardsijde, zwalpte nog even over het Lombardsijdse Strand en de Sint-Laureinsduinen om vervolgens de steven richting Westende te wenden. In tegenstelling tot de 1ste etappe kon ik hier in de duinen over mooi aangelegde paden wandelen. Langs de dijk van Westende zelf kon er zelfs over de nieuwe grasdijken gewandeld worden. Richting Middelkerke uitgaand kwamen er tot slot nog de Warandeduinen aan te pas. 

Leonieke m'n kleindochterke houdt van kleuren en schilderen. Zo verfde ze een mini St. Jacobsschelpje en bestrooide het met glinsterende paillettekes. Ik kreeg het kado van haar. Kwestie van waardering voor haar kunstwerkje kreeg het een plaatsje op m'n rugzak. En al enkele keren heeft dat schelpje de aandacht getrokken. Zo liep daar in die Warandeduinen een kerel achter mij. Hij was op wandel met z'n pitbull. Hij haalde me in en sloeg aan de praat. In 't Frans nogal. Het was verdorie een kerel die al ettelijke caminos op z'n palmares had staan. Dat geeft natuurlijk gesprekstof. En raar maar waar, ook hij had zijn vrouw 8 jaar geleden moeten afgeven. Dit net zoals verleden week toen die stamgast in die statiekroeg van Groot Bijgaarden het overlijden van zijn vrouw me toevertrouwde bij het verlaten van café  'Terminus'. Dat was ook 8 jaar geleden. En het moet toch maar weeral eens lukken hé :  Ook hij is zinnens de Mozarabe te lopen volgend jaar in april. Toeval bestaat niet en toch zeker niet in een caminocontext. Deze ontmoeting lijkt wel voorgeprogrammeerd en het zou me helemaal niet verwonderen moest ik hem daar in Spanje terug tegen het lijf lopen. Met een Buen Camino tegelijkertijd uitgesproken namen we afscheid van elkaar. 

 

Enchanted World

En zo belandde ik na 25 paaltjes en nog een pelgrimsontmoeting rijker in Middelkerke. Ik had geluk. Aan de halte van het Casino in Middelkerke moest ik nog geen 2 minuten wachten op de kusttram naar Oostende. Dat ging erg vlot die rit. Met haast geen volk op de tram moest die nooit aan haltes stoppen en na een klein halfuurtje stond ik aan het station in Oostende. En deze keer had ik minder geluk. De trein die me na een 10-tal minuutjes naar huis zou voeren bleek afgeschaft. Het is eens iets anders. Het dwong mij om soelaas te zoeken in een goeie triple. De meest tot de verbeelding sprekende kroeg in Oostende is 'Het Kroegske'. Deze kroeg ontdekte ik toevallig eeder op het jaar samen met de Ronny, m'n stapmaat. Ook hij was danig onder de indruk zowel van de kroegbaas als van het interieur. De kleurrijke gevel valt meteen op wanneer je het pittoreske Pauluspleintje oploopt. Een kingsize gouden kikker gedrapeerd op het pannendak van Het Kroegske valt daarbij direct in 't oog. De uitbater Iwein Scheer momenteel 84 jaren jong staat al 60 jaar achter de toog van dit legendarische café in Oostende. Het is een impressionante en aimable figuur die zichtbaar, en dit ondanks zijn respectabele ouderdom, de flower power scene nog steeds een warm hart toedraagt. Zowel zijn fysieke verschijning als het kroeginterieur stralen een voelbare warmte uit. Boekenrekken met atlassen, naslagwerken, biografieën en noem maar op versieren de muren. Kleurvol, origineel en op het kitscherige af soms is de eerste indruk die je opdoet wanneer je er binnenstapt. Voorzien van gezellige cosy corners voel je je er meteen op je gemak. Trapjes op, trapjes af naar de vele plaatsjes, hoeken en kantjes die de kroeg rijk is vergroten het gezelligheidsaspect. Ik zette me aan een tafeltje met m'n Chimay en keek verwonderd rond ... Hier kom ik nog ! 

Een zeer mooie en interessante recensie over - 't Kroegske, Iwein en Renée zijn echtgenote - vind je hier : Het is echt de moeite waard om er eens op door te klikken : 't Kroegske, Iwein en Renée

Wat een prachtige dag werd het weeral. Veel gezien, veel gestapt, ik hou er een enorm tevreden gevoel aan over !