Nog maar eens een solotripke waarbij ik deze keer een beetje gepoterd heb. Een 3de etappe zou in De Haan eindigen, een goeie 25 paaltjes, maar ik ben gestopt in Oostende na 16km. Reden hiervoor is dat ik met de volgende uitstap op deze Streek GR mogelijk tot in Blankenberge pikkel met het groepje stapdames. Vandaag was het vroeg dag. Om kwart voor 8 zat ik al in Oostende aan het 'Zeitje'. Het werd dus een vroege en vlotte treinreis waarbij ik de melding kan maken dat de treinbegeleidster haar belofte niet nakwam om me een ticket te schrijven tot in Oostende. Iets voor Sint Niklaas kwam ze controleren. Ze zou terugkomen maar ze stuurde haar kat. Txs NMBS voor de kado ! Een beetje leedvermaak mag wel ter compensatie van de ontelbare keren vertragingen of afschaffingen die me al te beurt vielen. De kusttram bracht me vervolgens tot aan het casinocursaal van Middelkerke. Van hieruit was het enkele honderden meters stappen om aansluiting te krijgen op het eindpunt van m'n vorige etappe.
Terugbeland aan het casino diende er iets verderop een stukje van de wandeldijk gevolgd te worden. Met een zachte temperatuur en een matige wind in de rug kon de de 3de etappe van start gaan. Ideaal stapweer en het zou de ganse dag droog blijven. Opnieuw werd ik tegengehouden op straat en dit keer door een oudere dame. Ze vroeg me de weg naar het postkantoor. Ze moest daar zijn om ticketten te kopen voor een optreden van onze Vlaamschen Nachtegaal, de Willy Sommers. Men had het mens op haar zoektocht al van de 1 naar de 9 gestuurd maar het postkantoor bleef voor haar onvindbaar. Google Maps maakte me diets dat het postkantoor zich een 200 meter achter de hoek bevond. Ik bemerkte haar zoveelste twijfels en ben dan maar even meegelopen tot aan het Bpostkantoor. Ja dat tikt aan : Al 2 goede daden gescoord voor deze dag !
En nu van start, ik had er zin in. Ik volgde een 500-tal metertjes de kustlijn die er vredig bij lag en dook dan de duinen in. Een paar 100 meters geploeter door het mulle zand en verder liep het pad over vlonderpaden en verharde paden door dit natuurgebied, de 'Schapenweide' genoemd. Dit ruig duinengebied maakt deel uit van een smalle gordel kalkrijke duinen tussen Oostende en Middelkerke. Het grootste deel is begroeid met duindoornstruweel. De plekken, ooit begroeid met helmgras, zijn nu geëvolueerd tot stuif- en mosduin. Hoe dichter naar de plas toe, die plas lag in het midden van het duingebied, hoe meer het struweel gemengd raakt met andere struiken, zoals sleedoorn, vlier en populier.
Als je wandelend vanuit Middelkerke in de richting van Raversyde op de hoogste duinen een blik landinwaarts richt krijg je zicht op een kolossale camping. Gemillimeterd staan er volgens mij wel honderden stacaravans in het gelid. Ik schat de afstand tussen 2 caravans hooguit 3 meter. Ik versta me er niet aan hoe mensen daarin hun verlof of weekends willen doorbrengen. Het is net een vluchtelingenkamp. Maar goed, iedereen mag daar zonder discussie een eigen mening over hebben. De mijne klinkt alleszins niet lovend.
Het openluchtmuseum Atlantikwall Raversyde kwam in zicht. Een horde schoolkinderen trof ik aan bij de ingang van het museum. Ze hadden hier vandaag een klasuitstap gepland. Atlantikwall Raversyde is een van de best bewaarde delen van de Duitse verdedigingslinie 'Saltzwedel-neu' genaamd. Ze werd gebouwd tijdens de 2de Wereldoorlog. Met meer dan zestig bunkers, open en ondergrondse gangen, observatieposten en geschutstellingen ben je enkele uren zoet tijdens je bezoek. Je vindt er ook de best bewaarde Duitse kustbatterij uit de Eerste Wereldoorlog, de 'Batterij Aachen'. Dit uniek bunkercomplex uit WO I ligt in een glooiend duinengebied met uitzicht op zee. Een bezoek moet erg interessant zijn en ik plan hier beslist nog wel eens een toerke. Den Hugo gaat dit zeker niet afslaan, die heeft interesse in oorlogsgeschiedenis.
Dat wordt dus een bezoekje bij een volgende keer maar nu wandelde ik verder door het Natuurpark 'Provinciaal Domein Raversyde'. Het is de voortuin van het openluchtmuseum. In dit Natuurpark vind je vele fotos met taferelen uit de WOII. Ze staan er levensgroot opgesteld langs de wandelwegen. Het betreft voornamelijk foto's van de Canadese bevrijders na de landing op onze kust. De thema's in dit natuurpark sluiten mooi aan bij het museum. Ik kwam er zo te weten dat het V-teken van Belgische makelij is. Op 14 januari 1941 riep verslaggever Laveleye in zijn radioprogramma alle Belgen op om de letter 'V' te gebruiken als teken van verzet. De 'V' stond voor "victoire" in het Frans en voor "vrijheid, verzet en victorie" in het Nederlands. Binnen enkele weken begonnen er V's te verschijnen op muren over heel België, Nederland en Noord-Frankrijk. Weeral iets bijgeleerd.
Nog een klein stukje viel er te wandelen langs de kust van Raversijde alvorens nog in een laatste duinengebied te duikelen. Als afsluiter aan die paternoster van duingebieden bracht ik een bezoekje aan het duinenkerkje - OLV Ter Duinen. In de volksmond wordt dat daar ook wel het Ensorkerkje genoemd. James Ensor, de befaamde Oostendse kunstenaar, heeft heeft hier voor zijn laatste rustplaats gekozen. Het kerkje werd tussen 1350 en 1400 gebouwd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog braken de Duitsers de toren af omdat die te goed zichtbaar was van op zee. Tussen 1929 en 1931 werd de kerk gerestaureerd en werd er een nieuwe beuk aangebouwd door stadsarchitect Gustaaf Vandamme. Het kerkhof is sinds 1975 beschermd als landschap. Via een houten brugje over de omwalling bereik je de bewaarde muur en tuin van de 16de-eeuwse pastorie. De tuinmuur biedt nu bescherming aan enkele moestuintjes. James Ensor hield van het Duinenkerkje. Hij schilderde het meermaals en op het einde van de 19de eeuw zette hij zich in voor het behoud van het kerkje en de duinen. Het is onder andere dankzij Ensor dat we hier vandaag van een prachtig stuk natuur kunnen genieten. (bron : Oostende Stad aan Zee).
Ik stak er een kaarsje aan en schafte me vervolgens nog een noveenkaars aan. Adios James Ensor en ik volgde opnieuw de zeedijk tot aan de Drie Gapers van Oostende.
De Drie Gapers is, komende van de Koninginnelaan, als het ware de poort naar het strand van Oostende. Aan de ene kant, richting Wellingtonrenbaan, bevinden zich de Koninklijke Gaanderijen, het oude stedelijk overdekt openluchtzwembad en het kunstencentrum KAAP. Aan de andere kant, de overdekte bogengaanderij met erboven de grote Koninklijke Villa, oorspronkelijk gebouwd in 1873 in opdracht van Leopold II. De Drie Gapers zijn een soort brugconstructie die de Koninklijke Villa verbindt met het dak van de Koninklijke Gaanderijen. Er waren oorspronkelijk drie immense doorgangen. De middelste werd dichtgemaakt om er het ruiterstandbeeld van Leopold II tegenaan te bouwen. Vandaar dat men in de Oostendse volksmond zegt : "De derde gaper dat ben jij". Er stonden vandaag veel gapers aan dat standbeeld. Ik trof er een stadsgids aan die er voor een klas studenten predikte. Ik kon het echt niet laten en sprak één van de leerlingen, een tienermeisje, aan met een boodschap voor hun gids : Goed luisteren ... als hij beweert dat die koninklijke hoogheid daar op zijn paard 'nen brave mens' was, dan moogt ge van mij gerust zeggen dat het nen dikke leugenaar is en zijn geschiedenis moet leren. Dat schaapke hoorde het in Keulen donderen en bezag me maar met een verwarde uitdrukking op haar gezichtje.
Ik stapte wat voort en iets verder botste ik op het Thermae Palace van Oostende. Het uithangbord par excellence destijds van de Koningin der Badsteden. Een groter contrast in de maatschappijstanden op slechts enkele honderden vierkante meters heb ik nog nooit gezien. Er zijn volop renovatiewerken aan de gang maar het aanzicht blijft voorlopig nog triest in 't kwadraat. De vloeren onder de galerijbogen liggen er vol duivenstront en het galerijdak worden gestut met wanstaltelijke palen. Ik liep er onder door. Eenzame zwervers liggen er op de muurbanken hun roes uit te slapen. Heel hun hebben en houden op de grond gedrapeerd. Wat vodden in plastic zakken waarvan er ééntje als kopkussen moet dienen en een kartonnen doos met God weet wat erin zit. Zij die niet slapen bekijken je, gezeten tussen een verzameling lege bierblikjes, met bloeddoorlopen ogen alsof je van een andere planeet komt. Welkom voel je je alleszins niet. Uitzichtloosheid lijkt het enige panorama te zijn waar mensen die aan de zelfkant van de maatschappij leven op kunnen uitkijken.
Iets verder botste ik dan op het Thermae Palace Hotel en de Brasserie Albert dat er juist naast ligt. Het contrast is immens. Een blik door de ramen en je wordt verblind door de decadente opsmuk van de eetsalons. Weelderig gedekte tafels, kroonluchters kristal, kaarsen, zilverbestek, bloemboeketten ... noem maar op. Obers lijken gedrilde lakeien wanneer ze met hun somptueuze buffetten tussen de rijkelui laveren. Het contrast met geblutste lege bierblikjes kan niet groter zijn. In het station van Oostende trof ik die sukkelaars ook aan. Allen spraken ze Frans en er heerste zelfs een zichtbare solidariteit onder elkaar. Ik vermoed dat het uitgeweken zwervers zijn die verjaagd werden aan het Brusselse Zuidstation.
Nu kwam er landinwaarts nog een mooi stukje wandelpad. Via de Koninginnelaan kwam ik terecht in het Maria Hendrikapark. Oostendenaars noemen het steevast ’t Bosje, maar de officiële naam van deze groene long is Maria-Hendrikapark. Koning Leopold II was de grote bezieler van de aanleg van het park dat hij Bois de Boulogne wou noemen, net als het bekende landschapspark aan de rand van Parijs. Het Maria-Hendrikapark werd aangelegd op de plaats van een verwilderd stuk bos buiten de omwallingen van de stad, in de buurt van de kazerne. De Duitse landschapsarchitect Eduard Keilig tekende de eerste plannen in 1876. Pas in 1886 wilde de Belgische regering, op aandringen van Leopold II, 27 hectare gronden afstaan aan de stad Oostende voor de aanleg van het openbaar stadspark. Zo dat weten we dan ook weeral. Een brug over 1 van de vijvers van het park was beschadigd door de storm. Er volgde een omleiding en zo kwam ik ineens uit aan de Mercator, een driemaster anno 1932 die ooit het opleidingsschip voor de koopvardij was en nu als museum afgemeerd ligt in de jachthaven van Oostende. Daar wip ik ook nog wel eens binnen met den Hugo.
Zo, de trip zat er op. Ik was terug in Oostende en langs de markt liep ik naar de statie. De trein stond al aan het perron.
Nu, 50 jaar later na het doen van mijn legerdienst daar in Oostende maak ik toch een bedenking. Als snotaap matroos-milicien met stamnummer 74/17263 bleek mijn interesse in Oostende en omgeving zich te beperken tot de statie, de kazerne Bootsman Jonsen, mijnen boot een kustmijneveger, café de Klokke, de Langestraat en de Kapellestraat. Onwetendheid was troef toen en gelijk heeft men als men stelt dat het verstand niet voor de jaren komt. Hoe ne mens kan veranderen hé. Niet ? 😊😊😊.
Nu donderdag begin ik aan etappe nummer 4 met de stapdames. Het zal dan ook vroeg dag worden want rond 9 uur klinkt daar in Oostende het startschot voor een sjieke wandeling. Een obligaat agendapunt wordt 'Het Kroegske' van Iwein en Renée op het Pauluspleintje. Het zal de afsluiter worden, ik zie er naar uit ! (72150)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.