Hemiksem Vliet - Dendermonde - Vorst Kempen

De Vliet in Hemiksem

Een late post is het geworden deze keer. Ik was er nochthans al eerder met veel enthousiasme aan begonnen. Op een verkeerd knoppeke moet ik geduwd hebben waardoor er een spons geveegd werd over gans de schrijverij. Dat kan gebeuren maar goed, ik pas er nu een mouw aan. 

Verleden week maandag staakte het onderwijspersoneel. Kweddelen met de voortuitzichten voor hun pensioen was de reden. Nu, dit had tot gevolg dat Stafke de kleinzoon een extra vrije dag kon scoren. Een ideaal moment om de stapschoenen uit te proberen die ik hem onlangs kado heb gedaan.

Ons plan was om even de Ronny te gaan opzoeken zodat Stafke eens kon kennismaken met den Yzzy, zijn hondeke. Met de Waterbus vaarden we vanuit Kruibeke naar Hemiksem. De Ronny wachtte er ons aan de veerpont op met de auto. We reden vervolgens naar hem thuis, een beetje zeveren en dan hop, op stap met den Yzzy.

Achterin de Ronny zijnen hof zit er een poortje dat toegang geeft tot de Vliet. Deze kronkelende rivierbeek baant zich een weg door het achterland van de Rupel en zo naar 't Schelt. Van oudsher was deze Vliet een belangrijke, bevaarbare waterloop met een drukke scheepvaart die aansluiting gaf op de Schelde. Getuige daarvan is onder meer het schilderij ‘Het jaarlijkse inwijdingsfeest van de Petrus en Pauluskerk in Schelle’ van Jan Brueghel de Oude (1568 - 1625). In 1614 schilderde hij deze Vliet op het canvas. De drukke bedrijvigheid op en rond de Benedenvliet toentertijd werd met zijn palet en kwast op een meestelijke wijze weergegeven. Destijds drong het Scheldewater tijdens de vloed zelfs nog door tot aan het kasteel Cleydael in Aartselaar. Nu is het er een prachtig wandelgebied. Weliswaar een valleigebied dus goeie bottienen heb je wel nodig om daar te kunnen wandelen. Prima terrein dus om onze Staf zijn bottienen te testen.

 

Al vlug volgden we de grillige kronkels van het Vliet. De Ronny diste het verhaal nog eens op van zijn hachelijk avontuur met zijn jonge viervoeter. Enkele dagen voorheen maakte hij in dezelfde Vliet een wandelingetje met zijn beestje. Niet aangelijnd krijgt het beestje er de vrije loop. Kwestie van dat beestje niet aangelijnd het appel aan te leren.  Ook die dag dartelde Yzzy er vrolijk op los. Plotseling merkte de Ronny op dat den Yzzy ineens aan de overkant van de Vliet flaneerde. Geen idee hoe het beestje daar geraakte want een brug is er niet. Vermoedelijk heeft het beestje de overstap gemaakt op drijfhout dat samengekoekt aan een beverdam daar losraakte en met de stroming meedreef. In alle geval, je raadt het, den Yzzy kon niet terugkomen. Roepen hielp geen zier en zoals gezegd, een brug was er niet. Ze huilde als een wolf daar op de overkant en de avond met de invallende duisternis was nakende. Bovendien kon de Ronnyj niemand bereiken om hulp, zijn GSM lag thuis. Paniek, weze het in mineur, bij onze maat. Er restte de Ronny niets anders dan van zijn kleren uit te spelen en door het ijskoude water te badderen om zo tot aan de overkant te geraken en den Yzzy daar op te pakken. Tot aan zijn edele delen zat hij in die Vliet. Dat moet fris geweest zijn en de impact van die kou op het mannelijke voortplantingsorgaan is alom bekend. Terug uit die Vliet geraken werd het volgende probleem voor onze ex-stormfusilier. Alleszins was dit geen sinecure want de hoge steil uitgeholde oevers zijn er spekglad. Het lukte hem dan ook nauwelijks om terug op het droge te komen met zijn beestje. Afijn, het is hem dan na veel gevloek en gefoeter toch gelukt. Een kletsnat, modderig en stinkend avontuur is het geworden dat enkel onder een warme douche voor beiden tot een goed einde kon komen. 

Onze Staf was alleszins in zijn nopjes met z'n nieuwe kameraad. Hij beleefde er zichtbaar plezier aan om er mee te mogen wandelen. De Ronny bracht zo doende onze Staf wat elementaire hondenkennis bij.  En zo werd het nog een mooie wandeling van een 8-tal kilometertjes inclusief een ommetje naar een edelhertenhoeve.  Prachtige beesten. Zo een klepper met dat machtig gewei stond op nog geen meter van ons af. Op het einde van de wandeling was er nog een afsluiter met een snoepke, vul zelf maar in welk, ten huize Ronny. En voor de Staf had Lieve zelfs nog pannekoeken gebakken. Een mooi gevulde dag werd het voor mezelf en dat manneke. Dat kon weeral genoteerd worden. Z'n bottienen deden het goed. Een doop met slijk en regenwater liegen er niet om.  

Lus Dendermonde - Wieze

Verleden week donderdag tekenden met uitzondering van onze Michel alle stapmaten present. Ronny, Yzzy, Marc en den Hugo zagen het nog eens zitten om in Dendermonde een toerke mee te stappen. Om 10 uur stapten we af in Dendermonde. Een vlekkeloze treinreis was het eens deze keer en dit voor de verandering. Het mag dan ook gezegd worden. Droog weer werd er voorspeld voor die dag en dat was lang geleden. De gestage regenbuien van de voorbije dagen verprutsten de laatste tijd een beetje de zin tot stappen. 

Om de wandeling te beginnen werden de neuzen in de richting van de Brusselse forten gezet. In het korte stukje bewoonde kom in de aanloop daar naartoe wipten we even de kerk van de Heilige Rita binnen. Het is een must voor onzen Hugo. Deze keer geen aanschaf zijnentwege van een noveenkaars  Ik vermoed dat hij zich niet tot haar  vaste kalandizie rekende weze het dat zij de patrones van de hopeloze gevallen is en hij om die reden geen kaars aanschafte. Hij beweerde echter dat hij thuis nog over genoeg voorraad aan bougies beschikte. 

Zo een kort bezoekje aan een kerk zorgt even voor een rustpunt in de hectiek van het dagelijkse bestaan. Ook bij een twijfelende ongelovige zoals ik er éne ben. Het laat je even stil worden. Het brengt heel even wat sereniteit teweeg in je corpus. Het traditionele kommeke koffie werd iets verderop vervangen door een warme chokolademelk in de gezellige koffie- en wijnbar VillAroma op de Oude Vest. Dat smaakte wel. Den Hugo, kenner van goede chocolade gaf een lovende recensie over zijn drankje. Heel wat anders dan de chokolade die we voor hem op zijn vraag in Etretàt / Normandië aanschaften. Goede koop slechte koop want niet lekker zo bleek en die werd dan maar aan een schooier geschonken daar op de camping. Enkele dagen later vertrok die brave ziel en bracht de chokolade terug. Die vond die chokolade waarschijnlijk ook niet alles. 

Zo en nu naar de Brusselse Forten ! Het pad liep door het park van Bastion VIII. Een eerste hindernis dook al op. Het halve park lag er omgewoeld bij en hoge hekkens versperden verschillende wandelpaden. Na enkele pogingen om rond de omheiningen het pad terug op te pikken mislukten. Terug naar af was de enige overblijvende optie. Uit pure alternatie haalde de Marc dan maar zijn lekkere rijstvlaaikes boven. Dat wordt stilaan een gevestigd en geapprecieerd ritueel op onze gezamenlijke toerkes. Een rabarbervlaaike voor de Ronny deze keer aangezien hij geen rijstvlaaikes lust maar ook daarmee deed je hem geen plezier. Ondank is 's werelds loon 😕😇. 

In de vlakte van de Bellebroekbeek werd het menens. Slijk en modder in 't kwadraat. In dit gebied waar stukken van de Oude Denderarmen liggen, de Steenbeek en de Bellebroekbeek stromen, hoeft dat je niet te verbazen. Je zit hier middenin de Dendervallei. Deze keer waren m'n bottienen goed met leervet ingeborsteld en bleven tot m'n grote tevredenheid de beide voeten droog. 

We staken de Dender over ter hoogte van Mespelaere. Een schuilhutje met banken daar aan de Denderoever dook op als geroepen. Tijd voor het schof en een toost op het Nieuwe jaar. De Ronny had hiervoor voorzien in een fleske Cava en wat aperitiefhapjes. Schol mannen en op de camaraderie ! Het alcoholgebruik wat temperen hetgeen een gezamenlijk voornemen voor 2025 van ons allen was werd gerespecteerd. De Ronny zijn fles geraakte daardoor niet leeg. Hij kon ze nauwelijks aangeroerd terug in de rugzak steken. De stop stond er zelfs nog op ! Hijzelf stond er enigszins versteld van 😜😜😜 . Ook ik heb er geen plausibele verklaring voor 😊.

Na de toost wandelden we richting Gijzegem. Opnieuw door een stromingsgebied van een paar uit de kluiten gewassen beken. Dit keer waren het de Molenbeek, de Grootebeek en de Kleine Meersbeek die voor de nodige slijkpret zorgden. Soit, de modder was alleszins geen sfeerbederver. De grijze lucht stemde iets minder vrolijk maar de mood in het gezelschap leek me opperbest. Daar in Gijzegem staken we terug een Denderbrug over en zo ging het via de gehuchten Den Aert en De Kluis richting Wieze uit. Hiermee zaten we ruim over halfweg. Een afgesloten pad voorbij Wieze, het liep over zogezegd privéterein, noopte tot wat aanpassingen. Er volgde een beetje overleg - langs links of langs rechts ? Hou je de kaart in de looprichting voor je uit dan is dit volgens mij misschien wel practisch bij een lijnwandeling. Bij een luswandeling geeft een kaart met het Noorden aan de bovenkant een beter overzicht om te bepalen welke kant je nu best uitgaat om omweg te vermijden.  Voilà, er volgde overeenkomst en  we dienden naar de Denderoever af te buigen om daarna via de oostrand van de Bellebroekvlakte terug naar Dendermonde te keren. Het zat er op. De goede voornemens ten spijt maar een tripel mocht ter afronding niet ontbreken. In café Statie28 rechtover Dendermonde statie  liep de Cornet zoetjes binnen. Schol Hugo, milde schenker ! Weeral werd er een mooie dag gescoord met de stapvrienden.

Vorst / Kempen

Vermeldenswaardig is zeker het onderonsje met de stapdames Liliane, Greet, Inge en Leen op zaterdag laatstleden. Nee, geen wandeling deze keer maar ietske al even plezant. 

Daar in de Stille Kempen op de purperen hei staat er een huizeke waar Liliane voor een gezellig samenzijn zorgde. Ze verwelkomde ons daar in haar poolhouse, een prachtige mancave in de tuin die haar man zaliger nog ontworpen had. Knap, cosy, echt iets om er jaloers op te worden. 

Deze 4 schatten van dames hadden voor een onderonsje met lekker eten gezorgd, Alles er op en er aan ! Sjampieter en uitgelezen wijntjes ... voor en nagerecht, hoofdschotel, kortom een complete menu !!! Veel vrolijk getetter ook dat wel😊😊😊 maar het was vooral de warme genegenheid die ik mocht proeven die me deed smelten. Waaraan heb ik het in Godsnaam toch verdiend ? Dit vraag ik me in alle bescheidenheid heel stillekes af zene !  Dankjewel lieve dames voor dit fijne moment in de vriendschap. Een heel dikke knuffel voor ieder van jullie is hier zeker op zijn plaats  💏💏💏💏.

Ommeganck / Leuven - Aarschot

Ziezo, het jaar 2024 is wijlen.  Er werden daarin een kleine 1000 stappaaltjes neergepoot. Voor 2025 zal dat, bij leven en welzijn wel te verstaan, wellicht iets meer zijn. De afstand Malaga - Merida bedraagt 466 km en Merida -  Santiago  de Compostela doen er nog eens 990 bij. Dat wandelingetje daar in  het Appelsienenland is alleen al goed voor 1450 paaltjes. Nogmaals ... bij leven en welzijn zal ik in september post vatten op de Camino Mozarabe.  In alle geval werd het stapjaar 2025 al ingezet met een stevig toerke. Leuven - Aarschot, goed voor een losse 25 paaltjes. Deze wandeling, de ommegang,  werd georganiseerd door café 'De Knoet' in Aarschot. Sinds 1973 is De Knoet een vaste waarde in het Aarschotse uitgaansleven. Open van in de vroege uurtjes tot in de late nacht, met een cliënteel dat alle leeftijden omvat. Stappers, joggers en fietsfanaten scharen zich daar samen onder de Knoetse vlag. Ze behoren tot de vaste kalandizie van de kroeg en organiseren tal van evenementen.  Aangezien de Knoet ook over een loods en een loodscafé beschikt schept dat hiertoe mogelijkheden en dit voor een breed publiek. M'n stapmaat Greet had mij ingeschreven. Regen en wind in alle geuren en kleuren werd er die dag voorspeld. Zelfs 100% regen stond er geschreven in de glazen bollen van Sabine en Jill. Op de treinrit naar Leuven was het al van Jan ! De regen striemde tegen de ruiten en druipte opgezwiept door wind en de snelheid van de trein in haarfijne streepjes van de ruiten af. Een verzopen avontuur lag in het vooruitzicht en m'n credo van 'Hoe vettiger hoe prettiger' zou al snel bewaarheid worden. Daar kon je gerust vergif op innemen ! Om 9 uur stond ik in Leuven, Greet kwam iets later toe. Leuk haar weer te zien en we gingen meteen van start. Dit is iets voor de Die Hards zei ze zinspelend op het prachtige weer. Ik kon haar geen ongelijk geven. Er waren een 350 inschrijvingen maar ik vermoed dat er nog geen 50 man zijn komen opdagen. Taaie griet die Greet ! 👧👧👧 !

We draaiden het hoekje van de statie om en stapten richting provinciedomein Kessel Lo. Dit domein heeft een oppervlakte van 50 ha. en ligt ten noordwesten van de stad Leuven. Het domein bestaat uit de samenvoeging van 3 bestaande parken, ttz het Vijverpark, het Leopoldpark en het Van Hemelrijckcentrum. . Op een eenzame jogger na lag het domein er troosteloos bij. Kale bomen, een loodgrijze hemel, grote plassen door de gestage regen op de anders o zo mooie wandelpaden zorgden niet voor een vrolijke indruk. Het verschil gezien in pracht in een zomers kader moet immens zijn. Dan is het park een drukbezocht recreatieoord met speeltuinen, een verkeerspark, verschillende vormen van waterrecreatie, een kinderboerderij, minigolf en sportterreinen. Ik moet er dus nog eens terugkomen. 

Eens het park uit bemerkte ik al gauw de geel-rode merktekens van een streek GR op. En ja ! We zaten op de SGR Hageland. 156 paaltjes wandelplezier door Leuven langs Wezemaal - Langdorp - Waanrode - Zoutleeuw - Tienen - Vertrijk en terug naar Leuven. Dit toerke ligt nog in 't vet. Er zitten fikse kleppers bij van tegen de 30 km's. Het verwondert me enigszins dat het natuurdomein zelf niet opgenomen is in deze SGR. 

De Abdij van Vlierbeek kwam vervolgens aan bod. We zaten hier in een mooie omgeving Op deze locatie werd in 1127 door de benedictijnen van Affligem een priorij gesticht. Het stuk grond aan de Vlierbeek was twee jaar daarvoor door Godfried met de Baard aan de abdij van Affligem geschonken. Waarschijnlijk leefde er in die tijden ook nog een Godfried zonder gezichtsbeharing. In 1163 of 1165 werd de priorij tot abdij verheven. De benedictijnen maakten de omliggende gronden vruchtbaar en speelden een grote rol in de overdracht van kennis in de streek. In de loop van zeven eeuwen werkten de monniken bijna constant aan hun abdijcomplex. Vaak moesten ze ook herstellen wat het vuur en de vernielzucht hadden verwoest.  De abdijkerk wordt nu nog gebruikt voor de zondagdiensten maar Paters - Benidictijnen ga je er niet meer tegen het lijf lopen. God's fabriekskes lopen leeg. 

De volgende stappen waren voorbehouden voor het Kloosterbos. De eerste bulten kwamen er aan. Een klim van 20 naar 83m leverde een mooi uitzicht op het heuvelende landschap. Het was erg zonde van al die regen want de bospaadjes begonnen er vervaarlijk glibberig uit te zien. Het hield ons niet tegen, integendeel het Chartreuzen bos met een helling naar 95m wenkte. Dit bos ligt in de gemeente Holsbeek en is onderdeel van een van de belangrijkste natuurgebieden van het Hageland. Het ontleent haar naam aan de Kartuizers van Leuven die de vroegere eigenaars waren van het bos en het klooster. Dit bos is ongeveer 70 hectare groot en is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied  onder de naam 'Valleien van de Winge en de Motte met valleihellingen'. Na dit Chartreuzenbos belandden we in haar noordelijke uitloper het Dunbergbroek met name in de Hagelandse Vallei. In dit gebied stromen de beken Winge, Grote Leibeek en de Grote Losting. Dat het meer en meer slijk en modder werd in zulk een valleigebied behoeft geen tekeningetje. Ook kregen de bospaadjes meer en meer het uitzicht van een waterloop. Daar aan een bruggetje over die Winge stond een bevoorradingskarreke. De brave man van dienst wekte een beetje het medelijden in me op. Met de geringe opkomst moet hij zich stierlijk verveeld hebben daar in de regen en de kou. Ik en Greet nipten er van een aangeboden bekertje koffie, deelden met die brave kerel een honingwafeltje en krasten op. Nog welgeteld 1 koppel vriendinnen met hun hond zijn we er tegengekomen aan die post. Het zwakke geslacht ? Ja tarara ! Op de ganse trip zijn we geen andere wandelaars tegengekomen. 

De volgende stappen waren voor de Beninksberg? Op en neer tussen de 20 en 70m zou dat worden. In totaal zouden er voor deze trip 510 hoogtemeters bijeengesprokkeld worden. Niet mis. De Beninksberg die er nu aankwam is een heuvel die evenzeer in het Hagelland gelegen is. Hij ligt in de buurt van de Wijngaardberg en wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. De Diestiaanheuvel steekt meer dan vijftig meter boven de omgeving uit. Daarboven kon je genieten van een weids uitzicht op het landschap. Tijdens de middeleeuwen werd op de zuidflank aan wijnbouw gedaan. Tot het midden van de 20e eeuw waren de vruchtbaarste delen van de zuidflank gebruikt voor de akkerbouw. Na de tweede wereldoorlog werden ze even gebruikt als boomgaard voor perziken. 

De omgeving rond de Beninksberg is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied. De Vlaamse overheid verwierf in 1991 het grootste deel van de heuvel en beheert er ondertussen 50 hectare. Het is te veel om op te noemen maar de fauna en flora in dit gebied is bijzonder rijk. Het reservaat is toegankelijk op de paden via het wandelnetwerk 'Hagelandse Heuvels'. En het bleef maar regenen. Ook hier maakte het regenwater geultjes in de paden waarin het met een serieuze vaart naar beneden stroomde.  Een verzopen rat zou er beter voorgekomen hebben. Slijk tot aan de knieën en ondertussen kwam ik ook tot de vaststelling dat het water tot in m'n bottienen was doorgedrongen. Eigen schuld. Met een spuitbus dacht ik ze waterdicht te maken maar ik wist ooit beter. Ik heb gelijk een bus ledervet besteld, één van een liter nog wel, om ze terug waterdicht te maken.   

Als laatste horde kwam de 's Hertogenheide aan bod. We zaten al ondertussen op Aarschots grondgebied. Dit gebied bestaat uit vier percelen van ongeveer vier hectare aan totale oppervlakte en wordt omgeven door een groter bos. De heide die aanwezig is in het gebied wordt steeds meer ingepalmd door verbossing en om de heide te regenereren worden er heideherstelwerkzaamheden verricht. Deze werkzaamheden zorgen ervoor dat heischraal grasland terug verschijnt. Om dit mogelijk te maken wordt de heide verjongd door strooksgewijs te chopperen en de verbossing te kappen en af te voeren. Dat komt daar wel goed ! Stilaan kwamen we in de agglomeratie van Aarschot. Enigszins tevreden bemerkte ik dat de bepijling in deze laatste kilometers niet naar de 52m hoge bult van de Kouterberg wees maar er mooi naast.  Het was wel geweest voor mij. Nog even de Demer over die een stevig debiet hanteerde door al die overvloed aan hemeltranen en de laatste meters naar de Knoet konden geslecht worden. 

Om halfvijf arriveerden we in de Knoet waar Greet onze Ommegangs zou opeisen. Die hadden we dubbel en dik verdiend.  We werden er verwelkomd door een vriendelijke mens die onze ommegangen zou brengen. Ik kreeg stillekes, Greet ook, de indruk dat deze liaison officer van de Knoet al iets de diep in zijn ommegangglas had gekeken. Ik kon hem nauwelijks verstaan niettegenstaande hij alle moeite deed om zich verstaanbaar te maken. Soit die Ommegangen kwamen er aan en na 2 smakelijke kuipkes en een toffe babbel 'après walk' ging het richting statie. Ik blik nu terug op een intense wandeling. Toegegeven, in de zomer of lente zou deze zoveel meer tot haar recht gekomen zijn. Het regenweer had hier dan ook alle debet aan. Het fijne gezelschap van Greet maakte dan dat de trip met rozegeur en maneschijn werd omfloerst.  Dankbaar ben ik om zo een toffe  stapgezel te hebben. En ik bof want er zijn er nog die in mijn dank kunnen delen.
Nog een laatste bemerking : Als ik aan die SGR Hageland ga beginnen weet ik nu dat ik best eerst eens naar de weerberichten moet luisteren ... M'n bottienen zijn 2 dagen erna nog aan het drogen. Straks komt de koerier van Bol.com m'n bus ledervet brengen. Op naar een volgend avontuurtje dan als ze droog en ingevet zijn !