Ommeganck / Leuven - Aarschot

Ziezo, het jaar 2024 is wijlen.  Er werden daarin een kleine 1000 stappaaltjes neergepoot. Voor 2025 zal dat, bij leven en welzijn wel te verstaan, wellicht iets meer zijn. De afstand Malaga - Merida bedraagt 466 km en Merida -  Santiago  de Compostela doen er nog eens 990 bij. Dat wandelingetje daar in  het Appelsienenland is alleen al goed voor 1450 paaltjes. Nogmaals ... bij leven en welzijn zal ik in september post vatten op de Camino Mozarabe.  In alle geval werd het stapjaar 2025 al ingezet met een stevig toerke. Leuven - Aarschot, goed voor een losse 25 paaltjes. Deze wandeling, de ommegang,  werd georganiseerd door café 'De Knoet' in Aarschot. Sinds 1973 is De Knoet een vaste waarde in het Aarschotse uitgaansleven. Open van in de vroege uurtjes tot in de late nacht, met een cliënteel dat alle leeftijden omvat. Stappers, joggers en fietsfanaten scharen zich daar samen onder de Knoetse vlag. Ze behoren tot de vaste kalandizie van de kroeg en organiseren tal van evenementen.  Aangezien de Knoet ook over een loods en een loodscafé beschikt schept dat hiertoe mogelijkheden en dit voor een breed publiek. M'n stapmaat Greet had mij ingeschreven. Regen en wind in alle geuren en kleuren werd er die dag voorspeld. Zelfs 100% regen stond er geschreven in de glazen bollen van Sabine en Jill. Op de treinrit naar Leuven was het al van Jan ! De regen striemde tegen de ruiten en druipte opgezwiept door wind en de snelheid van de trein in haarfijne streepjes van de ruiten af. Een verzopen avontuur lag in het vooruitzicht en m'n credo van 'Hoe vettiger hoe prettiger' zou al snel bewaarheid worden. Daar kon je gerust vergif op innemen ! Om 9 uur stond ik in Leuven, Greet kwam iets later toe. Leuk haar weer te zien en we gingen meteen van start. Dit is iets voor de Die Hards zei ze zinspelend op het prachtige weer. Ik kon haar geen ongelijk geven. Er waren een 350 inschrijvingen maar ik vermoed dat er nog geen 50 man zijn komen opdagen. Taaie griet die Greet ! 👧👧👧 !

We draaiden het hoekje van de statie om en stapten richting provinciedomein Kessel Lo. Dit domein heeft een oppervlakte van 50 ha. en ligt ten noordwesten van de stad Leuven. Het domein bestaat uit de samenvoeging van 3 bestaande parken, ttz het Vijverpark, het Leopoldpark en het Van Hemelrijckcentrum. . Op een eenzame jogger na lag het domein er troosteloos bij. Kale bomen, een loodgrijze hemel, grote plassen door de gestage regen op de anders o zo mooie wandelpaden zorgden niet voor een vrolijke indruk. Het verschil gezien in pracht in een zomers kader moet immens zijn. Dan is het park een drukbezocht recreatieoord met speeltuinen, een verkeerspark, verschillende vormen van waterrecreatie, een kinderboerderij, minigolf en sportterreinen. Ik moet er dus nog eens terugkomen. 

Eens het park uit bemerkte ik al gauw de geel-rode merktekens van een streek GR op. En ja ! We zaten op de SGR Hageland. 156 paaltjes wandelplezier door Leuven langs Wezemaal - Langdorp - Waanrode - Zoutleeuw - Tienen - Vertrijk en terug naar Leuven. Dit toerke ligt nog in 't vet. Er zitten fikse kleppers bij van tegen de 30 km's. Het verwondert me enigszins dat het natuurdomein zelf niet opgenomen is in deze SGR. 

De Abdij van Vlierbeek kwam vervolgens aan bod. We zaten hier in een mooie omgeving Op deze locatie werd in 1127 door de benedictijnen van Affligem een priorij gesticht. Het stuk grond aan de Vlierbeek was twee jaar daarvoor door Godfried met de Baard aan de abdij van Affligem geschonken. Waarschijnlijk leefde er in die tijden ook nog een Godfried zonder gezichtsbeharing. In 1163 of 1165 werd de priorij tot abdij verheven. De benedictijnen maakten de omliggende gronden vruchtbaar en speelden een grote rol in de overdracht van kennis in de streek. In de loop van zeven eeuwen werkten de monniken bijna constant aan hun abdijcomplex. Vaak moesten ze ook herstellen wat het vuur en de vernielzucht hadden verwoest.  De abdijkerk wordt nu nog gebruikt voor de zondagdiensten maar Paters - Benidictijnen ga je er niet meer tegen het lijf lopen. God's fabriekskes lopen leeg. 

De volgende stappen waren voorbehouden voor het Kloosterbos. De eerste bulten kwamen er aan. Een klim van 20 naar 83m leverde een mooi uitzicht op het heuvelende landschap. Het was erg zonde van al die regen want de bospaadjes begonnen er vervaarlijk glibberig uit te zien. Het hield ons niet tegen, integendeel het Chartreuzen bos met een helling naar 95m wenkte. Dit bos ligt in de gemeente Holsbeek en is onderdeel van een van de belangrijkste natuurgebieden van het Hageland. Het ontleent haar naam aan de Kartuizers van Leuven die de vroegere eigenaars waren van het bos en het klooster. Dit bos is ongeveer 70 hectare groot en is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied  onder de naam 'Valleien van de Winge en de Motte met valleihellingen'. Na dit Chartreuzenbos belandden we in haar noordelijke uitloper het Dunbergbroek met name in de Hagelandse Vallei. In dit gebied stromen de beken Winge, Grote Leibeek en de Grote Losting. Dat het meer en meer slijk en modder werd in zulk een valleigebied behoeft geen tekeningetje. Ook kregen de bospaadjes meer en meer het uitzicht van een waterloop. Daar aan een bruggetje over die Winge stond een bevoorradingskarreke. De brave man van dienst wekte een beetje het medelijden in me op. Met de geringe opkomst moet hij zich stierlijk verveeld hebben daar in de regen en de kou. Ik en Greet nipten er van een aangeboden bekertje koffie, deelden met die brave kerel een honingwafeltje en krasten op. Nog welgeteld 1 koppel vriendinnen met hun hond zijn we er tegengekomen aan die post. Het zwakke geslacht ? Ja tarara ! Op de ganse trip zijn we geen andere wandelaars tegengekomen. 

De volgende stappen waren voor de Beninksberg? Op en neer tussen de 20 en 70m zou dat worden. In totaal zouden er voor deze trip 510 hoogtemeters bijeengesprokkeld worden. Niet mis. De Beninksberg die er nu aankwam is een heuvel die evenzeer in het Hagelland gelegen is. Hij ligt in de buurt van de Wijngaardberg en wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos. De Diestiaanheuvel steekt meer dan vijftig meter boven de omgeving uit. Daarboven kon je genieten van een weids uitzicht op het landschap. Tijdens de middeleeuwen werd op de zuidflank aan wijnbouw gedaan. Tot het midden van de 20e eeuw waren de vruchtbaarste delen van de zuidflank gebruikt voor de akkerbouw. Na de tweede wereldoorlog werden ze even gebruikt als boomgaard voor perziken. 

De omgeving rond de Beninksberg is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied. De Vlaamse overheid verwierf in 1991 het grootste deel van de heuvel en beheert er ondertussen 50 hectare. Het is te veel om op te noemen maar de fauna en flora in dit gebied is bijzonder rijk. Het reservaat is toegankelijk op de paden via het wandelnetwerk 'Hagelandse Heuvels'. En het bleef maar regenen. Ook hier maakte het regenwater geultjes in de paden waarin het met een serieuze vaart naar beneden stroomde.  Een verzopen rat zou er beter voorgekomen hebben. Slijk tot aan de knieën en ondertussen kwam ik ook tot de vaststelling dat het water tot in m'n bottienen was doorgedrongen. Eigen schuld. Met een spuitbus dacht ik ze waterdicht te maken maar ik wist ooit beter. Ik heb gelijk een bus ledervet besteld, één van een liter nog wel, om ze terug waterdicht te maken.   

Als laatste horde kwam de 's Hertogenheide aan bod. We zaten al ondertussen op Aarschots grondgebied. Dit gebied bestaat uit vier percelen van ongeveer vier hectare aan totale oppervlakte en wordt omgeven door een groter bos. De heide die aanwezig is in het gebied wordt steeds meer ingepalmd door verbossing en om de heide te regenereren worden er heideherstelwerkzaamheden verricht. Deze werkzaamheden zorgen ervoor dat heischraal grasland terug verschijnt. Om dit mogelijk te maken wordt de heide verjongd door strooksgewijs te chopperen en de verbossing te kappen en af te voeren. Dat komt daar wel goed ! Stilaan kwamen we in de agglomeratie van Aarschot. Enigszins tevreden bemerkte ik dat de bepijling in deze laatste kilometers niet naar de 52m hoge bult van de Kouterberg wees maar er mooi naast.  Het was wel geweest voor mij. Nog even de Demer over die een stevig debiet hanteerde door al die overvloed aan hemeltranen en de laatste meters naar de Knoet konden geslecht worden. 

Om halfvijf arriveerden we in de Knoet waar Greet onze Ommegangs zou opeisen. Die hadden we dubbel en dik verdiend.  We werden er verwelkomd door een vriendelijke mens die onze ommegangen zou brengen. Ik kreeg stillekes, Greet ook, de indruk dat deze liaison officer van de Knoet al iets de diep in zijn ommegangglas had gekeken. Ik kon hem nauwelijks verstaan niettegenstaande hij alle moeite deed om zich verstaanbaar te maken. Soit die Ommegangen kwamen er aan en na 2 smakelijke kuipkes en een toffe babbel 'après walk' ging het richting statie. Ik blik nu terug op een intense wandeling. Toegegeven, in de zomer of lente zou deze zoveel meer tot haar recht gekomen zijn. Het regenweer had hier dan ook alle debet aan. Het fijne gezelschap van Greet maakte dan dat de trip met rozegeur en maneschijn werd omfloerst.  Dankbaar ben ik om zo een toffe  stapgezel te hebben. En ik bof want er zijn er nog die in mijn dank kunnen delen.
Nog een laatste bemerking : Als ik aan die SGR Hageland ga beginnen weet ik nu dat ik best eerst eens naar de weerberichten moet luisteren ... M'n bottienen zijn 2 dagen erna nog aan het drogen. Straks komt de koerier van Bol.com m'n bus ledervet brengen. Op naar een volgend avontuurtje dan als ze droog en ingevet zijn !