Boom/Noeveren - Hemiksem

Nu is het wel al heel lang geleden geleden dat er nog eens een ploegske van 4 man en een hondeke er op uit trok voor een wandelingetje. Marc en de Michel, De Ronny en Izzy en de Jan. Den Hugo kon er niet bij zijn. Hij voelde zich geroepen om een zoveelste bijdrage te leveren aan de Warmste Week en marcheerde van Temse naar Leuven. Een overnachting in de jeugdherberg in Mechelen hoorde er bij.  Het project 'Mobile School' vindt uiteraard haar weerklank tijdens de Warmste Week en wordt er in de verf gezet. Het is een prachtige 'move'  van onzen Hugo om onder dit project zijn schouders te willen zetten. Dit project behelst het wereldwijd ondernemen van acties die geïnspireerd  worden door de kracht van straatkinderen met de bedoeling  om de duurzame ontwikkeling van mensen en organisaties in de maatschappij te versterken.  Op deze site : Onderwijs met Mobile School  vind je wel enige toelichting over het lovenswaardige project.  Bij leven en welzijn stap ik volgend jaar mee. 

De Ronny kreeg toestemming van zijn eega om mee te stappen deze week.  Enig bezwaar van de wederhelft betrof de fysieke haalbaarheid van een 20-tal paaltjes voor den Izzy. Dat beestje is nog  volop aan het puberen en dat zorgde toch voor wat ongerustheid bij Lieve. Dit was in het geheel niet nodig want, zo bleek, dat beestje werd in het totaal niet moe. Een Duracell-konijn zou er nog eerder bij omver gevallen zijn. Zelfs zonder dat trommeltje ! 

Om het eenvoudig te houden koos ik voor een wandelingetje van Boom naar Hemiksem. De Ronny zijn biotoop. Voor elkeen makkelijk bereikbaar en om 9u30 gingen we van start. Een vermelding dat elke trein die moest genomen worden vertraging had opgelopen zal wellicht niemand nog verwonderen. Goed, de eerste stappen gingen richting 'Noeveren', een arbeiderswijk die zich ten noordwesten van het centrum van Boom situeert, aan de oever van de Rupel. Hier vond men al vanaf de 15e eeuw steenbakkerijen. Later vond de omslag van ambachtelijke naar industriële productie plaats. De steenbakkerij Frateur herbergt tegenwoordig een museum. Naast een aantal voormalige steenbakkerijen vond men er de Glasfabriek De Rupel waar glazen kunstvoorwerpen werden vervaardigd, onder meer in art decostijl. Deze fabriek heeft bestaan van 1923-1982 en is vooral bekend van het zwarte hyalietglas. Verder was er een staalconstructiebedrijf en waren er enkele scheepswerven. Bijzonder zijn verder de onderdoorgangen die vanaf 1850 onder de doorgaande Nielsestraat werden aangelegd om de lager gelegen terreinen van de steenfabrieken ten noorden en ten zuiden van deze straat met elkaar te verbinden. In de voormalige steenbakkerij Lauwers vind je ook het Ecomuseum en het archief van de Boomse Baksteen is daar ook gevestigd. Het houten vakwerkhuisje aan de straatzijde is vermoedelijk de 18de eeuwse werkplaats waar de schrijnwerker houten mallen, gebruiksvoorwerpen en constructiehout vorm gaf voor de steenbakkerij. Aan de linkerzijde zijn ook authentieke arbeidershuisjes bewaard -met gemeenschappelijke buitentoiletten en de paardenstal. Even door het venster binnenloeren in zo'n huisje leverde een 3D-flashback op met het Boomse arbeidersverleden.     Ik herinner me een vorig bezoekje waarbij een gids toegang verschafte tot zo'n arbeidershuisje. De gids toonde een oude koffiemolen aan een jonge bezoekster en stelde de vraag waartoe dit toestel ooit diende. Ze moest het antwoord schuldig blijven. Het verwonderde me niet in het minste.  Naast de talrijke droogschuren die er nog overleefden springt de lange ringoven in 't oog. Via een ondergronds kanaal is die verbonden met de schoorsteen aan de overkant van de straat. Binnenkort zal deze gerestaureerd worden en zal je tot boven in de schoorsteen kunnen klimmen om over Noeveren en de Rupel te kijken. 

Een stukje marcheerden we langs de Rupelboord. Izzy was in haar element en door haar energiek enthousiasme leek ze wel een ongeleid projectiel. Het was een beetje uitkijken om niet over haar meterslange leibandje te struikelen.  Aan het Hellegatbos trokken we van de Rupeloever weg binnenlandwaarts. Al gauw zaten we volop temidden van de Nielse Kleiputten. Een prachtig gebied  waar ik eerder al uitvoerig over rapporteerde in januari 2017 :  ziehier m'n schrijfsel. 

De Nielse kleiputten in het natuurgebied Walenhoek waren het volgende agendapunt. Door haar oude geschiedenis, die teruggaat tot 1150, heeft Niel een rijk verleden. Tot midden de jaren zeventig was Niel economisch zeer actief in de baksteen- en schoennijverheid. De teloorgang van de industriële activiteiten was het begin van het herstel van de natuur op de vele verlaten plekken en kleiputten. Het natuurgebied Walenhoek is hierdoor bijvoorbeeld ontstaan. Veel wandelaars en natuurliefhebbers bezoeken dit natuurgebied. Het is er zalig wandelen. Het is alsof je op het water loopt. De paadjes tussen de tot waterplassen verworden kleiputten zijn zeer nauw. Dat het een uitgelezen plek is voor hengelaars hoeft geen betoog. Erg mooie natuur, je kan je ogen de kost geven. Midden in de week weinig volk maar ik vermoed een massa volk in de zomer en weekends. Hier en daar verscholen in de zich herstellende natuur vind je nog de sporen van de vroegere industrie. Een half in het landschap verzonken spoorwegtunnel, de geroeste rails waarop de door paarden getrokken en met klei geladen kipwagonnetjes herinneren je aan het verleden. Her en der bakstenen schouwen, geen rook meer uitbrakend, zijn er de stille getuigen van het teloorgegane bakstenen verleden van de streek

Onze maat de Michel had het precies in 't snuitje. "Ik wandel wel even voort en zie jullie straks wel ! " Profetische woorden zo bleek want rond het Researchpark Waterfront Archimedes, een afdeling van de Universiteit Antwerpen, was er een wandelpad rond de waterplas. Hiervoor paste de Michel om het te verkennen en terecht. Althans de kaarten maakten toch melding van een pad. Hoop en al 350 meter hebben we kunnen doordringen. Een lelijke afdaling tot de kleiput gevolgd door een twijfelachtig paadje dat eigenlijk een oude spoorwegbedding  bleek, was nog maar een voorproefje. Een paar meters verder had je een machete nodig om verder te geraken. Bramen met doornen, opgeschoten riet ... geen doorkomen meer aan. En dan is het afwegen ! Nog verder ploeteren met kans op succes of terugkeren. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven om zich verder hierdoor een weg te willen banen kom ik tot de vaststelling dat het doorzettingsvermogen van de Ronny en de Marc enkele PK's rijker is dan het mijne. Ik zou al eerder teruggekeerd zijn. Maar goed, ook zij kwamen tot dit besluit. Ik wijt het aan hun jeugdige leeftijd 😀😀😀. 

De volgende stop was aan het Berrenheibos. Daar aan een picknicktafeltje werden de bokes of sandwichkes bovengehaald. De Ronny had glühwein bij, onze Michel een fleske rood en lekkkere koekjes. Eerder op de wandeling had onze Marc traditiegetrouw al uitgepakt met zijn rijstvlaaikes. Dik in orde tot dan toe en verder werd het gezellig tafelen. Dat was dus lang geleden om nog eens met 4 aan te schuiven aan de picknick. 
We waren daar niet alleen. Andere wandelaars lieten er ook hun viervoeters uit. Als je zelf daar met een hond vertoeft is het vrij eenvoudig om contacten te leggen met andere hondenbezitters. Er is een gemeenschappelijke interesse ... ik vergelijk het een beetje met zwangere dames die vanuit hun blik op het toekomstig moederschap ook makkelijk tot een onderonsje overgaan. Zo was het ook het geval met Izzy en enkele lokale wandelaars die er hun hond uitlieten en even halt hielden aan onze picknicktafel. Eén van die beesten vond het prettig om z'n poot op te heffen tegen m'n rugzak die naast me op de grond stond .... En 't was gebeurt ! Nu kunt ge kwaad worden op die eigenaar maar het zou niet veel uithalen. Het inspireerde me om even AI in te schakelen en die robot enkele vragen te stellen. Ja toch wel, er kwamen bevredigende antwoorden tevoorschijn. Als wandelaar en eventueel ook hondenbezitter kom je immers niet zelden in conflictsituaties terecht. Ik geef het even mee na de fotokes hieronder. 

Na de picknick ging het richting Tolhuis Veer uit. Hoog tijd om een tripeltje te degusteren en dan nog wel in een sjiek etablissement. De hoeveelheid nootjes stemde niet tot tevredenheid van de Ronny, er werd hier nogal vlug een mouw aangepast na een interventie zijnentwege. En verder op stap wipten we nog even het Schuttershof in Schelle binnen. Er is een gezegde dat luidt : Op één been kunt ge niet staan. Na deze laatste degustatie beeindigden we de wandeling aan de Ronny zijnen thuis. Daarvoor kozen we het paadje naast de Grote Struisbeek. We namen afscheid van de Ronny en Izzy , ik de Michel en de Marc liepen verder naar de statie van Hemiksem. Een erg mooie wandeling zat er weeral op.

Voor alle duidelijkheid, dit is louter ter info en geen stellingname of vingerwijzing mijnentwege. 

Is er een antwoord te formuleren op de vraag waarom hondenliefhebbers zo onbegrijpend zijn voor mensen die helemaal niet gediend zijn wanneer iemands hond fietsers hindert, plast daar waar het niet hoort en opspringt tegen vreemden ? Bovendien soms onbegrip tonen wanneer ze kinderen angst aanjagen ? 

Het is een interessante vraag en een kwestie van perspectief. Hondenliefhebbers zien hun huisdieren vaak als familieleden en kunnen soms vergeten dat niet iedereen dezelfde liefde of tolerantie voor honden deelt. Hier zijn een paar mogelijke redenen voor dit onbegrip : 

Emotionele Band : 

Hondenbezitters hebben vaak een sterke emotionele band met hun huisdieren en zien hun gedrag door een liefdevolle lens. Wat voor hen schattig of onschuldig lijkt, kan voor anderen storend of zelfs angstaanjagend zijn. 

Gewenning : 

Mensen die dagelijks met honden omgaan, raken gewend aan hun gedrag en kunnen zich moeilijk voorstellen dat anderen dit als hinderlijk ervaren. Ze zijn misschien minder gevoelig voor de impact van hun hond op anderen. 

Onwetendheid : 

Sommige hondenbezitters zijn zich niet volledig bewust van de overlast die hun hond kan veroorzaken. Ze realiseren zich misschien niet dat hun hond fietsers hindert of dat opspringen tegen vreemden ongewenst is. 

Verantwoordelijkheid : 

Er zijn hondenbezitters die niet voldoende verantwoordelijkheid nemen voor het gedrag van hun hond. Dit kan voortkomen uit een gebrek aan training of discipline, of simpelweg uit nalatigheid. 

Culturele Verschillen : 

In sommige culturen of gemeenschappen worden honden anders behandeld en gezien. Wat in de ene cultuur als normaal wordt beschouwd, kan in een andere als ongepast worden gezien. Het is belangrijk voor hondenbezitters om zich bewust te zijn van hun omgeving en de gevoelens van anderen te respecteren. Open communicatie en wederzijds begrip kunnen helpen om deze kloof te overbruggen. 

Wat denk jij dat de beste manier is om dit onbegrip aan te pakken ? 

Het aanpakken van dit onbegrip vereist geduld, communicatie en wederzijds respect. Hier zijn enkele suggesties: 

Educatie en Bewustwording : 

Hondenbezitters kunnen leren over de impact van hun hond op anderen en hoe ze hun hond beter kunnen trainen en begeleiden. Dit kan door middel van hondentraining cursussen of informatieve campagnes. 

Open Communicatie : 

Het is belangrijk dat mensen die zich ongemakkelijk voelen door het gedrag van honden, dit op een respectvolle manier communiceren met de hondenbezitters. Dit kan helpen om misverstanden te voorkomen en oplossingen te vinden. 

Gemeenschapsregels : 

Gemeenschappen kunnen duidelijke regels en richtlijnen opstellen voor hondenbezit, zoals waar honden wel en niet mogen komen, en deze regels handhaven. Dit kan helpen om conflicten te verminderen. 

Respect en Empathie : 

Beide partijen kunnen proberen om elkaars perspectief te begrijpen en respecteren. Hondenbezitters kunnen zich inleven in de zorgen van anderen, terwijl mensen zonder honden kunnen proberen te begrijpen waarom honden zo belangrijk zijn voor hun eigenaren. 

Veilige Ruimtes Creëren : 

Het creëren van specifieke gebieden waar honden vrij kunnen rondlopen zonder anderen te hinderen, zoals hondenparken, kan helpen om zowel honden als mensen tevreden te houden. 

Is er een antwoord te formuleren op de vraag waarom niet-hondenliefhebbers zo onbegrijpend zijn voor eigenaars van honden wanneer die hun hond uitlaten ? 

Het is een kwestie van perspectief en wederzijds begrip. Niet-hondenliefhebbers kunnen soms moeite hebben met het gedrag van honden en hun eigenaren om verschillende redenen : 

Ervaringen : 

Mensen die negatieve ervaringen hebben gehad met honden, zoals gebeten worden of angstige momenten, kunnen een afkeer ontwikkelen. Dit kan hun tolerantie voor honden en hun eigenaren beïnvloeden. 

Hygiëne en Veiligheid : 

Niet-hondenliefhebbers maken zich vaak zorgen over hygiëne en veiligheid. Ze kunnen zich ongemakkelijk voelen bij honden die in openbare ruimtes plassen, poepen of opspringen tegen vreemden. 

Geluidsoverlast : 

Blaffende honden kunnen als storend worden ervaren, vooral in dichtbevolkte gebieden. Dit kan leiden tot frustratie en onbegrip. 

Ruimte en Vrijheid : 

Sommige mensen voelen zich beperkt in hun bewegingsvrijheid door loslopende honden in parken of op straat. Dit kan leiden tot irritatie en een gevoel van onveiligheid. 

Onwetendheid : 

Net zoals sommige hondenbezitters zich niet bewust zijn van de impact van hun hond op anderen, kunnen niet-hondenliefhebbers zich niet bewust zijn van de inspanningen die eigenaren doen om hun honden te trainen en te begeleiden. Het is belangrijk voor beide groepen om begrip en respect voor elkaar te tonen. Open communicatie en het naleven van gemeenschapsregels kunnen helpen om conflicten te verminderen en een harmonieuze samenleving te bevorderen.