Bierbeek en het wandelnetwerk Brabantse Wouden

 

Oei, zijn je remmen kapot ? Die vraag stelde ik aan de buschauffeurster (of is het buschauffeuse ? ) toen ze tientallen meters verder dan de voorziene halte in het dorp stopte en me oppikte. Het was 5u50 in de vroegte op donderdag. Oh nee, dat was niet het geval. De oorspronkelijke halte staat pal onder het balkon van een zeer oud en onbewoond herenhuis. Het staat op instorten. Dat was haar uitleg en maar goed dat ze me er op wees want enige aanwijzing voor de voetgangers ontbrak volledig.  Dagelijks komen er honderden schoolkinderen voorbij, ik moet dat zeker gaan melden. Ben benieuwd of er gevolg aan gegeven zal worden. Soit, hierdoor had ik wat klap op de bus op weg naar St. Niklaas. En zo kwam ik op de hoogte van het wel en wee van de doorsnee buschauffeur. Gezien mainstream de ik-mentaliteit floreert onder onze samenleving mogen ze hun job hebben wat mij betreft. Werkdruk, gebrek aan respect, agressie, moordend verkeer ... dag Jan ! 

In Bierbeek stonden de startblokken. Die waren daar opgesteld door Greet, Leen en Liliane. Om 9u was daar het weerzien gepland om ons vervolgens een mooie wandeling in het woud eigen te maken. De weersvoorspellingen waren dan wel niet van die aard dat je er vrolijk van kon worden maar op de bus tussen Leuven en Bierbeek kon ik toch een mooie zonsopgang waarnemen. Een felroze wolkenmassa met oranje vlammende contouren kleurde de oostelijke hemel. Normaal gezien is dit de voorbode van mooi en winderig weer. Zou Sabine er naast gezeten hebben met het voorspellen van regen ? Toch niet zo zou later blijken want in het westen kwamen er al een rist donkere wolken aandrijven die roet in het eten zouden strooien. 

Rond 8u30 stond ik aan de St. Hilarius kerk. Die werd gerestaureerd zo te zien aan de stellingen die er rondom waren opgetrokken. Ik had alle tijd, wandelde even naar de bakker voor een hap, verkende het dorpspleintje op zoek naar een open kroegje voor een koffie ... helaas, het was nog te vroeg hiervoor. Het begon lichtjes te miezeren en ik had al eerder in het snuitje dat het iets voor de ganse dag zou worden. Een buskotje leek me de uitgelezen shelter om de regenoutfit al aan te trekken. 

Rond 9u kwamen de stapdames er met de auto aangebold en al vlug konden we vertrekken. Eerst nog even langs de Borre, het cultureel centrum, voor de sanitaire stop en hop, pleite. Dat het ondertussen van gemiezer tot zacht gedruppel was overgegaan bleek geen hindernis.  Op stap !

Vanuit De Borre duikelden we via een prachtige holle weg het Mollendaalbos in. In dit bos is het prachtig wandelen tussen eeuwenoude eiken. Veel blad was er niet meer aan te treffen, het is immers laat in de herfst. Een dik bladertapijt daarentegen bedekte de bosbodem.  Van de Quercus Robur, de zomereik,  die je hier aantreft hebben meer dan 1000 bomen een omtrek van meer dan 2,5 meter. Het dikste exemplaar, we zijn deze gepasseerd, heeft een stam van meer dan 5 meter omtrek. Deze woudreus is 300 jaar oud en in het voorjaar pronkt hij temidden van  een schitterend tapijt van speenkruid en witte bosanemonen. Jammer want om van deze pracht te kunnen genieten zullen we nog eens moeten terugkomen.  Dit zijn wandelingen die je elk seizoen zou moeten kunnen overdoen. Telkens ontdek je de wondere natuur, even mooi steeds maar vanuit een ander perspectief. 

Het Mollendaalbos maakt deel uit van het Meerdaalwoud en samen met het Heverleebos spreken we van een bosdomein van meer dan 2000 hectare. Dat je er eindeloze wandelingen in kunt maken spreekt voor zich. Er zou meer dan 100 km aan wandelpaden kris kras het bos doorkruisen. De Naamse Steenweg snijdt het woud door van Noord naar Zuid waardoor het Mollendaalbos aan de oostelijke kant van het Meerdaalwoud haar naam kreeg. Het donkere bos werd in de loop der tijden de woonplaats van arme bosbouwers en houtskoolbranders. Een eerste geschreven vermelding dateert uit de 12de eeuw, toen het Silva de Miradal in bezit was van het Luikse Sint-Janskapittel. Het is dankzij de jachtlust van de adel dat dit grote bos bewaard werd. In 1432 kwam het in bezit van de adellijke familie de Croÿ en later van de hertogen van Arenberg, een Duits adellijk geslacht dat verbonden was met de Habsburgers. Zij jaagden niet alleen op het talrijk aanwezige wild maar legden ook een netwerk van rechtlijnige dreven aan, om de houtexploitatie te vergemakkelijken. Goed gedaan van die mannen, daar trekken wandelaars nu profijt uit.

Na de Tweede Wereldoorlog werd ook de ontmijningsdienst van het Belgisch leger (DOVO) in het woud gevestigd. Zij zorgden tot 1976 in afgesloten delen van het bos voor het onschadelijk maken van bommen en ander wapentuig. Op de ontploffingsplaatsen ontstonden poelen met een zeer gevarieerde fauna en flora. Tot daar een beetje randinformatie.  

Iets over de helft van het trajectje zou er nog een grote lus moeten gemaakt worden gestrekt over het gehucht Mollendaal en een aanpalend landbouwgebied. Maar het was geen weer met die gestage regen. Met een gevoelstemperatuur van 0°C was het niet meer zo aangenaam om die laatste lus er nog aan te breien. Bovendien was het al voorbij 12'en een overdekte picknickplaats zouden we daar niet aantreffen. 

Eerder op de wandeling waren we een prachtige schuilhut voorbijgelopen en die zouden we terug opzoeken om te schoven. Deze hut stond in de 'Moemedel'. Een 'Delle' is een dal. Bovenaan een valleitje waarin verschillende bronnen ontspringen kon je dat hutje vinden. Een mooie spot daar in het bos. Ziedaar, we zaten droog. Het was wel geweest met die regen en zouden de trip wat inkorten. Zo zouden we dan toch nog 15 km onder de bottienen kunnen plakken. Ik had me misrekend en stuurde ons gezelschap in de richting van een verboden te betreden pad. Typisch dat je zoiets maar eerst ontdekt na het opklauteren van een glibberige heuvel. Terug naar af dus en via een landweg iets verderop konden we door de kale velden terug naar Bierbeek benen. 

In het eetstaminee 'In de Molen' op het dorpsplein zat er al veel volk. Dit staminee doet daar al sinds het jaar 1873 zaken. Het was hier in deze kroeg dat de wandeling in stijl afgerond kon worden. Een doorgezellige stek met vriendelijke uitbaters. Een 'Bierbeek Tripel' bestellen leek me een must. Op Greet na deelden de dames in de keuze. Greet hield het gewoontegetrouw op een donkere van het schab - helaas dat schab was er teveel aan. Het dorstgevoel overheerste echter dus werd het een donkere zonder schab. Het werd nog een gezellige 'Après Promenade'. Geen idee of dit zo wordt omschreven maar ik refereer hiervoor naar de omschrijving 'Après Ski'. Ook de kost die er geserveerd werd was van een prima niveau en bovendien aan zeer democratische prijzen.  De afwezigheid van een schab niet te na gesproken is een lovende recensie hier zeker op haar plaats. Na het etentje was het Schluss. Afscheid van het fijne gezelschap - ze wilden zelfs mee op de bus te wachten maar ten lange leste kon ik hen toch overhalen om door te gaan. Enkele minuten later kwam bus 8 met bestemming Leuven er aangebold. Niettegenstaande het natte weer werd het een geslaagde dag. Lieftallige compagnie, mooie omgeving - Af ! 

De ontdekking van het Meerdaalwoud opent nieuwe perspectieven. Vanuit Oud Heverlee, St. Joris Weert of Pécrot, is het makkelijk met de trein te bereiken trouwens en kan het westelijke deel van het woud eens verkend worden. Het Grootbroek en de Zoete Waters heb ik al deels verkend met de stapmaten zonder dieper in het woud door te dringen. In Pécrot heb ik dan weer eerder ontdekt dat er een toffe kroeg vlak bij de statie is. Opportuniteiten zat ! Tot een volgende keer maar weer !