Moerbeke - Eksaarde / WC de Lachende Klomp

De maand december is helaas niet de uitgelezen maand om de mannelijke stapmaten warm te krijgen voor een uitstapje. Nu, een verplichting is het geenszins en alle begrip ervoor dus dan trekken we er à la bonheur solo  op uit. Dat gaat ook.  Wanneer je bezig bent met te timmeren aan de zolder en het dak van je leven is het zaak om in beweging te blijven.  Met het stappen een beetje te onderhouden kom je hier deels aan tegemoet. Verder moet je weten dat ouderdom tussen de oren zit en het besef hebben dat 'flat aging' de oplossing is om de eeuwige jeugd na te streven. Zelfs nog als je hele lijf kraakt, bibbert en met haken en ogen aanéén hangt zou ik durven zeggen. 
De Wase wandelclub bepijlde verleden zondag een wandeling in Moerbeke Waas. Niet al te ver van huis en de omgeving daar was me niet onbekend. Hier was ik al vaker geweest om mooie wandelingen te ervaren.  Ik was daar in december 2014 : Moerbeke Waas, In mei 2020 : Moerbeke en de fondatie Boudelo en : Eksaarde en de Zuidlede  En tot slot april 2021 : Het Heidebos in Moerbeke

Ik begon er vrij vroeg aan. Aanmelden in het parochiehuis deed ik al om 8u30. Toch was er al redelijk wat volk op de been, het treffelijke weer zal hier wel debet aan gehad hebben. Ik vulde vlug mijn deelnamebriefje in, betaalde 3€ voor de verzekering en pleite !

De eerste stappen werden gezet aan het gemeentehuis en vervolgens ging het richting Oude Statie uit. Dat mooie stationneke ligt aan de verdwenen lijn 77A Lokeren - Moerbeke was. Het station is nu een bibliotheek en aan de voorgevel ervan houdt  een grappige meneer Pheip uit de Nero-albums de wacht. In oktober 1959 verscheen het album 'De Zwarte Voeten' waarin Madame Pheip met Nero in Moerbeke belanden en al snel oog in oog staan met een klein, dik en koleriek kereltje dat afschuwelijk Nederlands spreekt. Het bleek de toenmalige burgemeester Jean Marien die tevens ook de directeur van de suikerfabriek was.   De geridderde stripauteur Marc Sleen groeide op in Sint Niklaas in de periode dat de burgerij zich nog voornamelijk in de Franse taal liet gelden en neerkeek op de Vlamingen. Naar verluidde weigerde de burgemeester van Moerbeke toen om ook maar één woord Nederlands te spreken. Dat zou de reden zijn geweest waarom Sleen het  figuurtje Meneer Pheip schiep. Dit als een tussendoor weetje

Au revoir monsieur Philemon Pheip, ik ga nu richting het Heidebos. Althans een deel ervan want dit Heidebos dat bij de expresswag E34 aanleunt ligt er erg versnipperd door akkers en weilanden bij. Terugkerend uit dat bos kreeg ik tot aan de rustpost in Eksaarde het gezelschap van een wandelaar uit Ternat. Hij had m'n schelpke opgemerkt en knoopte het gesprek aan. Hij bereidde zich voor op de Camino vanuit Porto, de Potuguèse maw, en had duizend en één vragen. Hij was diabeet type B en hartpatient en dat bezorgde hem wel de nodige twijfels. Ik kon hem geruststellen dat gezien zijn voorbereiding hij dit wel zonder veel problemen zou aankunnen. Zo'n zware tocht is het helemaal niet. Bovendien was hij op de hoogte van de meest belangrijke regel op een tocht : Luister naar je lijf.  Ik moet toegeven dat die man m'n bewondering wekte. Op de rustpost bleef die brave man maar heel even en vertrok. Ik schudde hem de hand en wenste hem een Buon Camino. Dat zal hij nog honderden keren horen eens hij op weg is. 

Ik installeerde me in die schuur aan een tafeltje met het oog op m'n schaft. Ik schafte me nog eerst een tripeltje aan voor het aperitief en verzonk daarna stilletjes in gedachten. 2 dames en 1 man zetten zich bij aan het tafeltje en verbraken m'n stilte. Ingrid en Guido - een koppel uit Nieuwkerken - en Liliane een al oudere maar kwieke dame. Met hen trok ik verder op. Toffe gesprekken volgden met Ingrid. Onderwerpen zoals wandelclubs, kroost en gezin maar ook de kwalijke reputaties van enkele Wase ziekenhuizen kwamen aan bod. Haar man Guido hield zich wat op afstand omdat hij volgens Ingrid niet zo hield van dat getetter onderweg. Vanuit Eksaarde volgden we de dode Durmemeanders en de Zuidlede. Mooie wandelpaden en vele onverharde paden. De parcoursmeester van de Lachende Klomp wandelclub verdient een pluim. Al die waterwegen en beken brachten Liliane erg in verwarring. Durme, Moervaart, Kanaal Gent-Terneuzen, de Zuidlede ... haar kennis van de lokale hydrografie daar in Eksaarde vertoonde wel wat gaten. Geen erg, ze zou het later wel te weten komen. 

De laatste horde lag aan de Moervaart die we volgden tot aan de suikerfabriek. Een afgedankte verroeste hefbrug, de vapeurbrug genoemd zorgde voor wat animo bij Liliane. Bij het aanzicht van dit stalen gedrocht en de link met vapeurekes leggend leek het me dat al de ongemakken bij haar in herinnering werden gebracht. Ze kon er hartelijk om lachen. Nu zweeft die verroeste vapeurbrug nog steeds over die vaart. Het is één van de laatste herinneringen aan spoorlijn 77A tussen Lokeren en Zelzate.  Al babbelend werden de 22  paaltjes zo weggevaagd. Een mooie wandeling, erg afwisselend en prima weer. Helaas, het zat er dus op. Aangekomen op het eindpunt nam ik afscheid van m'n gezelschap, zocht m'n auto op, reed naar huis en hield me aan God's intentie waarvoor hij de 7de dag in't leven riep .... dolce far niente.