Rond 11 uur stapten we af in Booischot. Een doodse bedoening was het daar temeer omdat het station ver uit de bewoonde kom lag. Door het feit dat café 'Het Stationneke', de enige daar aan de statie residerende kroeg, nog in slaapmodus verkeerde moesten we noodgedwongen het traditiegetrouwe kommeke koffie aan ons laten voorbij gaan. Dan maar voortpikkelen richting noordwaarts. Een oversteek aan de Herseltse loop, een beek namelijk en het enige obstakel, diende getrotseerd te worden om zo via de Oude Aarschotsebaan in Booischot centrum te belanden. Een makkie.
Vanaf nu werd het mooier ! Aangekomen op het domein van het kasteel Ter Laken zaten we ondertussen al volop in het bos. Een bezoekje aan de openbare moestuin rechtover het kasteel en ooit haar moestuin met serres en boomgaarden trok de aandacht van onze Marc. Sinds de Stichting Kempens Landschap en het lokale bestuur van Heist-op-den-Berg de eigenaar zijn van het Hof Ter Laken, pakken ze het domein systematisch aan. Deze 10.000 m² grote samentuin in het midden van het kasteel domein ontstond in 2021. De tuinders, allen lokale omwonenden gingen toen in de lente aan de slag met het aanplanten van hun moestuin. Door hun toedoen herleeft nu ook de historische boomgaard in het gebied. Deze moestuin leverde meteen een wonderbaarlijk mooie oogst op, van meerdere kilo’s aardappelen per samentuinder, boontjes en selder tot allerlei soorten kolen. In de boomgaard vond het groenvingerige gezelschap het belangrijk om voor oude rassen te kiezen. Ze hebben er onder andere perziken, kersen, appelen en peren aangeplant. Het boeide onze Marc in die mate dat hij een tuinder er over aansprak. Vooral het aanleggen van bedden in de bodem deed bij onze maat vragen rijzen. Veel stenen zaten er nog in de ondergrond en het feit dat heel het spel in de Netevallei lag betekende ook dat er in hoge mate met water diende rekening gehouden te worden. Al bij al een erg mooi initiatief dat door de gemeenschap gedragen wordt.
Het domein op en rond het kasteel was niet toegankelijk vanwege renovatiewerken. We dienden rondomrond het kasteel te wandelen en dat bracht ons naar de oevers van de Nete. De Marc had het traject verkeerdelijk ingeschat en vreesde een beetje dat het jaagpad naast de Nete verhard zou geweest zijn. Mis ! Mooie zandpaden over het ganse Netepad. Iets verderop aan de baan, de IJzerenweg genaamd, bevond zich de Pallieterhoeve. Ook weeral gesloten en daar ging weeral het kommeke koffie. Deze historische hoeve werd vooral bekend van de Vlaamse film 'Pallieter' uit 1975. Stapmaat Liliane herinnerde er me met een smsje aan dat Pallieter hier in de Nete zwom. Nu eerlijk gezegd, erg uitnodigend tot een plonske zag die Nete er niet uit. Het water zag er viesbruin uit. Dat was niet het geval toen Pallieter er nog in rondploeterde met Witte z'n paard en later nog met z'n Marieke waar hij na z'n Netebad z'n klak in de lucht zwierde en de wijde wereld in trok. Die modderige aanblik werd of wordt veroorzaakt door de uitdieping en indijking van de Nete ergens in de jaren tachtig. De afgegraven ijzererts- en kleilaag blijft tot vandaag nog steeds die bruine kleur afgeven. Maar geen erg ! We keken even de andere kant op en daar ontplooide zich langs de kronkelende waterweg een uniek landschap van dottergraslanden, pinksterbloemweiden, kleine oude eikenbossen en moerasplanten. In de zomer vallen er hier zeker en vast vele dieren te spotten.
Niettegenstaande het kommeke troost achterwege bleef toverde onze maat zijn traditionele rijstvlaaikes tevoorschijn. Lekker en we stapten gezwind voort langs de boorden van de Pallieter zijne Nete en zo langs de zuidgrens van de gemeente Hulsthout in de richting van Westmeerbeek en het Hof ter Borght. Hier en daar namen we een afslag haaks op de Nete en alhoewel we hierdoor in prachtige natuur terecht kwamen zoals in de Herebossen verhinderde dit niet dat we getrakteerd werden op kniehoog nat gras en een zompige ondergrond. Ik begon te vrezen dat m'n bottienen niet waterdicht waren. Ik herinnerde me dat natte kousen en broekspijpen hier de oorzaak aan zijn. Deze kousen en broekspijpen zeiknat doorweekt zijnde en de Newton zijn bevindingen omtrent de zwaartekracht indachtig laten je besluiten dat het water alzo tot aan je kleinste tenen doordringt. Maar ochot toch als het dat maar is. Er zijn ergere dingen. Ik zag uit naar het degusteren van een tripeltje. In Westmeerbeke op de Grote Baan is er een piekfijn kroegske 'Het Draverke' genaamd. Altijd tof om zo eens met de lokale kalandizie kennis te maken en zeker in de Kempen. Ik en de Marc namen een bescheiden plaatsje in aan een tafeltje, bestudeerden de lokale kaart en waren het er over eens om ons een Martha Tripel aan te schaffen. Die werd vakkundig neergepoot met een schoteltje nootjes door de dame des huizes aan ons tafeltje. Sinte Barbara, patrones van pompiers en andere gevaarlijke beroepen - haar portret sierde de bierviltjes van die tripel. Niet zo maar gekozen volgens mij. Smaakvol en robuust. Ik stuurde een fotootje van die tripel en het bierviltje naar onzen Hugo, die was immers vrijwilliger in het brandweerkops van Kruibeke ! Na een kwartiertje in zo een Kempisch dorpscafé ken je de halve kroegbevolking bij naam en toenaam. Jef een man op leeftijd, ingeduffeld in een dikke wollen jas en sjaal zat schuinrechts van ons tegen het raam. Hij werd aangesproken door Mil die halfineengedoken op een stoel aan de tafel naast ons zat. Met één arm gedrapeerd over de rugleuning en de voeten ver naar voren geschoven onder de tafel gaf hij me de indruk dat hij de wereld zojuist van en gewisse ondergang had gered en dat hij hiervoor niet op enige dankbaarheid zou moeten rekenen. "Alles goe Jef ?" was zijn vraag tussen de teugen aan zijn fleske Jupiler in. Nee, dat kon beter zei Jef en hij schudde bijna zijn klak van zijn kop. Perikelen met de gezondheid waren de oorzaak van zijn toestand. Iets later duikelde Fons binnen, een beer van een vent en ook op leeftijd, zette zijn klak af en nam plaats aan de tafel van Jef. Jef kon opnieuw zijn relaas doen, zij het nu op een iets rustigere manier. Ondertussen had er een koppel op pensioenleeftijd het gezelschap van Mil vervoegd. Mil bracht het gesprek op de Multimedia en de gevolgen voor het voortbestaan van de mensheid. Waarschijnlijk bedoelde hij de Social Media maar het koppel had geen tekeningetje nodig en kon vlot op de conversatie met Mil anticiperen. Wat de relatie is tussen de spaarcenten van dat koppel met Social media was me niet geheel duidelijk, het werd ter sprake gebracht maar ik luisterde echter maar met een half oor. De wederhelft van de cafébazin kwam even loeren. Die was achterin bezig met wat loodgieterij volgens mij. Het koppel betoonde haar dienstbaarheid, gaf goede raad omtrent de loodgieterij en verder kon ik in de ontstane conversatie tussen Mil, het koppel en de wederhelft, m'n kennis over een groot deel van de Kempische bevolking met haar volumineuze familiestructuren bijschaven. Bij het opstappen in het Draverke toonde Mil nog zijn goed hart. Laat iedereen iets drinken was zijn boodschap aan de cafébazin. Ik en de Marc hoorden daar niet bij. Tot ziens dan maar !
Zoals altijd zit het venijn in de staart. Na het Draverke dachten we de laatste kilometertjes over begane grond te kunnen afhaspelen. Nog enkele kilometers dienden er langs de Peerdsloop gewandeld te worden. Deze beek volgden we tot in Hulshout. Het maakte onze broekspijpen nog natter dan ze al waren. In Hulshout aangekomen waren deze ondertussen doorweekt. Af en toe zakten we tot aan onze enkels in de modder. Maar zoals eerder al vermeld : ... Er zijn ergere dingen. Even opdrogen in Café 'Bij Jeanne' zou meegenomen zijn maar Jeanne had haar blaffeturrekes al neergelaten waardoor we maar doorpikkelden tot aan Booischot statie. Het zat er op ! Mooie dag, fijne stapmaat - veel gezeverd en gelachen met als centraal thema 'Kroost en Gezin' en plannen voor een podwalk tesamen in het Zwin als afsluiter van m'n SGR Kustroute. Zo, trein op en naar huis !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.