Het viel me daar in Wenduine op dat er met de benaming 'Manitoba' nogal kwistig werd omgesprongen. Manitobaplein en - straat, Manitobahelling, Manitoba halte, Manitoba Station enz enz. Ik ging er van uit dat Manitoba het één of andere indianenopperhoofd uit Amerika was dat ooit Wenduine had vereerd met een bezoek. Dat was kennelijk fout. De naam "Manitoba" in Wenduine herinnert aan de Canadese provincie Manitoba en de rol van de Canadese troepen tijdens de bevrijding van België in de Tweede Wereldoorlog. De Canadese soldaten, waaronder de Manitoba Dragoons, speelden een cruciale rol in de bevrijding van de regio. Ter ere van hun bijdrage en om hun herinnering levend te houden, zijn verschillende locaties in Wenduine naar hen vernoemd. Ziehier de verklaring.
Op de Manitoba helling, een duinenrichel die zo een 2-tal km parallel met de kust loopt moest er nog een bezoekje af aan het duinenpaviljoentje 'de Spioenkop'. Ook hier weer een geweldige plaats om bij klaar weer te genieten van het weidse uitzicht. Ik volgde verder de kustlijn afwisselend stappend op het strand en het verhard wandelpad tot aan de strandtoegang de 'Oesterput' van Blankenberge. Daar aangekomen volgde ik de Blankenbergse Vaart tot aan de jachthaven. Die werd in een grote boog omzeild. Weliswaar à pied want zeilen kwamen er niet aan te pas.
Na het passeren van de wijken Harendijke, Front- en Westkwartier kreeg ik terug aansluiting op het strand. Een mooi stukje strand viel hier te ontdekken.
En daar wandelde ik dan langs een verlaten strand, gehuld in een mysterieuze mist. De lucht een beetje fris en vochtig terwijl de mist alle geluiden dempte. De wereld om je heen wordt dan stil en voelt sereen aan. Dit zijn de momenten om even vast te houden.
De zee was kalm met zachte golven die telkens weer de vloedlijn hertekenden. Een witte reiger, nauwelijks zichtbaar met die mist, fourageerde er tussen de kabbelende schuimkopjes. Het was voor mij een zeldzaam zicht want zout zeewater is in de verste verte die knaap zijn habitat niet. Maar goed, hier en daar pikte hij wel iets lekkers uit het zilte sop. De horizon werd onzichtbaar want ze vervaagde door de dikke mist waardoor het leek alsof de zee en de lucht in elkaar overliepen. Het zand aan de vloedlijn was vochtig en stevig, een laag aangespoeld schelpengruis kraakte onder het stappen. Dat was het enige geluid dat tot me doordrong naast het verre gekrijs van een zeemeeuw. Verder was het stil.
Alle zintuigen worden geprikkeld, de geur van zout en zeewier dwingt je om diep adem te halen. De ganse omgeving voelt bijna magisch aan en het is alsof je in een andere wereld bent gestapt. De mist rondom je lijf schept een gevoel van isolement maar ook één van rust. Jawel, al wandelend zit je op de eerste rij in een theaterzaal te staren naar een intrigerend schouwspel. Als jouw gedachten dan de vrije loop krijgen wordt het genieten van de pure schoonheid die de natuur je biedt. De grote filosofen-wandelaars zoals Nietzsche, Hegel en Kant, er zijn er nog, zaten omtrent de scheppende kracht van wandelen op één lijn. En ik geef ze groot gelijk want kijk : Van wandelen wordt je wijs !
En daar wandelde ik dan langs een verlaten strand, gehuld in een mysterieuze mist. De lucht een beetje fris en vochtig terwijl de mist alle geluiden dempte. De wereld om je heen wordt dan stil en voelt sereen aan. Dit zijn de momenten om even vast te houden.
De zee was kalm met zachte golven die telkens weer de vloedlijn hertekenden. Een witte reiger, nauwelijks zichtbaar met die mist, fourageerde er tussen de kabbelende schuimkopjes. Het was voor mij een zeldzaam zicht want zout zeewater is in de verste verte die knaap zijn habitat niet. Maar goed, hier en daar pikte hij wel iets lekkers uit het zilte sop. De horizon werd onzichtbaar want ze vervaagde door de dikke mist waardoor het leek alsof de zee en de lucht in elkaar overliepen. Het zand aan de vloedlijn was vochtig en stevig, een laag aangespoeld schelpengruis kraakte onder het stappen. Dat was het enige geluid dat tot me doordrong naast het verre gekrijs van een zeemeeuw. Verder was het stil.
Alle zintuigen worden geprikkeld, de geur van zout en zeewier dwingt je om diep adem te halen. De ganse omgeving voelt bijna magisch aan en het is alsof je in een andere wereld bent gestapt. De mist rondom je lijf schept een gevoel van isolement maar ook één van rust. Jawel, al wandelend zit je op de eerste rij in een theaterzaal te staren naar een intrigerend schouwspel. Als jouw gedachten dan de vrije loop krijgen wordt het genieten van de pure schoonheid die de natuur je biedt. De grote filosofen-wandelaars zoals Nietzsche, Hegel en Kant, er zijn er nog, zaten omtrent de scheppende kracht van wandelen op één lijn. En ik geef ze groot gelijk want kijk : Van wandelen wordt je wijs !
Terug op de wandeldijk trof ik iets verderop het standbeeld aan ter nagedachtenis van Sergeant Henri De Bruyne, een Blankenbergenaar en zijn overste luitenant Jozef Lippens. Helemaal omringd door bloemen. Beiden waren zij militairen in het koloniale leger van Koning Leopold II. Zij werden tijdens de bestrijding van de slavenhandel in Congo Vrijstaat gevangen genomen door de Arabieren en stierven in 1892 een heldendood. Sergeant De Bruyne negeerde zijn kans op vrijheid omdat hij beloofd had aan de zieke luitenant Lippens om bij hem te blijven. In de leerboeken Vaderlandsche Geschiedenis valt er nog steeds te lezen : "Koning Leopold II was de beste en edelste verdediger van de zwarte volkeren in het verre Afrika. Die slavenhandel aldaar... dat vond Leopold II laf en onmenselijk. Europa werd de vriend van het Zwarte Afrika. De blanken trachtten in de kolonies zoveel mogelijk goed te doen maar de Arabieren bleven gewoon doorgaan met de slavenhandel. Ook in 'onze Kongo' maakten ze vreselijke tochten. Een zekere sultan Sefu roofde, plunderde en brandde hele dorpen plat, en sleurde lange rijen zwarte slaven mee naar de Arabische rijken".
Het zou jammer zijn dat er nu op school in de lessen enige duiding achterwege zou blijven. Ik denk dat het lot van de zwarte bevolking daar aan de evenaar, onder het mom van er de Westerse beschaving te brengen, er toen niet spectaculair is op verbeterd. Ondertussen weten we wel beter.
Ik wandelde verder en in de verte doemde verscholen in de mist de pier van Blankenberge op. Een eenzame ziel zocht er op het strand met een metaaldetector naar buit.
Het zou jammer zijn dat er nu op school in de lessen enige duiding achterwege zou blijven. Ik denk dat het lot van de zwarte bevolking daar aan de evenaar, onder het mom van er de Westerse beschaving te brengen, er toen niet spectaculair is op verbeterd. Ondertussen weten we wel beter.
Ik wandelde verder en in de verte doemde verscholen in de mist de pier van Blankenberge op. Een eenzame ziel zocht er op het strand met een metaaldetector naar buit.
Een volgend natuurgebied waar ik doorploeterde waren de 3 Fonteintjes. Een eigenaardig heidegebied met zoetwaterplassen dat parallel aan de kust zich uitstrekt tot in Zeebrugge. Het zoet water welt op uit ondergrondse bronnen.
De SGR slingerde door Zeebrugg:e Dorp. Via het station Zeebrugge Dorp en de achterkant van de vismijn volgde er een bezoekje aan de Sint Donaaskerk en het Keyespleintje. Leuk om dit gezien te hebben. Aan die Sint Donaaskerk was er een militair kerkhof van het Gemenebest. Zowel Duitse als geallieerde soldaten liggen er begraven.
Aangekomen aan de zeesluis had ik pech. De brug landinwaarts stond open en dat betekende dat ik helemaal terug kon lopen naar de andere brug dichter bij de zee. Het stukje SGR dat nu volgde was niet zo denderend en ondertussen was de mist nog verder aangedikt. Je zit er temidden van het havengebied met een aan en afrijden van zwaar verkeer. Gelukkig kwamen de natuurgebieden van de Kleiputten en Sashul eraan. Het begon serieus al te donkeren toen ik aan de baai van Heist aankwam. Het pad liep er in die baai eventjes in en uit. Moest ik in Knokke vertrokken zijn ik zou er niet door gewandeld zijn. Aan de uitgang werd er met een bord gewaarschuwd dat je bij opkomend tij kon ingesloten worden op de zandbanken. En het was juist vloed zeg ! Door de mist kon ik de waterlijn niet zien !
Knokke bij daglicht zal de slotwandeling worden van deze streek GR. Die wandeling gaat naar het Zwin en ik heb daar een stukje aangebreid met gebruik te maken van de Podwalk van Arnout Houben. Arnout begeleid je met de Podwalk App door de bezienswaardigheden van het Zwin. Dat wil ik wel eens uitproberen ! Tot een volgende maar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.