Moerbeke Waas en Rixensart

Een kleine update wordt stilletjesaan nodig. Niet dat ik heb stilgezeten of even van de kaart was verdwenen maar in de eindejaarsperiode komen er even andere prioriteiten tevoorschijn. Kadootjes kopen, mijn oude kar oplappen voor de inspectie, een horecabeurs, links en rechts een verjaardag en dan nog wat prullaria allerhande die voor wat afleiding zorgen. Zo, het lidmaatschap van het Vlaams genootschap van Compostela werd ondertussen vernieuwd zodat ik binnenkort in het voorjaar voor mijn pelgrimszegen kan gaan in de Sint Rombouts in Mechelen. Prachtig opgezette dienst waarbij de pelgrims die dat jaar nog vertrekken hun Jacobsschelp, het takkenbosje en een boekje spiritueel getinte teksten in ontvangst krijgen. Wel indrukwekkend en de moeite waard om dat eens bij te wonen. Mijn vliegticket is ook al binnen schot. Amper 124 € voor een lijnvlucht rechtsreeks naar Sevilla vanuit Zaventem met Brussels Airlines.  In amper 2 uur en een sjiek sta je in het centrum van wat ooit de meest welvarende stad van Hispania is geweest. Daar kun je niet te poot voor lopen. Cultureel erfgoed van de bovenste plank en goed voor 2 wereldexpo's, 1929 en 1992 alstublieft. Een flightback voor de rugzak behoort ondertussen ook al tot mijn eigendom. Ruim op tijd zou ik durven zeggen.
Het wandelen stond de laatste dagen eventjes op een laag pitje. Verleden zondag een uitstapje georganiseerd in Moerbeke Waas. Grauwe en mistige dag zodat het natuurschoon maar tot op een goeie 200 meter te bewonderen viel. Weiden en meersen wijds in de omtrek met een sombere toets vanwege de mist en nevelflarden die het vlakke landschap omfloersten. Veel bekijks was er niet in dit grensdorp met Nederland. 

Dan was het toerke in Rixensart iets leuker. Een fijne dag rond een trajectje van een kleine 15 km. Opnieuw vroeg opgestaan om met het ijzeren paard naar Rixensart te bollen. Hartje Brabantse Ardennen. Overal vind je Ardennen in België .... de Brabantse, de Vlaamse ... de echte Ardennen. Je zou haast gaan denken dat ons landje zo groot is als Amerika. Vroeg de trein genomen in het stationneke van Berchem waar ik het gezelschap van een bejaard madammeke moest trotseren in afwachting van de trein. 't Menske had koekjes bij voor de Catsjoe. Die had natuurlijk onmiddelijk haar aandacht getrokken omdat het zo een braaf beestje is. Een heel verhaal, waar ik geen speld tussen kreeg. Gaande van de poedel van haar buurvrouw waar ze mee ging wandelen maar die ondertussen verhuisd was, zo over naar de begrafenis van haar man in 98, dan weer naar haar huis waar haar allochtone huurder de badkamer had verbouwd waardoor de buren constant met waterschade zaten tot het tonen van de brieven van deurwaarders toe die ik op hun echtheid moest controleren. Haar rit ging naar Kortrijk waar ze bij een schoonzus moest zijn en later op de dag moest ze nog naar Brugge. En maar tetteren. Sommige mensen moeten toch ontzettend eenzaam zijn in hun oude dag en dan uit dat zich op deze manier veronderstel ik. Begrijpelijk, dat wel maar ik was blij dat de trein er aan kwam. Geen speld er tussen te krijgen en maar doorratelen.
Op het perron in Brussel had er een reiziger mijn klein schelpje aan mijne rugzak opgemerkt. Bij het opstappen van de trein vroeg hij : 'En ? Aan't pelgrimeren?' Ik nam plaats in de trein over die kerel en we zijn een babbeltje begonnen. Die man had ook juist de Camino gelopen vanuit Berendrecht samen met zijn broer. Direct zaten we op dezelfde golflengte. Ook hij wist me te vertellen dat hij ondanks de ettelijke kilometers voorbereiding ervan uitging dat het stapwerk geen problemen zou opleveren. Ja nougabolle, Ook hij heeft het zwaar gehad met blaren en bleinen tot in Parijs. Hij maakte dezelfde bedenking als ik toen hij de pelgrims uitgeteld op hun bed zag liggen na hun eerste tocht vanuit St. Jean Pied de Port over de Pyreneën tot aan de abdij van Roncevalles. Eerste stop in Spanje. Voeten vol windels en pleisters en de indringende reuk van kamferzalf alom aanwezig. 10 dagen heb je minstens nodig om door je blaren en vermoeidheidspijn heen te lopen was ook zijn conclusie. Toffe gast was dat en hij is bezig met de voorbereiding van de Camino Francigena. Een middeleeuwse pelgrimsroute die loopt van Canterbury naar Rome. Het kanaal over naar Frankrijk en van daaruit naar Zwitserland. Het is ook een route die de titel cultureel erfgoed mag dragen. Moet spannend zijn ! Kent, de white cliffs of Dover, de slagvelden van de eerste wereldoorlog in Frankrijk, de Champagne, het meer van Genève waar je rondtrekt, de Alpen, de Appenijnen, Umbrië, heuvelend Toscanië en dan de eindbestemming Rome. Ik heb dat stukje Italië al eens met de auto afgelegd maar te voet moet het adembenemend zijn. Alleszins  de moeite waard maar ik durf het hier thuis nog niet te vertellen. Eerst Sevilla nog !
Afgestapt in Rixensart en daar lag er begot een laagje sneeuw. Fris was het ook maar dan kun je zo geweldig de zuivere lucht inademen. Deze keer had ik, de modderige paadjes van eerdere wandelingen indachtig, de wandelstokken maar eens meegenomen. Geen luxe, Eens de statie van Rixensart buiten zaten we al vlug in de lokale moerasomgeving. Niet vlak bij wijlen en als je steil een modderpad omhoog moet dan kan je die goed gebruiken. Mooie wandeling met hier en daar een serieus hellingske. De afdaling naar het meer van Genval bedroeg zelfs 16% ! Ook daar is het een vredige bedoening moesten de exuberante prijzen die de plaatselijke horeca daar hanteert je plezier niet bederven. 5€ voor een Orvalleke alstublieft. Dan smaakte het picknickske in de kou op een bankje aan de oever van het meer stukken beter. Thermoske soep, een boerenworst op overschot van daags tevoren, wat boterhammekes en een glazeke wijn. Meer moet dat echt niet zijn en dat terwijl aalschovers, futen, eenden en zwanen sierlijke toerkes zwemmen voor je neus in het meer. Jammer dat het zo vlug donker wordt rond deze tijd van het jaar. Onderweg nog een cafeetje 'Le lac de Genval' aangelopen om wat op te warmen en een beetje te 'socializen' met de lokale kalandizie wat maakte dat we noodgedwongen het toertje wat ingekort hebben. 't Was veel te donker geworden om nog door het Bois de Rixensart te lopen met al die moddertoestanden. Best tevreden met dit toerke, ik kan er weer enkele dagen tegen.