Op een hoogteprofiel wordt dat direct wat duidelijker. De keus viel op tegen de klok in. De moeilijkste en steilste stukken eerst. 't Is te zeggen De Muur in Geeraardsbergen en de Bosberg in Galmaarden. Daarna stillekes uitbollen, lees op 't gemakske stappen, tot helemaal terug aan het startpunt.
Maar ik was bijlange na nog niet op m'n bestemming. Verdorie onze Nationale Spoorwegmaatschappij, ze verdient eigenlijk niet om nog met hoofdletters geschreven te worden, kent er wat van zene ! Zonder hoop dat het ooit nog zal verbeteren met de vertragingen en afschaffingen denk ik dat je er maar beter mee leert leven. Kwa het pluimen van reizigers krijgen ze van mij ook de gele trui. Mijne maat moest 7€ bovenop de 4.6€ opleggen voor zijn hondeke omdat hij zijn couponneke op de trein moest nemen vanwege de opstap in een onbemande statie. Nieuwe reglementen meneer ! Lang leve de mobiliteit en het promoten van het openbaar vervoer. Ga maar eens naar de zee met je 4 koppig gezinnetje inclusief de kroost en je kunt daar 100 € afdokken. Klopt toch niet meer volgens mij ? Dan ben je toch goedkoper af als je de wagen neemt ? Maar ik ben aan het zagen.
Geraardsbergen, het enigste stadje in Vlaanderen in het bezit van een berg oogde direct sympathiek bij het verlaten van het station. Met 'De Muur' en hun mattetaartjes als uithangbord hebben ze zich wel op de provinciale kaart weten de zetten.
" 't Gaat hier in die straatjes nogal steil op en af hé madame ?", een vraag zoals een ander. "A ge ziet hie in Giesbaargen hé joengne" riposteerde de Geeraardsbergenaarster, ondertussen ijverig bezig met haar scheef stoepke te bezemen. Een leuke stadskern alleszins daar in Geraardsbergen en met vriendelijke bewoners.
Een klein ommetje langs de Dender was nodig om zo aan 'De Muur' de wandeling te kunnen starten . Ik dacht dat het erger zou zijn. Een steile klim rond de 16% schrikte me wel een beetje af maar het was eigenlijk peanuts omdat je niet hoger dan de 100 meter klimt. Althans peanuts als je het vergelijkt met de O'Cebreiro in Spanje waar je naar 1350 meter klautert. Maar het is volgens mij appelen met peren vergelijken. De Muur met haar kasseien is er immers voor de wielrenners en niet voor de hikers. De scherpe ijskoude wind gaf een pittig accentje aan de wandeling. Zeker boven op de heuvels was ik blij om een muts bij te hebben. Je 'hersens' kunnen immers bevriezen, de raad van ons moemoe zaliger indachtig.
" 't Gaat hier in die straatjes nogal steil op en af hé madame ?", een vraag zoals een ander. "A ge ziet hie in Giesbaargen hé joengne" riposteerde de Geeraardsbergenaarster, ondertussen ijverig bezig met haar scheef stoepke te bezemen. Een leuke stadskern alleszins daar in Geraardsbergen en met vriendelijke bewoners.
Een klein ommetje langs de Dender was nodig om zo aan 'De Muur' de wandeling te kunnen starten . Ik dacht dat het erger zou zijn. Een steile klim rond de 16% schrikte me wel een beetje af maar het was eigenlijk peanuts omdat je niet hoger dan de 100 meter klimt. Althans peanuts als je het vergelijkt met de O'Cebreiro in Spanje waar je naar 1350 meter klautert. Maar het is volgens mij appelen met peren vergelijken. De Muur met haar kasseien is er immers voor de wielrenners en niet voor de hikers. De scherpe ijskoude wind gaf een pittig accentje aan de wandeling. Zeker boven op de heuvels was ik blij om een muts bij te hebben. Je 'hersens' kunnen immers bevriezen, de raad van ons moemoe zaliger indachtig.
Het uitgestippeld parcours-tje was een pareltje. Stukken GR en paadjes door de velden, over de glooiende heuvels en dwars door het Raspaillebos via de bosberg ... om van te genieten en tegelijkertijd je gedachten even terug te flitsen naar het verre verleden. Het Raspaillebos maakte in de ijzertijd samen met het Zoniënwoud deel uit van het immense Grote Kolenwoud. Een intrigerende benaming die je fantazie aanzet tot het verzinnen van taferelen bestaande uit met knotsen en slingers bewapende oermensen op jacht naar beren en everzwijnen. Op hun beurt op de hielen gevolgd door horden hongerige wolven. Ik zie het zo gebeuren.
Het Oud Vlaamse 'raspe' wat schaven betekent verwijst naar het traditionele houthakbeheer in dit bos. Om de 12 tot 18 jaar worden oude stronken van bomen en struiken gekapt tot aan de grond. Hier schieten nieuwe loten uit die doorgroeien tot aan de volgend raspbeurt. Daar waar dit rooibeheer in stand gehouden wordt groeien zeldzame planten zoals de eenbes, bosorchis en de grote keverorchis. In het bos zelf ontspringen er op de hellingen tal van bronnetjes.
Jammer genoeg was het niet het seizoen om dit alles te aanschouwen en de bospaadjes waren grotendeels bevrozen en doorkerfd met hobbelige groeven van mountainbikers. Die mountainbikers zijn we niet tegengekomen maar in de weekends zullen die zeker de vreedzame natuur hier komen teisteren. De sporen die ze nalaten op de bospaadjes leveren dan weer uitstekend materiaal voor een prima oefening. De bevrozen hobbelige ondergrond is ideaal om de zijwaartse spieren in je voeten aan te sterken. Met het oog op het voorkomen van enkelverzwichtingen moet je daar zeker wat op oefenen. Daar waar deze bospaadjes niet bevrozen waren zakte je dan weer voluit weg in de modder. Je moet er maar van houden hoor ik er al velen zeggen :-) .
Met zulk een ijzig koud weertje zit je nogal vlug terug op je honger. De vorige keer stonden er zuurkool en worstjes op het menu, deze keer had mijne stapmaat een lekkere spaghetti carbonara getoverd. Juist voor de klim naar het toppeke van de bosberg neergeplofd op een scheef bankske en onzen diner opgewarmd op het ondertussen vertrouwd gasbranderke. Catsjoe was weeral in de wolken met de overschot uit het volumineuze rantsoen en een gerookt varkensoor als toetje. Tussen haakjes, mijne maat vind het nogal genant om die oren aan te kopen in de petshop. 'Hebde gij varkensoren madam ? ' Een toch niet alledaagse vraag die je stelt aan een winkeljuffrouwtje. Het dineetje smaakte verrukkelijk bij zo een vriestemperatuurtje en het werd nog verfijnd met een fleske Pinot Gricio op de koop toe. Een fleske dat je op het gemakske soldaat kon maken. Een plezant intermezzootje tijdens den diner was het toen we werden opgebeld door een ex-collega, de Michel, die op dat moment naarstig bezig was zijn dagelijks brood te verdienen. Even wat nieuwigheden rond het dagelijks bestaan uitgewisseld .... Fijn toch dat die interactie met je vroegere werkmakkers blijft bestaan, niet ?
Met zulk een ijzig koud weertje zit je nogal vlug terug op je honger. De vorige keer stonden er zuurkool en worstjes op het menu, deze keer had mijne stapmaat een lekkere spaghetti carbonara getoverd. Juist voor de klim naar het toppeke van de bosberg neergeplofd op een scheef bankske en onzen diner opgewarmd op het ondertussen vertrouwd gasbranderke. Catsjoe was weeral in de wolken met de overschot uit het volumineuze rantsoen en een gerookt varkensoor als toetje. Tussen haakjes, mijne maat vind het nogal genant om die oren aan te kopen in de petshop. 'Hebde gij varkensoren madam ? ' Een toch niet alledaagse vraag die je stelt aan een winkeljuffrouwtje. Het dineetje smaakte verrukkelijk bij zo een vriestemperatuurtje en het werd nog verfijnd met een fleske Pinot Gricio op de koop toe. Een fleske dat je op het gemakske soldaat kon maken. Een plezant intermezzootje tijdens den diner was het toen we werden opgebeld door een ex-collega, de Michel, die op dat moment naarstig bezig was zijn dagelijks brood te verdienen. Even wat nieuwigheden rond het dagelijks bestaan uitgewisseld .... Fijn toch dat die interactie met je vroegere werkmakkers blijft bestaan, niet ?
Hop de bosberg op. Terzijde gelaten dat de Bosberg een stevige kuitenbijter is en geroemd wordt in wielermiddens is het eveneens samen met de beboste hellingen tussen de Mark en de Dender een richtpunt voor talloze trekvogels op weg naar het zuiden. Een rijke populatie aan roofvogels zoals buizerd, torenvalk, wespendief, havik en steenuil getuigen van een gezonde voedselpiramide in het bos. Ik ben er van die pluimbeesten niet éne tegengekomen.
Eens over de helft van de wandellus, zo langs de zuidrand van de dorpen Zandbergen, Idegem en Schendelbeke kan je de oever van de snelststromende rivier in Vlaanderen volgen. Een mooi jaagpad leidt je hier langs het statige bochtenwerk van de Dender. Mooi kronkelend parcours tot ver voorbij het provinciaal domein 'de Gavers' in Onkerzele. Prachtige natuur weeral, een waterpartij vol ijswakken en hier en daar een reiger die je angstvallig in't oog houdt, wat eendjes, een hemel die stilletjes zijn avondrood begint te schilderen, een kabbelend beekje .... mooi mooi mooi. Het is een verrijking voor jezelf als je oog kunt hebben voor het schitterende in ons Vlaamse landschap. Ik zou bijna durven stellen dat het een voorwaarde moet zijn om de eigen natuur te leren waarderen vooraleer je je vertoef gaat zoeken in 'den vreemde'. Ieder zijn ding nochthans, je mag aan niemand iets opdringen. Dat is ook een belangrijke leefregel.
Na een 25 kilometertjes was het lusje rond. Vooraleer we Geraardsbergen binnen stapten moest er onder een abdijpoortgebouw doorgelopen worden. Een paar jonge gasten hadden er postgevat om daar als tijdverdrijf wat rond te hangen. 't Was duidelijk dat die gasten daar serieus aan't blowen waren. Jongens toch, die wietreuk kun je zo herkennen. Zouden de paterkes in de abdij daar weet van hebben ? Misschien hebben ze er zelf wel wat plantjes :-) ?
Alleszins kregen we toch vriendelijk ne goeienavond van die blowende knakkers. 't Werd nu toch stillekesaan tijd om den toer af te ronden.
Niettegenstaande we vanwege de opgelopen vertragingen met de trein en de misleidende boodschappen in de NMBS stations toch 2 uur later dan gepland aan ons toerke waren begonnen, waren we nog iets te vroeg terug op het eindpunt aangekomen. Een studentencafé vlak over de statie kwam ons ter hulp. Nog rap wat het slijk van de bottienen geveegd en hupsa naar binnen. De traditionele afsluiter : een "La Chouffe van de kabouterkes" ging dan ook weeral smakelijk naar binnen.
Eens over de helft van de wandellus, zo langs de zuidrand van de dorpen Zandbergen, Idegem en Schendelbeke kan je de oever van de snelststromende rivier in Vlaanderen volgen. Een mooi jaagpad leidt je hier langs het statige bochtenwerk van de Dender. Mooi kronkelend parcours tot ver voorbij het provinciaal domein 'de Gavers' in Onkerzele. Prachtige natuur weeral, een waterpartij vol ijswakken en hier en daar een reiger die je angstvallig in't oog houdt, wat eendjes, een hemel die stilletjes zijn avondrood begint te schilderen, een kabbelend beekje .... mooi mooi mooi. Het is een verrijking voor jezelf als je oog kunt hebben voor het schitterende in ons Vlaamse landschap. Ik zou bijna durven stellen dat het een voorwaarde moet zijn om de eigen natuur te leren waarderen vooraleer je je vertoef gaat zoeken in 'den vreemde'. Ieder zijn ding nochthans, je mag aan niemand iets opdringen. Dat is ook een belangrijke leefregel.
Na een 25 kilometertjes was het lusje rond. Vooraleer we Geraardsbergen binnen stapten moest er onder een abdijpoortgebouw doorgelopen worden. Een paar jonge gasten hadden er postgevat om daar als tijdverdrijf wat rond te hangen. 't Was duidelijk dat die gasten daar serieus aan't blowen waren. Jongens toch, die wietreuk kun je zo herkennen. Zouden de paterkes in de abdij daar weet van hebben ? Misschien hebben ze er zelf wel wat plantjes :-) ?
Alleszins kregen we toch vriendelijk ne goeienavond van die blowende knakkers. 't Werd nu toch stillekesaan tijd om den toer af te ronden.
Niettegenstaande we vanwege de opgelopen vertragingen met de trein en de misleidende boodschappen in de NMBS stations toch 2 uur later dan gepland aan ons toerke waren begonnen, waren we nog iets te vroeg terug op het eindpunt aangekomen. Een studentencafé vlak over de statie kwam ons ter hulp. Nog rap wat het slijk van de bottienen geveegd en hupsa naar binnen. De traditionele afsluiter : een "La Chouffe van de kabouterkes" ging dan ook weeral smakelijk naar binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.