Nu roept de benaming 'Stroperbos' wel een zeer negatief beeld op maar deze naam heeft het niet te danken aan een schare vrijbuiters die het stropen tot hun dagelijkse bezigheden rekenden. Neenee, het stroperbos behoorde al in de vroege middeleeuwen tot een groot stuk van het Koningsforeest. Toen werd het nog De Stroopers genoemd naar een familie die daar behoorlijke lappen van dat bos bezat. Het Koningsforeest was één van de grootste wouden in Vlaanderen dat nog onontgonnen terrein was. Het bedekte een groot deel van het huidige Waasland. Het is dit woud dat het decor vormde in het Reynaertverhaal. De vos Reynaert verstopte zijn schat in het Hulsterbos, de noordelijke uitloper van het woud en te situeren nu in Nieuw Namen in Nederland. Iets later dan de periode van het Reynaertverhaal werd het vooral ontgonnen door monniken die centjes roken in de boomkap. Zo ontstonden er woeste graasgronden waarop de landadel zich amuseerde met het organiseren van jachten. De gronden werden tegen de 16de eeuw herschapen in cultuurland en het ganse Stroperbos werd gerooid achtergelaten en stilletjesaan verwerd het tot arm akkerland. We schrijven eind 19de eeuw.
In 1880 werd er door de vraag vanuit de mijnindustrie naar hout, het bos massaal heraangelegd. Echter met de aanleg van naaldhout voor de mijnen werd de oorspronkelijke boombegroeiing niet gerespecteerd. De natte ondergrond was tevens minder geschikt voor dennen zodat er greppels moesten gegraven worden tussen de bomenrijen. De grondbegroeiing werd er behoorlijk door verstoord. Gelukkig wordt het tij gekeerd nu door het milieubeheer. De helft van het bos is nu in handen van de Vlaamse Overheid en sinds 2007 ondergaat het bos onder de vleugels van het Europese Life project een grondige verandering. De bedoeling is om een meer gevarieerd bos te verkrijgen. Men gaat de ontwateringsgreppels aanpakken waardoor er terug elzenbroekbos en heidewastines ontstaan. Het mooiklinkende woord wastine omschrijft een landschap dat bestaat uit een vlekkenpatroon van weide met vaak doornig struweel zoals meidoorn, sleedoorn en hondsroos. Binnen de struwelen kunnen er dan weer bomen groeien omdat ze er tegen begrazing beschermd zijn. Tegelijkertijd moeten ook de donkere dennenbossen wijken en plaats maken voor de inheemse soorten. Werk aan de winkel dus voor de natuurvrienden.
Maar nu wordt het stilaan tijd om eens de vorderingen in ogenschouw te nemen in de vorm van een wandelingeske.
De voordeur van ons toerke stond vandaag in de koestraat in Stekene. Stekene, een landelijk dorp in het Land van Waas waar de uitgaande jeugd uit Dezekes tijd spraken van 'Moe, gef me m'n pree en me mes ik ga vanavond een pintje drinken'.
Deze keer geen perikelen met de Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen. We hebben, voor de verandering, eens de auto genomen. Rond een uur of elf werd dit vervoermiddel netjes gestald aan de Boshoeve in de ontwakende koestraat in Stekene. In de rugzak zat het schoofzakske bestaande uit zuurkool, rookworst, spek en wat worstjes uit Frankfurt mooi opgeborgen. Bij mijne maat, een fles Averbode abdijbier, de Catsjoe zijn pezen en gerookte varkensoren en een minifleske calvados. Goed voorzien van leeftocht zou het einde van de dag met gemak kunnen gehaald worden. Op stap nu. Een eerste stukske, pakweg een uurke stappen, stelde iets minder voor. Veel asfalt, dat stapt niet zo prettig. Voordeel van asfalt en dus bebouwd terrein is wel dat je geheel onverwachts al eens iemand kunt tegenkomen. Nog geen uurtje na het vertrek komt er daar ineens een dametje uit haar huizeke en wat blijkt ? Een erg lieve ex-collega C. lijkt dat huizeke te bewonen. Zo'n tof en al even onverwachts weerzien doet je plezier. Een voorstel om even binnen een koffietje te komen slurpen werd eerst beleefd afgewezen. Ik had er onmiddelijk spijt van maar een 2de uitnodiging kon ik en mijne maat niet weerstaan. Leuke babbel gehad, lekkere koffie ook. De excuses voor het even ontbreken van een koekje hoefden helemaal niet maar het stuk chokolade dat ik meekreeg moest dat vermeend mankementje rechtzetten. Tof, een echt fijne verrassing om C. tegen het lijf te lopen. Mijn dag kon al niet meer stuk. Dankjewel C. het was een echt genoegen !
Het tochtje liep verder tussen slijkerige bospaadjes waar er tussen de bomen in het bos toch ontzettend veel weekendhuisjes te zien waren. Veel van die weekendhuisjes geven jammer genoeg een verwaarloosde indruk. De lawaaihinder van het verkeer op de Expressweg, enkele kilometers verder, moet je er even bijnemen. Er zijn veel ergere dingen om je druk in te maken.
Altijd leuk om een hondeke bij te hebben tijdens de wandeling. Het geeft direct klap met andere wandelaars-hondofielen. Kwamen we daar 2 madammen tegen die met hun 2 puppies een toerke aan het wandelen waren. 6 maand oud ocharme en al een heel stuk groter dan de Catsjoe. Een hele exposé over de herkomst van hun beestjes. Waar gaan de mensen het in godsnaam allemaal zoeken ? De Kaukasus begot ! Rechtstreeks ingevoerd vanuit Rusland na een tijdje in quarantaine. Nooit van gehoord : De owcharka of kaukasische herder. 't Zagen er nu nog schattige beestjes uit maar naar de uitleg van die madammen waren of zijn dat honden die gebruikt werden voor de berenjacht. Komt zo een beest tegen in den donkere. Ze hadden ze aangekocht met het oog op de bewaking van hun 2ha grote hof. In de boekskes hadden ze gelezen dat zo een beest minstens over 20ha moet kunnen beschikken om zich happy te voelen. Eens dat deze bobbiekes 75kg wegen zal ik zeker niet onaangekondigd op die dames hun 2ha hof komen. Je moet maar facteur zijn van beroep.
Toch straf dat er zo weinig zitbankjes te bespeuren zijn op onze Vlaamse natuurpaden. Ik geloof dat we al bijna zo een 15 km gestapt hadden voor we het eerste bankje tegenkwamen. Jawel 't waren er ineens 4 en we kunnen er een voorbeeld aan nemen .... ze stonden op Nederlandse bodem een hondertal meters voorbij de grenspaal. De zuurkoolpicknick annex worstjes en spek smaakte heerlijk met dat abdijbierke. Zeker als de vrieskou komt opzetten zijt ge blij dat ge een vuurke bij hebt om een potje warm te stoken. Gezellig, zo in openlucht in een 1000 sterren restaurant te zitten. Tenminste, wat fantasie hoort erbij. Bij open weer en een nachtelijk hemelgewelf vol schitterende sterretjes. Na de dis heeft Catsjoe zich nog kostelijk geamuseerd met een jong jachthondeke dat er een wandelingeske aan het maken was. Achter elkaar hollen lijk zot, ravotten, grommen, opspringen. Plezant om dat af te zien.
In het stropersbos aangekomen zag je nog goed de met water gevulde greppels en de rabatten waarop de nu verfomfaaide naaldbomen schots en scheef gewaaid, hun zwanenzang uitzingen. Maar 't werd al donker en stilletjesaan werd het tijd om terug te keren. Jawadde, een stukje pad liep door een met een afsluiting omheind terrein. Er stonden poortjes die je als wandelaar doorgang verleenden. Zo'n afsluiting wordt er natuurlijk niet gezet om de muggen tegen te houden. Nee, er grazen daar wilde paarden en gallowayrunderen die een beetje bijeen moeten gehouden worden. Staat daar toch zo geen paard voor zo een poortje zeker ! En niet weg willen gaan. Mijne maat had het beest al eens diervriendelijk op zijn kont geklopt maar dat sorteerde geen enkel effect. Bles bleef gewoon staan. Dan maar terug naar af en via een omwegje kon het toertje afgerond worden. 't Was weer eens iets anders vandaag. Mooi weer, prachtige wandeling, fijne mensen tegengekomen. Met andere woorden, weeral een prachtige dag waarop stijlvol en op de traditionele manier in de Boshoeve kon geklonken worden.
Het tochtje liep verder tussen slijkerige bospaadjes waar er tussen de bomen in het bos toch ontzettend veel weekendhuisjes te zien waren. Veel van die weekendhuisjes geven jammer genoeg een verwaarloosde indruk. De lawaaihinder van het verkeer op de Expressweg, enkele kilometers verder, moet je er even bijnemen. Er zijn veel ergere dingen om je druk in te maken.
Altijd leuk om een hondeke bij te hebben tijdens de wandeling. Het geeft direct klap met andere wandelaars-hondofielen. Kwamen we daar 2 madammen tegen die met hun 2 puppies een toerke aan het wandelen waren. 6 maand oud ocharme en al een heel stuk groter dan de Catsjoe. Een hele exposé over de herkomst van hun beestjes. Waar gaan de mensen het in godsnaam allemaal zoeken ? De Kaukasus begot ! Rechtstreeks ingevoerd vanuit Rusland na een tijdje in quarantaine. Nooit van gehoord : De owcharka of kaukasische herder. 't Zagen er nu nog schattige beestjes uit maar naar de uitleg van die madammen waren of zijn dat honden die gebruikt werden voor de berenjacht. Komt zo een beest tegen in den donkere. Ze hadden ze aangekocht met het oog op de bewaking van hun 2ha grote hof. In de boekskes hadden ze gelezen dat zo een beest minstens over 20ha moet kunnen beschikken om zich happy te voelen. Eens dat deze bobbiekes 75kg wegen zal ik zeker niet onaangekondigd op die dames hun 2ha hof komen. Je moet maar facteur zijn van beroep.
Toch straf dat er zo weinig zitbankjes te bespeuren zijn op onze Vlaamse natuurpaden. Ik geloof dat we al bijna zo een 15 km gestapt hadden voor we het eerste bankje tegenkwamen. Jawel 't waren er ineens 4 en we kunnen er een voorbeeld aan nemen .... ze stonden op Nederlandse bodem een hondertal meters voorbij de grenspaal. De zuurkoolpicknick annex worstjes en spek smaakte heerlijk met dat abdijbierke. Zeker als de vrieskou komt opzetten zijt ge blij dat ge een vuurke bij hebt om een potje warm te stoken. Gezellig, zo in openlucht in een 1000 sterren restaurant te zitten. Tenminste, wat fantasie hoort erbij. Bij open weer en een nachtelijk hemelgewelf vol schitterende sterretjes. Na de dis heeft Catsjoe zich nog kostelijk geamuseerd met een jong jachthondeke dat er een wandelingeske aan het maken was. Achter elkaar hollen lijk zot, ravotten, grommen, opspringen. Plezant om dat af te zien.
In het stropersbos aangekomen zag je nog goed de met water gevulde greppels en de rabatten waarop de nu verfomfaaide naaldbomen schots en scheef gewaaid, hun zwanenzang uitzingen. Maar 't werd al donker en stilletjesaan werd het tijd om terug te keren. Jawadde, een stukje pad liep door een met een afsluiting omheind terrein. Er stonden poortjes die je als wandelaar doorgang verleenden. Zo'n afsluiting wordt er natuurlijk niet gezet om de muggen tegen te houden. Nee, er grazen daar wilde paarden en gallowayrunderen die een beetje bijeen moeten gehouden worden. Staat daar toch zo geen paard voor zo een poortje zeker ! En niet weg willen gaan. Mijne maat had het beest al eens diervriendelijk op zijn kont geklopt maar dat sorteerde geen enkel effect. Bles bleef gewoon staan. Dan maar terug naar af en via een omwegje kon het toertje afgerond worden. 't Was weer eens iets anders vandaag. Mooi weer, prachtige wandeling, fijne mensen tegengekomen. Met andere woorden, weeral een prachtige dag waarop stijlvol en op de traditionele manier in de Boshoeve kon geklonken worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.