Een wandelrondeke in het Meetjesland : Wachtebeke

De weersvoorspellingen voor de komende dagen waren niet van die aard dat onweerstaanbare dwang weerhouden zou kunnen worden bij het maken van  enkele uitbundige vreugdesprongen omwille van het mooie weersvooruitzicht. Eerder bokkensprongen maar naar verluidt zou maandag nog een dagje bij uitstek kunnen worden. Een schrikkeldag nog wel ! De stapmaten sloegen deze week over dus moest er niet op elkaar afgestemd worden. Enkel met het weer diende dus rekening gehouden te worden en daarom viel er geen risico te nemen met uitstellen naar een latere dag op de week. Vlug alles bijeen gescharreld, nog rap een schoofzakske ineengeknutseld en de deur uit. Hop en de hort op. 
Voor even toch want ik was mijn bottienen vergeten mee te pakken dus kon ik na een 10 tal kilometertjes al terug keren. 'Wat het hoofd vergeet moeten de benen bekopen'. Dat wordt er al eens beweerd maar in mijn geval waren het de wielen van mijne auto. Rond halfelf stond ik aan de St. Catarinakerk van Wachtebeke, klaar voor een toerke van een kleine 20 km in het Meetjesland. 



Het Meetjesland is een regio die in het noordwesten ligt van de provincie Oost-Vlaanderen. In het noorden begrensd door Zeeuws-Vlaanderen, het westen begrensd door de provincie West-Vlaanderen en in het zuiden en het oosten door de stadsgrenzen van Gent en het Waasland. Een hele boterham voor een officieel erkend Vlaams regionaal landschap. 

Eén van de meerdere verklaringen voor de benaming Meetjesland zou teruggaan tot in de tijd van onze Keizer Karel V. Gezien deze majesteitelijke verschijning gezegend was met een overgezond seksueel appetijt verstopten de inwoners van de streek hun jonge dochters tijdens zijn doorreizen naar de keizerlijke stad Gent. Alleen oude vrouwen bij het open raam aan hun spinnewiel sierden het straatbeeld. Dit ontlokte bij hem de gedachte dat er in de streek enkel 'Meetjes' woonden, vandaar Meetjesland. Nu nog wordt een oud moederke in het dialect daar een meetje genoemd.  

Vanuit het dorp ging het richting het Langeledekanaal en dit moest gevolgd worden noordwaarts naar Nederland toe. Dit 5,5 km lange kanaaltje tussen de moervaart en de Nederlandse grens werd 700 jaar geleden uitgegraven voor het vervoer van turf, zand en beer. Nu ligt er alle economische activiteit stil en de flora van deze waterloop komt stilletjes aan terug in harmonie met de omringende natuur. De trekwegen van weleer die naast het kanaal liepen bieden nu uitgelezen fiets- en wandelpaden. 

Het was vrij fris nog deze morgen. Iets boven het nulpunt maar de gevoelstemperatuur lag er iets onder vanwege de stugge noordoostenwind. Die wind zorgde ervoor dat een mutske op uwe kop geen overbodigheid was.  Na een uurke stappen kwam ik al ter hoogte van het aan de linkerkant van de Langelede liggende Kloosterbos. Een paar kilometerkes kon ik ervan proeven. Eindelijk nog eens een bos dat volledig toegankelijk is. 8 kilometer aan paden zijn er in getraceerd en 9 hectaren zijn speciaal voorzien van speelzones voor de kinderen. Een zeer mooi bos met dennenaanplantingen en vrij droge zandgrond waar struikheide welig tiert. Een irritante stoorzender daarentegen is de E34. Dat mag vernoemd worden. Na een tijdje begin je toch enigszins op dat constante geroezemoes, veroorzaakt door het snelwegverkeer, te letten. Misschien is het in de zomer iets minder bij een dichtere bebladering en wat meer kwelende vogeltjes.  Wie weet ?

Halverwege het Langeledekanaaltje ben ik dit terug overgestoken aan een bruggetje en daarna richting Heidebos geteend. Onderweg nog een zijsprongetje gewaagd in een gemengd bos waar ik op een bankske mijn bokes heb aangesproken. In dit bos ben ik de eerste mensen tegengekomen. In het kloosterbos daarentegen was er geen kat te bespeuren. In de verte kwam er een kerel aangelopen met 2 honden. Ne middelgrote en nog een puppieke. Die hadden de worstjes in mijne schoofzak geroken denk ik want ze stormden op me af. De eigenaar van deze viervoeters was verdorie een Syriër. Komt dat tegen ! Vriendelijke mens en hij verontschuldigde zich voor het onstuimige gedrag van zijn beesten. Ochgot, met een worstje waren die beestjes content. 't Waren nu wel varkenssaussiskes en daarom hoop ik maar dat de mens niet gezondigd heeft tegen de wetten van zijne Profeet.

Het Heidebos is een patchwork samengesteld uit naaldbos, heide, schrale graslanden, dreven en verlaten akkertjes. De stikzomen die al die lappen bijeenhouden zijn prachtige zandwegels  die slingerend door het bos lopen. Ook hier geen levende ziel te bespeuren. Eigenaardig genoeg was hier het verkeerslawaai minder te horen. Nochthans lag het ook vlak naast de E34. Wel zouden er Gallowayrunderen grazen maar die heb ik niet bespeurd. Misschien staan ze op stal ? Het ganse bos is afgerasterd opdat ze niet zouden kunnen ontsnappen. Maar met zwaaihekjes heb je op verschillende plaatsen toegang tot het bos. Een bordje in 't bos vermeldde wel de aanwezigheid van een stier. In niet bedekte termen werd er gewag gemaakt van een kolossaal zwart beest. Die knaap zou er voor moeten zorgen dat de kudde wat uitbreiding kent. Nog een bordje betreffende deze runderen waarschuwde voor wandelaars met honden. Deze zijn absoluut niet toegelaten, zowel de wandelaar als zijn beestje. Het Gallowayrund dat gekend is om zijn zachtaardig karakter kan zeer agressief worden bij het zien of ruiken van een hond. Ik wil het niet meemaken alleszins. Men weze gewaarschuwd.

Het laatste stukje van mijn wandeling zou  me vanaf het heidebos langs het jaagpad van de moervaart terug naar mijn karretje brengen. Ook dit is een prachtig stukje natuur. Jammer genoeg, toen ik aan de moervaart kwam waren er aan de overkant een paar onnozelaars bezig met een drijfjacht te houden. Veel show hadden ze bij. Vooraf had ik al een paar keer enkele luide knallen gehoord. Jaja, er bungelden al een paar konijnen aan hun koppelriem. Dat noemt men dan sport. Onschuldige dieren afmaken als tijdverdrijf. Mensdom ... dierenrijk.

Natuurpunt heeft langs de oevers van deze vaart 90 hectaren rietmoeras in beheer genomen. Er worden geleide wandelingen in georganiseerd. Een vrij gevaarlijk gebied als je niet op de hoogte bent. Met hun beheer zijn ze er in geslaagd de populatie van de bruine kiekendief terug aan te zwengelen. De bordjes die je her en der tegenkomt en die de inspanningen van het natuurbeheer verduidelijken maken een uitstap eens zo boeiend. Ik heb al ondervonden op vorige wandelingen dat er velen achteloos aan deze bordjes voorbijlopen. Ze hebben ongelijk want volgens mij hebben deze infobordjes een zeer hoge educatieve waarde. 
En ja, helaas, af en toe tref je in het bos wel eens het werk aan van een sluikstorter. Dat respectloze tegenover de natuur is wraakroepend. Her en der heb ik borden aangetroffen waarin sprake is van camerabewaking. Triestig is het wel dat men in een bos al camerabewaking moet gaan hanteren. Big Brother dringt al door tot in het bos ☺☺☺

Rond 4 uur was het wandelingetje ten einde. Een kleine 20 kilometerkes ben ik zoet geweest met een karrevrachtje natuurpracht. Zo, dat was het weer even. Alleen op stap is ook al eens verkwikkend en volgende week zijn we weer compleet. Ik denk nog eens naar onze Vlaamse Ardennen af te zakken. Daar is het ook schoon :-)

Naar foto-album : Album Wachtebeke

Stukje St. Antonius Zoersel en het grensgebied tussen Kempen en Hageland : Van Testelt naar Diest

Een heel bescheiden toerke in de Voorkempen van rond de 12 paaltjes moest mijne zondag wat kleur geven. In Sint Antonius-Zoersel, Sintanteunnes uitgesproken in de lokale volksmond, stond er een Aktiviawandeling afgepijld die heel wat volk op de wandelbeen heeft gebracht. Zeker wel 2700 wandelaars, 't kunnen er een koppel meer of minder geweest zijn, soit. In alle geval werd het kwa opkomst een overweldigend succes voor de organisatoren. De Kempense Wandelclub 'De Natuurvrienden van Zoersel' verdient alleszins een pluim. Piekfijne en goed geoliede organisatie, nergens iets op aan te merken. Zelfs wandelfanaten uit Wallonie die met autocars werden aangevoerd waren eveneens op het appel. 't Moet zijn dat de populariteit van de wandelsport wel degelijk aan een opmars bezig is. De naam 'Trappistentocht' zal waarschijnlijk ook wel bij velen de aandacht getrokken hebben. Alleszins was dit de trigger voor ons Meta, wandelmadam en vriendin van het eerste uur, die het tochtje associeerde met een gezonde Tripel Westmalle te consumeren bij de paterkes die het kostbare vocht aldaar in de geburen brouwen. Nog een grappige noot : Het feit dat het 2 paterkes uit Holland waren die het originele recept van het wereldberoemde trappistenbier op punt hebben gesteld, toont aan dat er meer ons bindt dan ons scheidt.☻☺☻

Maar driewerf helaas voor haar want een bezoekje aan de Trappisten was niet opgenomen in het parcours. Afspraak rond 10 uur in de school van Zoersel. In en rond het schooltje was er geen plaats meer om je auto te parkeren. Zoveel volk. Daardoor moest je een klein kilometertje verderop in de straten je geluk wagen. Walter en Adi, Daniel en Elsie, Frans en Lydia met hun hondeke Fientje, Meta en nog 2 sympathieke nieuwkomers : Theo en Lutgart waren al present. Het eerste luske van een kleine 7 kilometer tot aan het eerste rustpunt was zo gestapt. Toch een vrij groot gedeelte aan verharde wegen en bebouwde kom wat iets minder aangenaam was. Het valt wel te begrijpen. Immers, voor zo een massa mensen dient het parcours uitgestippeld te worden in functie van de voorhanden zijnde accomodatie.

Veel gezwansd en gelachen onderweg. Stukjes bospad bewandeld, wat slijkwegeltjes tussen de weiden door, hier en daar een stukje bos. Mooi tripje. In tegenstelling tot de kwakkelberichten over het weer is het de ganse dag droog gebleven. Fientje met haar korte pootjes had het eveneens naar haar zin en konstant hollend achter een weggeworpen takje moet ze wel dubbel zoveel afstand afgelegd hebben. Het beestje was later op de dag uitgeteld. Knikkebollend met haar koppeke, meer slapend dan wakend had ze postgevat op de stenen onder een barkruk in de Meermin, onze vaste stek op zondagavond. Zoe muug as nen hongt. Volgende keer zorg ik wel voor een dekentje.
De stop voor een boke te eten was voorzien in een kapel. Die zat echter proppensvol. Iets verder zijn we dan maar het cafeetje 'De Gremlins' binnengeduikeld. Nog plaats genoeg en het was geen probleem dat we er onze bokes mochten opeten. Meta was kontent dat ze haar Tripel kon boeken. Zei het dan wel in een iets mindere originele omkadering dan verhoopt maar het smaakte haar zichtbaar.  
Nog een korte lus tot het eindpunt van ongeveer 5 kilometerkes en de wandeling zat er op. Nog een voorlaatste drankje aan het startpunt. Fientje zag er nu uit als Moriaantje. Zo zwart as zoet van door al dat slijk te baggeren. Een gezellige wandeling weeral met leuk volk. Noem gerust deze ploeg maar walkaholics. Je hoeft daarbij helemaal niet te blozen.

Het doet me plezier dat de mensen met deze zondagswandelingetjes het nuttige aan het aangename kunnen koppelen en er op de koop toe plezier in scheppen. Wandelen is nu éénmaal ontzettend gezond voor lijf en leden. En dat niet alleen. Ook voor de mentale balans is wandelen heilzaam. Een stukje gepubliceerd in 'Lifehack' vond ik geweldig boeiend. 

Een kort stukje uit de bijdrage : “Nature’s peace will flow into you as sunshine flows into trees. The winds will blow their own freshness into you, and the storms their energy, while cares will drop off like autumn leaves,” wrote John Muir in Our National Parks.
De link : http://www.lifehack.org/363786/doctors-agree-hiking-good-for-your-mental-health?dgs=2

Andere koek nu. Mijn wekelijks wandelingetje met de stapmaten lag al klaar. Een 23km lang wandelingetje vanuit Testelt naar Diest, dit in een grote boog om en wijkend naar het Noorden. Ik had er zorgvuldig op gelet dat er zoveel mogelijk onverharde paden aan bod zouden komen en dat de abdij van Averbode eveneens kon aangelopen worden. 

Den Angelo ocharme moest deze week het werk hervatten en de Marc had eveneens zijn professionele verplichtingen na te leven. De Ronny en de Catsjoe konden, ondanks de grote werkzaamheden aan hun heem, wel meestappen. Bij het uitstippelen van de wandelweg tussen Testelt en Diest merkte ik op dat we verdomd dicht voorbij het huizeke van Greet, een heel toffe ex-collega, passeerden. Greet, ook begeesterd van het wandelen, bereidt zich voor op de wandelmarathon van de 'zotte50vangheel' in mei. Een antwoord op mijn mailtje waarin we ons wandelinitiatief aan haar kenbaar maakten liet niet op zich wachten. Driewerf hoera deze keer, ze offerde er zelfs een dagje verlof voor op om samen dat toerke te stappen. Heel sympathiek !
Afspraak om 8u met de Catsjoe en de Ronny in Berchem Statie en om 10u30 aan het stationneke in Testelt met ons Greet. Geen vertragingen deze keer en Greet stond ons al op te wachten. Stralend, met de big smile en dressed to walk. Het beloofde een mooie dag te worden. En, het mindere weer van de laatste dagen in acht genomen, we hebben er toch nog maar eens de mooiste dag in de week kunnen uitpikken. Beetje pech met de GPS, ik had er een verkeerd spoor opgezet. Daardoor moest de Ronny deze keer de taak van full-time loods op zich nemen. Graag had ik in Testelt een bezoekje aan de middeleeuwse watermolen gebracht, dat viel dus even in het water. Daarvoor had ik nog in 't laat dinsdag een kleine aanpassing gedaan aan het traject. De Ronny beschikte nog over mijn vorige versie en na een 10-tal minuutjes zaten we al middenin het Merodegebied. Een 575 hectare groot natuurgebied dat heel wat te bieden heeft. Graasland voor de schaapjes, akkers, vennen, moerassen, heide en duinen maakten er het decor uit. Het ganse geheel dat doorkruist werd met wandelpaden maakte er een ideale omgeving van om urenlang er in rond te kuieren. Gans het gebied staat onder toezicht van Natuurpunt. Sinds kort is Natuurpunt er in geslaagd de natuurlijke biotoop in het gebied te herstellen. Het is er nu het ideale broedgebied voor de boerenzwaluw die er na een lange afwezigheid is teruggekeerd. Ook zouden er terug liggende vleugeltjesbloemen verschijnen waarvan men dacht dat ze voorgoed verdwenen waren. Iets te vroeg nog in 't jaar om ze al kunnen te bespeuren. Alleszins knap werk van die mannen van Natuurpunt.
De abdij van Averbode die het ganse gebied beheerst ligt op een  punt waar de provincies Limburg, Antwerpen en Vlaams Brabant aan elkaar grenzen. De as van de zware massiefhouten zwenkpoort die toegang geeft tot dit Norbertijnenbastion staat pal op dit 3 provinciënpunt. Een mij welbekend voorkomende geel-blauwe wegwijzer met een santiagoschelp dicht bij deze poort viel me daar ook al op. Geen idee op de welke maar ik zat dus op een stukje Camino de Santiago. Waarschijnlijk een stukje van de Via Brabantia. Van hieruit ging de wandeling naar het klompenmuseum. Hoog tijd om de keel al eens door te spoelen in het aangrenzend etablissement 'Den Eik' met een lokaal biertje. Voor de Ronny een Flierefluiter, voor Greet een Halen en ik had goesting in een Omerke. Na onderwerp geweest te zijn van één der werken van barmhartigheid moest er nog een flink stukske doorgestapt worden over landduinen en heidewegels tot aan onze picknickplaats. Deze vonden we aan de voet van het domein Gerhagen. Een 965 hectare groene long in het uiterste westen van de provincie Limburg. Een prachtig kleurenpalet wordt er in dit stuk natuur ten toon gespreid. Dennenbossen, landduinen, heide, loofwoud, poelen en moerassen, beekjes waar je over moet springen, afgezoomde dreven waar je doorwandelt, zwarte modderige zandgrond onder je bottienen. Voor de picknick had ik enkele fleskes witte wijn meegebracht en de Ronny zorgde voor geconfijte eendenbillen en kinoa met groentjes. Eens opgewarmd en binnengespeeld konden we er weeral eventjes tegen.
Het deed ons ontzettend plezier Greet weer te zien na een lange tijd. Onderweg hebben we dan ook veel kunnen bijpraten. Deze mooie wandeling leende er zich volledig voor. Als we de 50Zottevangheel stappen zal dat misschien minder het geval zijn. Ze loopt verdorie met 6km/u een heel stuk sneller dan ik. 
De dagen zijn al flink aan het lengen. Tegen 6 uur toen we aan de statie van Diest aankwamen was het nog licht. Voor een mooie zonsondergang vast te leggen op de pelicule was het dus nog wat vroeg. Toch zijn we er nog min of meer in geslaagd. In Diest namen we nog een uurke de tijd om deze prachtige wandeldag met een St. Bernardus af te ronden. Ver moesten we niet zoeken naar een kroeg want in de statie van Diest was er een gezellige café gebouwd. De Catsjoe kreeg er al direct een bakske water voorgeschoteld. Smakelijk spul zo een Sint Bernardus, het bier welteverstaan. 
In Testelt namen we afscheid van onze stapvriendin. Tot een volgende Greet ! Bedankt voor de prachtige dag samen.
Nog een uurke sporen tot in Antwerpen en de dag zat er weeral op. De logica van onze Nationale Spoorwegmaatschappij wordt voor mij met dag ondoorgrondelijker. Dit moet je horen ! Voor de Catsjoe moet de Ronny een toeslag van 5 euro of zoiets betalen. Zowel voor een hond als een poes geldt het dat er een geldig vervoersbewijs nodig is. Maar, en dat wist de treinconducteur ons te vertellen, wanneer je uw beest in een mand, doos of zak steekt, wordt je beest als handbagage beschouwd en bijgevolg moet er geen toeslag betaald worden. Straf hé ? volgende keer gaat de Catsjou mee in een zak !☺☺☺ 

Naar foto-album : Album Testelt - Diest

Une Grande Promenade in Klein Brabant. Bornem, Puurs en Branst

Verleden week zat er geen wandelingetje in de pijplijn. Het was er even het weer niet naar. Regen en wind zouden nog de godganse week het schone weer in de schaduw zetten. Dan maar eens een keertje overslaan. Hondenweer heeft nochthans ook wel haar charme. Vooral na afloop wanneer je je 's avonds lekker onderuit kunt laten glijden in een zetel aan de stoof. Het is dus niet echt een reden om forfait te geven maar droger weer valt wel te verkiezen als je een ganse dag geen dak boven je hoofd hebt. Vandaag halen we de achterstand in met een bezoekje aan Bornem. De grondgebieden van Bornem, Puurs en St. Amands worden samen de streek van Klein Brabant genoemd. Een beetje raar want in het verleden behoorde de streek tot het Graafschap Vlaanderen maar grensde ze wel aan het Hertogdom Brabant. Nu, als de provincie Antwerpen waar Bornem toe behoort ooit wordt omgedoopt tot de provincie 'Midden Brabant' wat me in een historische context wel correct lijkt, zal de benaming 'Klein Brabant' misschien minder vragen opwerpen. 
In de regio van Klein Brabant vallen er vele interessante hoekjes te verkennen. Het scheldeland biedt kilometerslange natuurwandelingen zodat het soms moeilijk kiezen wordt tussen de vele mogelijkheden. De keuze viel deze keer dus op Bornem, grenzend aan de Weert. In de Weert hebben we trouwens ook al een mooi tochtje achter de rug. Het is een prachtig gebied met mooie vijverpartijen te ontdekken door wandelaars en fietsers. 

Om 9 uur was de afspraak aan het stationneke van Bornem. De Ronny, den Angelo en de Marc kwamen met de trein en ik was te laat om nog een trein te versieren. 20 minuutjes rijden met de automobiel en ik was nog ruim op tijd om de aftrap met z'n vieren te kunnen bijwonen. 

Het ritme zat er vlug weer in en na een klein kwartiertje liepen we al het sport en natuurpark 'De Breeven' binnen. Een net verzorgd recreatiecomplex met visvijvers, zwembaden, een klimmuur met gletsjerwand, speelweiden enzovoort. Het park bevond zich nog volop in rustmodus vanwege de winterperiode. Met mooi weer in de zomer zal het er zeker een drukke bedoening zijn. Trouwens, gans het gebied rond en in Bornem bruist van allerlei activiteiten. Bedevaarten, processies, jaarmarkten, grote en kleine kermissen, fakkeltochten, evenementen op de forten, palingfestivals, folkloreweekends en het hoogtepunt mag zeker ook vermeld worden : De 'Dodentocht', een 100km lange voetmars die jaarlijks duizenden sportievelingen en toeschouwers op de been brengt. Een zware onderneming voor de die-hards en die mijn pelgrimsmaat den Hugo al enkele keren met succes aan zijn palmares heeft kunnen toevoegen. 

Ikzelf durf me daaraan niet te wagen maar op 28 mei  worden  'De zotte 50 van Geel', een actie voor het goede doel van 'Walk for Life' gelopen. Daar ga ik het wel eens wagen. Samen met een ex-collega gaan we trachten '50 bornes' te stappen en gaan we voor mekaar supporteren. Dat komt slim, ik ben al ingeschreven zie ! 

http://www.dezotte50vangheel.be

Ik vermoed dat de opbrengst gaat naar het één of ander project rond de zorg voor mentaal andersvaliden. In Geel, een Kempische stad, wordt er al eeuwenlang aan opvang in familiekring gedaan voor mensen met een verstandelijke handicap. De opbrengst zal wellicht deze families ten goede komen.

Richting Fort van Bornem was de volgende stap. Het droevige feit dat de Ronny de Catsjoe zijn gerookte varkensoren en kiekepoten thuis was vergeten noopten ons tot een ommetje langs de Delhaize in Puurs. Van daaruit liep het trajectje via weidepaadjes naar het Fort. Het weer was op zijn best en de uitgestrekte weiden en landwegeltjes scherpten het zalige rustgevoel aan dat een natuurwandeling met zich meebrengt. Het scherpte eveneens het hongergevoel aan en een picknicktafeltje aan de vest van het fort van Liezele nodigde uit tot het bevredigen van de meest essentiele levensbehoefte en dat is namelijk een stukske eten. De Marc had in de vooravond een verrukkelijk lamsstoofpotje met raapjes en worteltjes bereid en er op de koop toe nog 2 flessen wijn bij geassorteerd. De Ronny had nog vlug wat eendenpaté en bessenconfijt gekocht in de voornoemde Delhaize om het voorgerechtje gestalte te geven, den Angelo had een fles met een soort citroenlimonade bij als digistif. Ik zorgde dan weer voor de gebakken krieltjes met rozemarijn. Weeral een openluchtfestijn op een picknickplaatske in putteke winter ! Wie ons zot verklaart zullen we daarom nog niet direct scheef bekijken maar geloof me, het zorgt voor een onbeschrijfelijk moment.
We waren nog niet halfweg dus moest er nog een flink stukske afgewerkt worden. Nu ging het via Oppuurs richting Branst uit. Tussen velden, akkers en weiden en onder een stralend zonnetje keerden we langzaam terug naar Bornem. Genietend van de prachtige natuur, het uitgelezen trajectje en het landelijke karakter van de omgeving werd het nog maar eens een sublieme toer. En dit tot de allerlaatste stap. Een ex-collega, inwoner van Bornem, zou ons op een pintje vergasten op de markt in Bornem. Het is immers fijn wanneer je jouw ex-collega's niet uit het oog verliest. In Café Belle Vue vulde de waard de glazen met de lokale Tripel. Dit gerstenat zag boven de Bornemse doopvont het levenslicht en zou voortaan met de naam 'Bornem' door de dorstige kelen glijden. Lekker maar toch verraderlijk spul. Smaakte naar nog edoch, ik heb er maar ééntje gedronken .... ik moest nog rijden nietwaar ?
Zo, die dag is ook weeral opgesoepeerd. Prachtige ervaring, nog maar eens, met de stapmaten. We kunnen weeral plannen maken voor een volgende uitstap. En zo te zien zal het daar niet bij blijven.

Vanmorgen zat er een brief in de bus van Arlette, mijn lieve pelgrimsvriendin op de Via de la Plata uit Lyon (Fr). In mei mag ik haar een bezoekje brengen in 'Puy en Velay'. Daar ligt het startpunt van 'La Voie du Puy en Velay' dat je naar St. Jean Pied de Port in de Pyreneën leidt en van daaruit naar Santiago de Compostela over de Camino Frances.  Samen met een kennis gaat zij daar een tiental dagen de pelgrimsgite runnen als hospitalera voor de pelgrims en ik krijg het voorrecht haar daar te mogen gaan bezoeken. Ik ben van zin om daar enkele hikes uit te stippelen in het Centraal Massief en met tent en rugzak daar wat rond te trekken. Hoe noemen ze dat ? Outdoor Addicts ? Plannen genoeg :-)  


Naar foto-album : Album Bornem

De Santiago de Compostelawandeling in Broekzele ofte Koninklijke Tocht

Aangenaam verrassend zo blijkt nu, om de gebruikelijke natuurwandelingetjes eens af te wisselen met een heuse stadswandeling. Het kwartaalblad Hola wordt uitgegeven door het Vlaams Genootschap van Compostela en in de vorige editie stond er een ganse bijdrage over een stukje Via Brabantia en meer bepaald het stukje tussen Laeken en Halle. Dat had m'n medecompostelaan Hugo Peregrinus z'n aandacht getrokken en in een mailtje liet hij me weten dat dit een interessante wandeling zou zijn om samen met de Ronny, de Catsjoe, Angelo en de Marc eens te verkennen. Waarom niet ? 

Ik heb dan het traject even opgezocht en er de etappe voor GPS uit gedestilleerd. Later zou blijken dat we : Primo '- het traject zwaar onderschat hadden kwa afstand/tijd' en Secundo '- Den Hugo kende het tracé letterlijk van buiten'. Net of 'Ket zijn', zijn 2de natuur was. Een GPS was bijgevolg overbodig. 

In de stadsbrochure over de Sint Jacobsweg in Brussel wordt er voor de aanlooproute echter een ander tracé naar voor geschoven. De pelgrims kwamen via de Leuvense Poort over het Madou plein Brussel binnengezakt. Dit spoor loopt dan van Noord naar Zuid over de ganse binnenstad tot aan de Hallepoort. Dit spoor kwam grotendeels overeen met mijn traceetje. 

Onze bedoeling was om aan de OLV kerk van Laeken te starten maar een afgeschafte trein zorgde nog maar eens voor een serieuze vertraging. Het wordt bijna regel. Ik verwacht dat de machinist miserie zal krijgen door zijn uitspraak op de intercom in een poging om de vertraging te verklaren aan de reizigers. 'Ze hebben mij niet verteld dat de vorige trein afgeschaft werd en daarom zit deze trein nu zo vol' en naar de toon van zijn excuus te oordelen moest hij op het laatst nog vlug zijn woorden inslikken anders had hij zijn repliek nog wat aanvullend bekrachtigd met de woorden 'de Pipo's'.  

In Brussel Noord zijn we van start gegaan. We zouden er sowieso passeren indien we in Laeken zouden vertrokken zijn. Trouwens, zo helemaal langs het zeekanaal tot aan het Noordstation was een minder interessant stukje.  

Onder het waakzame oog van enkele para commando's hebben we voor de statie ons regenplunje aangetrokken. Het opmerken en gadeslaan van in rugzakken graaiende reizigers zal wel een aandachtspuntje zijn in hun takenpakket. Voilà, klaar om de regen te kunnen trotseren. Het zou immers maar eerst tegen valavond ophouden met de regenbuien. 
Goed we zijn vertrokken. Even uit curiositeit langs de plaats gelopen waar die massa's vluchtelingen vertoeven maar we hebben er geen enkele gespot. Van daar richting Nieuwstraat en zo naar Brussel Zuid. Met de regen oogde de Nieuwstraat er maar triestig bij. Op zonnigere dagen is het één en al commercie dat er de klok slaat. Eén rustpunje waar we even halt hebben gehouden is het vroeg 18de eeuwse OLV van Finisterrae kerkje. Heeft niks te maken met Finisterre in Galicië maar ooit stond hier een kapelleke aan het einde van de stad. Binnendoor verdergeslenterd langs de vermaarde Beenhouwerstraat, de fameuze Rue des Bouchers van de Johan Verminnen. Er stonden daar in het Mekka van de fastfoodgastronomie verdorie nog eetterrasjes buiten. Veel volk konden de kelners er echter niet trekken vanwege het regenweertje. Iets verder in het kantoortje van 'Visit Brussels' op de Grote Markt wist den Hugo wat folderkes over de Santiagowandeling te versieren. Een mooi documentje waarin hun vooropgestelde Santiagotrajectje waarschijnlijk regelmatig wordt gewijzigd in functie van de toeristische trekpleisters die Brussel aanbiedt. 

Op een boogscheut van de Grote Markt staat de Brusselse Jakobskerk nl. de OLV kerk van de Goede Bijstand. Vroeger was het een kapel die verbonden was aan een Sint Jacobshospitaal. Ook langs deze stop vind je de koperen St. Jacobsschelpen in het voetpad. In gans Brussel zouden er zo een 50 tal het pad markeren. Het is echter zo dat de hoeveelheid aan visuele prikkels in de stad je opmerkzaamheid voor deze bakens afzwakt. Je loopt er vlug aan voorbij door onachtzaamheid. Anderzijds wordt je dan weer bedolven onder de creativiteit die een stad etaleert. Graffitikunstenaars, beeldende kunst gecreëerd uit oude rommel, inspirerende vlugschriften op gevels en reclameborden, een straatmuzikant, hippe vogels en noem maar op. Originaliteit voert de boventoon in een grootstad. Maar ook, de Compostelahype in een metropool als Brussel valt niet meer te ontkennen. Folders in de toeristische centra, de geel-blauw schelpafbeeldingen die de richting naar compostela aangeven, renovatie van Sint Jacobsbeelden op de kerkportalen. Het ontgaat je niet als pelgrim. Gewoontegetrouw doet iets verderop ons Nationaal Manneke Pis nog altijd zijn piske maar ook hij is deelgenoot geworden van de furore die de hype met zich meebrengt. Sinds 2015 blijkt ook hij over een pelgrimskostummeke te beschikken. Bedelnap, St. Jakobsstaf, cape incluis.

Tijd voor een pintje nu we stilletjesaan de Marollen waren binnengeduikeld. Café 'Le Stoefer' op het Vossenplein leek ons het etablissement bij uitstek om de aktiviteiten op de vlooienmarkt gade te slaan. Een dagelijks spektakel dat je onbewust boeit. Onlangs heeft de Ronny een Vizla puppieke van 8 weken onder zijn hoede genomen en het wat nette hondenmanieren aangeleerd. Lachouffe heette het beestje. Verleden zondag heeft hij dan met gemengde gevoelens het hondeke moeten overdragen aan de eigenaars. Geïnspireerd door het beestje haar naam en delend in het wrange gevoel van onze stapmaat bij het afgeven van het beestje bestelden we 3 La Chouffekes uit medeleven en een Gueuze voor den Hugo. Ne zever pas peejke, als je in Brussel bent moet je Gueuze drinken, n'est-ce pas ? Een Mort Subite beantwoordde aan het door Hugo gestelde criterium. Dana, de dame die 'Le Stoefer' runde was een vriendelijke verschijning. Zij was van Roemeense afkomst wat haar beperkte kennis van het Nederlands verklaarde. Op mijn vraag wat 'Stoefer' betekende repliceerde ze vlotjes 'Dikkenek'. De Catsjoe mocht eveneens de vruchten plukken van haar voorkomende manier om klanten te bedienen. Een bakje water en een snoepkluif kreeg ze ongevraagd voorgeschoteld. Die had ze bij de hand want zelf had Dana een Mechelse scheper die, naar zo ze vertelde, nogal racistisch was ingesteld. Mannen met een donkere huidskleur en invaliden met een stok kregen de kans niet om één stap op de deurdrempel van 'Le Stoefer' te zetten. Het kwam haar goed uit. Eén La Chouffeke werden er 2 en dan 3 als ik het me nog goed herinner. Bij het verlaten van Dana haar kroeg kregen we nog een borrel van haar. Roemeense schnaps die ze bewaarde in een limonadepetfles onder haar toog. Je moest het spul in één teug uitdrinken volgens haar want het smaakte naar niets. Maar, je kreeg het er wel warm van. Toch nog een waardin die Dana met een hart voor haar klanten. Je vindt er niet zo veel meer.

't Was al een stuk in de noen geworden en er moest nog geschoofd worden. We bereikten het park van Vorst. Een afdakje aan de rand van het park kon voor de nodige accomodatie zorgen bij onze picknick. Een groepje jongeren van allochtone origine waren ons voor. Een oudere Marokkaan die duidelijk geen deel uitmaakte van dat groepje was ook van de partij. Zo stoned als een aangespoelde schelvis spoorde hij ons aan een berichtje in zijn krant te lezen. 'Les Arabes vont venir ici' declameerde hij, vervaarlijk met zijn blikje bier zwaaiend en tegelijkertijd naar zijn hoopgevend bericht wijzend in zijn gazetje. 'Ils viennent pour conquérir l' Europe'. Hij had er zichtbaar pret in die mafketel.
Bakharing en ajuinsaus stond er op de picknickmenu. Angelo diende voor de wijn te zorgen maar door een communicatiestoornis mijnentwege werd het water. Geen erg, de haringen aangekocht bij Magnus, de vismonarch in Hulst (NL) overtroffen het mankement. 
Niettegenstaande we ons eten als 'Halal' aanprezen bij onze allochtone snaken wezen ze beleefd ons verzoek om er eens van te proeven af. Ze waren meer geïnteresseerd in ons eventueel bezit van rookwaren. Geen problemen gehad met die gastjes. Een praatgrage dame op wandel met, het wil lukken ... een Vizla, passeerde onze eettent. Een uitgelezen moment voor de Ronny om zijn gebroken hart voor dieren uit te storten tegen de dame in kwestie. Hare Vizla luisterde naar de naam Goulasj. Hongaarse roots zo een beest.
Een fijne geste van Leo, een dorpsgenoot zorgde ervoor dat onze diner met een gezellige toost kon afgesloten worden. Uit sympathie met onze wandelexploten bezorgde hij me een lading wodka, te delen met de stapmaten. Dankjewel Leo, op jouw gezondheid hebben we een toost uitgebracht. 

Nog wat wandelwerk viel er te leveren. Het Dudenpark en het Wolvendaelpark waren ondertussen al doorkruist maar er viel nog een heel stuk te stappen en de vooropgestelde 27 kilometer zouden amper gehaald kunnen worden. Te meer, aan een gezellige cafeetje in Ukkel aan de statie kon niet voorbijgelopen worden. Stilletjesaan was de regen door onze kleding gedrongen en noodgedwongen moesten we daar nog even voor anker gaan om wat op te drogen. Opnieuw konden we kennis maken met een overvriendelijke uitbater. Deze maal hield ik me echter aan een Bordeaux van Texas, een colaatje classic met andere woorden. Nee, we zouden niet meer tot in Halle geraken. Dat werd ondertussen al wel duidelijk maar het trajectje uit de folder hadden we wel uitgelopen. Dat liep maar tot aan de Hallepoort. Een kleine routewijziging was nodig en in het Ukkels cafeetje werd er vlug een weg uitgedokterd naar een volgend treinstation. Ruisbroek kwam uit de bus. We zouden er dan 17 paaltjes op hebben zitten. Den Hugo zorgde op weg naar Ruisbroek station nog voor een verrassing. Het was de dag van Maria Lichtmis. Pannekoeken dus als dessertje ! Onderweg zijn we nog een weide ingeduikeld waar een stalletje stond en het pannetje en het de branderke werden  bovengehaald. Lekker, een welkom achterafje. 

Met nog enkele kilometertjes te stappen zou de wandeling haar beloop kennen. Een eenzame saxofonist in de ondertunneling van Ruisbroek station speelde een toepasselijk afscheidsdeuntje. Niet veel later konden we op de trein stappen richting Noordstation. De dag was te kort. Ondanks de regen werd het, buiten verwachting een onvergetelijke dag. Iets helemaal anders dan een trip door het één of anders bos maar oh zo de moeite waard. Ik denk van deze trip nog ooit eens over te doen. In Antwerpen moet er ook zo een wandeling bestaan. Dat ga ik eens uitpluizen. Als afwisseling is zo een stadswandeling een uitgelezen alternatief. 
Tot een volgende Angelo, Ronny en Catsjoe ! Marc, jammer dat je er niet bij kon zijn. Den Hugo, m'n pelgrimscompagnon uit Temse, mag er best ook weer bij zijn. Dat hebben we hem al laten weten en hopelijk laten aanvoelen. Maar ik denk dat hij het nu eventjes druk gaat hebben. De pelgrimsmicrobe heeft bij hem de stapkoorts weer doen toenemen. De route Francigena bacillen jagen door zijn lijf. In mei zoekt hij naar Rome te stappen. Tentje, backpack, 2000 km, de neus achterna, over de Alpen .... man man man toch ! Wat maakt hij me gezond jaloers !!! Buen Camino Hugo en veel plezier met de voorbereiding !

Naar foto-album : Album Koninklijke Tocht