Ik heb dan het traject even opgezocht en er de etappe voor GPS uit gedestilleerd. Later zou blijken dat we : Primo '- het traject zwaar onderschat hadden kwa afstand/tijd' en Secundo '- Den Hugo kende het tracé letterlijk van buiten'. Net of 'Ket zijn', zijn 2de natuur was. Een GPS was bijgevolg overbodig.
In de stadsbrochure over de Sint Jacobsweg in Brussel wordt er voor de aanlooproute echter een ander tracé naar voor geschoven. De pelgrims kwamen via de Leuvense Poort over het Madou plein Brussel binnengezakt. Dit spoor loopt dan van Noord naar Zuid over de ganse binnenstad tot aan de Hallepoort. Dit spoor kwam grotendeels overeen met mijn traceetje.
Onze bedoeling was om aan de OLV kerk van Laeken te starten maar een afgeschafte trein zorgde nog maar eens voor een serieuze vertraging. Het wordt bijna regel. Ik verwacht dat de machinist miserie zal krijgen door zijn uitspraak op de intercom in een poging om de vertraging te verklaren aan de reizigers. 'Ze hebben mij niet verteld dat de vorige trein afgeschaft werd en daarom zit deze trein nu zo vol' en naar de toon van zijn excuus te oordelen moest hij op het laatst nog vlug zijn woorden inslikken anders had hij zijn repliek nog wat aanvullend bekrachtigd met de woorden 'de Pipo's'.
In Brussel Noord zijn we van start gegaan. We zouden er sowieso passeren indien we in Laeken zouden vertrokken zijn. Trouwens, zo helemaal langs het zeekanaal tot aan het Noordstation was een minder interessant stukje.
Goed we zijn vertrokken. Even uit curiositeit langs de plaats gelopen waar die massa's vluchtelingen vertoeven maar we hebben er geen enkele gespot. Van daar richting Nieuwstraat en zo naar Brussel Zuid. Met de regen oogde de Nieuwstraat er maar triestig bij. Op zonnigere dagen is het één en al commercie dat er de klok slaat. Eén rustpunje waar we even halt hebben gehouden is het vroeg 18de eeuwse OLV van Finisterrae kerkje. Heeft niks te maken met Finisterre in Galicië maar ooit stond hier een kapelleke aan het einde van de stad. Binnendoor verdergeslenterd langs de vermaarde Beenhouwerstraat, de fameuze Rue des Bouchers van de Johan Verminnen. Er stonden daar in het Mekka van de fastfoodgastronomie verdorie nog eetterrasjes buiten. Veel volk konden de kelners er echter niet trekken vanwege het regenweertje. Iets verder in het kantoortje van 'Visit Brussels' op de Grote Markt wist den Hugo wat folderkes over de Santiagowandeling te versieren. Een mooi documentje waarin hun vooropgestelde Santiagotrajectje waarschijnlijk regelmatig wordt gewijzigd in functie van de toeristische trekpleisters die Brussel aanbiedt.
Op een boogscheut van de Grote Markt staat de Brusselse Jakobskerk nl. de OLV kerk van de Goede Bijstand. Vroeger was het een kapel die verbonden was aan een Sint Jacobshospitaal. Ook langs deze stop vind je de koperen St. Jacobsschelpen in het voetpad. In gans Brussel zouden er zo een 50 tal het pad markeren. Het is echter zo dat de hoeveelheid aan visuele prikkels in de stad je opmerkzaamheid voor deze bakens afzwakt. Je loopt er vlug aan voorbij door onachtzaamheid. Anderzijds wordt je dan weer bedolven onder de creativiteit die een stad etaleert. Graffitikunstenaars, beeldende kunst gecreëerd uit oude rommel, inspirerende vlugschriften op gevels en reclameborden, een straatmuzikant, hippe vogels en noem maar op. Originaliteit voert de boventoon in een grootstad. Maar ook, de Compostelahype in een metropool als Brussel valt niet meer te ontkennen. Folders in de toeristische centra, de geel-blauw schelpafbeeldingen die de richting naar compostela aangeven, renovatie van Sint Jacobsbeelden op de kerkportalen. Het ontgaat je niet als pelgrim. Gewoontegetrouw doet iets verderop ons Nationaal Manneke Pis nog altijd zijn piske maar ook hij is deelgenoot geworden van de furore die de hype met zich meebrengt. Sinds 2015 blijkt ook hij over een pelgrimskostummeke te beschikken. Bedelnap, St. Jakobsstaf, cape incluis.
Tijd voor een pintje nu we stilletjesaan de Marollen waren binnengeduikeld. Café 'Le Stoefer' op het Vossenplein leek ons het etablissement bij uitstek om de aktiviteiten op de vlooienmarkt gade te slaan. Een dagelijks spektakel dat je onbewust boeit. Onlangs heeft de Ronny een Vizla puppieke van 8 weken onder zijn hoede genomen en het wat nette hondenmanieren aangeleerd. Lachouffe heette het beestje. Verleden zondag heeft hij dan met gemengde gevoelens het hondeke moeten overdragen aan de eigenaars. Geïnspireerd door het beestje haar naam en delend in het wrange gevoel van onze stapmaat bij het afgeven van het beestje bestelden we 3 La Chouffekes uit medeleven en een Gueuze voor den Hugo. Ne zever pas peejke, als je in Brussel bent moet je Gueuze drinken, n'est-ce pas ? Een Mort Subite beantwoordde aan het door Hugo gestelde criterium. Dana, de dame die 'Le Stoefer' runde was een vriendelijke verschijning. Zij was van Roemeense afkomst wat haar beperkte kennis van het Nederlands verklaarde. Op mijn vraag wat 'Stoefer' betekende repliceerde ze vlotjes 'Dikkenek'. De Catsjoe mocht eveneens de vruchten plukken van haar voorkomende manier om klanten te bedienen. Een bakje water en een snoepkluif kreeg ze ongevraagd voorgeschoteld. Die had ze bij de hand want zelf had Dana een Mechelse scheper die, naar zo ze vertelde, nogal racistisch was ingesteld. Mannen met een donkere huidskleur en invaliden met een stok kregen de kans niet om één stap op de deurdrempel van 'Le Stoefer' te zetten. Het kwam haar goed uit. Eén La Chouffeke werden er 2 en dan 3 als ik het me nog goed herinner. Bij het verlaten van Dana haar kroeg kregen we nog een borrel van haar. Roemeense schnaps die ze bewaarde in een limonadepetfles onder haar toog. Je moest het spul in één teug uitdrinken volgens haar want het smaakte naar niets. Maar, je kreeg het er wel warm van. Toch nog een waardin die Dana met een hart voor haar klanten. Je vindt er niet zo veel meer.
't Was al een stuk in de noen geworden en er moest nog geschoofd worden. We bereikten het park van Vorst. Een afdakje aan de rand van het park kon voor de nodige accomodatie zorgen bij onze picknick. Een groepje jongeren van allochtone origine waren ons voor. Een oudere Marokkaan die duidelijk geen deel uitmaakte van dat groepje was ook van de partij. Zo stoned als een aangespoelde schelvis spoorde hij ons aan een berichtje in zijn krant te lezen. 'Les Arabes vont venir ici' declameerde hij, vervaarlijk met zijn blikje bier zwaaiend en tegelijkertijd naar zijn hoopgevend bericht wijzend in zijn gazetje. 'Ils viennent pour conquérir l' Europe'. Hij had er zichtbaar pret in die mafketel.
Bakharing en ajuinsaus stond er op de picknickmenu. Angelo diende voor de wijn te zorgen maar door een communicatiestoornis mijnentwege werd het water. Geen erg, de haringen aangekocht bij Magnus, de vismonarch in Hulst (NL) overtroffen het mankement.
Niettegenstaande we ons eten als 'Halal' aanprezen bij onze allochtone snaken wezen ze beleefd ons verzoek om er eens van te proeven af. Ze waren meer geïnteresseerd in ons eventueel bezit van rookwaren. Geen problemen gehad met die gastjes. Een praatgrage dame op wandel met, het wil lukken ... een Vizla, passeerde onze eettent. Een uitgelezen moment voor de Ronny om zijn gebroken hart voor dieren uit te storten tegen de dame in kwestie. Hare Vizla luisterde naar de naam Goulasj. Hongaarse roots zo een beest.
Een fijne geste van Leo, een dorpsgenoot zorgde ervoor dat onze diner met een gezellige toost kon afgesloten worden. Uit sympathie met onze wandelexploten bezorgde hij me een lading wodka, te delen met de stapmaten. Dankjewel Leo, op jouw gezondheid hebben we een toost uitgebracht.
Nog wat wandelwerk viel er te leveren. Het Dudenpark en het Wolvendaelpark waren ondertussen al doorkruist maar er viel nog een heel stuk te stappen en de vooropgestelde 27 kilometer zouden amper gehaald kunnen worden. Te meer, aan een gezellige cafeetje in Ukkel aan de statie kon niet voorbijgelopen worden. Stilletjesaan was de regen door onze kleding gedrongen en noodgedwongen moesten we daar nog even voor anker gaan om wat op te drogen. Opnieuw konden we kennis maken met een overvriendelijke uitbater. Deze maal hield ik me echter aan een Bordeaux van Texas, een colaatje classic met andere woorden. Nee, we zouden niet meer tot in Halle geraken. Dat werd ondertussen al wel duidelijk maar het trajectje uit de folder hadden we wel uitgelopen. Dat liep maar tot aan de Hallepoort. Een kleine routewijziging was nodig en in het Ukkels cafeetje werd er vlug een weg uitgedokterd naar een volgend treinstation. Ruisbroek kwam uit de bus. We zouden er dan 17 paaltjes op hebben zitten. Den Hugo zorgde op weg naar Ruisbroek station nog voor een verrassing. Het was de dag van Maria Lichtmis. Pannekoeken dus als dessertje ! Onderweg zijn we nog een weide ingeduikeld waar een stalletje stond en het pannetje en het de branderke werden bovengehaald. Lekker, een welkom achterafje.
Met nog enkele kilometertjes te stappen zou de wandeling haar beloop kennen. Een eenzame saxofonist in de ondertunneling van Ruisbroek station speelde een toepasselijk afscheidsdeuntje. Niet veel later konden we op de trein stappen richting Noordstation. De dag was te kort. Ondanks de regen werd het, buiten verwachting een onvergetelijke dag. Iets helemaal anders dan een trip door het één of anders bos maar oh zo de moeite waard. Ik denk van deze trip nog ooit eens over te doen. In Antwerpen moet er ook zo een wandeling bestaan. Dat ga ik eens uitpluizen. Als afwisseling is zo een stadswandeling een uitgelezen alternatief.
Tot een volgende Angelo, Ronny en Catsjoe ! Marc, jammer dat je er niet bij kon zijn. Den Hugo, m'n pelgrimscompagnon uit Temse, mag er best ook weer bij zijn. Dat hebben we hem al laten weten en hopelijk laten aanvoelen. Maar ik denk dat hij het nu eventjes druk gaat hebben. De pelgrimsmicrobe heeft bij hem de stapkoorts weer doen toenemen. De route Francigena bacillen jagen door zijn lijf. In mei zoekt hij naar Rome te stappen. Tentje, backpack, 2000 km, de neus achterna, over de Alpen .... man man man toch ! Wat maakt hij me gezond jaloers !!! Buen Camino Hugo en veel plezier met de voorbereiding !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.