Limburg, de groenste provincie. Van Bokrijk naar Genk

Zin in een actieve wandel- of fietsvakantie ? In een regio waar de landschappen je voortdurend verrassen ? Welkom in Limburg.  'De Limburg' zegt men in Antwerpen ... de groenste provincie en dichtbijparadijs voor iedereen die rust koestert en gastvrijheid waardeert. Elk seizoen is er het mooiste. Open jezelf voor Limburg, en sluit het daarna voor altijd in je hart .... Jawadde, met deze als engelengezang klinkende boodschap lokken onze Limburgers de landgenoten naar hun contreien. Ze hebben gelijk dat ze kosten noch moeite besparen om hun provincie te verheerlijken en in de kijker te zetten. Het is er prachtig. 
Op de onlangs gehouden wandel- en fietsbeurs in Antwerpen Expo werd er de 'Limburg vakantiegids 2016 uitgedeeld'. Een lijvig en mooi verzorgd vademekum met al hetgeen Limburg aan actie en recreatie te bieden heeft. Het boek is een waardevolle hulp bij het plannen van ontelbare uitstappen. Je kan dit boek trouwens gratis online bestellen : Limburg Vakantiegids 2016.

Toegegeven het is er zalig toeven. De tijd dat de Bokkerijders er nog bij nacht reden is al eeuwen geleden dus wat zou er je nog van weerhouden om er eens naar toe te trekken ?

Deze keer heb ik de kaart getrokken van de regio rond Bokrijk en Genk. Een combinatie van 2 geijkte wandelpaden, de heideroute en de schansenroute en het openluchtmuseum in Bokrijk moesten het wandelingetje een historisch tintje geven. Vertrekkend aan het treinstation in Bokrijk, een stuk langs het openluchtmuseum en zo richting Zonhoven via de bovengenoemde wandelpaden. Vervolgens een grote noordelijke boog volgend, kwestie van wat kilometertjes bijeen te sprokkelen, om dan tenslotte over de mijnterrils van Winterslag naar Genk te pikkelen. 

De Ronny en de Catsjou gaven forfait. Hun bouwwerkzaamheden primeerden nog even. Met welgemeend spijt, zo bleek uit een vandaag ontvangen mailtje, moesten ze op het allerlaatste nippertje hun wandelintenties opgeven. Den Hugo daarentegen had zich onverwachts kunnen vrijmaken en was bijgevolg toch op het appel. De Marc en den Angelo waren ook paraat. Met z'n vieren stapten we, wonder o wonder dankzij een stipte NMBS, rond 10 uur af in Bokrijk. 

Bokrijk, de evenknie in België van het Kinderdijk in Holland waar ik verleden zaterdag toefde, herbergt een 550 hectare groot provinciaal domein inclusief een prachtig openluchtmuseum. Het ligt pal temidden van uitgestrekte natuur- en bosgebieden. In het domein werden er een speeltuin, een arboretum en een geuren- en kleurentuin aangelegd. Maar de publiekstrekker nummer 1 is en blijft wel het openluchtmuseum. Hier kun je terecht voor een flash back naar het dagelijkse leven van vele honderden jaren terug. Het telt 140 authentieke historische gebouwen daterend uit de late 17de eeuw tot het einde van de 19de eeuw. In deze collectie vind je bakovens, landbouwhoven, schuren, smidsen, schooltjes, handwerkersateliers, herbergen ... Op één dag is het kwasi onmogelijk om het geheel aan deze erfgoedcollectie te bezichtigen.
Op wandelafstand van de statie in Bokrijk passeerden we al na een kwartiertje dit domein. Jammer genoeg paste een bezoek niet in ons wandelschema. Dat nog eens bezichtigen zal voor een latere keer worden. Met de kleinkinderen dan, als het Dezeke Vader belieft ☺☺☺.

Sinds zondag mag den Angelo zich de trotse bezitter noemen van een paar high-tech wandelstokken. Een kadootje van zijn kinderen ter ere van zijn verjaardag. En gene krot ... gedempt, afgeveerd en in stijluitvoering .. een kadoke van meer dan 100€ ! Op weg naar het arboretum zette hij er zijn eerste passen mee. Al vlug leerde hij de vele toepassingen kennen waartoe zulke stokken zich leenden. Gaande van papiertjesprikker tot hondenverjager. Eventjes overwoog hij nog de mogelijkheid als biljartkeu. Hij vloog vooruit met zijne nieuwe kado. Op het heidepad in Winterslag aanbeland, was het tijd om het aperitiefke te nuttigen. De Marc had weer een verrukkelijke cake bij, den Hugo zorgde voor verse koffie en den Angelo bracht een fleske cava mee waarbij hij dankbaar gebruik maakte van zijn wandelstok die hij omtoverde tot een sabel om een cavafleske te ontkurken. Een toepassing die hem vooralsnog onbekend was. 't Zou me overigens helemaal niet meer verwonderen om hem 's zaterdags aan te treffen in de Colruyt met zijn wandelstokken bij het boodschappen doen. 

In een prachtige omgeving van groen en sparrebossen was het voluit genieten van de geboden natuurpracht. Op amper enkele honderden metertjes na, was het wandelen op bospaadjes. Eén zacht tapijt van dennenaalden en boomschors.  We bevonden ons ondertussen al in Het Wik, een immens vijvercomplex temidden van de bosrijke omgeving van Bokrijk. Daar alleen al tref je meer dan 80 soorten broedende vogels. Kan het mooier ? De daarmee afwisselende partijen bos en heide, weliswaar nog iets te vroeg om ze in al haar pracht te kunnen bewonderen, bood ons niettegenstaande ons vroege bezoek toch een oogstrelende aanblik. 

Iets voorbij een verlaten zandgroeve werd het tijd om de inwendige mens wat te versterken. Een idyllisch picknickplaatsje aan een heideven was het uitgelezen plekje om aan deze elementaire behoefte te kunnen voldoen. Een toast op de vriendschap met een goed fleske wijn oversteeg enigszins het elementaire maar dat hoorde erbij. Schets dit samen in een achtergrond met waterplas waar Canadese ganzen hun rondjes zwemmen en je kunt je geen beter toastmoment bedenken. Tijdens onze picknick reed er een fietser in blote bast onze picknicktafel voorbij. Naar analogie met de mandenvlechtende Hollander in Kinderdijk, mag ik stellen dat er nu ook warmbloedige Belgen deel uitmaken van onze bevolking. Hij fietste dapper door. Gratis kregen we er nog een hondenshow op de koop toe kado. Een hondenbezitster met haar labrador vereerde ons met een bezoekje. Het beest kon zijn pret niet op met het apporteren van stokken die de dame in kwestie het ven inkeilde. Blijkbaar was het daar in dat water lekker toeven voor dat beest maar naar mijn gevoel was het toch wel nog iets te fris om daar een voorbeeld aan te nemen. De Marc spotte tijdens ons schaft nog een zilverreiger. Aan de overkant van het ven stond die roerloos op zijn buit te wachten. Voor de eerste keer in haar leven kon mijn werkeloos verrekijkertje, dat ik steeds ongebruikt meezeul, een dienst bewijzen. De zilverreiger is een zeldzame vogel luidde de Marc zijn verdict, dankbaar gebruik makend van mijn jumelleke.

En maar verder wandelen richting domein Hengelhoef. Den Hugo ontpopte zich onderweg tot een wandelaar met een ingebouwd GPS-toestel. Onvoorstelbaar ! Met drieën liepen we daar met zo een Garmin GPS rond maar den Hugo kende blijkbaar het parcours en de richting die we uit moesten uit het hoofd. Ook den Angelo kreeg er kop noch staart aan. Binnenkort wanneer hij naar Rome stapt zal deze gave hem goed van pas komen. Aangekomen aan de Hengelhoef konden we niet weerstaan aan de lokroep van een heuse Tripel Westmallle. Exotische palmbomen op het terras aldaar vloekten weliswaar met de omgeving maar de smaak van de Tripel deelde helemaal niet in die bezwering.  

De Marc daarentegen liet eens te meer zijn natuurkennis blijken. Onderweg maakte hij ons opmerkzaam op het Kleine Hoefblad. Een geel bloemeke langs de berm dat ik eerder zonder meer tot de pisbloemen rekende. Volgens hem, de enige veldbloem in de natuur waarbij eerst de bloem en daarna de bladeren tevoorschijn komen. Wat verder opzoekwerk naar dit frele bloemetje leerde me dat het heelkundige eigenschappen bezit. Het is een paardenmiddel tegen astma en hoest  en de bladeren werden destijds gebruikt voor het afdekken van wonden. De bladeren zouden ook een prima tabakvervangend middel zijn. De Oude Grieken ademden de rook in van de op houtskool en cypressen smeulende kleine hoefbladbladeren. Ik val in herhaling, we wandelen om te leren. 

Stilletjesaan kwamen we in de omgeving van Winterslag. In de verte lagen de mijnterrils getuige te zijn van het rijke Limburgse steenkoolverleden. Gechaperonneerd door hun torenhoge mijnschachtgebouwen zorgden ze voor een weemoedige aanblik op de vergane glorie van weleer. Na een uurtje stappen kon den Angelo zijn wandelstokken nog eens testen op de flanken van de terril van Winterslag. Ze deden het prima. Weeral kon er genoten worden van een weids uitzicht over Limburg. Een laatste aanblik van een geweldig landschap want stilaan bereikten we Genk statie, ons eindpunt. Het werd bijna 7 uur. Een lange maar mooie dag die we in afwachting van het 'IJzeren Peerd' nog vlug even konden beklinken met een La Trappe trappistje in het statiecafeetje. Met nog meer dan 2 uur sporen voor de boeg was dit weeral een zoveelste wondermooie dag. Het gezelschap van de Marc, den Angelo en den Hugo konden hier enkel maar aan bijdragen.  

Naar foto-album : Album Bokrijk Genk