Geel, 'De Barmhartige Stede' en De Zotte 50 van Gheel.

Ieder diertje zijn pleziertje is een gezegde dat tot zijn recht moet komen wanneer het gaat om sportieve manifestaties die georganiseerd worden voor een groot publiek. Zelf ben ik een beetje afkerig van zulk gedoe wanneer het er op aan komt het fysiek 'kunnen' publiekelijk in de verf te zetten. Power evenementen zoals de Marathon du Sable, Legends Trails van 160 tot 250 km non stop,  of zelfs de 100km Dodentocht van Bornem zijn aan mij in het geheel niet besteed. Ik ben helemaal geen Die Hard. Toch het hoedje af voor degenen die het zelfs nog maar aandurven. Iets bescheidener zoals de 50 zotte van Gheel, daar wilde ik me wel eens aan wagen.

De trigger werd overhaald door Greet, een toffe ex-collega, die graag deze uitdaging tot een goed einde wilde brengen en het succes aan haar palmares wilde toevoegen. Zij vroeg me of ik niet eens mee wou stappen. Eigenlijk was haar vraag voorbarig want toen ik vernam dat zij zou meelopen was mijn beslissing al gevallen. Inschrijven en aftellen naar 28 mei was het enige dat me nog te doen viel. Overhalen was er dus helemaal niet bij. Een bijkomend element dat bijdroeg tot dit besluit was dat dit evenement het goede doel diende. Een project rond autisme bij kinderen zou er wel bij varen. Prima initiatief als je het mij vraagt !

De startplaats was voorzien in het Stadion van Geel. Om 6 uur ’s morgens was het er al een heel drukke bedoening bij de aanmelding. In totaal zouden er tussen de 1200 en 1300 personen er vertrekken. Greet was al aangekomen en wachtte me al op. Haar stapvriendin moest afzeggen wegens ziekte en dat was voor haar een tegenvaller. Een andere ex-collega, Davy was er dan wel maar die zou de 50 km al lopend afhaspelen. Met z’n tweetjes zijn we dan vertrokken. Nog vlug een fotootje bij de start en voorwaarts het Kempenland in.

Het ganse traject was voorzien van 6 rustposten, telkens in een randgemeente van de stad Geel. Een eerste rustpost was al na ongeveer 9 km en daar kreeg je belegde broodjes met ham en kaas. Uit een grote pot met hardgekookte eieren kon je er eentje of meer meepikken voor onderweg. In de volgende rustposten was er nergens gebrek. Je hoefde echt geen schoofzakje op voorhand gemaakt te hebben en dit mee te zeulen. Bananen en peren, rijstvlaaikes, pastaschotels, koude schotels, sportdrankjes, cola, water om je flessen bij te vullen, graanrepen, snoep, wafels … aan niets een gebrek. Op post nummer 5 werd er zelfs Brugse Zot à volonté gepresenteerd. Opletten daarmee ! De ganse bedoening was één geoliede machine bediend door een schare van 70 enthousiaste vrijwilligers.

Op het gemakske hebben we elkaar in gang getrokken. Greet was een beetje verwonderd dat er ons zo vele mensen voorbijstaken. En ja, er waren er bij die er een serieus gat van door gingen. Ik zat er niet ver naast met te stellen dat we die nog terug zouden tegenkomen. 50 km is toch wel een niet te onderschatten afstand en daar moet je niet invliegen als een brieschende leeuw.

Het werd een prachtig parcours. Alle randgemeenten van Geel werden aangelopen. Larum, Zammel, Geel Punt, Bel Geel, Winkelomheide, De Bliek, Oosterlo, Stelen en Sint Dympna. Deze laatste is trouwens de beschermheilige van de zotten. Het gebruik van het woord 'zot' voor een mentaal anders valide medemens heeft hier in deze contreien geen enkele pejoratieve ondertoon. Maar het doet wel raar aan !

De stad Geel is vanouds wereldberoemd vanwege haar gezinsverpleging van psychiatrische patiënten. De Heilige Dimpna, die in Geel vanouds wordt vereerd, wordt aangeroepen bij krankzinnigheid. Dit komt doordat Dimpna volgens de legende door haar vader werd vermoord in een vlaag van krankzinnigheid. Bedevaartgangers namen krankzinnige familieleden mee en hoopten aldus op genezing. De patiënten werden ondergebracht in de ziekenkamer die tegen de Sint-Dimpnakerk aan werd gebouwd. Zij bleven daar negen dagen en ondergingen een aantal rituelen. Vanaf de 18e eeuw werden de patiënten in toenemende mate rechtstreeks bij gezinnen ondergebracht, zonder dat er nog rituelen aan te pas kwamen. Zij kregen hiervoor een vergoeding. Geleidelijk aan verwerd deze Gezinsverpleging tot moderne psychiatrische zorg. In 1838 werd ze gemeentelijk georganiseerd en in 1850 door de Belgische Staat. Begin jaren 80 van de 20e eeuw werd bovendien de Sanokliniek te Geel opgericht die samenwerkte met de Gezinsverpleging. In 2002 kwam er kinder- en jeugdverpleging bij en in 2007 werd de instelling omgevormd tot Openbaar Psychiatrisch Zorgcentrum Geel. Aan de voor Geel kenmerkende Gezinsverpleging heeft Geel haar bijnaam: De Barmhartige Stede te danken.

Prachtige wandeling door velden en langs de kronkelende Grote Nete. Ook stukken Kempisch bos met de variatie aan naald- en loofbomen en deze doorkruist met zandwegen ,werden niet ontzien. Sjiek weer ook waardoor het stappen goed ging tot een kilometer of 30. Althans voor Greet. Dan begonnen haar voetjes wat te reklameren. Hier en daar een blaar in de maak maar daar moet je jezelf doorstappen. Met je er op te concentreren wordt het erger, dit negeren betekent dat het zeer verdwijnt voordat je er erg in hebt. Ikzelf had nog een klein genezend blaartje overgehouden van mijn vulkanenavontuur en dat begon zich terug te laten gevoelen. Op karakter heeft Greet dan de resterende 20 km uitgestapt. Sjappoo. Bij mezelf kwam de vermoeidheid aan de voeten opzetten na een goeie 40 km. Tegelijk met de vermoeidheid tekenden er zich dreigende onweerswolken af aan de hemel. Op wat pietluttig gedruppel na bleef het nagenoeg droog tot aan de eindmeet. Die kwam stilletjesaan in zicht. Ook bij vele anderen kon je aan de wijze hoe ze richting deze meet pikkelden, vaststellen dat er een krook zat in hun mobiliteit. En zoals altijd duren de laatste kilometertjes het langst. Om kwart na 6 bereikten we de eindmeet en werd er verdorie een medaille rond onze nek gehangen. Als afsluiter nog een paar Brugse Zotten gedegusteerd. Perfect !

Ik ben content om eens meegelopen te hebben. 't Was zeer leuk maar wat een verschil toch met een etappe op een lange afstandswandeling. Hemelsgroot als je het mij vraagt. Geen zware rugzak, comfortabele rustposten, een hoop volk, een zweem van prestatiedruk die op te merken valt bij de deelnemers, wat euforie trouwens ook. Op een LAW ben je compleet op jezelf, je hebt ook een heel ander doel dan het ondernemen van een zoektocht naar het mentale evenwicht. Bij zo een massa-event wordt er enkel op de louter fysieke prestatie gefocust. Een beloning bij welslagen ontbreekt niet, een trofeetje of een medaille ... sympathiek en mooi als herinnering. Maar voor ieder diertje zijn pleziertje, dat geldt ook. En ach, dat mag en moet zelfs allemaal maar wat ik nog het allertofste vind aan zulke manifestaties is dat er zo veel jonge mensen aan deelnemen. Echt super. Die maken later het verschil wel uit !

Trip 7 Solignac sur Loire - Le Puy en Velay

De laatste 10 km waren een makkie en al vlug waren we op ons startpunt in de camping. Stillekesaan naar beneden maar toch duurde het wel even. La Sainte Vierge du Puy en Velay zagen we al op een goeie 7 km afstand. Dan komt er geen eind aan, zo is althans het gevoel. Aangekomen in Le Puy zag ik dat mijn karretje dat ik op de parking had gestationneerd er nog heelhuids stond. Ik was nog op de koop toe vergeten de kofferklep te sluiten. Alles kon er zo uit gepikt worden. De campinguitbaatster had me echter verzekerd dat het een heel veilig plekje was. Nog vlug het middageten in elkaar geflanst. Wat overgeschoten appelen gebakken en deze overgoten met de honing van onze apiculteur. Met wat cracotjes smaakte dat voortreffelijk. Voor de gelegenheid al vlug even terug de grote tent ineengestoken om op ons gemakske even te kunnen uitblazen op een vouwstoeltje. Een fijne wandeling was het, dit na beschouwing. Niet te vergelijken met een camino want de toertjes, alhoewel veel korter waren toch een stuk zwaarder dan de gemiddelde camino-etappe. Klimmen, jongens dat was niet van de poes. Den Angelo heeft dat heel goed gedaan op zijn eerste bergwandelingen. In de wetenschap dat je je door je ongemakken zoals stramheid, krampen, kuitpijn en rugpijn van de zware rugzak moet doorbijten wordt je pijn en vermoeidheidsgrens wel een heel stuk verlegd en dat merk je al snel. Ik heb het even uitgeteld, 4562 hoogtemeters en 4649 meter afdaling. Ik sta er zelf een beetje van versteld. En dat voor een kleine 200 km wandelpad.

In de namiddag zijn we dan woensdag het dessertje gaan kopen voor de hospitaleros in de gîte van Arlette. Nog een Affligem op het terras in Le Puy en voor het thuisfront enkele flessen Birlou. Dat is een lokaal aperitiefke op basis van perziken en kastanjes. Zeer lekker spul.
's Avonds in de gîte was de ontvangst weeral hartverwarmend. Angèle was er niet maar liet zich vervangen door Françoise. Ook al een schat van een mens. We moesten weeral mee aanschuiven aan tafel. Een soort tartiflette maar op basis van pasta, een flan, een aperitiefke, salade ... 't kon weer niet op. Een Frans pelgrimmeke kwam er nog binnengeduikeld en dat schaapke kon ook nog mee aan tafel. Nog veel verteld die avond en gegrapt. Viannais, een naam die ik nog nooit had gehoord was er ook als hospitalero. Zijn hond was daags tevoren doodgereden en dat stemde hem iets minder vrolijk. Toch blijft dit vrijwilligerswerk voor me wat onbegrijpelijk. Zoveel onbaatzuchtige inzet voor volslagen vreemde mensen.
Rond 10 uur het bed in. Vroeg eruit 's anderendaags want we waren zinnens om Gil, ook al een stapmaat van op de via de la Plata, een bezoekje te brengen. Die woont in Brive La Gaillarde, een kleine 300 km westwaarts.
Lekker ontbijt met al de pelgrims tesamen, een stuk of 25. Vooraleer al die pelgrims met de Viannais, een heel gelovige mens, naar de pelgrimsmis vertrokken hebben ik en den Angelo nog mee het Ultreia pelgrimslied meegezongen.

Ultreia

Tous les matins nous prenons le chemin
tous les matins nous allons plus loin
Jour après jour la route nous apelle
C'est la voie de Compostelle

Ultreia - Ultreia
E sus eia
Deus adjuva nos

Chemin de terre et chemin de foi
Voie millenaire de l'Europe
La voie lactée de Charlemagne
C'est le chemin de tous les jacquets

Et tout là-bas au bout du continent

Messire Jacques nous attend

Depuis toujours son sourire fixe

Le soleil qui meurt au Finistère

Ge krijgt er kiekenvel van als ge zo tussen al die pelgrims staat en weet wat hen te wachten staat.

Afscheid nemen is altijd moeilijk maar ons uitstapje zat er bijna op. We kregen boven de kussen en knuffels van de hospitalero's nog elk een fleske Birlou van Arlette om thuis aan moeder de vrouw kado te doen. Au revoir mes chers et chères, 't was een wondermooie ontmoeting. Zoiets vergeet je nooit. Je krijgt er de tranen van in je ogen. Een afscheid hou je best zo kort mogelijk.

Hop naar de Gil nu. Een flitsbezoekje want we zouden in de namiddag nog richting huis keren. Fantastisch weerzien weeral. Dominique zijn vrouw had voor ons al de lekkernijen uit de Périgord op tafel getoverd. Confit de canard met foie gras en zwarte truffels. Daarna een Pomme Dauphinois met magret de canard gedoopt in een saus bereid met ganzenvet en honing. Nog een lekker stuk kaas en we konder er tegen voor de terugtocht van nog 850 km.

Eerst wilden we ergens ter hoogte van Orléans nog overnachten maar we besloten om toch maar verder te rijden en het stuur te delen. Rond 22 uur zaten we rond Parijs en het was er verdorie nog vervaarlijk druk met al die Franse kamikazechauffeurs. Om 1 uur 's nachts was het liedje uitgezongen. Den Angelo zijn vrouw zou hem opwachten en oppikken in Temse. Ze had hem gemist ocharme. Om halftwee 's nachts was ik eindelijk thuis. Mijn vrouw sliep al zachtjes ... zij is al vertrouwd met de uitstappen, annex langere afwezigheden van manlief. Weeral een ervaring rijker ... zo mogen er nog komen.

Ik ga hier al de fotokes nog eens plaatsen. Beetje hier en daar geretoucheerd want ik heb me nog altijd geen nieuw camerake aangeschaft.

Trip 6 Le Bouchet St. Nicolas - Solignac sur Loire

Om het voor de laatste dag wat rustiger aan te kunnen doen hebben vanddag beslist om een tandje bij te steken en een stukje verder te lopen tot in Solignac sur Loire. Zo moet er vandaag woensdag nog een goeie 10 km gestapt worden tot in le Puy. Gisteren in de late namiddag is er nog een stapper, we schatten hem vooraan in de 70, de camping binnengeduikeld. Straffen tiep ! Hij wandelde de Stevenson route een kleine 250km en daarna vertrok hij naar Arles om vandaaruit naar Santiago de Compostela te tenen. Chapeau, het was alsof hij over een wandelingeske over de Keyserlei bezig was. De Stevenson .... iets om op het verlanglijstje te zetten, bij leven en welzijn welteverstaan.

't Werd toch nog voorbij 10 uur vooraleer we pleite waren uit Le Bouchet. Deze nacht heeft de vriezeman zich nog eens laten zien, we werden het gewaar, ik ben met kleren en al de slaapzak ingekropen. Den Angelo met zijne supersonische slaapzak had daar minder last van. Ondertussen is hij een volleerde randonneur geworden. In zijn achterhoofd heeft hij al ideëen opgedaan voor zijn sinterklaasbrief. Een lichtgewicht slaapzakske, een zijden slaaphoes en een broeksriem waar je je centen in kunt wegmoffelen.

De groene weg is een verlaten spoorwegbedding die helemaal opgewaardeerd werd tot een prachtig wandelpad. Deze loopt helemaal van Chacornac tot in Le Puy en Velay. Deze zouden we nemen in een lus rond Goudet. Overweldigend mooi en slingerend tussen de flanken van de Marelle, la Gardine, les Traunes, le Malpas .... allemaal knapen boven de 1200 meter. Le Mezinque piekt erboven met meer dan 1700 meter. Zware kost maar gelukkig liep dit groene pad langs de flanken en moesten we niet over de toppen klauteren zoal bij de La Durande. Mooi weer ook en het is ongelooflijk hoeveel roofvogels je hier in het zwerk ziet. Voornamelijk sperwers met die gevorkte staart en buizerds. Onbeweeglijk stil hangen ze boven je kop te fladderen. Felgroene hagedissen kom je ook al eens tegen onderweg en op sommige plaatsen moet je zien waar je je voeten zet om niet op de vliegende herten te trappen. Dat zijn van die kolossale dikke zwarte kevers. De spoorwegbermen zijn in de loop der jaren volgegroeid met een verscheiden pracht aan bloemenweelde. Complete relax op dat pad. En het liep gestaag naar beneden. Ondertussen vroegen we ons af wat de avondpot schafte. Gnocci lanceerde ik als voorstel. Den Angelo : Ze mogen mij daaronder begraven vertrouwde hij me toe, maar ik heb het nog nooit gegeten. Dan zult ge moeten wachten tot ge thuis zijt maat, petatten hebben we niet bij.

En maar verder stappen zonder enige notie van afstand en tijd. Het werden er bijna 30 en we waren content dat de trip er op zat. Pijp uit, finaal deze keer. En zo hoort het ook te zijn. Voelen dat er poten aan je lijf hangen en later de weldaad van een verdiende rust ondergaan en slapen gelijk nen os.

Ondertussen heeft Arlette van zich laten horen en ze verwacht ons morgen in de gîte. Alle dagen heeft ze ge-sms-t om te vragen hoe het met onze tochtjes verging. Ze was zelfs bezorgd om den Angelo en iedere keer gaf ze een bon courage voor den Angelo mee. Nu schreef ze dat ze ons verwachtte voor het avondeten. Wij zullen voor het desserke zorgen antwoordden we. Dat is het minste wat je kan terugdoen. Het is onbegrijpelijk hoe menslievend de mensen hier nog zijn. Omdat we in tegenovergestelde zin stappen van het Jacobspad zijn er automobilisten die spontaan stoppen om ons op de juiste weg terug te zetten. Meerdere keren zelfs, vandaag weer was het een automobilist die spontaan stopte en naar onze bestemming vroeg. 't Was deze mens die ons op het bestaan van dat groene pad wees.

Voilà, dit in de gauwte want we gaan opkrassen voor de zwanezang. Nog een goei 10 kilometertjes pikkelen naar Le Puy. We worden verwacht !!!

Morgen donderdag rijden we dan door en via een ommetje richting Brive la Gaillarde waar ik een flitsbezoekje breng aan mijne stapmaat Gil. Hij zit met een gebroken voet en moest afzeggen om enkele tripjes mee te lopen. Hij verwacht ons in op de middag voor een dineetje. Later rijden we dan door richting huiswaarts. Onderweg overnachten we wel hier of daar zodat we vrijdag nog op een treffelijk uur kunnen thuis zijn.

Trip 5 Montbonnet - Le Bouchet St. Nicolas

Goed geslapen deze nacht en onze kamergenote uit Annecy verzekerde me dat ze geen gesnurk heeft gehoord. Kan al wel eens gebeuren wanneer je je bed induikeld na enkele pilskes. Opgestaan en het ontbijt genuttigd in compagnie van Juliette. Elke maand, vanaf mei begeleidt ze zo een groep om hen voor te bereiden op de camino en dit tot in september. Is dit wel de goede manier ? Alles wordt voor je geregeld tot in de puntjes. Van je plan trekken, de basics herontdekken is hier geen sprake. Hen wacht een teleurstelling en dat vind ik jammer voor hen.  

'Mes premiers pas pour Compostelle'... mijn eerste stappen, vermeldden de etiketjes op de bagagetassen die mooi klaar stonden om opgehaald te worden door een camionnetje. Het gezelschap onder deskundige leiding van Juliette stond vertrekkensklaar om haar 2de etappe te verzilveren. Buen Camino dames en heren, ik kon het niet nalaten om er binnensmonds al lachend 'touregrinos' aan toe te voegen. Foei toch Jan !

Voor vandaag stond er een minitripke op het programma. Van Montbonnet naar Le Bouchet St. Nicolas, goed voor 16km. Na de superzware trip van gisteren was dit een makkie. Rond halftien vertrokken en om halftwee stonden we al op de camping. Beetje klimmen weeral tot een kleine 1300 meter maar we waren al op 1200 meter hoogte in Montbonnet. Tripje in rechte lijn. Weeral een prachtig stukje tussen sparrenbossen en op de hoogte zorgden groene weiden voor een mooi contrast met de dorpjes in de valleien en de her en der verspreid liggende vulkanen. Onderweg op het pad vind je tussen de keien lavastenen in allerlei vormen. Vulkanisch gesteente vind je hier met hopen. Ik denk dat de lavastenen hier wel commerciel uitgebaat worden.

Prachtig weer ook. Op 1300 meter hoogte was er deze morgen nog rijp op de plantjes en waren de plassen bevrozen. Het zonneke deed echter haar best en onder een vrij wolkenloze blauwe hemel was het zalig stappen.

Den Angelo maakte een opmerking bij het schaft. Als mijn vrouw me nu ziet eten krijgt ze compassie met mij. Een oudbakken baguette en een worst. Doorgespoeld met wat water. Stillekesaan moet hij toch toegeven dat zo een dineetje 'façon clochard' in de openlucht en in een oogstrelende omgeving meer charmes heeft dan het meest voluptueuse menu in een 86 sterrenzaak. Dat ik dit maar niet al te rap vergeet was zijn conclusie. Ondertussen heeft den Hugo van zich laten horen. Niet alleen veel regen op zijn dak maar bovendien moet hij ook veel kou lijden. Leg maar eens uit aan de mensen waar het plezier en de fun ligt. Moeilijk en het verwonderd me niet dat ze vinden dat je eerder thuishoort in den Amedée in Mortsel.

De camping hier in Le Bouchet was helemaal verlaten. Geen zwembad, recreatie, bar .... een lege plein maar wel boordevol gele paardebloemekes. Een gans voetbalplein naast de 'camping' is ook tot onzer beschikking. Prima plek. Proper sanitair, warm water en meer hoef je niet te verlangen. Doen we ook niet. Straks ravioli in het potteke met den overschot van de worst en het nog oudbakkener brood. We kopen sebiet wel een fleske witte wijn om onzen galadiner wat meer cachet te geven.

Tot morgen.

Dat was dan vandaag, nu heb ik even Wifi maar ben te moe om nog veel te lawijten. Monstertrippeke gedaan juist van bijna 30 km. Fotokes ook voor morgen. Veel gestapt vandaag om af te kunnen sluiten met een kort wandelingetje.

Sjuus

Xxx 

Trip 4 Siaugues - Montbonnet

Vanmorgen bij het vertrek aan onze gîte stond er de muziekfanfare van de brandweer voor de inkomhal. Het betrof de huldiging van de ene of de andere gemeentefinctionaris. Ik heb nog een klapke gedaan met de burgemeester, zelf een verwoed randonneur die me de raad gaf ooit eens La Route Stephenson te lopen. De vrouw van de burgemeester kwam er ook bijstaan. Zij had goede vrienden in Dilbeek en nog wat andere Brusselse dorpen. St. Jans Molenbeek behoorde niet tot haar kennissengebied. Zware turf vandaag. 23 km en zeker 800 hoogtemeters plakken er aan de bottinen.

Rond 10 uur de baan op. Vanaf de start, en die lag op 900 meter hoogte een gestage klim tot 1200 meter met als toemaatje een klim naar 1300 meter van 30%. Gene kak. Boven aan de Mont La Durande een overweldigend panorama op de honderden vulkaankraters in de omgeving. Prachtig, adembenemende uitzichten. En daar boven hoor je dus niks, nada. Volledige harmonie met de natuur. Den Angelo heeft een andere dimensie van 't leven ontdekt. Zwoegen, zweten, afzien, heel je lijf doet zeer maar je krijgt zoveel terug uit die natuur. Dat ervaar je nooit bij een zondagswandelingetje in het Nachtegalenpark.

Klimmen en klimmen, het hield niet op. 23 bornes recht naar omhoog. Ons lijf heeft zich ondertussen al aangepast. En wat een schoonheid rondom je heen. Door bossen geploeterd, tjoepkes van de wandelstokken er op, er af. Modderpaadjes, eikenbossen, sparrenwouden waar je doorheen je weg moet zoeken, verloren lopen, honderden meters te ver lopen als je niet goed oplet, terugkeren en onderweg lachen en zeveren. Een heel andere vakantie voor den Angelo. Hij kan het pruimen. Daar ben ik blij om. Het is echt een switch die je moet omdraaien. Eerlijk gezegd : ik had er een beetje schrik voor. Je bent op jezelf aangewezen. Nu doe ik dingen die ik al jaren niet meer gedaan heb, zo opperde mijne stapmaat. Voor mezelf zorgen zonder een back up die alles voor me regelt van naaldje tot draadje. Tja dat leer je wel op de Weg. Knap, tof gezelschap den Angelo.

Rond 6uur zijn we de gîte binnengeduikeld. Vlug een douchke en daarna een pintje in de bar van de gîte. Avondeten hadden we er op voorhand besteld. Om 7 uur aan tafel.

Madammeke Juliette leidde een pelgrimsgezelschap van 12 personen op een 6 daagse trip naar Compostela. Ik moet zeggen het was een heel tof gezelschap aan de avonddis. Allemaal heel lieve mensen en zeer gedienstig met het doorgeven van de 'boustifaille'. Beetje geklapt. Zelfs nogal veel. De flessen rode wijn kwamen allemaal onze richting uit. Juliette kwam uit Rijsel en was goed vertrouwd met den Belg. En ja zo begin je te vertellen tegen de mensen tussen de 'salade au thon, de entrecôte, de flan, de assiette au fromages' in. Gezellige babbel, ook den Angelo kon ineens heel goed Frans klappen. En toch, wat voor een commercie wordt er rond de Jakobsweg gebouwd !!! We zitten nu in Montbonnet, de eerste stop na de Puy en Velay op de Camino. Die 12 pelgrims, ik noem ze touregrinos, laten hun bagage naar een volgende gîte brengen en lopen dan op hun gemakske er naar toe. Ik voel schaamte in hun plaats, die mensen worden zo bedrogen en Julietteke, ja dat schaap verdient er haar bokes mee. Ik heb het er moeilijk mee.

Allez, de gîte is picobello, morgen wordt het terug een tentje. We hebben nu goed gegeten. Voor morgen hebben we oudbakken bagetten, een stuk worst, nog wat graanrepen, camelbag met kraantjewater, chorizo (den Angelo had daar nog nooit van gehoord, laat staan geproefd en hij vond het lekker). Morgen zijn hier overal de winkels dicht en dan moeten we onze plan trekken. Dat gaat me goed me smaken zegt hij nu al.

Noodgedwongen zitten we nu in de bar van de gite om mijnen blog te kunnen tikken. De pils is hier uitstekend maar we houden het matig. Het is zottekeswerk om te gaan heisen op een randonnée. Daar moet je de dag erop te veel voor inboeten. Morgen naar Le Bouchet Saint Nicolas. Volgens de gitebeheerder een vrij rustig tripke. Langs de andere kant deed hij zijn hoed af voor ons dat we tot op de Mont La Durande zijn geklauterd. Zo hoort het ..... come and see tomorrow

Nog 1 pintje en we kruipen tussen de lakens, lees slaapzak.

Trip 3 Allègre - Siaugues Saint Romain

Voilà, trip nummerke 3 zit er op. Onze giterunner had in een gevarieerd confituurontbijt voorzien. Baguette, une bolle de café fort, rabarber met gemberconfituur, honing, pruimengelei en myrtillekesgelei. Wat aan de flauwe kant om er een stevige wandeling mee aan te knopen maar het smaakte voortreffelijk. Je mag als randonneur niet te veeleisend zijn want dan doe je er beter aan van thuis te blijven. Met op de achtergrond de burcht van Allègre waarvan de voet op exact op 1000 meter hoogte ligt en aanleunt tegen de flanken van de Bauryvulkaan zijn we deze morgen vertrokken. Een miezerig regenweertje was reeds enkele uurtjes bezig met haar smoswerk. Den Angelo was helemaal gerecupereerd van zijn bobo's en petit maux en voelde zich terug in form. Zijn pijp brandde terug. Ik daarentegen had wat lome benen. Een gevolg van de rode wijn die ik de avond ervoor in het restaurantje had gedronken. Een piekfijn restaurantje waar we voor amper 19 eurotjes een kaasschoteltje, een aperitiefke, een flan met kokos, een entrecote met salade en tartiflette hebben gegeten. Pichetje rood erbij, het deed ons deugd.

Een vrij korte wandeling vandaag waar we niet voor treurden. Gisteren was het immers een ontzettend zware trip geweest die zich deze morgen nog liet navoelen. In de namiddag verschenen er hier en daar wat blauwe flarden in de lucht en ondertussen waren we al tot een kleine 1200 meter hoogte geklommen. Daarboven kon het flink waaien. Aan de ene kant een vuilgrauw wolkendek, aan de andere een blauwe hemel waarin de vliegtuigen hun condensiesporen krasten. Weeral sjieke uitzichten onderweg tegengekomen. Die verschillende kraters liggen als gigantische molshopen her en der verspreid in het landschap. Indrukwekkend panorama met een onuitputtelijk palet aan basaltkleur en groentinten. Er moet hier veel klein wild zitten want sperwers en asgrijze buizerd zijn hier in grote getale aanwezig. Prachtig.

Rond  5 uur was het toerke rond. Een plaats in de gite was gereserveerd. Prachtige stek hier op de bovenverdieping van de mairie. Een madammeke bracht ons de sleutel. We zitten hier helemaal alleen in dat 'gemeentehuis'. Verschillende deuren staan hier nog open. Mensen blijken hier in't geheel niet wantrouwig te zijn. Per slot van rekening zijn we toch maar 2 vreemden die zonder enig toezicht in een openbaar gebouw  zitten. Nette kamers met bedden, piekfijn sanitair, keuken, ijskast en noem maar op. Onze was ligt te drogen op onze wandelstokken boven de radiators. We hebben hier zojuist ne grote pot zuurkool met spek en worstjes klaargemaakt. Een flute erbij en we hebben onzen buik goed rond gegeten. We kunnen er weeral wat tegen. Sebietekes naar Betlehem. Morgen wordt het weer een ferme trok met honderden hoogtemeters. Montbonnet staat er op het menu, 20 kilometerkes afzien vrees ik. Maar het genieten van de natuur rondom je heen maakt het dit allemaal meer dan waard.

Trip 2 Vorey - Allègre

Aangekomen in Vorey troffen we er een nette camping aan. Ga maar gerust eerst je tentje opstellen en daarna regelen we wel de inschrijving, zo zegde het mevrouwtje aan het onthaal. Op enkele campinggasten na was het terrein zo goed als verlaten. Tentje stond rap recht en den Angelo had best wel een stoeltje kunnen gebruiken om aan zijn tentje uit te rusten. Ik ga mijn beste Frans en charmes eens bovenhalen en aan dat madammeke hiernaast vragen of ze niet een paar tuinstoelekes kan missen. Met dat gezegd zijnde teende hij naar de buurvrouw. "Vois n'avez pas des assiettes pour nous madame ?" Molière draaide zich eventjes om in zijn graf. Vlug besefte hij toch wel dat er een wezenlijk verschil was tussen 'une assiette' en 'une chaise' en zette hij zijn verspreking recht. Iets later konden we uitblazen op onze stoeltjes. Een soepeke en een pastaschoteltje uit een pakske waren zo gemaakt op het vuurke en dat smaakte goed. Eenvoudig, geen tierlantijntjes das nog het plezantste.

Lang zijn we niet op gebleven en ik denk dat we om halftien al in onze slaapzak lagen. Om 7 uur eruit gisterenmorgen om onze 2de trip te beginnen. Vrijdag de 13de, dat voorspelde niets goeds. 85% kans op regen. Wel, er bestaan vrolijkere vooruitzichten. Maar een wandelingetje van amper 20km is zo om en dan neem je de regen er maar gratis bij. 20km ? Het werden er begot een dikke 27 !
Gepakt en gezakt hebben we eerst nog een taske koffie gedronken in de lokale bar van Vorey. Nog 2 croissantjes met kaas en hesp, den Angelo verkoos nog extra een eclaireke als ontbijt. Niet kunnen wachten en al stappend speelde hij zijn croissantje binnen. Er wapperde meer kaas aan zijn wandelstokken dan dat er nog tussen het croissantje lag. De eerste 5km gingen goed vooruit en ik besloot om mijn croissantjes te verorberen aan een onderweg opgesteld picknicktafeltje. Mijne maat bleef doorstappen om niet uit zijn ritme te geraken en zijn knoken wat te sparen. Rusten onderweg doet hij liever niet want dan wil zijne motor niet meer vlot starten. Geen probleem, ieder moet zijn eigen tempo aanhouden anders wordt je nog meer moe dan nodig is. Angelo dus op kop en ik zou hem later wel inhalen. Ik zie hem vertrekken en bemerk aan de manier waarop hij zich naar boven trekt dat het toch wel dat het  'ietwat'  bergop gaat. Kwartierke later heb ik het dan zelf ondervonden. Van 580 naar 1000 meter op een goeie 8km. Zwoegen en zweten. Na 3uur had ik mijne maat ingelopen. Ondertussen was ik nog eens verkeerd gelopen maar gelukkig niet al te veel. Teruggekeerd en het juiste pad gekozen. Dat zou je zo voorbijgelopen hebben. Dat liep verdorie steil de bergwand op. Klauteren en klauteren in een beekbedding tot bovenaan de rots. Niet zo mooi midden in het bos waar je geen uitzicht hebt op de weidse omgeving. Ook de regen gaf de omgeving een mistroostige aanblik. Na die langdurige klimpartij kregen we gezelschap van Bastos, een soort Pyreneese herder. Ik noem dat beest Bastos bij gebrek aan inspiratie. Wel zeker een kilometer of 3 bleef hij met ons meelopen. Het was een braaf beest en regelmatig liep hij vooruit en wachtte ons iets verder op. Aan zijn gezelschap kwam een eind toen hij ergens in een veld een knook opgroef en zich vierbeens uit de voeten maakte. Plezant gezelschap. We waren bijna in Langlade waar de camping was. Mijn pijp was zo goed als uit, den Angelo had zijn pijp al weggegooid. Die was nog 'uiter'. Geen camping te bespeuren en na wat rondgebel konden we nog een gite bemachtigen in Allègre. Nog een goei 5km verder. Mijne maat zijne moed zonk in zijn bottinnen .  maar zijne moraal daarentegen was onverwoestbaar. Alla, we zijn er dan toch geraakt. Goed doorregend en steendood ondertussen.

De gite wordt hier opengehouden door een kerel die zelf lange afstandswandelaar is. Hij is al dwars door Frankrijk, goed voor 4500km, getrokken met een ezel. Sympathieke mens. Verder hebben we kennis kunnen maken met een madam die hier ook in de gite logeert. Op zoek naar de douche hebben we per ongeluk aan haar deurklink gedraaid. 't Mens lag te slapen ocharme en we hebben haar wakker gemaakt. Hadden we beter niet gedaan want, boos was ze niet maar ze hield geen seconde haar klep. Ze was vulkanologe en zo te zien kwam ze recht uit de één of andere krater gekropen. Vriendelijk alleszins en maar doorratelen. Nu ik tik, zaterdagmorgen dus, kwam ik ze weertegen. Nu weer een hele uitleg over haar collectie stoven, gaande van die met Delftse tegels over fornuizen naar met koper beslagen kolenvuren. 't Menske is duidelijk in de ban van vuur en hitte. Stoven met vulkanen, een merkwaardige combinatie.

Ik ga stoppen, we moeten nog wat stappen. Wifi is hier niet te doen, een paswoord zo groot als een ikea catalogus, geen ontvangst .... de volgende stap is Seaux daar zullen ze wel wifi hebben.
En dat hebben ze, volgend verslag morgenvroeg.

Trip 1 Le Puy en Velay - Vorey

Voila, de eerste stapdag zit er op. ’t Was terug even wennen aan die zware rugzak maar 't is in orde gekomen. Voor den Angelo was het even doorbijten, growing pains zegt den Engelsman. Goed, deze morgen hebben we dan afscheid genomen van de hospitaleros in de Puy. Ik denk dat ik op die 3 dagen al meer zoenen en knuffels heb moeten incasseren dan het matrimoniale leven me in 2016 al heeft geschonken. 't Is alleszins geen verwijt naar het thuisfront toe, ik wil alleen maar melden dat deze mensen enorm genereus en vriendelijk zijn. Ook de gebruikelijke Buen Caminos werden gebracht aan de vertrekkende pelgrims. Opmerkelijk hoeveel dames er op pad gaan. Zeker 20 van de 26 bedden werden door hen in beslag genomen.
Nog vlug de Duitse recensies in het gastenboek vertalen voor onze hospitaleros en ribbedebie. De afdaling van de gite naar het startpunt was een eerste voorproefje voor mijne stapmaat. Steil naar beneden over de reeds vernoemde kasseien. Dan volgde er een klim, ik denk een 300 meterkes steil omhoog gevolgd door de afdaling naar de Loire. De toon was gezet en mijne stapmaat wist al direct vanwaar de mosterd kwam. Na een 2-tal kilometertjes hebben we dan de Loire in haar vallei gevolgd tot in Lavoûte sur Loire waar we aansloten op een GR tot in Vorey het eindpunt. De uitzichten in de streek hier zojn adembenemend. Zo schoon met het jonge koren in de velden waarvan het frisse groen fel contrasteert met de zwarte vulkaangesteenten van het rotsgebergte op de achtergrond.

Onderweg een mens tegengekomen die met zijn kleinzoontje aan het wandelen was. Direct spreken de mensen je hier aan. Wat een verschil met de mentaliteit van de mensen thuis. Hij vertelde van de watersnood in 1980 waarbij 2 mensen waren omgekomen. De Loire is daar met bijna 10 meter hoogte buiten haar oevers getreden. Het ganse gebied daar in die vallei is 'zone rouge' en overal onderweg wordt je gewaarschuwd dat het water erg snel kan wassen zodat het je zou kunnen verrassen. Toch een heel mooi stuk daar in die vallei. Toen we de GR route in Lavoûte oppikten zwierde er een jongeman ons een bonjourke. Even mee gepraat, het was een Poolse pelgrim. Tot nu toe had hij enkel in de bossen overnacht en was onderweg naar le Puy. We waren al terug vertrokken maar ik ben teruggekeerd naar hem. Ik had er een beetje medelijden mee. Zijn Engels was zeer slecht maar hij maakte me duidelijk dat hij enkel maar een douche wou in Le Puy. Ik heb hem een briefje meegegeven voor Arlette. Nu belde ze me daarjuist dat hij toegekomen was maar ook zij spreekt geen Engels. Om 't kort te maken, die jongeman krijgt daar logies en kan eindelijk terug eens in bed slapen. Hij vloog haar om de nek van contentement zo vertelde ze daarnet.
Den Angelo is nu al terug wat op zijn positieven. Hij heeft al een kommeke soep binnen en nu gaan we kokkerellen. We kruipen er vroeg in vandaag voor uitgerust en fit te zijn voor de volgende trip. Dat wordt er eentje van klimmen en dalen a gogo. Zojuist meldt hij me dat ik de fotos van gisteren op zijn gsmmeke ben vergeten door te sturen. Ik zet ze er hier mee op. Dat wordt dus a la carte rechtgezet.

Wat losse fotootjes ivm de eerste trail

Wel, bloggen gaat in functie van de internetbeschikbaarheid onderweg. Met andere woorden : Alle uren ne lepel. Met wat chance volgt seffens het relaas van de eerste trip.

In de gîte bij Arlette en Angèle.

Het is dan toch nog in orde gekomen met die stapkaarten. Ik heb ze nog kunnen inladen met het nodige gevloek. Den Hugo zal daar allemaal geen last van hebben. Die heeft een ingebouwd kompas in zijn lijf zitten. Rond een uur of 2 zijn we dan aangekomen in de gite van Arlette. Het was in de gietende regen. Het heeft niet meer opgehouden van de gehele dag. Goede ontvangst weeral waarbij ons Arlette de honneurs waarnam. 't Is weeral moeilijk te beschrijven maar de band die ontstaat tussen mensen die elkaar op de Weg tegenkomen en de vriendschap die  daaruit voortvloeit is uniek. Den Angelo kan het ook niet goed vatten. Nog even bijgepraat met onze hospitalera en dan zijn we even het stadje binnengeduikeld om dit te gaan verkennen. Dit jaar wordt er de 'Jubilé' gevierd. Een gelegenheid die enkel maar gevierd wordt bij het toevallige samenvallen van 2 katholieke evenementen. Als ik het goed heb begrepen uit de uitleg van Angèle, nog zo een schat van een hospitalera, moet dat zijn wanneer de dag van de Blijde Boodschap (25 maart) correspondeert met Goede Vrijdag. De volgende keer dat dit gebeurt is in het jaar 2157. Jawadde zeg, dan ben ik al lang naar de pieren.

De kathedraal van de Puy, daar heb ik een bougieke gaan aansteken. Prachtig interieur, ook de bezienswaardigheden. Reliekschrijnen, een leeg graf, een standje waar je iets kon ondernemen tegen koortsaanvallen enz. Wreed katholiek dat wel maar daarom niet oninteressant. Nog eens naar de Heilige Michel gaan kijken, die staat er ook op een rots in de verte te kijken. Hij trok goed op den Angelo. Steile straatjes met gladde keien legio. Goed opletten om niet uit te schuiven met die gestage regen. Het nut van wandelstokken kwam hier naar de oppervlakte.

Even een terrasje opgezocht om op adem te komen. Duitse Pils, het is hen vergeven. Om 6 uur terug naar de gite geteend. Kennisgemaakt met Beatrice, een meisje uit het brusselse die helemaal solo te voet uit Brussel is vertrokken naar Vezelay en van daaruit naar Le Puy kwam. 1126 km heeft ze er al opzitten. Nog 1600 moet ze er door draaien. Arlette heeft haar gisteren iets gegeven tegen de tandpijn. Vandaag neemt ze een dagje rust en morgen trekt ze verder naar Santiago. Ze zit hier nu mee aan tafel een klapke te doen. Vinnige meid, chapeau maar weeral. We schatten ze een jaar of 25.

Den Angelo viel van de ene verbazing in de andere. Voor hem een echte cultuurshock want zo toeven in een pelgrimsmidden was hem volledig onbekend. Gratis mee aanschuiven aan het avondmaal dat Angèle en Arlette voor ons maakten, soep, een quiche, jambonneau, aardbeien, kaasschoteltje, aperetifke .... een schare Duitse pelgrims bood al een glazeke wijn aan. Hij zal het thuis wal allemaal vertellen. Nu ga ik stillekes afsluiten want sebietekes vertrekken we. Vanmorgen nog een goed ontbijt gekregen en dat was het even voor vandaag. We vertrekken, en binnenkort na afloop van het tochtje mogen we terugkomen. Den Angelo kan het niet meer vatten. Hij kon er niet van over dat er nog zo'n vriendelijke mensen rondlopen.

 

 

 

 

 

 

Een paar fotokes.

Het is terug een beetje wennen met al dat gegoochel op het web voor het opsturen van fotokes.
Ondertussen goed nieuws, we hebben een stapkaart voor Frankrijk op den Angelo zijn GPSke kunnen plaatsen.

Hier al wat kiekjes.

Van Chalons en Champagne naar Le Puy en Velay

Op de camping in Chalons kwam er 's middags iemand met honing leuren. Me zot gezocht naar de Franse benaming voor imker en heb dan maar de honingboer gevraagd naar zijn naam. Leon was't. Nee beste man dat zoek ik niet maar iets later zou apiculteur hem ontvallen . Een potje gekocht voor bij het ontbijt met de cracotten. Den Hugo had al eerder de rest van de spaghetti naar binnen gewerkt dus die zou er tegen kunnen voor de dag.

De tent was nog kleddernat van de hevige regen. Zo opgevouwd en de auto in. Tegen 10 uur waren we weg. Terug regen bij het doorrijden en dat zou zo nog een heel tijdje duren tot tegen Lyon. Een kleine 600 km moest er dus nog gereden worden. Tegen 5 uur stond ons tentje recht. Den Angelo had zijn stokken verkeerd ineengestoken en kon terug opnieuw beginnen. Oefening baart kunst, zoiets komt ge maar één keer tegen in uw leven. Op 1 april had hij zijn tentje in zijnen hof geïnstalleerd en 2 uur had het geduurd voor dat ze ineenstak, althans zo postte hij deze manoeuvres op Facebook. De reacties van beetgenomen FB vrienden waren veelzeggend. 't Zal hem leren !

In de supermarkt van Le Puy hebben we 6 varkenskoteletten gekocht en couscous. Sjieke combinatie om de voedselwetten te respecteren van de moorse medemenschen. Ze hebben gesmaakt. In 't laat zijn we dan Arlette gaan bezoeken in haar gite. Jongens, van een oud stadcentrum gesproken. Trappekes op, steegjes, pekzwarte kasseien, kronkelende paadjes, ge loopt er verloren. Arlette was dolgelukkig om hare petit Yann, want zo noemt ze mij terug te zien. Een tof madammeke en meteen stelde ze ons voor aan de andere hospitaleros. Vandaag mogen we onze rugzakken brengen en gaan we even samen met haar het stadje in. Vanavond slapen we in de gite en vertrekken we van daaruit naar Vorey, onze eerste etappe op de vulkanenroute. 't Zal slecht weer worden. Vannacht heeft het weer bijna de ganse tijd geregend en de voorspellingen zijn niet al te vrolijkstemmend. Ik kan het me niet aantrekken. De omgeving is prachtig en zo aan de heuvels en bergen te oordelen zal het niet van de poes zijn. Den Angelo is er niet helemaal gerust in.

Ik vrees dat we op het boekske moeten lopen. Noch in mijne Gps, noch in die van den Angelo zit er een stapkaart van Frankrijk. Hoe lomp konden we zijn. Ik ben nu aan't proberen die kaarten er nog in te laden maar 't lukt langs geen kanten. Maar we trekken onze plan. In 't verleden wandelden de mensen ook zonder Gps. We zien wel, ik ga nu stillekesaan inpakken.

Van Thuis naar Chalons en Champagne

En we zijn vertrokken. Om 4 uur ging de wekker al af. Nog eens omdraaien en er uit. Saluut lieve echtgenote, ik trek er even op uit. Rugzak in de auto en hop naar Willebroek. Den Angelo had al gezorgd voor een kommeke koffie en wat koffiekoekskes kwestie van de dag goed te beginnen. Om 7 uur waren we weg richting Condé sur Marne. Daar zouden we den Hugo aantreffen. Vlot verkeer, geen enkele file tegengekomen en rond halfelf stonden we aan het dorpskerkje van Condé. Den Hugo liet weten dat hij er al gearriveerd was en ons opwachtte in een Jupilercafeetje aan de kanaalsluis. Hij zag er goed uit en had er 8 kilometer opzitten. Die ochtend was hij uit Trépail vertrokken. Vanuit Condé moest hij er nog 24 afmalen tot in Chalons en Champagne. Na een leuk picknickske aan het kanaal reden wij door tot in Chalons, den Hugo pikkelde door langs het kanaal in rechte lijn tot daar. Op de camping in Chalons aangekomen rond 1uur hebben we vlug de grote tent opgezet en den Hugo zijn slaapplaats voorbereid. Ne pelgrim moet ge in de watten leggen. Om 6  uur kwam hij er aan gestesseld met zijne rugzak. Ik had nog voorgesteld om zijn rugzak al met de auto mee te pakken maar dat weigerde hij resoluut. Top, zo hoort het. De code moet gerespecteerd worden. In Chalons zijn we nog even langs de hypermarché zoals ze dat hier zeggen om gehakt en ajuinen om onze spaghettisaus wat op te pimpen. Vriendelijk onthaal hier op de camping die zo goed als leeg was. Nog 1 tentje was er te bespeuren. Dat bleek ook een Romepelgrim toe te behoren. Een klapke met de bezitter ervan en ik kwam te weten dat hij half maart uit Dublin was vertrokken. Moedige gast !

't Werd een gezellige avond samen met den Angelo en den Hugo. Lekkere spaghetti met een voortreffelijk glazeke wijn erbij en luisteren naar den Hugo zijn wedervaren. Goed gelachen en gezwanst ... ik wil niet ruilen met een 5 sterren hotel. Terwijl ik hier lig te tikken maakt den Hugo zich klaar om zijn volgende trip te starten. Ik hoop dat het niet meer regent. Deze nacht stonden de hemelsluizen helemaal open. Bakken water viel er uit de lucht. Nu is het even over. We gaan ervan profiteren om op te kramen en richting Puy te bollen. Toch nog een dikke 600 km te rijden. De camping municipale staat er al gereserveerd.

Fotokes zullen voor later zijn. Ik moet me wat haasten om hier op te krassen.

De Vulkanenroute in de Puy en Velay

't Kriebelt weeral en dan moet je er op uit trekken. De laatste dagen is er van stappen niet veel in huis gekomen en dan beginnen de zenuwen een beetje parten te spelen. Een potje stappen is dan de ideale remedie. Even geen tijd voor gehad want de nodige voorjaarsjobkes in mijnen hof eisten wat aandacht. Ondertussen behoort dat tot het verleden.
Alles is in orde dus vooraleer het lang afstandswandelingetje in La Douce France kon aangepakt worden.
Verleden week vrijdag is den Hugo vertrokken naar Rome. Ik, den Angelo en de Marc zijn hem gaan uitwaaien. Op het cultureel centrum in Temse werd het startschot gegeven. Sobere start deze keer in vergelijking met zijn vertrek naar Santiago verleden jaar. Erg officieel ook in de aanwezigheid van de één of andere schepen, 't kan ook de burgemeester geweest zijn want in dorpspolitiek ben ik helemaal niet thuis. Soit, daar in dat cultureel centrum werd zijn eerste stempel gezet in het boekje van de via Francigena. Ook de pers was aanwezig en m'n buurvrouw vertelde me later dat we op TV waren verschenen. Het weer was niet zo denderend maar dat deerde den Hugo niet en rond 10 uur zette hij zijn eerste Francigeense passen richting Zuiden. Ik dacht nog even onderweg een blik van hem op te vangen op de brug van Temse maar klaarblijkelijk ging hij richting Tielrode uit om daar de overzet te nemen. Ik heb hem dus gemist.

Goed, hij is nu gezond en wel onderweg en het schiet goed op. Hij zit zelfs al voor op zijn schema en deze morgen las ik op zijn blog dat hij al in Reims zit. Morgen ga ik ook die richting uit en zoek hem onderweg even op. Zojuist een smske gestuurd om hem er aan te laten herinneren en met de vraag of hij niet het één of 't ander nodig heeft. Op zo'n pelgrimstocht raak je al vlug alle voeling met uur en tijd kwijt. Ik hoop hem niet voorbij te rijden.
Vandaag wordt de rugzak gepakt. Een hele bedoening en het rare is dat het telkens precies is of je voor de eerste keer vertrekt. Wat neem ik mee ? Wat mag ik niet vergeten ? Nu, een briefje ligt klaar om te noteren wat er nog allemaal meemoet.

Om in de Puy en Velay te geraken moet je toch al vlug van hieruit een kleine 1000km bollen. Morgenvroeg rond 6 uur pik ik den Angelo ten huize op en zetten we koers richting Reims. Daar zoeken we den Hugo op en daarna rijden we op het gemakske naar Selongey iets voor Dijon. Tentje opzetten en wat kokerellen. Den Angelo zou spaghetti maken. Overmorgen trekken we dan verder naar de Puy. Op de Camping Municipal heb een plaatsje gereserveerd om mijn grote tent te zetten. Dat wordt de uitvalsbasis. Ik laat daar ook mijn karretje achter. Woensdag breng ik een bezoekje aan Arlette, mijn pelgrimsvriendin die enkele weken de pelgrimsgite in Le Puy zal beheren. Mogelijk blijven we van woensdag op donderdag in de gite overnachten om donderdag op de vulkanenroute te starten. In tegenwijzerzin trekken we rond de Puy, goed voor een paar 100 kilometertjes stapplezier. Met het Pinksterweekeinde zou het wel eens een probleem kunnen zijn om een overnachting te vinden. Veiligheidshalve heb ik dan maar enkele gites de randonneurs aangeschreven rond Montbonnet. 
Dit bij gebrek aan campings daar in de geburen. Van enkele gites kreeg ik al antwoord dat ze al volzet waren. We zien wel, en desnoods kan je in Frankrijk wildkamperen. Daar geldt nog altijd La loi des Gitans. Deze wet laat je toe om vrijuit 24 uur op een plaats te verblijven. Ik hoop een beetje op wat treffelijk weer maar de verwachtingen voorspellen iets anders. Het wordt weer kouder en waarschijnlijk gaat het regenen. Op een hoogte van rond de 1000 meter wordt je dat wel gewaar. maar, it's part of the fun !
Ik ga inpakken nu ... Oeps briefke invullen... bbq stelletje niet vergeten voor dinsdag.