Trip 2 Vorey - Allègre

Aangekomen in Vorey troffen we er een nette camping aan. Ga maar gerust eerst je tentje opstellen en daarna regelen we wel de inschrijving, zo zegde het mevrouwtje aan het onthaal. Op enkele campinggasten na was het terrein zo goed als verlaten. Tentje stond rap recht en den Angelo had best wel een stoeltje kunnen gebruiken om aan zijn tentje uit te rusten. Ik ga mijn beste Frans en charmes eens bovenhalen en aan dat madammeke hiernaast vragen of ze niet een paar tuinstoelekes kan missen. Met dat gezegd zijnde teende hij naar de buurvrouw. "Vois n'avez pas des assiettes pour nous madame ?" Molière draaide zich eventjes om in zijn graf. Vlug besefte hij toch wel dat er een wezenlijk verschil was tussen 'une assiette' en 'une chaise' en zette hij zijn verspreking recht. Iets later konden we uitblazen op onze stoeltjes. Een soepeke en een pastaschoteltje uit een pakske waren zo gemaakt op het vuurke en dat smaakte goed. Eenvoudig, geen tierlantijntjes das nog het plezantste.

Lang zijn we niet op gebleven en ik denk dat we om halftien al in onze slaapzak lagen. Om 7 uur eruit gisterenmorgen om onze 2de trip te beginnen. Vrijdag de 13de, dat voorspelde niets goeds. 85% kans op regen. Wel, er bestaan vrolijkere vooruitzichten. Maar een wandelingetje van amper 20km is zo om en dan neem je de regen er maar gratis bij. 20km ? Het werden er begot een dikke 27 !
Gepakt en gezakt hebben we eerst nog een taske koffie gedronken in de lokale bar van Vorey. Nog 2 croissantjes met kaas en hesp, den Angelo verkoos nog extra een eclaireke als ontbijt. Niet kunnen wachten en al stappend speelde hij zijn croissantje binnen. Er wapperde meer kaas aan zijn wandelstokken dan dat er nog tussen het croissantje lag. De eerste 5km gingen goed vooruit en ik besloot om mijn croissantjes te verorberen aan een onderweg opgesteld picknicktafeltje. Mijne maat bleef doorstappen om niet uit zijn ritme te geraken en zijn knoken wat te sparen. Rusten onderweg doet hij liever niet want dan wil zijne motor niet meer vlot starten. Geen probleem, ieder moet zijn eigen tempo aanhouden anders wordt je nog meer moe dan nodig is. Angelo dus op kop en ik zou hem later wel inhalen. Ik zie hem vertrekken en bemerk aan de manier waarop hij zich naar boven trekt dat het toch wel dat het  'ietwat'  bergop gaat. Kwartierke later heb ik het dan zelf ondervonden. Van 580 naar 1000 meter op een goeie 8km. Zwoegen en zweten. Na 3uur had ik mijne maat ingelopen. Ondertussen was ik nog eens verkeerd gelopen maar gelukkig niet al te veel. Teruggekeerd en het juiste pad gekozen. Dat zou je zo voorbijgelopen hebben. Dat liep verdorie steil de bergwand op. Klauteren en klauteren in een beekbedding tot bovenaan de rots. Niet zo mooi midden in het bos waar je geen uitzicht hebt op de weidse omgeving. Ook de regen gaf de omgeving een mistroostige aanblik. Na die langdurige klimpartij kregen we gezelschap van Bastos, een soort Pyreneese herder. Ik noem dat beest Bastos bij gebrek aan inspiratie. Wel zeker een kilometer of 3 bleef hij met ons meelopen. Het was een braaf beest en regelmatig liep hij vooruit en wachtte ons iets verder op. Aan zijn gezelschap kwam een eind toen hij ergens in een veld een knook opgroef en zich vierbeens uit de voeten maakte. Plezant gezelschap. We waren bijna in Langlade waar de camping was. Mijn pijp was zo goed als uit, den Angelo had zijn pijp al weggegooid. Die was nog 'uiter'. Geen camping te bespeuren en na wat rondgebel konden we nog een gite bemachtigen in Allègre. Nog een goei 5km verder. Mijne maat zijne moed zonk in zijn bottinnen .  maar zijne moraal daarentegen was onverwoestbaar. Alla, we zijn er dan toch geraakt. Goed doorregend en steendood ondertussen.

De gite wordt hier opengehouden door een kerel die zelf lange afstandswandelaar is. Hij is al dwars door Frankrijk, goed voor 4500km, getrokken met een ezel. Sympathieke mens. Verder hebben we kennis kunnen maken met een madam die hier ook in de gite logeert. Op zoek naar de douche hebben we per ongeluk aan haar deurklink gedraaid. 't Mens lag te slapen ocharme en we hebben haar wakker gemaakt. Hadden we beter niet gedaan want, boos was ze niet maar ze hield geen seconde haar klep. Ze was vulkanologe en zo te zien kwam ze recht uit de één of andere krater gekropen. Vriendelijk alleszins en maar doorratelen. Nu ik tik, zaterdagmorgen dus, kwam ik ze weertegen. Nu weer een hele uitleg over haar collectie stoven, gaande van die met Delftse tegels over fornuizen naar met koper beslagen kolenvuren. 't Menske is duidelijk in de ban van vuur en hitte. Stoven met vulkanen, een merkwaardige combinatie.

Ik ga stoppen, we moeten nog wat stappen. Wifi is hier niet te doen, een paswoord zo groot als een ikea catalogus, geen ontvangst .... de volgende stap is Seaux daar zullen ze wel wifi hebben.
En dat hebben ze, volgend verslag morgenvroeg.