Naar Deinze voor de Vlasrotersroute !

Het zag er deze keer naar uit dat ik mijn wandelingetje alleen zou moeten afhaspelen. Den Hugo zou zich maar eerst na de dodentocht van Bornem terug kunnen engageren. Den Angelo brengt een bezoekje aan de besnorde dames op Kreta en de Ronny is nog wanhopig op zoek naar het jachtluipaard, de nr 5 van Africa's Big Five, in het één of ander wildpark van Zuid Afrika. De andere 4 heeft hij ondertussen al kunnen spotten, zo liet hij al weten. De Marc daarentegen was wel van de partij. Een luswandelingetje in Deinze lag nog ter publicatie en kon bijgevolg dienen. Even in de voetstappen van de vlasroters treden is zo eens iets anders.

Om 10 uur stapten we af aan de statie van Deinze. Ik en de Marc. Van vertragingen en malheuren was er geen sprake vandaag. Een mooi modern gebouw die statie daar. Aanvankelijk was het een prima weertje, alleszins niet volgens de voorspellingen, maar later op de dag zou dit evolueren naar een overtrokken grijs wolkendek. Op stap nu want daar waren we uiteindelijk voor gekomen toch ? Eerst een stevig stukje beton en asfaltbaan tot buiten de bebouwde Deinzekom vooraleer we aan het jaagpad aan de oevers van de Leie konden beginnen. Er bestaan mooiere paadjes, maar goed ! Vergeleken met het toertje Drongen - Deinze van enkele maanden geleden, oogde deze wandeling iets minder fraai. Geen majestueuze villa's en sierlijke hoven werden er deze keer tegengekomen maar eerder verkommerde boerderijen, slecht onderhouden wandelpaden en met onkruid overwoekerde bermen en taluds. Op enkele tientallen vierkante kilometers oppervlakte vormde dit een waar contrast. Buiten het spotten van enkele mooie gevederde vrienden zoals de aalscholvers, ooievaars en Canadese ganzen deden we toch ons uiterste best om ergens een vlasveld, dit het doel zijnde van de wandeling, te ontdekken. Welgeteld ééntje zijn we er tegengekomen. Dit nadat we in Gottem op de oever van een zijarm van de Leie ons fleske witte wijn en de bokes hadden aangesproken. Een schitterend plekje trouwens daar aan de waterkant en uitgerekend daar begon het wat te miezeren. Niet voor lang, na een half uurtje hield het op en zijn we opgestapt. Buik gevuld, fleske wijlen en voorwaarts. Als de omgeving jou ietsje minder aan moois biedt dan trek je maar best de kaart van het gezellige babbelonderonsje. Zo met z'n tweetjes op stap ontspinnen er zich dikwijls diepgaande en boeiende gesprekken. Thema's zoals kroost en gezin liggen dan voor de hand en zorgen in de vertrouwelijke sfeer van het samen wandelen voor een verhelderend verhaal.  
Geruime tijd voor ik solo te voet op pelgrimstocht ging had ik kennis gemaakt met de intrigerende wereld van het enneagram.

Deze eeuwenoude kennis in het doorgronden van de menselijke aard en haar verscheidenheid aan karakters is nog steeds een actueel onderwerp dat het verkennen waard is. Alleszins worden er je hulpmiddelen aangereikt die je helpen bij het doorgronden van je eigen 'ik'. Deze kennis heeft me ongetwijfeld veel hulp geboden bij de zoektocht naar mezelf tijdens die drie maanden durende tocht. 'Jezelve tegenkomen', een veel gehoord gezegde, ondervind je dan aan den lijve. De gevoelens en stemmingen die je in die momenten ervaart kan je feilloos aftoetsen en afwegen aan de waardeschalen die het enneagram je biedt overeenkomstig jouw karaktertype.  Dit even terzijde om toch maar eens weer te geven hoe diep gesprekken je kunnen voeren wanneer je met z'n tweetjes op tocht bent.

De Marc deed mij daartegenover nog maar eens een boeketje botanische kennis kado. Een perfecte aanvulling op de overpeinzingen bij het ter sprake brengen van dat enneagram. De natuur is één grote apotheek waar je alle helende ingrediënten in kan terugvinden tot heil van zowel de geest als het lichaam. Maar je moet je ogen en oren openhouden en aanvullend een beetje opzoekwerk kan evenmin enig kwaad. Onderweg maakte de Marc me weeral wijzer. En ik kwam tegen ... mijn ogen en oren open dus :-)

Het boerenwormkruid kan als lotion gebruik worden tegen het schurft. In de plant komt het giftige thujon voor dat wormafdrijvend werkt. Vooral van spoel- en lintwormen. Dit kruid werd ook veelvuldig gebruikt om abortus op te wekken. Hoge doses veroorzaken duizeligheid, hevige buikkrampen en kunnen zelfs dodelijk zijn.

De meidoorn. Deze wordt al sinds de 16de eeuw gebruikt om de bloedsomloop te simuleren dankzij de stof rutine. Deze bezit het vermogen om blauwe plekken te voorkomen. Thee getrokken uit meidoorn helpt om de cholesterol te verlagen. De Marc zijn vader gebruikt de thee en dit tot grote voldoening.

De bessen van de sleedoorn kan  je verwerken tot gelei, vruchtensap of moes. Evenals wijn en likeur die hiermee kunnen aangemaakt worden. Slivovitsj is daar een gekend voorbeeld van. Wel wachten met plukken tot na de eerste vorst, alzo het advies van mijne stapmaat.

Een kennismaking met de akkerwinde, het fluitenkruid waarvan je met de stengel fluitjes kan maken, spiraea en de lijsterbes (waarvan geen fotoke) met de oranje bollekes behoorde ook tot de les.

Een leerrijke uitstap werd het eens te meer. Aan de 25 kilometertjes kwam er weldra een einde. Met een goeie Brugse Tripel, lees maar gerust 2, aan het stationscafé kon de wandeling doorgespoeld worden. Even later de trein op en naar huis. We gingen verdorie in 1ste klas zitten zonder er erg in te hebben. Kwa interieur geen haar verschil met de klasse voor Jan Modaal. De Marc was dezelfde mening toegedaan en verwoordde dit ook toen we rechtstonden om ons naar 2de klasse te begeven. Een koppel medereizigers beaamde dit eveneens . Binnensmonds maar toch luid genoeg om te verstaan mompelde ik ... " het enige waaraan ge zou kunnen zien dat dat hier 1ste klas is, is dat die madam hier ne gouden collier rond hare nek heeft hangen ! ". 't Was er verdorie rapper uit dan ik wilde. Gelukkig snapte zowel meneer als madam de pointe en konden we er tezamen nog hartelijk mee lachen. 't Is toch zo gezond hé !
Toffe dag weeral, en ik ga me nu nog wat bezighouden met de Escapardenne. Een toerke van een paar dagen tussen de 2 Ourthes. Misschien kan de Catsjoe mee want dat beestje hebben we de laatste tijd al dikwijls moeten missen.