4/4 Escapardenne / Engreux - La Roche-en-Ardenne

Zo, vandaag werd het de Escapardenne-zwanezang. Een laatste monstertrippeke van bijna 30 km tussen Engreux en La Roche-en-Ardenne. Het weer zag er 's morgens nog vrij goed uit maar kwa temperatuur was het maar een ampere 12°C. En dat midden in de zomer nog wel ! De rommel vlug bijeengescharreld en om de staptoer goed te beginnen nog een kommeke koffie op het terras bij Marianne. Geen ontbijt, daar was volgens haar nooit een vraag naar gesteld en daarom suggereerde ze ons enkele vannillewafels als alternatief. We konden vertrekken. Al vlug zagen we neer op een steil dalend en slijkerig bospad dat ons naar het dal van de Ourthe zou leiden. Een klein stukje viel er nog doorgelopen te worden tot aan de kleine stuw van het meer van Nisramont. Op het bruggetje over de dam liep er een horde geocachers onder leiding van een gids. Mooi op een rijtje. De rode lantaarn in de horde werd gedragen door een vrij mollige kerel. Hij liep wel 100 meters achteraan. Waarschijnlijk was die gids geen overbodige luxe want het traject dat ze bewandelden, een 13 km lange lus rond het meer, is wel één der mooiste van de Ardennen maar tegelijkertijd wordt er gewaarschuwd dat je lichamelijke conditie in orde moet zijn wil je die lus tot een goed uiteinde brengen.

Zowat 2 km na de kleine stuw kwamen we aan de samenvloeiing van de twee Ourthes. De oostelijke en de westelijke met name. Onderweg op dit stukje heb ik de sporen tegengekomen van bevers die aan de bomen hebben gepeuzeld voor hun dammen te kunnen bouwen. Het pad liep licht stijgend naar het dennenbos en verder omhoog door een dicht beukenwoud. Bij een overdekte picknickbank, speciaal geplaatst voor het nieuwe Ardennenpad, was het de moeite om ietsje rechtdoor te lopen tot een prachtig uitzichtpunt over een Ourthemeander. Hier aan de samenvloeiing van beide rivieren ging het pad flink omhoog.

Puffen en zweten, hijgen, stoppen en uitblazen was er aan de orde. Gedeeltelijk liep dit pad over trappen, zo tot een hoogte van ongeveer 390 meter. Eénmaal op die hoogte moest je afhankelijk van de weersomstandigheden, ijzelvorming bij vorst en sneeuw of zelfs bij schemering richting Filly uit. In andere omstandigheden kon je over een stuk geërodeerd pad de Ourthe-oever blijven volgen. Dat waren we ook van plan en een 100 meter verder kreeg je daarvoor als kado een 'belvédère'-uitzicht over de stuwdam van Nisramont. Jongens dat was echt zware kost. Niet te verwonderen dat er bij die geocachers een gids aan te pas kwam. Eénmaal aan de grote stuw van Nisramont kon de Ronny zijn geluk niet op omdat het toeristenkroegje aldaar al open was. Met het karige ontbijt in herrinnering hebben we daar een lekker pizzabroodje binnengespeeld. Geen pintje dit keer maar een goeie Bordeaux van Texas. Een colaatje met andere woorden. Voor de suiker zie je ?

Daarna werd de Ourthe gevolgd tot bijna in La Roche-en-Ardenne. Het was ondertussen flink beginnen te regenen en de temperatuur daalde sterk. Maar ook hier langs de bochtige oevers was het goed opletten geblazen. Van een jaagpad diende hier helemaal niet gesproken te worden. Glibberige modderpaden, boomstammen dwars over het pad, knoestige boomwortels, keien in alle formaten en kleuren, Kortom dit was voor mij een zelden eerder gezien assortiment. Regelmatig moest je zelfs op je knieën over metershoge rotsblokken klauteren waarbij de regen het er allemaal niet makkelijker en veiliger op maakte. Nader bezien was dit een zeer afmattend stukje waar je liefst niet onbezonnen aan zou mogen beginnen.

Iets voor La Roche zijn we nog een eethuizeke binnengewipt. 't Was eigenlijk meer een crêperieke. Even opwarmen en die kletsnatte poncho's laten drogen. Den beer in de maag was beginnen te grommen. Een stevige omelet met ardeense ham en paddestoelen zou er wel ingaan. De eigenaar kon die in alle rust bereiden. Zijn zaak was immers zo leeg als de portemonnee van een clochard. De mand met brood die hij opdiende eveneens. Een anderhalf sneetje de man begot, de gierigaard. De omelet was wel af. Na een goed halfuurke konden we er terug tegenaan. Een 6 à 7 kilometertjes restten er nog tot aan de camping. Deze keer geleidelijk aan naar boven en beneden. Een gehele verademing na een ganse dag geklauter. Camping Floréal in La Roche is een megacamping. Rond 7 uur waren we ter plaatse. Het onthaal was al gesloten. Wat nu ? Een briefje aan de deur verwees naar het gsm-nummer van de toezichter. Ja, die brave mens, Raymond was de naam, stond er vrij vlug en wees ons een plaatsje aan. Op onze vraag of er nog een trekkershut beschikbaar was, aangezien we kletsnat waren en het nog steeds regende, moest hij ontkennend antwoord geven. Goed, dan maar naar de bar om ons te drogen. Daar konden we de rugzak en de Catsjoe kwijt zodat die niet in de regen moesten liggen bij het opstellen van het tentje. Eén voor één zijn we dan ons tentje gaan rechtzetten. Vanuit de bar was het zeker 500 meter lopen tot op de kampeerplek. Raymond beweerde dat er 6 km aan paden liep door de camping. Hij zou wel eens gelijk kunnen hebben.

Eens het tentje rechtstond zijn we terug daar in de bar gaan hangen voor een paar La Chouffekes, het gerstenat van de kaboutertjes. De Raymond had ervoor gezorgd dat er een bingo-avond kon doorgaan in die bar. We zijn dan maar blijven kijken. Onze rugzakken stonden naast het tafeltje met de bingoprijzen. Een paar jonge Hollandse kerels, later bleek dat ze vlak naast ons op het kampeerterrein zaten, sleepte de éne na de andere prijs in de wacht. Bijna was ik mijn rugzak kwijt. "Nou, die backpack zie ik geheel wel zitten" riep hij bij het uitzoeken van zijn prijs toen hij nog maar eens gewonnen had. Afblijven makker ! Ze konnen er eens goed mee lachen.  Die mannen gingen de Eisleck lopen daags nadien. Alhoewel het sportieve en sympathieke jonge kerels waren, was en blijf ik van oordeel dat deze trail zich niet leent tot loopparcours. Ik kan me echter lelijk vergissen bij zo'n inschatting.
De escapardenne zat er op toen we vrijdagochtend wakker werden in ons tentje. Een paar stevige koffiekoeken konden we nog verschalken in het campingwinkeltje en vervolgens zijn we rustig naar de stadskern van La Roche gewandeld om daar de TEC bus naar Marche en Femme te nemen. Die kwam er juist aan. In Marche nog even rondgewandeld om na een uurke de trein naar huis te nemen. Om 5 uur was ik thuis. Hewel het was een mooi tripke, zwaar zeker en vast. De Ronny en ik hebben ervan genoten. Zowel van het wederzijds gezelschap als van de fikse wandeling. Een volgende keer moet ik toch bij een soortgelijk parcours te lange afstanden zien te vermijden. Het was er een ietsje over. Die mening konden we samen delen.
Maar de bottinnen kregen nog even geen rust. Op zaterdag wachtte er al een nieuwe wandeling. Op uitnodiging van Greet waarmee ik de Zotte 50 van Gheel heb gelopen, zou ik mee een rondje Herselt gaan stappen. Rust roest.