* Van een stadswandelingetje naar de Noordzee.

Door een onverwacht bezoekje van een pelgrimsvriendin uit Drenthe in Nederland stond er verleden week geen wandelingetje op stapel. Deze dame, Ria bij naam, heb ik verleden jaar ontmoet op de Via de la Plata onderweg naar Santiago de Compostela. Ook zij was gestart in Sevilla. Ik moet al zeker over de helft gezeten hebben toen ik haar voor het eerst tegenkwam en haar aansprak. Eindelijk kon ik nog eens een woordje Nederlands placeren en ik had er ineens een soulmate bij. Een lieve en fijne dame waarmee het leuk en boeiend converseren was. Samen met haar man Dick hadden ze een citytripje naar Gent gepland en zouden in het oprijden even langskomen en goeiedag komen zeggen. Van een verrassing gesproken ! Dalerveen in Drenthe waar ze wonen is toch direct een afstand van 300 km, dus waarom geen nachtje logeren ten huize Jan en aansluitend 's anderendaags een bezoekje aan onze koekestad regelen ? Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven van geen bed aangeboden te hebben aan een pelgrimsmaatje. 

Anderszijds zou het jammer zijn om Antwerpen geen bezoekje te gunnen. Er is dan ook zoveel te zien wanneer je er nog nooit geweest bent. De St. Annatunnel, de Grote Markt met het stadhuis en de gildenhuizen, de Vrijdagmarkt met het Plantijnmuseum, het Mas, de stadsfeestzaal, Onze Lieve Vrouwentoren, de Boerentoren zijnde de eerste skyscraper van Europa en noem maar op. We hebben er bijna een ganse dag aan besteed. 

Hun bezoekje deed me ontzettend veel plezier en ik heb er zelfs een mooi aandenken aan overgehouden. Een zelfgemaakt schilderijtje viel me te beurt. Tot ziens beste mensen ! 
Een paar fotokes van onze mooie stad mogen er even bij. Enkele heb ik gepikt op de site  www.allesoverantwerpen.nl  . Met hun link te vermelden schend ik hun copyright niet, waarschuwen ze. Sympathiek maar evengoed toch straf. Welk recht heeft iemand om een beeld te claimen van collectief erfgoed ? Behoort dat recht de ontwerper ervan niet toe ? Maar ik ben aan het zagen en ik moet nog naar het 'Zeitje'. Je inlaten met negativisme is mijn inziens een te verwerpen levenshouding. 

Deze week geen grote opkomst voor de wandeloefening. Samen met den Hugo kozen we voor Knokke. De badplaats bij voorkeur waar de financieel begenadigde burger terecht kan om zijn welstand rijkelijk te etaleren onder zijns gelijken . In tegenstelling tot de vorige keer gaf Knokke nu een desolate indruk. Geen toeristen meer, geen 'Parlez de Français'-klanken op de zeedijk, gesloten winkelpanden op de wandeldijk, neergelaten rolluiken aan menige villa's en appartementen, op enkele gemeentewerklui na liep er geen kat op het strand en vooral het miezerige regenweer spande de kroon voor dit aan winterslaap toezijnd reeds indommelende kuststadje. Ik meende al dorp te schrijven maar daar zou de burgemeester, onze weledelgeboren heer Graaf Leopold Lippens, helemaal niet mee kunnen lachen. Zijn debâcle aangaande de ongewenste frigoboxtoeristen in zijn kuststad zindert nog steeds na en ... niet om een baude uitspraak verlegen lanceerde hij onlangs een oproep om illegale migranten op te sluiten in kampen zoals Guantanamo maar dan zonder hen te folteren (bron wikipedia) . Hoe nobel toch dat blauwe bloed !

De weersvoorspelling loog er niet om. Een actieve regenzone zou vanuit Frankrijk ons landje binnentrekken. De ganse dag hield het niet op en je mag je er nog zo op voorzien, een verzopen kieken ben je sowieso aan het einde van de dag. Maar wat regen schrikte ons in 't geheel niet af. Vanaf het station naar de zeedijk gestapt en van daaruit de kustlijn gevolgd tot in Knokke Zoute van waaruit je Cadzand kon zien. Goed voor een kilometertje of 3. Hier en daar een eenzame jogger kwam je tegen en verder korporaal niemand. Aan de mistige horizon vervaagden de silhouetten van reuzetankers die naar Zeebrugge opstoomden. Een donkergrijze zeespiegel, een vlucht ganzen op doortrek, een eenzame meeuw .... desolaat. De grauwe lucht dwong het landschap naar een lethargische toestand. Deze teneergeslagenheid gold evenzeer voor de mensen. Veel lachende gezichten zijn we niet tegengekomen. Via een recht pad door de Groenpleinduinen ging het richting 'Het Zwin' uit. Een stel arbeiders van Natuur en Bos hielden zich onledig met het bladblazen van een modderig pad waar er helemaal geen bladeren op lagen. Naaldbomen en duingrassen maken hier immers de vegetatie uit  Na het volgen van een ruiterpad door het mulle zand van de Zwinduinen hebben we onder de pergola van het nieuwe toegangsgebouw van het Zwinreservaat de schoofzak bovengehaald. Den Hugo had in een fleske La Trappe, Hollandse trappist voorzien. Toch wel fris daar op dat terras en buiten de compagnie van enkele eenden zaten we daar helemaal alleen. Na het schof zou het de bedoeling geweest zijn om naar Retranchement in Nederland af te zakken. Helaas, de toegang tot de internationale kanaaldijk was niet mogelijk. Het was één gigantische werf geworden waar grondwerken werden uitgevoerd. Bulldozers en laadbakken reden af en aan op het terrein. Zelfs met de fiets was het meer dan een halfuur rondrijden. Langs de dijk zou je er met de velo maar een tiental minuutjes overdoen om tot in Retranchement te geraken. En maar blijven regenen, het stopte niet. Als alternatief kozen we om in een bocht rond retranchement te stappen en zo naar het koningsbos in Knokke te tenen. Het verraste ons dat het er in dat bos toch erg heuvelachtig aan toe ging. Waarschijnlijk is het ontstaan op grote landduinen. Het oorspronkelijke toerke van 24 km werd hierdoor met een kleine 4 km ingekort. Een goed pintje zou smaken. Terug in Knokke aangekomen moest daar werk van gemaakt worden. Kletsnat doken we de kroeg in. Een Stella voor den Hugo en de raad indachtig van een Palm-meesterbrouwer op rust, een Cornet voor de Jan. Die vakman hebben we ooit eens ontmoet op een wandeling in Grimbergen. Lekker spul en den Hugo had nog een smakelijk stukske chokoladecake bij. In de kroeg zat er een stel maten met de kaarten te spelen. Gefascineerd door hun spel heeft den Hugo nog geprobeerd me de finesse van het kaartspel bij te brengen. Tevergeefs, kaarten heb ik nooit gekund en het lukt me nog steeds niet de strategie en de geheimen ervan te doorgronden. 't Zal er nooit meer van komen vrees ik.
Het begon ondertussen al flink te donkeren en dus werd het stilletjesaan tijd om huiswaarts te keren. Nog een goeie 500 meter waren we van het NMBS-station verwijderd waar den Hugo zijn kar had gestald. Die waren zo gestapt en we konden terug naar huis. Een fikse wandeling gezegend met een ganse dag regen en we hebben weeral iets om te onthouden zie. Tof, ondanks het gestage hemelwater verkies ik dit boven een dag in een zetel voor de kijkbuis te hangen. Eén van de volgende keren kan den Angelo nog eens mee. Met zijn nieuwe job valt het hem nogal moeilijk om à la minute een dagje verlof te nemen. Hij heeft al zijn verlofdagen op voorhand gepland zie en kan één van de volgende uitstappen mee. Hij is ons nog een uitvoerig rapport verschuldigd over de Escapardenne trail die hij samen met zijn schoonbroer, de Marc, onlangs heeft uitgestapt.