Eeklo, de hoofdstad van het Meetjesland

Kleine opkomst vandaag met de Ronny en de Catsjoe in de hoofdrollen. Onze maat den Hugo heeft een tripje in de Landes ingepland en moest nog wat voorbereidingen treffen. Hij zoekt dat te combineren met een bezoekje te brengen aan een oudere dame in Bordeaux die hem onderdak bood tijdens zijn Santiagoreis enkele jaren geleden. Den Angelo en de Marc zijn ondertussen al een stukje van de Eifelsteig aan het verkennen. Het kriebelde te hard en ze moesten er even tussenuit. Wat stoom aflaten als remedie tegen het stresserende beroepsleven. Nu het tijdstip in het seizoen het nog toelaat ...  groot gelijk mannen ! Ik ga hetzelfde doen en ik zoek enkele dagen de Ardennen in te trekken binnenkort. Ondertussen is dat al geregeld. 

Zojuist krijg ik nog een fotootje binnen van mijn stapvriendin Ria en haar man Dick uit Dalerveen in Drenthe. Ze stappen ergens op de GR65 tussen Le Puy-en-Velay in de Haute Loire en Conques in de Aveyron. Dit is eveneens een St. Jacobspad. Toen ik op mijn Pieterpad bij hen op logement was vernoemde Ria wel een staptochtje in Frankrijk. Waar was voor haar nog niet duidelijk maar ze heeft een uitstekende keuze gemaakt. Het is een prachtige streek daar in Frankrijk. Ik heb er mooie herinneringen aan van tijdens mijn vulkaantocht daar in de geburen. Je zou zo terug je backpack inladen en vertrekken.   

Eeklo ! Daar was ik nu nog nooit eens van mijn leven geweest zie ! Het ligt daar dan ook in zo een godvergeten gat daar helemaal in het noorden van de provincie Oost-Vlaanderen. Gekneld tussen het Protestantse Noorden en het Katholieke Zuiden lag het in de frontlijn tijdens de godsdienstoorlogen. Het heeft bijgevolg een bewogen geschiedenis achter de rug. 


In de eetkamer van het Muiderslot in het Noord-Hollandse Muiden hangt er een klein schilderijtje uit de Vlaamse school daterend uit de 2de helft van de 16de eeuw. Het schetst een wat merkwaardig tafereel en draagt de titel : De bakker van Eeklo. Van dit schilderijtje bestaat een kopie. Op deze kopie stond de naam vermeld van Hiëronymus Franken maar later werd deze hernoemd naar 'Onbekende schilder'. Op de achterkant van deze kopie vond men een vodje papier met het volgende opschrift : 

De legende van de bakker van Eeclo. Deze bakker was in het bezit van een vocht waarmee hij de menselijke hoofden kon insmeren en daarna in den oven doen. Ze werden veranderd naar den wensch van degenen die de koppen aanbrachten. Tegelijkertijd veranderden dan ook de karaktereigenschappen, eveneens volgens wensch. Het bloeden ging hij tegen door een groenen kool op den romp te plaatsen. 

Aan deze legende die dateert van plusminus 1540, hebben de Eeklonaren mogelijk hun bijnaam van 'ovenbakkers' overgehouden. Een andere plausibele versie verwijst naar hun eeuwenoude nering, zijnde de pottenbakkerij. 

Tijdens die godsdienstoorlogen in de 16de eeuw werd Eeklo volledig verwoest en het duurde decennia vooraleer er terug wat leven in de brouwerij kwam. Dit leven draaide vooral rond de textielmanufactuur en de eerder vernoemde pottenbakkerij. Maar met het verschuiven van de textielbusiness naar Azië ging het economisch opnieuw bergaf voor Eeklo. Zo verging het ook met de bloeiende meubelindustrie die van het begin 20ste eeuw tot de jaren '70 floreerde. Nu richt Eeklo zich vooral op de agricultuur. 

Tijd om de regio rond deze stad te gaan verkennen. Een op voorhand zelf uitgestippelde luswandeling, te starten vanuit Eeklo, zo over Waarschoot en terug, een 22 kmtjes, zou daarbij aan de verwachtingen kunnen voldoen. Helaas, het toertje diende door domme omstandigheden een beetje gewijzigd te worden. 
Klappen en breien gaan niet te samen. Dan laat je immers steken vallen. In Gent Dampoort diende er overgestapt te worden op de trein naar Eeklo. Op het zelfde perron, hetzelfde uur maar dan wel de tegenovergestelde kade vertrok er eveneens een trein naar Poperinge. En maar tateren en doen, niet opletten en hop de verkeerde trein op. In Waregem viel onze Belgische frank en moesten we noodgedwongen afstappen wilden we nog in Eeklo geraken.   "Hoe leg je dat uit ?", zo richtte de Ronny zich tot de loketbediende. "We nemen de trein naar Eeklo en dan komen we in Waregem uit".  Veel uitleg kwam er niet aan te pas, de sympathieke tiep was erg begrijpend en prompt bezorgde hij ons het ticketje voor verdwaalde reizigers. Terug naar de Dampoort. Maak dat maar eens mee ! 

Goed, na het rechtzetten van deze vergissing waren we rond 1 uur ter bestemming en hebben we maar direct richting Het Leen, een natuurreservaat, gekozen. Het is een mooi gebied dat boordevol educatieve programma's voor jong en oud zit. Aan het bosrestaurant hielden we een stop. Enkele juffrouwen van de lagere school waren er met hun klasjes present. Ze hadden volgens mij een tof bosspel ineengeknutseld voor hun mannekes want dezen liepen joelend aan en af naar hun tafeltje met een opdrachtenblad. De onderwijsstiel hoeft niet altijd in een klas beoefend te worden. In openlucht en bij voorkeur aan een terrastafeltje gezeten, daar is niks mis mee ! 

De Ronny kon het niet laten en bedacht een lumineus idee. De Catsjoe zou daarmee in een complot betrokken worden. Hij sprak één van die gastjes aan en vertelde hem dat hij een hond had gevonden in 't bos.  Hij vroeg aan dat manneke of hij die hond naar zijn juffrouw wou brengen en haar vervolgens vragen of ze hem mee naar huis zou willen nemen om ervoor te zorgen. 't Pakte nagenoeg geen verf, geen enkel kereltje durfde dit aan. Toen het bosspel er op zat en de juffrouwen hun klasjes stillekesaan verzamelden op dat terras lukte het wel. Eén juffrouw zwichtte bijna voor de Ronny zijn meelijwekkend vraag. Het was een hele opluchting voor haar toen we zegden dat het een grapje was. De Catsjoe was ondertussen onderwerp geworden van het enthousiasme van de spelende schoolkinderen. Om beurten namen die gastjes haar mee voor een wandelingetje. Ze had er duidelijk schik in. De vele snoepjes die haar daarbij te beurt vielen zullen daar zeker wel toe bijgedragen hebben. Later, ik spreek over een pauzeke nodig om enkele blonde Augustijnen te degusteren, hebben we nog kennis gemaakt met sympathiek terrasgezelschap. An, zo heette de dame in kwestie, was ook een fervente stapster. Ze had een puppieke bij. Een Cavalier King Charles. Dat beestje moest stilletjesaan wennen aan het stapwerk. Zeer toffe babbel gehad met die madam. Ze was tandarts maar de homeopathie was haar nieuwe vakgebied geworden. Ook zij wist een blonde Augustijn te appreciëren na het pannekoekje. 
Een plezant intermezzo maar de klok tikte voort en daar hadden hadden we op het moment geen oog meer voor. Bovendien verhinderden enkele zware regenbuien het terug opnemen van de draad. 
Uiteindelijk zijn we dan toch terug gestart om een stukje te gaan wandelen door het mooie natuurpark. De bokes moesten trouwens nog bovengehaald worden. Op het bosterras zou dit immers niet gepast zijn. Met een goed glaske bordeauxwijn op een bankje kon daar ook weeral aan voldaan worden. Het werd later en later. De oorspronkelijk geplande trip naar Waarschoot zat er niet meer in en er bleef niets anders meer over dan maar verder het Leen te verkennen. Mooi gebied moet ik zeggen. Een zeer rijke biotoop met een indrukwekkende verscheidenheid aan botanische specimen. Esdoorn, Spaanse aak, Gelderse roos, zwarte els, zomereik, tamme kastanje, linde, es en haagbeuk ... je vindt het er allemaal. Een grabbel tamme kastanjes was vlug bijeengescharreld om te poffen. Zouden de mensen nog weten hoe dit moet ? Een pan op de stoof, kruisje in de kastanje kerven, het is een echt herfstritueel. De herfst is trouwens volop bezig met  zijn schilderwerk en dat ook de bladeren beginnen te vallen was niet enkel aan de bomen te zien. De Ronny had er deze dag zichtbaar ook last van. De deugnieterij stak regelmatig de kop op. Plezant, ik hou niet erg van grijze muizen. Er moet wat saus bij het dagelijkse leven geserveerd worden wil je het een beetje op smaak brengen. Laat het 'kind' in jou dus nooit sterven is ons motto.  

Toch hebben we nog een kilometertje of 10 bijeengestapt. Het moet dan ook niet altijd volgens schema verlopen die wandelingetjes. En we halen binnenkort deze schade wel in. We trekken voor enkele dagen naar Ave et Auffe in de provincie Namen. Een beetje op de scheidingslijn tussen de Ardennen en de Famenne. Ik heb er al enkele mooie tripjes uitgestippeld. Han sur Lesse, Lesse zelf, misschien Rochefort, er is keuze genoeg. De wandelstokken mogen niet ontbreken want er komen hoogtemeters aan de dagorde. 

't Was inmiddels laat geworden dus na het Leen ging het terug richting statie uit. Nog een frietje gaan steken aan het statiefrietkot van Eeklo, een boeletje voor de Catsjoe, dit als verdienste voor haar bijdrage in het complot en de dag liep ten einde. Het was al flink donker en we moesten nog een klein uurtje wachten op de trein. Nog een laatste versnapering daar in een bruine kroeg en de dag zat er op. Op de trein naar Gent werd er nog kennisgemaakt met een dame die onlangs de Camino Frances had gelopen. 't Is precies of je naar elkaar toegetrokken wordt, de magie van de weg blijft duren. Het schept een band. Het bleek een prachtige dag te zijn geweest tot hiertoe maar het was nog niet gedaan. Op de trein naar Antwerpen kregen we nog een muzikale verrassing aangeboden. Een kerel die aan de muziekacademie van Gent studeerde speelde voor ons op zijn gitaar prachtige flamencomuziek. Jammer dat de danseres ontbrak, helaas. Knap, knap en nog eens knap die gitaarperformance. Een geslaagde dag weeral. Laat er zo nog maar komen.     

Created with flickr slideshow 11605.

Naar Vlassenbroek - De Stille Waters

Verleden week overwoog ik een uitstapje naar Vilvoorde. Alhoewel dit op de rijkskaart overwegend staat ingekleurd als industriegebied was ik er toch in geslaagd om een trajectje uit te stippelen dat voor drie kwart over paadjes en landwegeltjes loopt. Het weer zat echter niet mee en bijgevolg moet Vilvoorde maar naar een latere datum verhuizen. Op de koop toe waren alle stapmaten verhinderd. Alleen is maar alleen dus bleef ik maar thuis. Daar valt er ook nog altijd wel iets te doen. 

Maar vandaag trokken we er terug samen op uit. Met den Hugo, de Catsjoe en de Ronny. Een tripje Dendermonde - Vlassenbroek en terug, een goeie 20 km, lag nog ergens verloren in de schuif te roesten. Een echte vondst was ik van mening want deze toer leende zich uitstekend om de herfst binnen te wandelen. Dag en nacht even lang, de equinox, 21 september, do you remember ? 

Om 10 uur was de afspraak aan het station van Dendermonde met de Ronny, die zou sporen. Den Hugo had ik al opgepikt in Temse. Wij kwamen met de automobiel. De Ronny zat al op het terrasje van het 'Dubbele Gewin', een statiekroeg, toen we aan kwamen gereden. Nog vlug een koffietje besteld, 't werden er twee, en op het gemakje binnengeslurpt om de stapdag in te luiden. Een vriendelijke bediening moet ik zeggen. De Ronny had een kadootje bij voor me van zijn ouders, de Jos en Elza. Ik had voor hen dagelijks de Ronny zijn Santiagotrip geblogd zodat ze ook konden volgen zonder die WhatsApp-toestanden. Uit dankbaarheid hiervoor bedachten ze me met een kadootje. Dankjewel Jos en Elza voor de attentie. Van dat GPS-houdertje ga ik veel geniet hebben. Het komt uitstekend van pas ! 👍👍👍  
Enkele stamgasten hadden er eveneens al post gevat. Met de Ronny erbij is een conversatie nooit ver weg. Een gezellige start. Toen deze klanten hoorden dat we naar Vlassenbroek trokken kwam vrijwel onmiddelijk de muskusrat, ttz het eten ervan, ter sprake.

Rond halfelf krasten we er op en via een modderig pad door het vredesbos belandden we aan de scheldeoever in Baasrode. 'Bostroe' in het plaatselijke dialect uitgesproken. Na enkele kilometertjes deze oever gevolgd te hebben kwamen we aan in Vlassenbroek.
Het kleine dorpje Vlassenbroek was vroeger een trekpleister voor kunstenaars. De laatste jaren is dat een beetje uitgedoofd, maar op enkele plaatsen kan je nog altijd genieten van het werk van kunstschilders en beeldhouwers. Vanop de Scheldedijken heb je een mooi uitzicht op het natuurgebied 'De Vlassenbroekse Polder'.  In dit gebied, dat slechts 1 tot 3 meter boven de zeespiegel ligt, vormt de Schelde, die er vaak buiten haar oevers treedt, een meander. Dit leidde tot een moerassig poldergebied met akkers, bossen en weiland van totaal 240 hectare groot. Binnen de dijken van de Schelde ligt de eigenlijke polder. Oorspronkelijk bestond die uit uitgestrekte, natte hooilanden, maar sinds de jaren '50 werd er meer en meer verbost, voornamelijk voor de populierenteelt. Natuurpunt tracht er nu een afwisselend landschap met natte graslanden, elzenbos, bomenrijen, natte ruigten en plassen te behouden en te herstellen. 

Vooraleer deze unieke biotoop in Europa binnen te duikelen gewaagden mijn stapmaten al van een droge keel. In het dorpje dat amper uit enkele smalle straatjes bestond was de horeca goed vertegenwoordigd. Het dorpje geniet nu volop van het toerisme en recreatiefaciliteiten. Ontwikkelingen bij de uitvoering van het Sigmaplan waar het ganse gebied mee in werd betrokken hebben er voor gezorgd dat het sociale leven en de economie een nieuw élan heeft gekregen. Maar recentelijk werd er ook een groot deel van dit gebied aangeduid als in te richten overstromingsgebied voor de Schelde. In de toekomst zou het gebied dus wel eens drastisch van uitzicht kunnen veranderen. 

Ideaal moment om een kroegje binnen te springen. De Ronny polste meteen bij de ober of er geen rattenstoofpotje te verkrijgen viel. De jongen viel uit de lucht. Hij had kenbaar geen weet van de teloorgegane folklore. 't Was nog een jong manneke dus het werd hem vergeven. 
Den tripel smaakte naar nog maar we moesten dringend op stap. Een dikke wesp, 't moet een hoornaar geweest zijn, zat ons trouwens te koejoneren daar aan dat terrastafeltje. Weg dus, op zoek naar de zeldzame maar prachtige zoetwaterschorren in de polder. Door de getijden veranderen de schorren voortdurend. Ze worden doorsneden met diepe, steile geulen. In het gebied wisselen rietvelden en wilgenstruweel elkaar af. De paadjes doorheen dit moerassig gebied waren, zo te oordelen, vrijwel maagdelijk onbetreden en bovendien zeker niet geschikt voor een wandelingetje op hoge hakjes. Noeste bomen en woest doorwoekerd struikgewas bepalen er de boventoon in het natuurdecor. 't Is er prachtig toeven. De herfst heeft hier nog wel wat werk aan de hand want alle bomen stonden nog in het blad en van herfstkleuren was er maar weinig te bespeuren. Het zal niet lang meer duren en dan valt deze kleurenpracht weeral te bewonderen. Daarna staat de winter opnieuw voor de deur.

In dat weelderige decor hebben we halverwege zelfs naar een alternatief moeten zoeken om nog uit deze jungle uit te geraken. De paadjes waren overwoekerd en hier en daar zelfs verdwenen. Geheel in de sfeer van de omgeving zijn we nog een oerhond tegengekomen. De Podenco Ibicenco, beter bekend als de faraohond is een 3000 jaar oud zuiver gehouden ras afkomstig uit Egypte. Een uitstekende jachthond volgens het baasje dat er mee wandelde. Misschien gebruikte hij hem wel om muskusratten te vangen, wie weet ? De Catsjou was er alvast onmiddelijk de beste maatjes mee. .Per toeval kwamen we na wat klauterwerk uit op een scoutsterrein. Prachtig terrein maar het heem had betere tijden gekend. Op het randje af was het een bouwval. Maar de picknicktafeltjes stonden er uitnodigend op ons te wachten. Fleske wijn opengetrokken, bokes tevoorschijn gehaald en schoven maar waarbij de toekomstige stapplannen uitvoerig werden toegelicht. Gezellig en bij zo'n mooi weer smaakt de picknick uitstekend.

Van daar uit naar het veerpontje in Baasrode voor de oversteek naar Kastel. Het bootje lag er al. We zaten zo aan de overkant. Nog een 5-tal kilometertjes moest er verder worden gestapt op de scheldedijk. Aan cafe De Kille was het tijd voor een rustpauzeke annex tripeltje voor de maten. Enkele kinderen die daar binnen de afspanning van De Kille speelden werden door de Ronny onderwezen in het wandelen met een hond op de juiste manier. De Catsjoe, het brave beest, liet zich dit allemaal rustig welgevallen tot groot vermaak van die bengeltjes. De mama's van die kleine mannen keken geamuseerd toe. Wie weet zagen die gastjes nu de oren van hun moeder hare kop om een hondeke te krijgen. Ik zie het al gebeuren.  
Van daar aan die afspanning was het nog een goeie 3 kilometertjes tot in Dendermonde. De dag zat er inmiddels bijna op. Na dwars door de Dendermondse winkelstraat gelaveerd te hebben kon er nog een laatste afsluiterke af in het 'Dubbele gewin'. Mensen die dit lezen moeten haast gaan besluiten dat dit hier meer een kroegentocht dan een wandeltocht kon genoemd worden. Toch hebben we 20 paaltjes gesloopt en werd het zonder het al te zeer te beseffen een lange dag. Het was 9u  toen we Dendermonde, een zeer charmante stad overigens, goeienacht wensten. Het was mooi geweest en nu moesten we dringend huiswaarts naar de wederhelft. Moeder riep ! 
Dit was toch maar weer een zeer prachtige dag met verbazend mooi weer. Kontent waren we, we hebben er alle 4 intens van genoten.

   --------------------------

Jarenlang stond de muskusrat of het waterkonijn op de menukaart in het gehucht Vlassenbroek en was het daar de specialiteit bij uitstek. Van heinde en verre kwamen de toeristen deze lekkernij proeven in 't Rattekot of  't Aadhof. De gezondheidsinspectie heeft ondertussen deze delicatesse verboden. In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, is het geen vies beest. Ze zijn wel schadelijk vanwege hun graafwerken in de dijken en oevers. Tot voor enkele jaren waren er in Vlassenbroek heel wat rattenvangers. Die gasten hadden een goede bijverdienste. De staart gaven ze aan de stad om een premie te krijgen. Met de pels konden ze terecht bij pelsenhandelaars en het vlees verkochten ze aan restaurants. 

Maar de muskusrat staat nu bij Volksgezondheid op de lijst van ongedierte en mag daarom niet meer worden opgediend in de eethuizen. Het vergif waar ze mee verdelgd worden zou je door het eten ervan mee binnen kunnen krijgen. Bovendien worden deze beesten ook niet gekeurd. De gezondheidsinspectie heeft bijgevolg dus verboden om nog langer muskusrat op de menukaart te zetten en komt streng controleren. Met de ingang van dit verbod is Vlassenbroek een belangrijke troef verloren. Nu er weer meer ratten worden gevangen op mechanische wijze, zonder vergif dus, hopen de horeca-uitbaters dat de overheid haar standpunt zal wijzigen. Ik heb zo een beetje het lichte vermoeden dat je hier of daar onder de toonbank nog wel een stoofpotje kunt versieren. Wat niet mag kan nog altijd hé in België ? In onze buurlanden geldt er dikwijls de omgekeerde filosofie ... daar mag er zogezegd alles maar kan er niets. Een doordenkertje 😵 😵 😵 !!! 
De Ronny heeft nochthans al eens zo een beest in zijne stoofpot gestoken. Het smaakte naar niks maar volgens hem moet er een abuus in zijn recept gezeten hebben. Zijn rattendineeke is uiteindelijk in de vuilbak beland. Nee, geef mij maar een goed potteke mals stoofvlees in plaats van zo een rattenragoûke. Maar ik geef even het receptje mee voor het geval je zou overwegen om bij gelegenheid je gasten te verrassen door eens met iets origineels uit te pakken .... Succes verzekerd !

Waterkonijn : Belgisch hoofdgerecht.

Waterkonijn is Vlaams voor rat. Maar rat is enorm lekker ! Bij onze Noorderburen in Nederland is een rat niet gemakkelijk verkrijgbaar. Vang ze daarom zelf of laat je hond het doen. Net als een haas even laten besterven, kop eraf en schoonmaken. Haartjes met een brander afbranden, net zoals bij een varken wordt gedaan.

Ingrediënten voor 2 personen :
- 2 ratten, onthoofd en ontdaan van ingewanden. 
- 4 takjes rozemarijn, peper, zout, komijn, selderijblad. 

Bereidingswijze :
- Zet de ratten in een kom met olijfolie.
- Voeg er peterselie, uien, peen, sherry en een beetje tamarinde aan toe. 
- Een uurtje of 12 laten marineren op een koele plaats. 
- Droog de ratten met keukenpapier en braadt ze in de pan. 
- Voeg er een flesje Kriekenbier of Geuze aan toe.
- Kruiden met de rozemarijn, pezo, komijn en selderijblad.
- Laten smoren op een laag vuurtje (1.5 uur). 

Serveertips :
Serveer bij het waterkonijn brood en drink er een goede pot bier bij. 

Eet smakelijk 😋 😋 😋 😋 

Created with flickr slideshow.

Terug naar Limburg, het Belgische nu ... Alken.

Het Pieterpad is gestreden en daarmee is het enthousiasme weeral flink wat aangescherpt om er nog wat mooie kilometertjes bij te sprokkelen in de aanloop naar een volgende queeste.  De Ronny spreekt nu al van de Via de la Plata te gaan lopen. Den Heilige Jacobus moet indruk op hem gemaakt hebben volgens mij. Onze maat is dus ook al aangetast door de trekkersmicrobe. Een chronische ziekte, ongeneeslijk, en hij was nochthans verwittigd. Den Hugo, nog maar juist bekomen van zijn Zwarte Madonna - avontuur, gaat zijn soelaas zoeken met door de Pyreneëen te trekken vanaf de Atlantische Oceaan tot aan de Middelandse Zee. La Voie du Piémont Pyrénées voor de ingewijden. Van Narbonne tot in St. Jean Pied de Port meer bepaald. Maar 't kan even goed omgekeerd zijn. Zijn plannen liggen al klaar en ik ... ik zou naar Rome tenen maar ik wil het voorlopig nog een jaartje uitstellen tot in '19. Het stuk door het Franse Noorden van Wissant tot in Reims spreekt me nu even iets minder aan. Het is een erg deprimerende regio met al die verwijzingen naar de Grote Oorlog. Oorlogsmonumenten voor de gesneuvelden, militaire begraafplaatsen, sombere gebouwen, kille mensen enz. Het is er in de dorpjes beklemmend ééntonig, weinig tot geen winkels of cafeetjes en ga zo maar door. Bovendien ben ik al eens in Rome geweest en het uitgesproken katholieke accent steekt me opeens ook al wat tegen. Ik kan het waarom niet meteen verklaren, het wringt wat. En ik hoef trouwens niets te bewijzen, tenminste als er al iets te bewijzen valt ! Daarentegen zou ik graag nog eens een caminoke lopen. De sfeer er op is uniek en de energie, de 'good vibes' die er door je lijf rammen en er door opgeslorpt worden werken verslavend. Alhoewel het Pieterpad een magnifieke LAW is, heb ik dat magische aura van een camino eigenlijk dik gemist. Een gemis over het ganse traject. 't Is een beetje jammer. 

Ik denk er nu aan de Via Lusitana te lopen. Deze is beter gekend als de Caminho Português. Die vertrekt vanuit Lissabon en zo naar boven over Porto en daarna de grens over en hopla Gallicië binnen. Misschien valt er nog wel iets zuidelijker te vertrekken, nog een beetje meer naar beneden richting de Algarve. In Faro bijvoorbeeld of ergens daar in de geburen. Geen haast, dat maakt nog onderwerp uit van nader onderzoek. Geen idee of er daar pelgrimsalbergues te vinden zijn. Maar het hoeft niet in sé. Er blijven paaltjes genoeg over. In alle geval ben ik al aan de voorbereidingen begonnen. Gecombineerd met een citytrippeke met de wederhelft zit dat wat mij betreft snor. Beiden blij en tevreden ! Nog een beetje wachten op wat budgetvriendelijke vliegtuigticketten. En na afloop van die citytrip in Lissabon kom ik bijgevolg wel een stukje te voet naar huis. Dat drukt eveneens de reiskosten 😏 😏 😏.  

Dit even terzijde want we zijn terug vertrokken met de stapmaten na een tijdje inactiviteit vanwege vakantie, verplichtingen en ook nog wat andere akkevietjes eigen aan de status "Te oud voor de Arbeidsmarkt".  't Bewijs van die bezigheden is er ... den Hugo moest naar een etentje van de één of andere vereniging en de Ronny zit nog in Kreta wat kloven en ravijnen af te dweilen. Helaas, die konden er dus vandaag niet bij zijn wegens die andere occupaties. Maar de Marc en den Angelo gaven deze keer present. Die mannen hun kraam staat daar nog altijd recht op die markt maar veel ligt er al niet meer in om te verkopen. Ze zijn aan de uitverkoop toe. Plezant dat ze er bij waren, 't was immers weeral lang geleden. 

We trokken naar Alken in West Belgisch Limburg vandaag. Een mooi vervolgje op het avontuur van verleden week in het Nederlandse Limburg waar ik in Maastricht boven op de Pietersberg het finale punt mocht zetten achter mijn tochtje dwars door de Lage Landen. Alken is een dorp gelegen in Vochtig-Haspengouw. Het dorp heeft zich samen met de Brouwerij Cristal Alken ontwikkeld in de vallei van de Herk. Deze beek stroomt in noordwaartse richting waar zij de Mombeek in zich opneemt. Daar bevindt zich het natuurreservaat 'Mombeekvallei' waar ook gemarkeerde wandelingen zijn uitgezet. Andere beken in Alken zijn de Simsebeek en de Kozenbeek. Hier vindt men vochtige beemden die later met populieren werden ingeplant. De hoogte overschrijdt zelden de 60 meter

Ik had voor 2 lusjes van rond de 20 km gekozen. De rode hierboven deze van de Herkvallei en de groene, die van de Mombeekvallei. We zouden ter plaatse wel beslissen welke de voorkeur kreeg. Mijn voorkeur ging uit naar die van de Herkvallei omdat we het dorp Wellen op onze weg zouden kruisen. Een fris pintje daar zou wel aanslaan. Op het Pieterpad waren de lokaties waar er lavenis viel te verkrijgen eerder zelden te spotten. Ik moet mijn schade een beetje inhalen. Bovendien zouden we nog eens in stijl uitrukken. Het vuurke en het pannetje moest mee voor onderweg zodat we nog eens de kookkunst 'en plein air' konden beoefenen. Een openluchtcuisine dus maar toch met stip te verkiezen boven een 3-sterrenkeet. 

We waren al vroeg uit de veren want rond 10 uur wensten we aan het wandelingetje in Alken te beginnen. Ondertussen waren we tot het akkoord gekomen om de Herkvallei te bewandelen. We zouden er vroeg aan kunnen beginnen maar onze spoorwegmaatschappij stak meteen een stokje in de wielen. Kapotte seininstallaties, voorrang aan de Thalystreinen en nog allerlei andere toeren hebben er voor gezorgd dat er geen enkele trein op tijd reed. Vertragingen in 't meervoud. Rond 11 uur zaten we in Alken en konden we starten. Eerst nog een stukje tot aan de dorpsrand over de grote baan en een paadje dwars door een maisveld zorgde vervolgens voor de prelude naar een mooie wandeling. Gelukkig konden we een traktorspoor volgen want ik vermoed dat de boer zich de wandelpaden tot zijn landbouwgebied had toegeëigend. Na de maisvelden trokken we door een doolhof van appel- en perengaarden. Deze fruitbomen waren hoogzwanger van de vruchten die ze droegen. Kolossale appelen en peren stonden te wachten op de pluk. Ook heel veel fruit lag er op de grond weg te rotten wat ik wel heel jammer vind. Ook bij de reeds geplukte fruitbomen lag er veel fruit op de grond. Ongeschikt voor consumptie want niet beantwoordend aan de esthetische eisen die de moderne mens stelt aan zijn koopwaar. Het oog wil immers ook wat. 

Een elektrische schrikdraad versperde onze weg daar waar er een paadje diende gevolgd te worden. Dan maar er over geklauterd in de veronderstelling dat we wel een doorgang naar de hoofdweg zouden vinden. We hebben hulp moeten inroepen van een man die juist in zijn tuin bezig was. Hij was zo vriendelijk om zijn afsluiting te openen en ons langs achter via zijn tuin naar de straat te loodsen. Opletten voor den 'ellentrik' waarschuwde hij. Ik vermoed dat hij er zelf al een paar keer aan is blijven plakken. We zijn er zonder kleerscheuren van af gekomen. Een heel mooi stukje was dit al wel ! Iets verder, de baan over diende de loop van de Herk gevolgd te worden. Een kraakheldere beek omfloerst met prachtige natuur. We hebben begot in die beek zelfs een joekel van een goudvis gespot. Maak dat mee !  

En ondertussen maar vertellen. Kroost en gezin blijken toch steeds een wederkerend onderwerp te vormen. Maar ook stapplannen worden er gesmeed. De Eifelsteig heeft de Marc zijn interesse gewekt en den Angelo worstelt nog steeds met de goesting om een camino te lopen. Enkel de lange afwezigheid schrikt hem nog wat af. Maar zou het zijn zoals onze Vlaamse volksdichter Willem Elsschot het zo gruwelijk poëtisch beschrijft in zijn verzen  'Het Huwelijk' ? ... Want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Hij schreef het gedicht op 7 mei 1910 in Rotterdam, toen hij 28 was. Het is een van zijn beroemdste werken en behoort tot de bekendste Nederlandstalige gedichten. Nee, ik geloof niet dat dit het geval is bij onze maat 😌.

Al vlug was het middaguur voorbij en er diende nog een geschikte picknickplaats gevonden te worden. Ondertussen zaten we al in Wellen en het eerste het beste café binnenspringen om op een terras met toestemming de schoofzak te mogen aanspreken zat er niet in. De cafébaas zou deze toestemming niet gegeven hebben. Heel zijn etablissement zou naar de bakharing gestonken hebben. Per toeval, na een zijstraatje ingeslagen te hebben en te belanden op een paadje naast de Herk, ontdekten we een 5 sterren picknickplaats. Mooie banken en een oerdegelijke tafel. Pannen bovengehaald en de vuurtjes, windscherm geplaatst, de kartonnen telloortjes bovengehaald, de bruine ajuinsaus opgewarmd, de bakharingen aan de pan toevertrouwd alsook de witte pensen, de fleskes wijn opengetrokken en bakken maar ! Feest is dat ! Nog wat stokbrood erbij en als afsluiter een latte machiata. Iets verderop waren er bouwvakkers aan de slag. Ze zullen onze haring wel geroken hebben. De Ronny daar in Kreta moet dat ook geroken hebben volgens mij want we werden door hem opgebeld daaraan die picknick. Even de stand van zaken uitgewisseld en binnenkort is hij terug van de partij zo wist hij ons te vertellen.

We zaten halverwege de lus ongeveer. Nog een heel stuk, het mooiste zelfs, diende nog afgelegd te worden. Maar eerst toch nog vlug een rustpauzeke ingelast voor een smakelijk trappistje bij 'Mariette', de lokale bruine kroeg van Wellen. Vissen, bakharingen zijn dat bij nader inzien per definitie ook, moeten kunnen zwemmen. Dat smaakte weeral maar van Mariette was er taal noch teken te bespeuren. De ganse kroeg zat vol venten, inclusief de uitbater. 

Op stap maar terug. Opletten geblazen met dat zware bier. Je mag er niet te veel van drinken of je stapt met loden benen. Nu kwam het mooiste stukje er aan. Lopend langs een slingerend paadje tussen een opgehoogde dijk en de Herk was er veel natuurschoon te bewonderen. Het landschap hield zo een beetje het midden tussen bos, struweel en moerasgebied. Ik heb genoten van de prachtige omgeving. 

De herfst komt er aan ! Ook weeral een prachtig seizoen voor de wandelaar. Trekkende ganzen die in V-formatie boven je hoofd vliegen, de bladeren aan de bomen die beginnen te verkleuren, frisse neuzen 's morgens en het zonnetje dat in de namiddag haar laatste offensief voorbereidt. Jawel, het zomerseizoen begint op krukken te lopen. De dagen zijn al flink aan het korten. Maar geen erg, de herfst heeft ook zijn charmes. Onze Marc gaf dienaangaande weer uitgebreid uitleg over de aangetroffen fauna. Sleedoorn, meidoorn, kastanjebomen, distels, rode besjes tot zelfs de brandnetels werden van kommentaar voorzien.  Werklui van de gemeente Alken waren bezig met dit mooie pad te bewerken met de bosmaaier. Een mooi initiatief. Toch zeker 3km hadden ze al gekruit en dan verliest den Angelo zijn GPS toch niet zeker op dit pad ? Zijn frank viel toen we dit pad ten einde waren. Even paniek en vervolgens dan maar terugkeren op onze stappen. Toch zeker een kilometertje moeten teruglopen vooraleer de Marc hem per toeval zag liggen op het stukje nog ongemaaid pad. Een goeie 5 minuutjes later en hij zou tussen de bosmaaier beland zijn. Van geluk gesproken ! Onze maat was erg opgelucht dat hij zijn toestelletje terug had. 't Kost ook al direct wat geld zo'n wandel GPS. Dat speel je niet graag kwijt en bovendien is het je gerief.

De dag liep weeral op zijn einde. Nog een kleine hindernis moest er genomen worden bij een wegversperring aan wegenwerken bij het sportterrein om terug in Alken te geraken. Geen probleem om die hindernis te nemen, wij geraken overal door. Het werd weeral een prachtige dag. Het weer zat geweldig mee, toffe compagnie, lekkere pint onderweg en ook nog een trippeltje Karmeliet aan het einde bij de statie om af te ronden. We konden naar huis terug keren. Weliswaar opnieuw met treinvertagingen en afschaffingen maar wat zou het ons nu nog kunnen gedeerd hebben ? Na zulk een wonderschone dag !