* Wolvertem, op de dorpel van Brussel

Ziedaar, we zijn weeral een heel eindje verder ! De Ronny heeft zijn Zilverroute uitgestapt en is al terug thuis. Hij is opnieuw een niet te evenaren ervaring rijker geworden. Alleen is het een beetje jammer dat hij zo een tegenslag heeft gehad met het weer. Weergoden verdienen soms een trap onder hun Heilige Achterste. Daarentegen, zulke miserie is rap vergeten. Nu al denkt hij al aan een volgende te ondernemen. Misschien aansluiten met mij in Porto zoals onze Marc het in overweging wil nemen ? Dat zou alleszins tof zijn ! On verra bien !

Ons Els kwam vandaag aan in Salamanca. Vanuit Sevilla is ze al naar Santiago gefietst en ze is nu aan haar terugweg bezig. Ze heeft al 1500 km in de fietsbeentjes. Ritten van rond de 100 km per dag ... jawadde, ik zou het niet kunnen. Het is een hele prestatie maar ze is een getrainde fietster en gaat niet vlug opzij voor de één of andere sportieve uitdaging. Toch schrok ze een beetje van de 'pittige hobbels' in Galicië. Die had ze enigszins onderschat. Het is dus al zwaar geweest voor haar. Overdag grote temperatuurverschillen, nijdige klims en steeds de strakke wind op kop. Regelmatig was het zwalpen over de weg zo schreef ze me. Onderweg kwam ze een Nederlandse voetpelgrim tegen die vorig jaar met de fiets had gepelgrimeerd op de Frances. Op haar vraag wat nu het zwaarste was, de fiets of te voet moest hij niet lang naar een antwoord zoeken. Dit luidde helder en tot de kern. Met de fiets is het fysiek veel zwaarder dan te voet terwijl je te voet meer over de mentale kracht moet beschikken. Daar kan ik inkomen, een beter antwoord ga je niet vinden denk ik. De terugweg verloopt iets makkelijker zo schrijft ze. Wind doorgaans in de rug, vals plat neerwaarts en de lelijke bulten zijn bijna allemaal achter de rug. 'Gaan met die banaan' is haar leuze 🍌🚲🍌 ! 

Onzen Hugo walst nu op zijn gemakske de Pyreneëen plat. Vingers daarbij in zijn neus. Nog 4 dagen en hij zit in Lourdes.  Verleden week maandag is hij in Narbonne vertrokken. Ook hij heeft al regelmatig wat kwakkelweer mogen noteren. Maar alle dank aan wie het verdient, hij stelt het zeer goed. 't Is ook al een doorwinterde rot in het vak dus zorgen hoeven er niet gemaakt te worden. Het is altijd plezant om zijn wedervaren te volgen op zijn blog en tegelijkertijd wat fotootjes uit de streek te beloeren. Dat kan met deze link : Hugo Peregrinus  

Tijdens onze wandeling heeft hij ons nog opgebeld. Tof, zoiets kenmerkt echte pelgrims. Je voelt je met elkaar verbonden en je voelt op afstand de ongemakken van de steentjes in mekaars stapbottienen.  Ook al ben je er zelf niet bij. 

Ik en de Ronny hielden het voor vandaag ietsje eenvoudiger. Vandaag hebben we in Wolvertem rondgeteend. Een toerke tegen de 25 bornes, nat gewogen. We gaan stilletjesaan een tandje bijsteken in de aanloop naar de Portuguése. Prachtig weer en nu hij even over de auto kon beschikken konden we ergens naartoe gaan waar we anders met de trein moeilijker zouden geraken. Afspraak om 9 uur ten huize Lieve en Ronny. Ik zou met de fiets komen. Met wat geluk aan het Kallebeekveer doe je dan een uurtje over de afstand Haasdonk - Hemiksem. Met de auto, een 30-tal kilometer is het gokken op een uurtje. Dit onder ideale omstandigheden. Met de velo 12 paaltjes en je lacht je een breuk als je de slierten files ziet wanneer je over de bruggen van de E17 bolt. Foei Jan, leedvermaak is een kwalijke zonde !  

Met de fiets rijdend door het magnifieke krekengebied van Bazel werd ik gewaar dat het een sjieke dag zou worden. De overzet lag op de rustig kabbelende Schelde al aangemeerd aan het veerpont. Inschepen dus en onmiddelijk viel er heel wat animo te bespeuren op de Jan Van Eyck, de overzet die het Kallebeekveer bedient. De vrolijke deck boy van dienst kwam me bekend voor. Jawel, ik had met hem al eens kennis gemaakt tijdens een eerder overzetje. Hierzie : Vrolijke deck boy. Samen met een fietsende dame reed ik het gangboord op. "Moet ik oe eens knippen ?" breed lachend en met een schaar in zijn hand gesticulerend begroette hij met deze woorden de dame naast me. De dame schudde met haar hoofd : 'Nu nog niet jongen, 't is nog wat te kort daarvoor, een andere keer misschien ?' Kenbaar tevreden met het antwoord dwaalde zijn blik af naar een andere dame die op het dek nog vlug een boke binnenspeelde. "Ni alles opeens opeten hé ! Straks hebt ge niks niet meer over !" Blijkbaar was hij een gekende en misschien ook wel geliefde exentriekeling die wat betreft zijn uitspraken van iedereen veel krediet kreeg. Na mijn veloke gestald te hebben in het fietsrek nam ik op mijn gemakske plaats op de overzet. "Hij is goed wakker !", en met een hoofdzwaai in de richting van onze welbespraakte vriend werd ik door een andere passagier al lachend begroet. Zijn overall vol verfspatten en gewapend met wat verfpotten gaf hij uitleg over de laatste beleidslijnen bij de overheid, beheerder van de Vlaamse Vloot. Blijkbaar moest hij zich vandaag van een verftaak kwijten. Hij kon het niet over zijn hart krijgen om het verkwistende karakter van de overheid, zijn broodheer, nog stil te zwijgen. Tinner of bleekwater om zijn borstels uit te spoelen kreeg hij niet meer. Elke keer na een verfbeurt moest hij zijn borstels weggooien en er nieuwe gebruiken. Volgens hem dienen de ingenieurs werkzaam bij de overheid terug naar school gestuurd te worden om te leren rekenen. Als zij de hoeveelheid verf moesten berekenen voor een job bleek dat deze 3 maal het nodige overtrof. Die overschot werd dan gewoon weggegooid. Onze vriend was er helemaal het hart van in. Overlaatst moest hij zo een hele lading goeie verf weggooien. Jawel, zulke wantoestanden ontgaan niemand. 

Nog een goed kilometertje fietsen werd het van het veer tot bij de Ronny ten huize. Eerst nog een taske koffie en een chokoladen boterkoekje en hop, de plein over en op weg voor het stapavontuurtje in Wolvertem. De Catsjoe kon terug mee. Ze was in haar nopjes het beest en tot mijn verbazing helemaal hersteld. Die pitbulls hadden haar danig toegetakeld en hele lappen huid uit haar lijf losgescheurd ocharme. Van de verschillende ondergane operaties, daar zie je nu gelukkig niets meer van. De Ronny zijn vriendin, een dierenarts, heeft dat piekfijn opgelost. Chapeau Ellie of was het Nelly ? 

Wolvertem dus. Een landelijke gemeente in de voortuin van Brussel. Ik verwachtte zo een beetje een zelfde omgevingssfeer zoals in Grimbergen. Dat klopte ook. Keurig dorp, licht heuvelend en massa's bloemen overal. Historisch gezien betrof het voor dit dorpje ook weeral de gekende kost. Plunderingen door de troepen van Lodewijk XIV... Invallen van de Oostenrijkse huzaren- en dragonderregimenten tijdens het Ancien Régime, eerder nog  een pestepidemie die aan 300 inwoners het leven kostte. Het steeds wederkerende stramien van de geschiedenis gedicteerd door de 'Sterkste' dat ons zogezegd tot de beschaving moest leiden. Honger, ellende, oorlog, onmacht, mensenleed en wapengekletter en dit meestal tot meerdere eer en glorie van het blauwe bloed. De geboekte successen in deze tragedies verzinnebeeld in bombastische medailles en pietluttige gekleurde lintjes op de revers van generaals en maarschalken. 
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Wolvertem een tijd lang ingesloten tussen de twee strijdende legers. Veel mensen uit het dorp werden opgeroepen te werken in Duitsland. Er waren er ook die zichzelf vrijwillig hadden gemeld bij het Belgische leger. Er sneuvelde een behoorlijk aantal jongemannen uit Wolvertem die soldaat waren tijdens deze oorlog. Ook een groot aantal raakte ernstig gewond. Dat was heel anders tijdens de Tweede Wereldoorlog, zover bekend is er slechts één soldaat uit Wolvertem omgekomen tijdens die oorlog. Onder de gewone burgers vielen er dan weer wel meer slachtoffers. Mensen die werden afgevoerd naar de concentratiekampen en daar stierven en mensen die de dood vonden tijdens bombardementen van de Duitsers. Wolvertem was daarbij eigenlijk niet het doel maar dat was de stad Antwerpen. 

Bij het tekenen van het traceetje had ik graag langs het kasteel Levedale gewandeld. Op mijn kaart kon ik het niet terugvinden en oordeelde dan maar dat ik ter plaatse wel ergens een aanwijzing zou vinden. Echter, het kasteel bestaat niet meer. Dit kasteel werd in augustus 1942 , ook wel het Neromhof genoemd, omgevormd tot een nazi-materniteit. Dit Mütterheim moet men plaatsen in het Lebensborn-project, een Duits staatsinitiatief met als doel het geboortecijfer te verhogen teneinde een zuiver, arisch ras te scheppen in overeenstemming met de nationaalsocialistische rassenideologie. Na de opening van de Lebensborn van Wégimont, waar in april 1943 de eerste kinderen werden geboren, eindigden de activiteiten in Wolvertem. In totaal werden er maar 20 à 30 kinderen geboren.  

Nog gene meter gestapt ! Nu zijn we weg zie. De wagen van de Ronny werd vakkundig geparkeerd aan een pleintje vlakbij de historische baggermolen. Een dwangmolen uit 1683 waar de boeren verplicht hun graan moesten laten malen.  Hij draait nog steeds. We waren getuige van de 1ste vlucht van een vogeltje. Het nestje was gebouwd in de buitenmuur van de molenhoeve. Onbereikbaar voor katten want het was juist boven de waterspiegel gebouwd. De eerste vlucht van een vogeltje, daar getuige van zijn mag als een mooi statement gezien worden waarmee de lente zich definitief heeft aangekondigd. Zou het niet stilaan tijd gaan worden ?  Al vlug zaten we temidden van weidse velden en keurig bewerkte akkers met kaarsrechte voren die aan een wiskundige nauwkeurigheid grensden. De bomen waren getooid met weelderige bloesems en tekenden mooi af in het groene golvende decor. Mooie wandelwegen lagen er daar alhoewel ze doorgaans verhard waren. Slijtig aan de schoenen maar dat is dan weer goed voor de boterham van de schoenmaker. 

Na een goed uurtje stappen in deze prachtige omgeving leek een terrasje te uitnodigend om daaraan voorbij te lopen. Een pintje in de gauwte moest kunnen ook al was het nog vroeg. Eentje en terug op weg. Dat we dicht bij Brussel was te merken aan het Atomium dat lag te blinken in de verte  naast de contouren van de basiliek van Koekelberg en andere hoge gebouwen die de skyline van Brussel vormden. 
De Ronny zou zorgen voor het eten, ik voor het meer vloeibare gedeelte van de picknick. 'Wat denk je Jan ?'. Zo luidde daags voordien zijn vraag. 'Een barbecueke of een verrassingske ?' Ik gokte op de verrassing. En het was in orde. Onderweg op zijne La Plata had zijne stapmaat David, een Amerikaan uit Michigan, hem daarvoor de inspiratie geleverd. Het zou een Spaanse Omelet worden. Buiten de tikkeneikes zijn petatjes mede hoofdingediënt. Deze petatjes werden gewoon vervangen door gecrunchte chips. Wat tomaatjes, spek erbij en apart wat oud brood gekruid en gebakken in olijfolie. Een flesje cava soldaat gemaakt tijdens de bereiding en een flesje rode wijn om die Spaanse Omelet te begeleiden richting maag en aanverwante ingewanden. Daar zaten we op een bankje aan een in 1959 gerestaureerde kapel. Als goden in Frankrijk genietend van een culinaire gok gesausd met een lekker flesje wijn. Ik kon mijne stapmaat zijn gedachten lezen : Het leven is wederom draaglijk ! 😇😇😇. 

De rest van de wandeling lichtte de Ronny nog uitvoerig zijn juist afgesloten onderneming toe. Jawel, als je dan naar die verhalen luistert en ze aftoetst aan je eigen wedervaren, worden ze zo herkenbaar en ze blijven ontzettend boeien. Je zou zo je rugzak willen nemen, inladen en de hort op ! 
Het wandeltoertje was rond. We konden afsluiten. Nog een pintje bij de Ronny thuis waar Lieve nog maar eens voor een hap wilde zorgen. Moest ze in haar jeugd bij de scouts zijn geweest, haar totem zou ongetwijfeld beginnen met het woordje 'Zorgzame', voor het daarbijhorende diertje voel ik me verder ietsje te onbekwaam. Ik word stilletjesaan beschaamd maar de Ronny is van oordeel dat tafelen onder vrienden niet mag afgewogen worden. Het was een topdag. Nu nog met het veloke terug naar huis .... het was donker ondertussen. 
Teruggekeerd naar de haardstee legde hij zich tevree en voldaan te ruste. Harmonie en peis heerschten in stilte ...  😏 ! Zo'n literaire afsluiter kan tellen hé als cliché. Het was nochthans zo !