* Het krekengebied rond Rupelmonde - De Wase Cuesta

Vooraleer van start te gaan wil ik eerst even een overzichtje van onze laatste camino-exploten geven. Marc en Michel hebben met succes Porto - SdC - Fisterra uitgelopen. Het is hen reuze bevallen ook al waren de verwachtingen en beleving voor beiden erg verschillend. Hun Compostela hangt zeker in een kadertje ergens thuis aan de muur. Het is jammer dat ik in Porto heb moeten afhaken. Shit happens. Graag had ik hen daar ontmoet ergens onderweg. Zo spijtig,  het heeft niet gemogen. Maar er worden al volop nieuwe plannen gesmeed. Het één al wat ambitieuzer dan het andere. In mei volgend jaar neem ik de draad weer op in Porto. M'n soulmate Els rijdt met de fiets van Alicante naar SdC en dan een heel stuk terug tot in Madrid. Ze zoekt nog een fietsmaatje. Een oproep van haar in het Nederlandse Compostelagenootschap leverde een 77-jarige enthousiasteling op. Helaas, zijn profiel en  zijn gestelde verwachtingen zouden niet passen in haar fietsschema van rond de 100 km per dag. Hij wenste een 2 à 3 uurtjes te fietsen en dan de ganse dag te besteden aan sightseeing en terrasjes.  Als ze niemand vindt mag ik van haar mee op een kinderzitje. Ik heb er hier nog ééntje liggen van Stafke m'n kleinzoneke. Ik ga alleszins proberen om de aankomst in SdC met deze reuzedame te synchroniseren. 

De Ronny ambieert volgend jaar het Olav's pad te lopen. Koning Olav van Noorwegen, ook een kerel die hierboven een zitje heeft als Heilig Man in de Hemelschaar. Dit pad loopt van Oslo naar Trondheim in Noorwegen. Goed voor 650 km adembenemend natuurschoon. Eveneens is het een pelgrimsweg waar je de vibes kan voelen. Dit vertelde een dame me die ik verleden jaar op het Pieterpad ontmoette. De energie die ze voelde tussen de pelgrims kon ze enkel vermelden maar niet verklaren. 
Het is een peperdure zaak om te vertoeven in die Scandinavische landen maar je kan wildkamperen om de kosten te drukken. Aangemeerd in de Noorse marinehaven van Bergen tijdens m'n legerdienst kostte een pintje toen al een dag soldij, ttz een pondje of 100 Bfr. Dat was in 1974.. Info Sint Olavspad

Den Hugo zoekt het zo niet nog wat bruiner te bakken. Ook dat Olav's Pad zoekt hij te bedwingen maar dan met vertrek vanuit Temse. 1760 km minus 160 km veerpont voor de oversteek van het Skaggerak. Deze week is hij even binnengewipt om wat kaartmateriaal up te daten. Ikzelf, bij leven en welzijn, zou dan graag volgend jaar het stukje Porto - SdC uitstappen en als het nog lukt de Floris V wandeling in Nederland. Die loopt van IJmuiden naar Bergen op Zoom. Dat laatste is vlak bij de deur dus zoek ik dat wel tot thuis door te trekken. Info Floris V pad.

Stof is een creatie van de voortschrijdende tijd. Net zoals de rimpels op een gezicht maar met dit gegeven dat je karrevrachten zalfjes, botox en wondermiddeltjes nodig hebt om Vadertje Tijd zijn meedogenloos werk te counteren. Bij stof volstaan borstel, stofdoek of swiffer. Een stofzuiger kan ook. Dit was donderdag het geval met m'n wandelbottienen. Na 2 maanden inactiviteit waren ze bedekt met een ragfijn laagje stof en bij het oppoetsen meende ik een stemmetje te horen. Net zoals bij de wonderlamp van Aladdin. "Meester, wat verlangt u van me ?" kon ik halvelings verstaan. Stemmen horen, dat is ook weer zo een ouderdomsverschijnsel waar Vadertje Tijd je op trakteert. Maar goed, als je dan na het horen van stemmen nog tegen je bottienen begint te spreken, wel, er worden er voor minder naar den Amedee afgevoerd. !!! 

"Besten Bottiengeest, bezorg mij een wandelingetje van een kleine 30 paaltjes zonder blaren en niet te ver van huis zodat ik voor het donker thuis ben. Het is een kwestie van nog te kunnen zien waar ik mijn voeten en jou neerzet. Verder weinig beton of asfalt als het enigszins mogelijk is. Ik heb lang genoeg binnen gezeten'. 
Naar mijn aanvoelen was dit een billijke vraag. 
'Komt in orde meester, ik bezorg je een toerke vol verrassingen'. Dat kreeg ik te horen en m'n nieuwsgierigheid was meteen gewekt. 

Het was een uur of 11 bij de kick off. Van Haasdonk  via haar fort naar de grens met Temse, en zo verder naar Steendorp, daarna Rupelmonde en Bazel, en vervolgens terug naar huis. 26K om precies te zijn en uit de mouw geschud door mijnen bottienengeest. Blij dat ik er terug mag en kan invliegen want ik  werd het binnenzitten stilletjesaan beu. Niet alleen de immobiliteit speelde me parten maar ook de revalidatie op slakkentempo na die 2 oogoperaties. Geduld hebben is nu het advies. Zoals je misschien al wiel wist heb ik op m'n camino Portugués geweldige pech gehad.  Zo niet, lees je dat hier als je wil :  Stopzetten Camino Portugués. 

Het verraste me dat er vanuit de Heirstraat aan de E17 een trage bijna loodrechte weg loopt dwars door de velden tot in Steendorp. Zalig wandelen is dat.  Blijkt dat deze trage weg deel uitmaakt van een bedevaartsweg met 9 kapellekes. De 'wegom of beeweg' van Temse lag aan m'n voeten. De Sint Amalbergakapel, eentje uit het assortiment, ben ik daar tegengekomen. Het is al eens een fotootje waard. 
En zo midden in de week kom je in veld of bos geen kat tegen. Af en toe een hond met begeleid(st)er die je bij het passeren op zo een smal paadje geheid verzekert dat zijn of haar viervoeter 'Nen brave' is en 'niets doet'. Er kwam zo een dametje aangewandeld waarvan ik haar gewicht hooguit 45kg, schatte. Geen sinecure dat schatten met een oog dat tgv de operatie alle dames registreert zijnde en gaande van slank tot lijdend aan magerzucht. Zelfs Maggie wordt momenteel als centerfold gecapteerd. Maar goed, ze had daar een Deense dog aan de leiband. Een kolossaal beest. 'Nen brave' en ze voegde er, achter haar beest aanbengelend , aan toe dat hij nog jong en speels en bijwijlen wat te 'hevig ' was. Ik moest haar gelijk geven. Eens gepasseerd op het smalle paadje en dit zonder kleerscheuren overigens keerde ik me nog even om en kon vaststellen wat ze bedoelde met 'hevig'. Bobbie toonde zijn rijkunsten op vrouwtjelief alsof hij me wou te kennen geven dat mevrouw hem toebehoorde en niemand anders op haar aanspraak mocht maken. Met kop en schouder kwam dat woefke boven zijn vrouwke uit. Aangenomen dat het een brave was, wilde en kon ik nog interveniëren waarmee zijn ontspoorde affectie wat temperde. Deze nobele daad leverde me de dankbaarheid op van de belegerde dame. 

Eens de Kapelstraat, de hoofdbaan in Steendorp, overgestoken viel er nog een kort stukje te stappen tot aan het fort van Steendorp. Knappe bestemming waaraan ik ooit samen met Els en haar man  Rien een binnenbezoekje heb afgelegd. Overigens een heel interessant bezoekje waarvan ik me even herinner dat daar in WOI de bommen met mosterdgas werden gevuld. Rond dat fort is er een heel rijke biotoop ontstaan waar regelmatig natuurwandelingen worden georganiseerd. Het is er licht heuvelend wandelen langs de gigantische grachtenmuren. Paadjes volgen de 6-hoekige contouren van het Fort op het domein. Die muren hebben iets mysterieus. Ze boorden deze grachten af en liggen halverdoken onder de bosgrond. Ze worden overwoekerd met ondoordringbare heesters en struikgewas, ook hele omvergewaaide boomstammen schragen deze muren. Spookachtig aanzicht en bijgevolg een perfect decor voor een halloweenwandeling. Het deed me denken aan beelden van de Maya-tempels van Palenque in Mexico, helemaal ingepalmd door, en onzichtbaar gemaakt door de woekerende oerwoudvegetatie. Intrigerend panorama waarin ik op een bankje sprakeloos van verwondering maar mijn bokes heb aangesproken. 

Vlak naast het Fort ligt weer een andere natuurparel : De Roomkouter. Tot in de jaren 1980 werd er intensief gewerkt aan de ontginning van de natuurlijke kleilaag in de ondergrond van Steendorp. In de grote Roomkoutergroeve is de klei-exploitatie het langste verder gezet en nu is het een prachtig maar vrij ruw matuurgebied opgesplitst in 2 landschappen. De Roomkouter-Noord bestaat uit verschillende zones waar kinderen en volwassenen terecht kunnen voor sport en spel, zijnde petanquevelden, speelzone met speeltuigen, Finse piste zijnde een loopparcours van 940 meter voor joggers en een voetbalveldje. De  Roomkouter-Zuid wordt beheerd als natuurgebied. Dit betekent dat deze zone beschermd is en dat vooral aandacht besteed wordt aan de ontwikkeling van de natuur. Om de natuur een handje te helpen, werden een aantal ingrepen uitgevoerd,. Een heraanleg van de vijver, de aanleg van een zwaluwwand voor oeverzwaluwen en aanplantingen van zomereik, lijsterbes, hazelaar en  meidoorn. 

Eens buiten de Roomkouter botste ik op het natuurhuis. Een knappe tot bezoek uitnodigende chalet, palend zowel aan het natuurgebied als aan de bebouwde kom. Van hieruit starten alle initiatieven voor natuurrecreatie in Steendorp. Spinnentochten, paddestoelwandelingen, bossinventarisatie, winterwandelingen enzovoort ! Atllemaal gratis en voor iedereen toegankelijk. Deze chalet blijkt op de voormalige gronden van Ximenez de Aragon te staan. Deze knakker was een Portugees - Spaanse handelaar die zich eind 16de eeuw in Antwerpen vestigde en hier in Steendorp een 'Hof van Plaisantieën' bouwde om zijn welstand te etaleren. Hij verdiende immers goed zijn boterham met het verschepen van goederen naar West-Afrika, daar slaven opkocht en als vracht naar Brazilië verscheepte om van daaruit terug te keren met suiker naar Antwerpen. Plezant weetje.  

Rupelmonde werd  binnengewandeld langs een kort stukje scheldeoever. Van het mooie vrouwelijke naaktstandbeeld aan Scaldiana heb ik, na meerdere fotootjes langs de voorkant, haar nu eens langs  de achterkant getrokken. Beetje afwisseling mag. Rupelmonde lag rustig in te dommelen onder haar Mercatortoren.  Het weer was nu ook niet van de prachtigste soort. Geen geflaneer meer van toeristen op de scheldedijk, beetje doods zelfs. Ik wilde er nog een pintje drinken, echter zonder gezelschap van de stapmaten een wildvreemde kroeg binnenstappen .... alleen een als levensbedreigend  aanvoelend dorstgevoel  zou hier aan ten grondslag moeten liggen.  

Richting Bazel nu ! Al ettelijke keren heb ik daar over de Sigmadijken gestapt maar telkens ben ik de Rupelmondse kreken voorbijgestapt.  Bijgevolg een kleine afwijking ingelast op die dijk en de kreek in. Deze kreek ontstond bij een dijkbreuk in de 18de eeuw. Langs de oevers van de kreek werden er vakantiehuisjes gebouwd en schuilhutten voor vissers opgetrokken. Het Coninkshofke is zo een juweeltje van een vakantiehuisje. Prachtig, het biedt nu plaats voor vogelspotters. Ik geloof dat er nergens een mooiere vogeluitkijkpost te vinden valt. M'n toerke zat er bijna op. 

Vooraleer Bazel City binnen te laveren  ... Het Kasteeltje Wissekerke ... een fotootje nog en dan richting naar huis. De geest van mijn bottienen had er volgens mij met dat laatste stuk van Bazel naar Haasdonk er maar met zijn klak naar gegooid. Ik neem het hem in de verste verte niet kwalijk want tot hiertoe was het een sublieme rit. Deze laatste 6 of 7 km betroffen een asfaltbaan. Er werd razend snel op gereden. Verdomme wat zijn de mensen toch gehaast ! Trieste getuige hiervan is een gedenkplaatje langs de weg . Een jonge gast, 22 jaar oud, is er in 2015 waarschijnlijk met een te hoge snelheid tegen een boom aangeknald. Ik kan me vergissen en dan zou m'n veronderstelling me spijten. Dit laatste stukje tracé ga ik zeker aanpassen in het geval dat er een heruitzending wordt gepland. Ik heb al gezien dat, met enkele luttele honderden meters extra, er een stukje loop van de barbierbeek kan tussengebreid worden. Zo wordt de rijweg vermeden. 

Voilà zie, het zit er weeral op zie ! Een solotoerke zonder de maten deze keer maar daar zal vlug verandering in komen. Nog wat verbetering met m'n zicht wens ik me zelf toe. 't Zou immers fijn zijn om Maggie terug op schaal 1:1 waar te nemen. En voor de rest maken we plannen tegen de sterren op.