* De Klinge met de wandelsportfederatie

Plooien zijn er om gladgestreken te worden. Dit klinkt als een vanzelfsprekendheid en past volgens mij probleemloos in het doorsnee beoordelingsvermogen van de aardse sterveling. Met deze plooien bedoel ik hier de verstoring van het doordeweekse doen en laten. In mijn geval zijn dat de ongemakjes eigen aan een herstelperiode na een medisch akkevietje. Doel in deze situaties is om zo vlug mogelijk uwen 'ternot' terug te vinden. Ternot, Antwerps dialect voor 'draai' en afgeleid van het Franse 'tournant'. Terug aansluiting vinden met het reilen en zeilen van voorheen met andere woorden. 

De Frans, een politiecommisaris op rust en tevens sportief en gerespecteerd lid van onze vriendenkring lanceerde een oproep om samen nog eens een flink wandelingetje te ondernemen. Dit na een toch wel lange periode van inactiviteit op dit gebied. Het verwachtte mooie weer in acht genomen kon ik aan deze oproep niet weerstaan. Ik vermeld terloops dat er mijnentweegs nog activiteiten zijn die onder de noemer 'onmogelijk te weerstaan' vallen. Noem het gerust zwakheden, maar ik ben van oordeel dat ze één voor één het daglicht niet moeten schuwen😄.  Aan de glad te strijken plooien hoefde er vandaag helemaal geen strijkijzer aan te pas te komen maar wel een paar wandelbottienen. Den Daniel, een kompaan van het eerste uur uit de scoutsvereniging en dus ook de vriendenkring zou me oppikken ten huize. Het autorijden lijkt me nog niet geheel vertrouwd over te komen en bijgevolg wacht ik daar nog even mee totdat ik me er terug toe in staat acht. Geen vodden in de biechtstoel wat mij betreft. 

Rond 10 uur was de afspraak met de Frans in het parochielokaal van De Klinge. Een voorgekauwd parcourtje van een kleine 15 km lag daar op ons te wachten. Ons, ttz de Frans, de Walter m'n andere maat,  eveneens een gerespecteerd wetsdienaar op rust en tot slot den Daniël. Vervolgens waren er Lydia, Adie en Elsie zijnde de respectievelijke halve delen trouwboek van voornoemde heerschappen. Deze wandeling was heel knap ineengestoken door de organiserende wandelclub. Ik schat dat we hooguit 500 meter op verharde weg hebben gelopen. In dit geval zelfs voetpad en nergens rijweg. Ook de omgeving, de smokkelwegeltjes met hier en daar een herinnering aan dat beruchte maar rijke smokkelverleden zorgden voor het wetenswaardige accentje. Aan het voormalig treinstationnetje op de grens met de Nederlandse De Clinghe vind je bijvoorbeeld een standje met klompen  waarvan de voetafdrukken omgekeerd aan je  staprichting lopen. Dit om de kommiezen bij een achtervolging op een dwaalspoor te brengen. 
Vernuft in de smokkelstiel rendeerde immers. 

De bossen zagen er betoverend mooi uit in hun pril najaarskleed. Zeker het stropersbos tegen Stekene aan dat echt de moeite is om te bezoeken. Zachte herfskleuren en masse maar ook nog veel groen viel er daar te bespeuren. Een gevolg van het late mooie weer dat op haar beurt voor heel wat recreanten zorgde in dat bos. Groot was mijn verbazing toen ik verdorie m'n eigen kleinzoon daar tegenkwam. Zijn oma en opa langs vaders kant, zij wonen daar niet ver af in Nieuw Namen NL, hadden dat ventje opgepikt voor een verkwikkende en oogverblindende boswandeling. Hij kreeg er even kop noch staart aan wanneer hij mij, zijn andere grootvader en deels dna-bezorger, daar in het 'bosj' tegen het lijf reed. Hij zat in een buggie dus noteren dat hij me tegen het lijf liep zou de waarheid geweld aan doen.  Dat was een leuke verrassing. Na een tijdje samen te hebben gelopen/gereden waarbij hij mijn hand niet meer wou lossen gingen ze de andere kant uit, naar de paddestoelen. Een leuk intermezzo niet ? Met de schare vrienden uit de kring viel er ondertussen heel wat bij te praten. 4 maanden uit de running levert wel een aardig pakketje gesprekstof op. Heel tof, mede hierdoor werd het een zeer aangenaam toertje. 

Zulke georganiseerde wandelingetjes komen wel tegemoet aan een behoefte die leeft bij vele wandelliefhebbers. Elke dag kan je wel ergens in je geburen terecht voor zo een tripje. Je komt onder de mensen en je lijf komt in beweging. Je hoeft maar een afstand te kiezen tussen de 5 en de pakweg 30km om vervolgens de pijltjes te volgen. Op regelmatige afstanden heb je een rustpunt waar vrijwilligers van de organiserende wandelclub zich inzetten voor de nodige voorzieningen. Soep, taart, broodjes, hotdogs en zuurkool, drankbediening en noem maar op. Hoedje af voor al deze mensen en hun inzet. Ook knap vind ik het dat er voorzien wordt in een parcours voor kinderwagentjes en mensen in een rolstoel. Doorgaans is dit een afstand gelegen tussen de 5 en 10 paaltjes. Prachtig ! Er worden zelfs sterren vermeld in functie van de geleverde accomodatie. Je moet maar eens kijken hier : De Wandelkalender van België

Rond een uur of 4 zat het lusje er op. Oh ja, wandelen gebeurt echt op het gemakske. Ruimschoots tijd nemen om te schoven en tijdig een stop inlassen om het streekbiertje te degusteren. In deze regio was het de 'Kalsei' die hiervoor de honneurs mocht waarnemen. 
Ik reed nog mee met den Daniel naar de scoutsbasis, het hoofdkwartier van onze vriendenkring.  Dit was eigenlijk niet voorzien, hij zou me terug thuis neerdroppen na de wandeling maar ik stond er op om tot de Linkeroever mee te rijden. Te vermelden valt wel dat Elsie reed. Alcohol, ook al zit het in een Kalsei of den Daniël, het is taboe aan het stuur. Ook daar op het hoofdkwartier was het 4 maanden geleden dat ik me er nog had laten zien. Nog een pintje en een babbeltje op de inauguratie van de nieuwe kantien die ik nog niet had gezien en het was tijd om huiswaarts te keren. Alhoewel er me een lift werd aangeboden verkoos ik te voet te gaan. Een extra 13km kon gezien de schitterende avondlucht waar de lichtjes van de Schelde in fonkelden en het korte dagtripje er nog best bij. Ideaal, enkele uren al wandelend de duisternis in om je geest te ledigen. Deze dag kreeg van mij de stempel van 'geslaagd' opgedrukt. Ik denk niet dat het de enige zal geweest zijn.