* Haasdonk, Ostdonk ... en wat wijze lessen

Wat een prachtig weer toch ! Het zou een regelrechte zonde zijn geweest om hierbij binnenskamers te blijven. Zo dachten de Marc en de Ronny er waarschijnlijk ook wel over waardoor ik na lange tijd terug met m'n stapmaten kon optrekken. Welnu, ik had  voor deze gelegenheid een wandelingetje uit de mouw geschud hier in Haasdonk. Het foldertje met een inventarisatie van lokale stille wegen kwam hierbij goed van pas. 

Om 8u30 pikte ik die gasten op aan het station van Beveren en reed met hen naar mij thuis voor een koffietje en een stukje taart. Marc is onlangs weer grootvader geworden van "Finne" een flinke kleindochter en daar kwam even wat fotootjesgekijk aan te pas. 

Rond een uur of 10 waren we pleite. Eerst ging het richting Het Fort van Haasdonk uit. Dit Fort is gelegen op het hoogste punt (20 m) van de gemeente Beveren. Vroeger deed het dienst als militair domein. Het omvat naast een fort, 3,62 ha oppervlakte,  een grachten gordel van 4,17 ha, ook een omliggende aarden omwalling, het glacis genoemd. Het domein is één van de weinige oasen van rust in Groot-Beveren. Althans zo wordt dit in toeristische brochuurtjes fier vermeld. Voor het constante lawaai van de autostrade amper een kilometer verderop zou de aanschaf van oordopjes best mee mogen vermeld worden om aan het criterium van oase van rust tegemoet te komen. Het is er wel aangenaam wandelen in een mooi decorum. Dit fort maakt deel uit van de buitenste fortengordel rond Antwerpen. 

Van daaruit ging het richting Haasdonk Bos uit. De reuzevarens naast de boswegeltjes hadden prachtige kleuren, ook op de grond kon je je ogen de kost geven. Massas afgevallen verdorde bladeren zullen voor compost zorgen. Verder mooie gekleurde paddestoelen. De rood met witte spikkeltjes overbekende vliegenzwam was present ! Ook gele trechterzwammen en jawel, een uiterst giftige groene knolamoniet werd ook gespot. De natuur is op zijn mooist nu. Een combinatie van zonneschijn en hevige wind die door de bomen waait waardoor de verdorde bladeren afvallen, levert nu 1 van de mooiste natuurfoto's op. Deze bewering komt van de Ronny. 

Voor de geboorte van Finne liet de Marc hier in het bos nog een flesje bubbels knallen. Het werd een wandeling die stevig gekruid werd met anecdotes over kroost en gezin. Diepgaande gesprekken waar je toch iets van opsteekt. De Marc werd uitgebreid aan de tand gevoeld over zijn pelgrimservaring. Erg positief was deze en dit over gans de lijn. Toch heeft hij zaken ondervonden onderweg die o zo moeilijk te verwoorden zijn en voor oningewijden te begrijpen vallen. Ook hij is nu van mening dat het een meerwaarde is wanneer je de tocht helemaal alleen onderneemt. Dit werd ook zo aangevoeld door zijn medepelgrim en schoonbroer. De verstandhouding met Angelo verliep nochthans in een opperbeste stemming. De laatste week van hun tocht hebben ze dan overdag ook alleen gestapt. Een volgend heikel puntje was het op voorhand vastleggen van de overnachtingen. Hiervan zou hij zich bij een vervolg onthouden want het beknot je vrijheid op storende wijze. Een zekerheid die ondergeschikt is aan het gegeven dat aanvaarden met hetgeen op je afkomt het hoofdingrediënt is van een camino. Je lot niet laten afhangen van zekerheden maar van het onbekende. Dit laatste vraagt wel een beetje lef. Een laatste puntje was dan ook de tijdsduur. Hij heeft niet echt kunnen 'loslaten' maar hij voelde toch de aanzet daartoe. Dat bereik je niet met een 'onderweg zijn' van relatief korte duur. Dit uiteraard gemeten naar pelgrimsmaatstaven. Afstand speelt op zich zo geen bepalende rol. Onze maat is nu voorzien van een heel arsenaal aan inzichten. 

Paus Johannes Paulus zaliger verklaarde ooit eens op TV dat het mensdom vervreemd was geworden van het tijdsbegrip. De relatie tijd en afstand stond in een onnatuurlijke verhouding tot elkaar en dat zou wel eens haar weerslag kunnen hebben op haar levenskwaliteit. Als meest voor de hand liggend voorbeeld gaf hij aan dat een vliegtuig je in enkele uren enkele duizenden kilometer ver kan brengen en daarbij verschillende tijdszones kruist. We staan bij deze verwezenlijking nauwelijks stil. Geen enkel levend wezen kan dit op eigen kracht verwezenlijken. Het is tegennatuurlijk. Zonder twijfel bedoelde deze Heilige Man dat er geen tijd meer gevonden wordt om  kwantitatief meer zinvolle dingen te doen. Het jachtige leven zou dit verhinderen. Dit interview kwam onlangs terug in mijn herinnering bij een doktersbezoek. Het was 7 km van huis en aangezien ik geen auto kon rijden was te voet gaan een optie. De dokteres vroeg me hoe ik me verplaatst had. Te voet ? Daar keek ze van op. Het leek haar kwasi onmogelijk.  Met andere woorden : Wat doe jij je zelf toch aan ?  Ook hier stelde ik vast dat een verplaatsing van ocharme nog geen 2 uur te poot en daarenboven niet gelinkt aan recreatie maar aan een noodzakelijke en doelgerichte verplaatsing reeds buiten iemands bevattingsvermogen viel.  Het tijdsbesef zit verwrongen in veel mensen. Alles moet snel en vandaag liefst sneller dan gisteren. Quality Time moet de pil wat vergulden terwijl Time Money blijft en ondertussen een sleuteluitdrukking is geworden. Veel mensen botsen door haast gedreven tegen de randen van de tijd aan. Stress, depressie, burn-out komen meer en meer in het voetlicht te staan. De ratrace elimineert onverbiddelijk. Je moet willens nillens mee. Stilstand is achteruitgaan, nog zo een tovergezegde. Wel ik denk een antwoord gevonden te hebben op de vraag van waarom een pelgrimstocht te voet zo heilzaam kan zijn voor de geest. Het ligt simpelweg in het feit dat de tijd terug vat op je krijgt. Door de regelmaat in het stappen zetten, verder het terug op een regelmatig en  natuurlijk tijdsschema brengen van de elementairste levensbehoeften zoals eten en slapen. In plaats van onder de tijd gebukt te gaan, ga je deze opnieuw beleven in een natuurlijke kadans waarbij dag en nacht verglijden en het levensritme bepalen. Eens dat je het loslaten hebt volbracht ben je zo ver en ga je dit als louterend ervaren.  

Bij dat glaasje bubbels daar in het bos was dit een knappe debriefing van onze stapmaat. Die gaat dat dus nog doen. En is het weer toeval ? Op onze kont gezeten daar in dat bos, aperitiefje, boterhammeke erbij, na de bubbels nog een glazeke witte wijn ... stevige babbel zoals geraden kan worden,  wordt de Ronny even wakker geschud door een sms-toontje komende uit zijn I-Phone. En kijk, het is zijn stapmaat David uit Michigan die na maanden stilte terug een teken van leven geeft. David de man die in de Amerikaanse gevangenissen voordrachten gaat geven aan de zwaarste misdadigers uit de natie. Met David heeft hij in het voorjaar op de Camino de la Plata een speciale band ontwikkeld. De emotie speelde even hoog op bij hem waarbij er wat traantjes begonnen te vloeien. Er beweegt iets in je lijf of beter gezegd je ziel wordt beroerd bij zulke momenten. Ook weeral zoiets moeilijk om uitgelegd te krijgen.

Graag had ik het recreatiedomein de Ster mee opgenomen in de wandeling. Toch een schitterende lokatie die grote vijver omzoomd met bomen getooid met de prachtigste herfstkleuren. Helaas ! Daags te voren was ik er met Stafke geweest om  naar de kinderboerderij te gaan kijken en samen wat rond te hangen in de speeltuin. Ik merkte nog tijdig dat honden ongewenst waren op het terrein. De Catsjoe zou  er bijgevolg de status van canis non grata toebedeeld krijgen. Dat scenario kon dus niet doorgaan. Het stapwerk ging nu richting mountainbike trail in het bos aan de andere kant van de weg. Het bos waar in 1798 Tassijns werd vermoord in de boerenkrijg tijdens de Franse bezetting door de sansculotten. 

Binnenkort gaan we met alle stapmaten-pelgrims naar de terugkomdag in Oud Heverlee. Daar in het Salesianenklooster organiseert het genootschap deze happening. Altijd leerrijk die ontmoetingen met andere pelgrims. Het leeft, het woekert onderhuids. Jammer dat ik deze keer forfait heb moeten geven op mijn camino. De andere 4 stapmaten hebben hun tocht kunnen verzilveren met een Compostela of getuigschrift. Maar forfait is het niet helemaal. Het vervolgstukje van mijn geaccidenteerd tochtje komt er ongetwijfeld. Nu staat dit nog even 'on hold' : Portugués Blog even in de koelkast

Van ons Els valt er buiten haar aspiraties om de Camino del Sureste te fietsen nog iets te vermelden. Ze gaat zich op het Nederlands Genootschap als hospita laten registreren om onderdak en ontbijt aan te bieden aan de door Dordrecht trekkende pelgrims. Knap, ik hoop dat ze vooral fijne mensen treft.

Aangekomen aan het Hof ter Saksen, onze laatste bezienswaardigheid op weg naar de statie ,werden er voorbereidingen getroffen voor een Sint Maartenviering. Dit is een familiale happening met licht en vuur in het teken van Sint Maarten. Animatie, vertellingen, vuuracts en muziek in en rond het sfeervol verlichte kasteel. We waren er echter te vroeg. Het zou maar pas rond 6 uur beginnen. Tja, dat zou te laat worden voor Marc en Ronny. Dan maar op weg naar de statie voor de terugreis. Nog een pintje in café Sirius en de maten konden huiswaarts keren. Bij het naar huis keren ben ik nog even terug langs het Hof ter Saksen gegaan. Er waren al enkele bomen  verlicht. Erg mooi. Aan het Hof zelf ben ik een dame, Rita was de naam, tegengekomen. Ze was lid van het Vedisch Cultureel Centrum. Het Krishna gegeven maw. Toch wel een aangename babbel gehad met deze charmante persoonlijkheid. Zo zie je maar dat  mensen met verschillende vormen van spiritualiteit bezig zijn. Allen met uiteindelijk eenzelfde doel dat je misschien nog best kan omschrijven met het volbrengen van een zoektocht naar gemoedsrust. Het valt toch dikwijls op dat deze mensen vaak een evenwichtige indruk op je nalaten. Ik kreeg nog 2 foldertjes toegestoken. Ik zou ze bewaren. En zo zat de fijne dag er weer maar eens op. Het was geweldig. Hier kan ik weer een weekje op teren.