Den Hugo is al een tijdje op stap en zit ondertussen met z'n hele hebben en houden in Bremershaven, als hij al de sont niet is overgestoken. De Ronny, zit in Oslo en stond vanmorgen in z'n startblokken. Hij stond gisteren al te popelen om te vertrekken. Goed weer, dat was het waar hij op wachtte want tot gisteren toe regende het daar oude wijven. Woensdag was onze maat vertrokken met de vlieger. Ik vertrek met krak hetzelfde weer zoals het weer was toen ik verleden jaar van de La Plata kwam. Regen, met bakken ! Dat waren de woorden vlak voordat hij zijn klak in de lucht zwierde en de noordelijke horizon opzocht. Zijn geblogde wedervaren in het vliegtuig met een Zwart-Afrikaanse passagier zorgde voor heel wat hilariteit bij Els en haar collega's. De link naar zijn blog vind je in het kolommeke rechts hiernaast. https://ronnymeetskingolaf.blogspot.com/
Het zal voor mij enkele weken solo slim worden met de toerkes. Marc en Angelo zorgen voor mijn pensioen, zij moeten nog rekening houden met hun job om verlof te kunnen nemen. Voor deze week was het een beetje onbeslist en het was op het laatste nippertje dat ik besloot te vertrekken. Te laat om M&A nog tijdig te laten meehuppelen. Het zou hen trouwens ook niet meer lukken. Zo lieten ze me dit op een nog later nippertje weten.
Alleen op weg geeft de mogelijkheid om het iets verder te zoeken. De regio rond Mons in Henegouwen heeft wel wat te bieden op gebied van natuur en dat is mijn inziens nog onvoldoende door mezelf verkend. Zo ligt er ten Noorden van Mons nog een onaangeroerde uitgestrekte woudgordel en die zal ongetwijfeld bij één van de volgende wandelingetjes nog aan bod komen. Voor deze keer blijf ik ten zuiden van Mons. Zo kan ik nog eens een mijnterril opklauteren. 
Een vroege trein drong zich op en bijgevolg was het nog geen 6 uur wanneer ik al op weg was. Ochtendstond heeft goud in de mond. Bij goed weer wel te verstaan. Een blik naar de hemel gaf een geruststellend gevoel. Een oranje-paars gekleurde einder en achter een ragfijn nevelsluiertje kwam er hier en daar al een stukje blauw piepen. Dat zou in orde komen maar het was te vroeg victorie gekraaid.
De trein, het is altijd een beetje reizen en wat dat goud en die morgenstond betreft ... tot in Mechelen klopte dat nog maar vanaf Brussel werd het lood dat tegen mijn gehemelte plakte. Bij het binnenrijden van Brussel lagen er grote regenplassen op de Schaarbeekse platte daken. Hier had het dus al ferm geregend. Tot in Jurbize, iets voor Mons was het blijven regenen. Een met regenwolken volbekladderde hemel, bah ! De lucht etaleerde de vaalgrijze kleur van een verweerde slak lood uit de eerste de beste corniche van een godvergeten krot. Rekening houdend met het tijdstip van het jaar zou je er depressief van worden. Reden tot neerslachtigheid troef dus maar zie daar : Hier en daar zag je al een pluk blauw achter een regengordijn. Het zou nog goed komen. In Havré straalde er inmiddels een strakblauwe hemel.
Na 2 en een half uur sporen bereikte ik het stationnetje van Havré, gelegen tussen La Louvière en Mons. 23 km wandelen bij onze Waalse landgenoten, et veux-tu parler le Français s' il te plait ? Magnifieke taal toch hé die van Molière, niet ? Le langage de l' âme et le cœur. Prachtig !
Vroeger, in het lager onderwijs, dacht ik er nochtans heel anders over. Ik kreeg bij het aanhoren ervan hartkloppingen en vapeurs 😕. Echt waar, ik werd zo bleek als een stengel prei als ik iemand de Franse taal hoorde spreken. Ik meen de oorzaak te kennen. Bij de onafhankelijkheidsperikelen in Belgisch Congo anno 1960/61 vestigden gerepatrieerde landgenoten zich in '61 in de residentiële wijken van Antwerpen. Het merendeel onder hen was een francofoon zichzelf 'upperclass' wanend allegaartje van koloniale parasieten. Hun kinderen werden gedropt in de Antwerpse scholen en schooltjes. Ook in het mijne, het Sint Stanislascollege van Berchem, een katholiek bastion waar pastoors de plak zwaaiden. In elke klas stond er trouwens een spaarpot. Zo een negerpostuurke dat met z'n kopke knikte als je er een cent in dropte. Voor onze zendelingen in de missies, jawel ! Ze werden verdomme daar rondgedragen in draagstoelen. Ik wil niet veralgemenen, paters met een goede inborst zullen er ook wel geweest zijn.
Geen idee waarom, toen ook niet verklaarbaar met mijn 6 jaar oude verstand maar het was indertijd wel terdege aanvoelbaar : Die verwaande gerepatrieerde kwastjes werden zichtbaar in de watten gelegd. Ze spraken Frans, waren driftig en onvoorstelbaar hautain al waren ze net als ik nog zo groen als snot achter hun oren. Maar ze waren in 'De Congo' grootgebracht. Katholiek Vlaanderen had daar een verheven missie en, hoe jong ze ook waren, ze konden daar al beschikken over hun eigen boys, negerkes, vergeef me de uitdrukking, die ze naar believen konden schofferen en commanderen ! En deze attitude verschafte hen bij die katholieke zwartrokken van het college een voorkeursbehandeling. Het prijskaartje der verdiensten van hun voorgeslacht lag iets hoger op de ladder van de beschaving. En zelfs vele sportjes hoger dan het niveau waarop de werkmansbroek lag waaruit ik geschud werd. Hun Frans gebrabbel en het samenklitten met elkaar legde de kiem in mij voor een grondige aversie voor de Franse taal. Gelukkig werd het tij gekeerd .... een dame uit het taalgebied van Molière kon een dozijn jaren later mijn zinnen bekoren. Ik was dan wel al wat ouder en minder kritisch geworden 😊. Sindsdien kon ik de Franse taal koesteren. Meer nog : La langue française est une noble gueuse, elle ne souffre pas qu'on l'enrichisse malgré elle. Hierzie de woorden van Marcel Prévost : De Franse taal is een nobel meisje, ze lijdt er niet onder om, ondanks zichzelf, verrijkt te worden.
Hahaha, ... ainsi soit -il !!! De eerste stappen op het tochtje in Havré reveleerden eerder het minder begoede deel van Wallonië. Niet onderhouden bermen, graffiti op alle muren, gedumpte autobanden in een beek, rondslingerende verroeste autowrakken, oude loodsen met ingestorte daken, zwerfvuil. Nee dat kan stukken beter.
Je moet kijken waar je loopt Jan op die assenweg ! Een uitgegroeide struik naast de weg met ferme doornen haakte in m'n gezicht en m'n jas. Een geluk dat ik geen vaart maakte. Na dit akkevietje kwamen er onbewust beelden in me op van de ontdekkingsreizigers in de donkere evenaarswouden van Zwart Afrika. Die gasten hun dragers en helpers baanden de weg voor hen met hun machetes of ze zaten hoog op een olifant. Ik zie me hier al met zo'n junglemes lopen. Die assenweg naast het spoor was gelukkig maar een kort stukje. Het pad draaide al vlug een bamboebos in. Waar gaan we dit schrijven ? Een bamboebos, een verrassend zicht met op de achtergrond indrukwekkende woudreuzen, ik denk dat het eikebomen waren. Zou de aanleg van dit bos iets te maken hebben gehad met den Elio zijn chinese panda's daar in Paridaisa ? Wie weet dat ?
Het kasteel van Havré heeft wel iets. Het is een geslaagde kruising tussen landelijk erfgoed en een sloopwaardige bouwval. Je ziet een mooi onderhouden slottoren en -gracht, een grasplein op de binnenkoer dat netjes gemaaid wordt maar eveneens tref je muren aan die op instorten staan. Het moet kunnen. Een bezoekje aan een aanpalende bloementuin zat er voor deze dag niet in.
Wat verder tekende ik het trajectje uit langs het beekje genaamd 'Rua de Dordogne'. Er was geen doorkomen aan vanwege metershoge brandnetels en doornstruiken. Een parallel padje iets verder bracht de oplossing. Het leidde naar een kilometerslange dreef met gigantische bomen. En de vogeltjes maar kwintelieren van plezier om het schitterend weertje dat hierbij geserveerd werd. Ze sleepten de zangnoten van uit de diepste puttekes van hun pootjes en floten er op los. Scheuten van zonnestralen priemden door dat immense bladerdek. Hoe mooi ! Ik zat op een zalig mooie track waarop er in korte tijd al heel veel te zien viel.
In Saint Symphorien ligt er een militair kerkhof van uit de 1ste WO. Zowel Duitse als Britse soldaten liggen er begraven. Op dit kerkhof werd zowel de 1ste als de laatste gesneuvelde Brit uit WO1 ten grave gedragen. Het is heel netjes onderhouden en er straalde een onbestemde energie uit die plaats. Ook tragedie, Duitsers en Britten tesamen. Wie heeft er wie doodgeschoten zou je er kunnen roepen. En waarom ? Hoeveel gesneuvelden zouden er op die laatste vraag een antwoord geweten hebben ? Ik liep niet alleen op dat kerkhof. Een 20-tal Engelsen uit Nottingham brachten er eveneens een huldebezoek met hun Vespa-clubje. Nog enkele omleidingen op het trackske vanwege onder water staande paadjes staken nog de kop op alvorens Spierre binnen te wandelen. In Spierre werd het heuvelachtig en volgens de toeristische brochures vonden onze neolitische voorouders op de heuvelflanken hun gerief om er vuur mee te maken : De silex vuurstenen.
Ondertussen waren er meer wolken komen opdagen. Het zag er naar uit dat het weer zou keren en ik moest nog aan m"n picknick beginnen. Ik was helemaal opgegaan in de mooie natuur zonder enig tijdsbesef en het was verdorie al halftwee. Ik kwam juist een prachtig park buitengewandeld en zie in de voortuin van een manège stond er een bankje op mij te wachten. Prima plaatsje en zelfs met uitkijk op een amazone die daar vlakbij dressuur gaf aan haar paard. Ik wist niet dat een paard Frans verstond of het kon klappen. De zich over dat paard ontfermende dame onderhield immers een zeer levendige conversatie met haar beest.
Nog 8 km vielen er te gaan en zonder het te beseffen of het te weten waren er al 16 wijlen. Ik had nog een bezoekje aan een terril voorzien in mijn tochtje en die kwam er nu aan. De terril de l'Héribus. Het schijnt dat binnen in de terril de temperatuur 2000°C kan bedragen zodat je wanneer je een putje maakt er een ei in kunt bakken (info terril Héribus). Vooruit dus maar, naar die terril !
Die bult in het landschap heb ik een beetje onderschat. Het werd een steile klim in 1 stuk van 137 meter met niks om je aan vast te houden of op te trekken. Soms zelfs met 35% hellingsgraad volgens Google Earth. Maar wat een prachtig zicht daarboven. Het afdalen was zelfs nog hachelijker. Voetje per voetje zijdelings langs een wirwar van paadjes afdalend. Ook hier weer die venijnige doornstruiken. Eens de terril voorbij was de fun zo goed als uit want je zat meteen in stedelijk gebied.
En het is alsof de zwarte medemens bijna de rode draad bepaalde die door deze dag liep. Els die de Ronnie zijn vlucht naar Oslo in herinnering bracht met zijn zitje naast een constant flatulerende kleurling. Het koloniale debâcle in de vroege jaren '60. De ontdekkingsreizigers in donker Afrika en dan de 10 laatste straten naar het staion van Mons waar ik doorschuifelde werden bijna hoofdzakeljk door mensen van het zwarte ras bewoond. En kijk de trein stond al aan het perron, ik stapte op en je raadt het al wel zeker ? Ook het merendeel van de medereizigers in deze wagon hadden een ebony kleurtje.
Na 2 uur vlekkeloos sporen stond ik terug in Beveren. De dag zat er bij deze op en ik heb er van genoten. Als afsluiter geef ik voor deze dag een score van 8,5 op 10 op haar rapport. Punten werden afgetrokken voor de regenbui in Brussel en de her en der ontoegankelijke paadjes en de doornstruiken. We kunnen weeral een volgende plannen.
De trein, het is altijd een beetje reizen en wat dat goud en die morgenstond betreft ... tot in Mechelen klopte dat nog maar vanaf Brussel werd het lood dat tegen mijn gehemelte plakte. Bij het binnenrijden van Brussel lagen er grote regenplassen op de Schaarbeekse platte daken. Hier had het dus al ferm geregend. Tot in Jurbize, iets voor Mons was het blijven regenen. Een met regenwolken volbekladderde hemel, bah ! De lucht etaleerde de vaalgrijze kleur van een verweerde slak lood uit de eerste de beste corniche van een godvergeten krot. Rekening houdend met het tijdstip van het jaar zou je er depressief van worden. Reden tot neerslachtigheid troef dus maar zie daar : Hier en daar zag je al een pluk blauw achter een regengordijn. Het zou nog goed komen. In Havré straalde er inmiddels een strakblauwe hemel.
Na 2 en een half uur sporen bereikte ik het stationnetje van Havré, gelegen tussen La Louvière en Mons. 23 km wandelen bij onze Waalse landgenoten, et veux-tu parler le Français s' il te plait ? Magnifieke taal toch hé die van Molière, niet ? Le langage de l' âme et le cœur. Prachtig !
Vroeger, in het lager onderwijs, dacht ik er nochtans heel anders over. Ik kreeg bij het aanhoren ervan hartkloppingen en vapeurs 😕. Echt waar, ik werd zo bleek als een stengel prei als ik iemand de Franse taal hoorde spreken. Ik meen de oorzaak te kennen. Bij de onafhankelijkheidsperikelen in Belgisch Congo anno 1960/61 vestigden gerepatrieerde landgenoten zich in '61 in de residentiële wijken van Antwerpen. Het merendeel onder hen was een francofoon zichzelf 'upperclass' wanend allegaartje van koloniale parasieten. Hun kinderen werden gedropt in de Antwerpse scholen en schooltjes. Ook in het mijne, het Sint Stanislascollege van Berchem, een katholiek bastion waar pastoors de plak zwaaiden. In elke klas stond er trouwens een spaarpot. Zo een negerpostuurke dat met z'n kopke knikte als je er een cent in dropte. Voor onze zendelingen in de missies, jawel ! Ze werden verdomme daar rondgedragen in draagstoelen. Ik wil niet veralgemenen, paters met een goede inborst zullen er ook wel geweest zijn.
Geen idee waarom, toen ook niet verklaarbaar met mijn 6 jaar oude verstand maar het was indertijd wel terdege aanvoelbaar : Die verwaande gerepatrieerde kwastjes werden zichtbaar in de watten gelegd. Ze spraken Frans, waren driftig en onvoorstelbaar hautain al waren ze net als ik nog zo groen als snot achter hun oren. Maar ze waren in 'De Congo' grootgebracht. Katholiek Vlaanderen had daar een verheven missie en, hoe jong ze ook waren, ze konden daar al beschikken over hun eigen boys, negerkes, vergeef me de uitdrukking, die ze naar believen konden schofferen en commanderen ! En deze attitude verschafte hen bij die katholieke zwartrokken van het college een voorkeursbehandeling. Het prijskaartje der verdiensten van hun voorgeslacht lag iets hoger op de ladder van de beschaving. En zelfs vele sportjes hoger dan het niveau waarop de werkmansbroek lag waaruit ik geschud werd. Hun Frans gebrabbel en het samenklitten met elkaar legde de kiem in mij voor een grondige aversie voor de Franse taal. Gelukkig werd het tij gekeerd .... een dame uit het taalgebied van Molière kon een dozijn jaren later mijn zinnen bekoren. Ik was dan wel al wat ouder en minder kritisch geworden 😊. Sindsdien kon ik de Franse taal koesteren. Meer nog : La langue française est une noble gueuse, elle ne souffre pas qu'on l'enrichisse malgré elle. Hierzie de woorden van Marcel Prévost : De Franse taal is een nobel meisje, ze lijdt er niet onder om, ondanks zichzelf, verrijkt te worden.
Hahaha, ... ainsi soit -il !!! De eerste stappen op het tochtje in Havré reveleerden eerder het minder begoede deel van Wallonië. Niet onderhouden bermen, graffiti op alle muren, gedumpte autobanden in een beek, rondslingerende verroeste autowrakken, oude loodsen met ingestorte daken, zwerfvuil. Nee dat kan stukken beter.
Je moet kijken waar je loopt Jan op die assenweg ! Een uitgegroeide struik naast de weg met ferme doornen haakte in m'n gezicht en m'n jas. Een geluk dat ik geen vaart maakte. Na dit akkevietje kwamen er onbewust beelden in me op van de ontdekkingsreizigers in de donkere evenaarswouden van Zwart Afrika. Die gasten hun dragers en helpers baanden de weg voor hen met hun machetes of ze zaten hoog op een olifant. Ik zie me hier al met zo'n junglemes lopen. Die assenweg naast het spoor was gelukkig maar een kort stukje. Het pad draaide al vlug een bamboebos in. Waar gaan we dit schrijven ? Een bamboebos, een verrassend zicht met op de achtergrond indrukwekkende woudreuzen, ik denk dat het eikebomen waren. Zou de aanleg van dit bos iets te maken hebben gehad met den Elio zijn chinese panda's daar in Paridaisa ? Wie weet dat ?
Het kasteel van Havré heeft wel iets. Het is een geslaagde kruising tussen landelijk erfgoed en een sloopwaardige bouwval. Je ziet een mooi onderhouden slottoren en -gracht, een grasplein op de binnenkoer dat netjes gemaaid wordt maar eveneens tref je muren aan die op instorten staan. Het moet kunnen. Een bezoekje aan een aanpalende bloementuin zat er voor deze dag niet in.
Wat verder tekende ik het trajectje uit langs het beekje genaamd 'Rua de Dordogne'. Er was geen doorkomen aan vanwege metershoge brandnetels en doornstruiken. Een parallel padje iets verder bracht de oplossing. Het leidde naar een kilometerslange dreef met gigantische bomen. En de vogeltjes maar kwintelieren van plezier om het schitterend weertje dat hierbij geserveerd werd. Ze sleepten de zangnoten van uit de diepste puttekes van hun pootjes en floten er op los. Scheuten van zonnestralen priemden door dat immense bladerdek. Hoe mooi ! Ik zat op een zalig mooie track waarop er in korte tijd al heel veel te zien viel.
In Saint Symphorien ligt er een militair kerkhof van uit de 1ste WO. Zowel Duitse als Britse soldaten liggen er begraven. Op dit kerkhof werd zowel de 1ste als de laatste gesneuvelde Brit uit WO1 ten grave gedragen. Het is heel netjes onderhouden en er straalde een onbestemde energie uit die plaats. Ook tragedie, Duitsers en Britten tesamen. Wie heeft er wie doodgeschoten zou je er kunnen roepen. En waarom ? Hoeveel gesneuvelden zouden er op die laatste vraag een antwoord geweten hebben ? Ik liep niet alleen op dat kerkhof. Een 20-tal Engelsen uit Nottingham brachten er eveneens een huldebezoek met hun Vespa-clubje. Nog enkele omleidingen op het trackske vanwege onder water staande paadjes staken nog de kop op alvorens Spierre binnen te wandelen. In Spierre werd het heuvelachtig en volgens de toeristische brochures vonden onze neolitische voorouders op de heuvelflanken hun gerief om er vuur mee te maken : De silex vuurstenen.
Ondertussen waren er meer wolken komen opdagen. Het zag er naar uit dat het weer zou keren en ik moest nog aan m"n picknick beginnen. Ik was helemaal opgegaan in de mooie natuur zonder enig tijdsbesef en het was verdorie al halftwee. Ik kwam juist een prachtig park buitengewandeld en zie in de voortuin van een manège stond er een bankje op mij te wachten. Prima plaatsje en zelfs met uitkijk op een amazone die daar vlakbij dressuur gaf aan haar paard. Ik wist niet dat een paard Frans verstond of het kon klappen. De zich over dat paard ontfermende dame onderhield immers een zeer levendige conversatie met haar beest.
Nog 8 km vielen er te gaan en zonder het te beseffen of het te weten waren er al 16 wijlen. Ik had nog een bezoekje aan een terril voorzien in mijn tochtje en die kwam er nu aan. De terril de l'Héribus. Het schijnt dat binnen in de terril de temperatuur 2000°C kan bedragen zodat je wanneer je een putje maakt er een ei in kunt bakken (info terril Héribus). Vooruit dus maar, naar die terril !
Die bult in het landschap heb ik een beetje onderschat. Het werd een steile klim in 1 stuk van 137 meter met niks om je aan vast te houden of op te trekken. Soms zelfs met 35% hellingsgraad volgens Google Earth. Maar wat een prachtig zicht daarboven. Het afdalen was zelfs nog hachelijker. Voetje per voetje zijdelings langs een wirwar van paadjes afdalend. Ook hier weer die venijnige doornstruiken. Eens de terril voorbij was de fun zo goed als uit want je zat meteen in stedelijk gebied.
En het is alsof de zwarte medemens bijna de rode draad bepaalde die door deze dag liep. Els die de Ronnie zijn vlucht naar Oslo in herinnering bracht met zijn zitje naast een constant flatulerende kleurling. Het koloniale debâcle in de vroege jaren '60. De ontdekkingsreizigers in donker Afrika en dan de 10 laatste straten naar het staion van Mons waar ik doorschuifelde werden bijna hoofdzakeljk door mensen van het zwarte ras bewoond. En kijk de trein stond al aan het perron, ik stapte op en je raadt het al wel zeker ? Ook het merendeel van de medereizigers in deze wagon hadden een ebony kleurtje.
Na 2 uur vlekkeloos sporen stond ik terug in Beveren. De dag zat er bij deze op en ik heb er van genoten. Als afsluiter geef ik voor deze dag een score van 8,5 op 10 op haar rapport. Punten werden afgetrokken voor de regenbui in Brussel en de her en der ontoegankelijke paadjes en de doornstruiken. We kunnen weeral een volgende plannen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.