De Antwerpse Voorkempen : Zoersel naar Nijlen

Voor vandaag ben ik kwa lokatiekeuze lichtjes afgeweken van de traditionele formule met de trein. Ik heb er een busritje met De Lijn ingelast. Van Zoersel naar Nijlen stappen was het opzet.  In Zoersel kon je enkel met de lijnbus geraken. Een sneldienst doet er een goed halfuurtje over. Om 9u was er met stapmaat Ronny en de Catsjoe afspraak gemaakt in het Antwerpse Centraal Station. Op het Astridplein konden we de lijnbus nemen tot in Zoersel. Zoersel is een elegant dorp gelegen in de Antwerpse voorkempen. Hoe rustig het er nu is, des te woeliger het er vroeger aan toe ging. In de eeuw voorafgegaan aan het ontstaan van België werden  Kempische dorpjes zoals Zoersel, Malle, Salphen, Halle, Wechelderzande enz. enz. bijna onafgebroken belegerd en geplunderd. Vreemde troepen richtten niet alleen grote verwoestingen aan, maar ze brachten ook vele ziektes, waar onder andere de "Zwarte Pest", met zich mee. Na het Hollands Bewind en de oprichting van ons koninkrijkje België konden ze bekomen van de doorstane ellende en brak er een tijd van steeds toenemende welvaart aan. 

Vandaag verliepen de verplaatsingen  zeer vlot. Het mag al eens niet ? Nu, het was helemaal geen grote reis. Aangekomen in de 'Central' was een koffietje het volgende agendapunt. In de Starbucks alstublieft ! Een goed kwartiertje later verlieten we het mooiste treinstation ter wereld om te gaan stappen. Als er gesakkerd kan worden op stiptheid en service van de NMBS kunnen we nog enigszins troost zoeken in de schoonheid  van ons station.  Een magere troost weliswaar maar toch. 

Het weer zag er ondanks de mooie beloften van onze weervrouw niet al te fraai uit. Bah, grijze wolken en licht gemiezer en het begon al heel vroeg op de dag. Ik overwoog nog een paraplu mee te pakken maar een poncho kon evengoed dienen. Dit kledingstuk zou later op de dag nog voor wat hilariteit zorgen.De lijnbus was mooi op tijd en rond 10u30 stonden we in geef acht te Zoersel. En dat er welvaart heerste was te merken. Een keurig en proper dorp  troffen we aan waarin we meteen van start gingen. En avant tambour major ! 
Na een goeie 500 meter zaten we al in het Zoerselbos. Een bos met een wirwar aan paadjes. Kilometers lang ! Een beetje verwondering van onzentwege want we zaten pal op de 'Jan en Trien' wandeling. Dit was verdorie tegelijkertijd een GR-pad. Later viel onze frank : Jan en Trien zijn de hoofdpersonages in het boek 'De Loteling' van Hendrik Conscience (De Loteling Wiki). 
Hendrik Conscience is de man waarvan men beweert dat hij zijn volk leerde lezen. De Leeuw van Vlaanderen is zijn belangrijkste werk. 

Iets verder en dieper in het Zoerselbos zouden we de boshut aantreffen waar Hendrik dit boek schreef.  Dat was in het jaar 1850. In 1973 werd het boek  verfilmd met prachtvertolkingen van Jan Decleir en Ansje Beentjes.

Na een kilometertje of 5 troffen we pal middenin het bos een groepje mensen aan die bezig waren met kleinschalige akkerbouw.  Het bleken verstandelijk anders-begaafden te zijn die er met veel plezier tuinierden. Ronny was een praatje met hen begonnen en het was frappant om op te merken dat een conversatie met deze mensen zo puur en oprecht verloopt. Oh, ze waren verschrikkelijk fier om even uit te wijden over hun bezigheden daar op die bosakker. Met kennis van zaken trouwens. De ontmoeting met deze mensen leverde een aangenaam intermezzo op. 

Iets verderop moest er volgens de kaarten een overdekte picknick plaats zijn. Langs mooie kronkelende bospaadjes bereikten we  deze spot. En deze keer konden we wel een vuurtje bovenhalen zonder een bezoekje van de brandweer te moeten vrezen. Ik had daags tevoren een cowboyschotel ineengeflanst. Inspiratie had ik gezocht in een kookboekje voor kinderen op kamp. Het betrof een schotel  bonen, ajuin, tomaat en gemarineerde worstjes en dit aangevuld met nog wat geheime ingrediënten 😏. Kruidenbroodjes om in de saus te soppen ... af !!! Nee geen mountain oysters zoals bij de echte cowboys,  neenee, die vind je hier niet bij de slager.  Het was enkel een kwestie van deze kost nog wat op te warmen op een branderke. Met een glaasje wijn erbij konden we toasten op de camaraderie. Die bonenschotel smaakte voortreffelijk.  Altijd plezant zo een picknickje en het kleurt je dag. 

Na het openluchtdineetje muteerde de wandeling naar een heuse paddestoelenwandeling. Het bos stond er vol van. Boleten, geschubde inktzwammen, amonieten, elfenbanken, vliegenzwammen en noem maar op. We kwamen zelfs een dame tegen die met enkele belangstellenden een paddestoelentochtje gidste. Erg interessant haar uitleg maar toch waarschuwde ze ons dat het zeker 2 jaar duurde om kennis te vergaren over de paddestoelen vooraleer je het mag wagen om er een geplukte op te eten. In Duitsland, zo vertelde ze, zijn er onlangs nog mensen gestorven na het eten van de groene knolamoniet. Soms zien die er wit uit en zou je er kunnen van uitgaan dat het een eetbare soort is. Dat was bij die overlijdens het geval. Niks aan te doen, je gaat sowieso dood tenzij je onmiddelijk een niertransplantatie krijgt. Het gruwelijke aan zo een vergiftiging is dat je je na enkele dagen afzien terug kiplekker voelt. Kort daarop gaat het crescendo terug bergaf met je en kan je best al het één en ander beginnen te regelen voor je uitvaart. Je bent een vogel voor de kat. 
Iets verderop kwamen we een schooljuffrouw tegen die met haar klas aan 8-10 jarigen een boswandeling maakte. Ze hield even halt aan een boom en wijzend naar die boom vroeg ze haar leerlingen of dit een gezonde boom betrof. Ik fluisterde vlug en ongemerkt voor de juffrouw in het oor van 1 van die gastjes dat dit niet het geval was omdat je zo kon zien dat die boom een 'valling' (verkoudheid) had.  3 stappen verder hoorde ik dat ventje zijn juf toeroepen dat die boom ziek was en een valling had.  En die meneer daar, die heeft dat gezegd !!! Grote ogen van de juf maar ze kon er toch mee lachen. Ach, je moet eens een grapje kunnen uithalen. Het kind in jezelf moet je levend houden. Ook al zit je aan de zolder van je leven te bouwen. 

Kijk, daar is het boshuisje waar Conscience zijn boek werd geboren. Nu, boshuisje is zacht uitgedrukt. Het blijkt nu dat de 2 lemen hutjes waar destijds Jan en Trien woonden werden uitgebouwd tot 1 grote pachthoeve Het is een grote hoeve waar je iets kan consumeren. Aangezien het gesloten was zijn we iets verder een sjiek bosrestaurant binnengeduikeld. De naam van het etablissement "In de Wandeling" deed vermoeden dat de uitbaters mikten op een zich met de benen voortbewegende kalandizie.  De bediening liet er wel heel lang op zich wachten. Toen er eindelijk een ober zich over ons ontfermde vroeg de Ronny met een kwinkslag, of er soms een hoop personeel ziek was. De brave man bleef het antwoord schuldig, zij het met een scheefgetrokken gezicht. 

Eens buiten begon het terug te miezeren. De poncho kwam van pas. Onderweg had de Ronny zijn nieuw aangeschafte poncho zo bestoeft dat ik er weliswaar erg benieuwd naar werd. Je kon er een tent voor onderweg mee maken, zoveel ml waterkolombestendig, lichtgewicht en veel bewegingsruimte enzovoort. Ja het was een knappe aanwinst voor je outdoor-uitzet. Enkel de kleur vond ik iets minder, mijne maat leek net op een verlebberde krob sla. Bovendien sloegen alle paarden in de wei van de schrik op hol bij het passeren. Dat zullen ze er in de winkel wel niet bijgezegd hebben.  Soit, hij was erg content met zijn poncho. 

We naderden stilaan het Neteland. Na het oversteken van het bruggetje over de kleine Nete zaten we in het land van onze Pallieter. Al vlug bereikten we de statie van Nijlen. Bij de overstap in Lier hebben we nog iets gedronken in het gezellige stationsbuffet van Lier. Daar moesten we een halfuurtje wachten op een overstap. De dag zat er onherroepelijk op. Enig minpunt was het sombere weer maar we hebben er toch een sjiek tochtje van gemaakt. 

Jean Jacques Goldman - Je marche seul