Kessel, een dikaryotische gemeente aan de Kleine Nete

Verleden week stond er een klein wandelingetje op het programma maar het is er niet van gekomen. Onverwachts, nu niet geheel, maar toch : Els m'n soulmate had een extra vrije dag en ze overwoog om mij even een goeiedag te komen zeggen. Altijd fijn, en zo konden we even onze bucketlist aanspreken om er een nuttige en leuke dag van te maken. Een bucketlist die trouwens met de jaren vriendschap langer en langer wordt. Ze had graag een bezoek gebracht aan het Fort van Breendonk en als er nog tijd zou overblijven konden we deze uitstap aanvullen met een klein toerke in Klein Willebroek. Het Fort van Breendonk is nu niet onmiddelijk een vrolijke bestemming maar wel erg leerrijk. Rond 12 u kwam ze aangereden en na een lunchke zijn we dan vertrokken. Nog even binnenwippen bij den Hugo in Temse, hij had een fotoboek en een naslagwerk over Breendonk voor haar. Het bezoek aan het fort liep vanwege Els's grote interesse wat uit waardoor het wandelingetje verviel. Geen erg, de Ronny verwachtte ons in Hemiksem voor een aperitiefje. Geen sinecure, anderhalfuur onderweg tussen Breendonk en Hemiksem, amper 12km. De hartelijke ontvangst en het hapje deed de opgelopen verkeersellende vlug vergeten. 

Maar deze week kon de wandeling wel doorgaan. Ik had Kessel uitgekozen. Kessel een dikaryotische gemeente. Wat een benaming zeg en enkel om mee te geven dat er in deze gemeente 2 dorpskernen zitten, Kessel Station en Kessel Dorp. Van zulke gemeenten is België er maar enkele rijk. 

Ronny vliegt een weekje op weduwschap, zijn vrouw is op reis, en dientengevolge werden we voor een somptueus ontbijtje ten zijnen huize uitgenodigd. Dat was weeral sympathiek van onze stapmaat. De Catsjoe was wreed zenuwachtig om te vertrekken en na een klein uurtje zijn we dan ook vertrokken. Voor een beetje afwisseling in onze reismodus zijn we in plaats van te sporen met de auto naar Kessel gebold. Rond 11 uur konden we daar starten. Opnieuw stond er zalig en prachtig weer geprogrammeerd dus 'gaan met die banaan' zou onze Els in dit geval geopperd hebben. Ronny parkeerde zijn kar aan Kessel Station waardoor we al meteen konden kennismaken met deze eerste dorpskern.

Een 50-tal meter voorbij de spoorwegovergang laveerden we voorbij café 'Torenven'. Een gezellige bruine kroeg, waar jong en oud gezellig samenkomt. Ik kreeg het vermoeden dat dit café vroeger jaren werd opengehouden door een 'dorpsbewoner-coureur'. Ik meende zijn naam ergens gelezen te hebben maar die naam ontgaat me nu. Ouderwetse 'koersvélo's' hangen er tegen de gevel. Palmen, bekers en koersgerelateerde prullaria decoreren overvloedig het interieur. Er wordt zelfs jaarlijks in de straten van Kessel Station de retro wielerwedstrijd ‘Kampioenschap van Kessel’ gehouden. De 'coureurs' staan er in retro-outfit met hun Rik Van Looyklakske en hun oubollige fietsvehikels aan de start. Steevast met ongeschoren benen. Verder de versnellingen nog aan het fietskader en zonder klikpedalen. De renners doen dan in totaal 15 rondes door Kessel Station en sprinten tussendoor voor premies. Aan café Torenven, daar waar de start en aankomst van de wedstrijd ligt, staan de meeste supporters van de retrorenners. Het is een bijzonder leuke kroeg. Momenteel liggen er 2 pompoenen van meer dan 600 kg op het terras. Naar zo schijnt, de grootste pompoenen ooit op een wedstrijd gewogen in België. Kwestie van wat sfeer te scheppen en daarmee Halloween even in de kijker te zetten.  Later op de avond zouden we in deze kroeg onze uitstap afsluiten. 

Goed, we stapten richting Kleine Nete vanuit Kessel Station.  Tussen het bos en struweel door, over paadjes bedekt met een dikke laag bladeren bereikten we al vlug de Kleine Nete. Die slingerde zich al kabbelend in vele bochtjes door het kleurrijke herfstlandschap. De wanden van de rivierbedding had zo te zien een opknapbeurtje gekregen. Binnen mooi afgelijnde boorden  stroomde het riviertje tussen Albertkanaal en de Nete. Het trok zich geen sjiek aan van ons bestaan of aanwezigheid. Hoefde ook niet, je gaat immers mee op in het schitterende landschap. Dit dal van de Kleine Nete leverde mooie natuurtafereeltjes af waarbij een reeds laagstaande zon haar best deed om op velden en bossen magnifieke kleurschakeringen te toveren.  Therapie voor de gemoedsrust ... een kleurensauna zou hetzelfde heilzame effect geven. Hou die sauna maar en geef mij dan liever de natuur.

Er werd wat gelachen onderweg met de Ronny en den Hugo. De meest onnozele uitlatingen leidden tot jolijt en schaterlach. Niettegenstaande de Ronny aandrong om ze te vermelden, durf ik ze hier niet neer te schrijven. Waanzinnige exploten zouden op stapel kunnen komen te staan tijdens deze gezamenlijke wandelmomenten. Exploten gaande van verbouwingsplannen van hele kastelen tot van fantasie overlopende staptochten over kim en einder.  Socrates, de Griekse filosoof merkte ooit op : De grootste zegeningen voor de mensheid komen voort uit waanzin want waanzin is een gift van de goden. Die mens had 2500 jaar geleden al overschot aan gelijk. Dollen, grappen en zeveren, dat staat garant voor gezellig vermaak onder de vrienden. Bijkomend voordeel van die waan- nee onzin .... het doet helemaal geen zeer 😂. 

Op de Kesselse Heide staan picknicktafeltjes in overvloed. Een uitgelezen stek om het aperitief in te luiden. Wijntje, kaas, sprotje ... We laten het op onze toertjes niet aan ons hart komen want het Bourgondische vaandel willen we immer wapperend houden ! Na dit intermezzo stapten we richting Kessel Dorp. Hiervoor diende opnieuw de spoorweg overgestoken te worden. De uitgestippelde weg ging onbedoeld over 'zogezegd' privéterrein wat maakte dat we een alternatieve manier moesten bedenken om over het spoor te geraken. Dat lukte ons wel waarna nog enkele mooie stukjes wandelwegen en waterpartijtjes de revue passeerden. Aan het Fort van Kessel was de wandeling zo goed als ten einde. Enkele jaren terug heb ik over dit Fort al eens verslag gegeven . Kijk maar :  Wandeling met het Fort van Kessel . We hebben het traject een beetje moeten inkorten vanwege wat na te komen verplichtingen later op de avond. Den Hugo naar het theater, ik naar een kwis en de Ronny ging in zijn keuken experimenteren met varkenshaasjes van het Iberico varken. Dat zijn die patta negra beestjes uit Spanje waar je in Andalusië en de Extramadura over struikelt tijdens het wandelen. Nu, onze maat zijn activiteiten omtrent dit beest kan bezwaarlijk een verplichting genoemd worden. Het is eerder een combinatie van een verslaving met een goedaardige culinaire obsessie'. Ieder diertje zijn pleziertje. Nu, de Ronny zijn Ibericovarkentje had nogal een lange snuit. Het vertellingske was weeral uit ..... Bijna dan toch, nog even zoals eerder al werd vermeld, een tripeltje in café Torenven om af te ronden. Het leven kon weeral draaglijk genoemd worden. Het verdere verloop laat zich wel raden 😋😋😋. Tot een volgende keer maar weer. 

Van Vlaams naar Waals Brabant

Het werd voor vandaag wederom een stapdag waar elke 'Randonneur' zou willen voor tekenen met zijn bloed. Primo : Een uitgelezen weertje met de ideale temperatuur, dus rond een graad of 10. En dit onder een staalblauwe hemel en vrijwel geen zuchtje wind. Wellicht zou 'Pientje de Leugenaar', ons beroemd weericoon zaliger beweerd hebben dat de capriolen van de straalstroom hier wellicht debet aan hadden. Vervolgens secundo : Een prachtig lokatie. Het bosrijke gebied van Vlaams en Waals Brabant mag volgens mij best wedijveren met het Italiaanse Toscane. Mooie heuvellandschappen, die nu ondergedompeld in een geurig bad van warme herfstkleurtjes, een lust voor het oog zijn. En dan tertio moet of mag het toffe gezelschap vernoemd worden. Den Hugo, de Ronny en de Catsjoe. Dit gezelschap zijnde de stapmaten waarnaast je, éénmaal je je tocht naar de Eeuwige Jachtvelden hebt gelopen, met plezier wilt begraven worden. Alle ingrediënten waren dus aanwezig voor een dag vol Quality Time. De kweddelen met onze NMBS waren weer legio maar konden geenszins de pret bederven. Een greepje  uit hun dagelijkse wapenfeiten geef ik vlug mee : 's Morgens werd de aansluitende trein naar Leuven gemist vanwege een vertraagde trein in Beveren. Ook 's avonds in Gastuche  was het van hetzelfde laken een broek. Het was weeral La Guerre ten huize NMBS, een wetmatigheid ondertussen. De trein voor den Hugo in Leuven werd dan weer zonder een reden te vernoemen plots afgeschaft. Deze van de Ronny had een half uur vertraging door een, God weet waar, kapotte slagboom. Dit bedrijf zou een ge-oliede machine moeten zijn maar ze kraakt en piept in al haar kieren en voegen. 

Het heeft geenszins onze pret bedorven. We zouden van Oud Heverlee naar Waver pikkelen en rond 10u30 stapten we uit in Oud Heverlee samen met nog een Nederlands koppel dat,  naar hun outfit te oordelen, ook een toerke ging stappen. Iets eerder op de trein had de verschijning van de Catsjoe die Hollander bijna in het bagagerek doen springen. Zo een schrik had die brave man van honden. Zo we konden vertrekken richting Waver. Al meteen zette een kort hellinkje naast de spoorwegberm de toon. Er zouden er nog meer volgen. 

Koffie drong zich traditiegewijs op en een 3-tal paaltjes verder kon er in een kleurrijk kroegje 'In De Molen' genaamd, deze nood gelenigd worden. Een kalandizie bestaande uit geriatrische fietsveteranen en gepensioneerden was er al van in de vroege morgen op post. In zijn sappig Leuvens dialectje stond de kroegbaas ons te woord. Een sympathieke tiep die bovendien erg schappelijke prijzen hanteerde. Op een gegeven moment was hij zo druk bezig met een stamgast dat hij niet hoorde dat de Ronny om zijn aandacht vroeg. Meermaals riep de Ronny maar het baatte niet. Te druk bezig of wat doof waarschijnlijk. Het was een krasse bejaarde, hij had veel weg van Kirk Douglas, die gezeten aan het tafeltje naast ons de oplossing bood en even de show stal. Met zijn handen rond zijn mond een toeter vormend keelde hij de kroegbaas toe. "Hééééj" galmde het door de kroeg. Decibels genoeg om de luster in de kroeg heen en weer te laten slingeren. Wat een geweld zat er in die stem zeg ! We werden direct voortgeholpen. 

Nu moest er verder gestapt worden. De bospaden werden bedekt met een dik tapijt van afgevallen bladeren.  Merkwaardig was wel dat er in de bosranden heel andere populaties aan paddestoelen te spotten vielen dan enkele weken geleden. Deze keer vielen er veel trechter- en nevelzwammen te spotten. De mooie kabouterpaddestoel ofte vliegenzwam was nergens meer te bespeuren. 

Bij de overgang van het Heverleebos naar het Meerdaalwoud werd het ondertussen hoog tijd voor het aperitief en bij nader overleg hebben we er dan maar ineens het schof erbij aan gecrocheteerd. Kaasje, salamihap, glazeke wijn en vervolgens het boterhammeke. We konden beschikken over een nette picknicktafel. Het weer leende er zich toe om zalig te picknicken. Veel gelachen en gezeverd werd er ook. 

Opstappen dan maar om nog wat bospaadjes te verkennen. Je waande je er echt in een middeleeuws decor. Je verwachtte zo dat er een eenhoorn of een vuurspuwende draak zou voorbij wandelen, achternagezeten door de één of andere dolende ridder te paard. Echt een sprookjesomgeving. De immense holle paden waar je doorliep droegen bij tot een sfeërieke omlijsting van bos en landschap. 

Den Hugo werd bevangen door een vlaag van nostalgie. Ergens goed verscholen in het bos lag 'De Kluis'. Het was en is nog steeds een ontmoetingscentrum voor allerlei jeugdbewegingen. Als verkenner bij de scouts was den Hugo er meerdere keren geweest en hij had er ook de proeven voor het leiderslintje afgelegd. Jawel, die 'Kluis' leverde hem fijne jeugdherinneringen. Jeugdsentiment overvalt je wel eens. Het komt voor bij ieder van ons. 

De omgeving barstte uit haar voegen van de natuurpracht. Kleuren en geuren vermengden zich op een harmonieuze en  subtiele manier met Moeder Aarde en haar flora. Alle zintuigen zouden op scherp komen te staan moest men zo een week of 3-4 in een dergelijk decor mogen pelgrimmeren. Van pelgrimmeren gesproken : Aangekomen aan het meer van Pecrot kreeg ik een appje van m'n soulmate Els. Onze bijdrage voor De St. Jacobsstaf, het Nederlandse pelgrimstijdschrift, wordt gepubliceerd. Ze kunnen met die bijdrage  wel 2 bladzijden volschrijven. Kijk : Bijdrage voor het NLs Genootschap

Daar aan dat meer hebben we een 'pauzeke' ingelast. Het schitterend uitzicht vanop een bankje werd voor de Ronny iets te veel en hij zwierde van contentement zijn hoed op tafel waarna hij besloot om nog in de gauwte een fleske wijn open te trekken. Een zonde is dat zeker niet ! In het verlengde van het gaanpad rond dit meer sloot er een pad aan dat je zo in de rimboe zou kunnen aantreffen. Dichtbegroeide heesters en struiken woekerden rondomrond. Toch was het vrij goed begaanbaar en brandnetel- en doornvrij. We hebben al moeilijker stukjes pad gehad. 

Niettemin bood er zich kort na het verlaten van dit pad een eerste obstakel aan.  De uitgestippelde weg moest verlaten worden. Op 8 nov en 12 dec zou er in de aanpalende bossen gejaagd worden op herten en everzwijnen. Een verbodsbordje aan een boom waarschuwde voor het gevaar bij een eventuele doortocht. Meer nog : Het was verboden. De Ronny wilde deze waarschuwing eerst nog aan zijn bottienen lappen aangezien we van de hele dag nog geen enkel schot gehoord hadden. Den Hugo speelde liever op veilig en contacteerde wijselijk de verantwoordelijke. Uiteraard adviseerde deze man om een omweg te maken. Jawel we moesten een heel stuk uit de richting gaan. Er zouden zo een 5 à 6 km extra aan omweg bij het oorspronkelijke traject komen. Nee, dan konden we beter in plaats van nog tot in Waver te lopen, in Gastuche de wandeling stoppen. Het was ondertussen al 4 uur voorbij en de schaduwen van de bomen werden al behoorlijk lang. Nog een uurtje en het zou donker zijn. We konden nog een prachtige zonsondergang beleven, de kroon op een mooie stapdag. In Gastuche aangekomen moesten we nog een klein kwartiertje treinvertraging ondergaan ... een uurtje wachten op een verbinding in Leuven liet ons toe om nog een typisch Stella sfeercafé te bezoeken. Uiteindelijk waren we allen na 9 uur thuis. 2 uur later dan zou mogen. De petatten waren al 2 keer opgewarmd  en terug koud geworden. 

Dit is zeker een wandeling die nog eens mag overgedaan worden. 10 op 10 geef ik. Een Jezuiet zou dit nooit geven. Volgens hen bestaat hier in het aardse tranendal de perfectie niet. En voor mij nu wel zie 😝😝😝 . De soldaten van Jezuske zouden hier in dit aardse tranendal hooguit een 9,5 op 10 geven. De perfectie behoort volgens hen alleen hun 5-Sterren-Generaal toe. Ik heb een geweldige dag kunnen opschrijven. 10 op 10 alstublieft en verder geen discussie. 👌👌👌. Dat er nog maar moge komen van dit kaliber.