Het werd voor vandaag wederom een stapdag waar elke 'Randonneur' zou willen voor tekenen met zijn bloed. Primo : Een uitgelezen weertje met de ideale temperatuur, dus rond een graad of 10. En dit onder een staalblauwe hemel en vrijwel geen zuchtje wind. Wellicht zou 'Pientje de Leugenaar', ons beroemd weericoon zaliger beweerd hebben dat de capriolen van de straalstroom hier wellicht debet aan hadden. Vervolgens secundo : Een prachtig lokatie. Het bosrijke gebied van Vlaams en Waals Brabant mag volgens mij best wedijveren met het Italiaanse Toscane. Mooie heuvellandschappen, die nu ondergedompeld in een geurig bad van warme herfstkleurtjes, een lust voor het oog zijn. En dan tertio moet of mag het toffe gezelschap vernoemd worden. Den Hugo, de Ronny en de Catsjoe. Dit gezelschap zijnde de stapmaten waarnaast je, éénmaal je je tocht naar de Eeuwige Jachtvelden hebt gelopen, met plezier wilt begraven worden. Alle ingrediënten waren dus aanwezig voor een dag vol Quality Time. De kweddelen met onze NMBS waren weer legio maar konden geenszins de pret bederven. Een greepje uit hun dagelijkse wapenfeiten geef ik vlug mee : 's Morgens werd de aansluitende trein naar Leuven gemist vanwege een vertraagde trein in Beveren. Ook 's avonds in Gastuche was het van hetzelfde laken een broek. Het was weeral La Guerre ten huize NMBS, een wetmatigheid ondertussen. De trein voor den Hugo in Leuven werd dan weer zonder een reden te vernoemen plots afgeschaft. Deze van de Ronny had een half uur vertraging door een, God weet waar, kapotte slagboom. Dit bedrijf zou een ge-oliede machine moeten zijn maar ze kraakt en piept in al haar kieren en voegen.
Het heeft geenszins onze pret bedorven. We zouden van Oud Heverlee naar Waver pikkelen en rond 10u30 stapten we uit in Oud Heverlee samen met nog een Nederlands koppel dat, naar hun outfit te oordelen, ook een toerke ging stappen. Iets eerder op de trein had de verschijning van de Catsjoe die Hollander bijna in het bagagerek doen springen. Zo een schrik had die brave man van honden. Zo we konden vertrekken richting Waver. Al meteen zette een kort hellinkje naast de spoorwegberm de toon. Er zouden er nog meer volgen.
Koffie drong zich traditiegewijs op en een 3-tal paaltjes verder kon er in een kleurrijk kroegje 'In De Molen' genaamd, deze nood gelenigd worden. Een kalandizie bestaande uit geriatrische fietsveteranen en gepensioneerden was er al van in de vroege morgen op post. In zijn sappig Leuvens dialectje stond de kroegbaas ons te woord. Een sympathieke tiep die bovendien erg schappelijke prijzen hanteerde. Op een gegeven moment was hij zo druk bezig met een stamgast dat hij niet hoorde dat de Ronny om zijn aandacht vroeg. Meermaals riep de Ronny maar het baatte niet. Te druk bezig of wat doof waarschijnlijk. Het was een krasse bejaarde, hij had veel weg van Kirk Douglas, die gezeten aan het tafeltje naast ons de oplossing bood en even de show stal. Met zijn handen rond zijn mond een toeter vormend keelde hij de kroegbaas toe. "Hééééj" galmde het door de kroeg. Decibels genoeg om de luster in de kroeg heen en weer te laten slingeren. Wat een geweld zat er in die stem zeg ! We werden direct voortgeholpen.
Nu moest er verder gestapt worden. De bospaden werden bedekt met een dik tapijt van afgevallen bladeren. Merkwaardig was wel dat er in de bosranden heel andere populaties aan paddestoelen te spotten vielen dan enkele weken geleden. Deze keer vielen er veel trechter- en nevelzwammen te spotten. De mooie kabouterpaddestoel ofte vliegenzwam was nergens meer te bespeuren.
Bij de overgang van het Heverleebos naar het Meerdaalwoud werd het ondertussen hoog tijd voor het aperitief en bij nader overleg hebben we er dan maar ineens het schof erbij aan gecrocheteerd. Kaasje, salamihap, glazeke wijn en vervolgens het boterhammeke. We konden beschikken over een nette picknicktafel. Het weer leende er zich toe om zalig te picknicken. Veel gelachen en gezeverd werd er ook.
Opstappen dan maar om nog wat bospaadjes te verkennen. Je waande je er echt in een middeleeuws decor. Je verwachtte zo dat er een eenhoorn of een vuurspuwende draak zou voorbij wandelen, achternagezeten door de één of andere dolende ridder te paard. Echt een sprookjesomgeving. De immense holle paden waar je doorliep droegen bij tot een sfeërieke omlijsting van bos en landschap.
Den Hugo werd bevangen door een vlaag van nostalgie. Ergens goed verscholen in het bos lag 'De Kluis'. Het was en is nog steeds een ontmoetingscentrum voor allerlei jeugdbewegingen. Als verkenner bij de scouts was den Hugo er meerdere keren geweest en hij had er ook de proeven voor het leiderslintje afgelegd. Jawel, die 'Kluis' leverde hem fijne jeugdherinneringen. Jeugdsentiment overvalt je wel eens. Het komt voor bij ieder van ons.
De omgeving barstte uit haar voegen van de natuurpracht. Kleuren en geuren vermengden zich op een harmonieuze en subtiele manier met Moeder Aarde en haar flora. Alle zintuigen zouden op scherp komen te staan moest men zo een week of 3-4 in een dergelijk decor mogen pelgrimmeren. Van pelgrimmeren gesproken : Aangekomen aan het meer van Pecrot kreeg ik een appje van m'n soulmate Els. Onze bijdrage voor De St. Jacobsstaf, het Nederlandse pelgrimstijdschrift, wordt gepubliceerd. Ze kunnen met die bijdrage wel 2 bladzijden volschrijven. Kijk : Bijdrage voor het NLs Genootschap
Daar aan dat meer hebben we een 'pauzeke' ingelast. Het schitterend uitzicht vanop een bankje werd voor de Ronny iets te veel en hij zwierde van contentement zijn hoed op tafel waarna hij besloot om nog in de gauwte een fleske wijn open te trekken. Een zonde is dat zeker niet ! In het verlengde van het gaanpad rond dit meer sloot er een pad aan dat je zo in de rimboe zou kunnen aantreffen. Dichtbegroeide heesters en struiken woekerden rondomrond. Toch was het vrij goed begaanbaar en brandnetel- en doornvrij. We hebben al moeilijker stukjes pad gehad.
Niettemin bood er zich kort na het verlaten van dit pad een eerste obstakel aan. De uitgestippelde weg moest verlaten worden. Op 8 nov en 12 dec zou er in de aanpalende bossen gejaagd worden op herten en everzwijnen. Een verbodsbordje aan een boom waarschuwde voor het gevaar bij een eventuele doortocht. Meer nog : Het was verboden. De Ronny wilde deze waarschuwing eerst nog aan zijn bottienen lappen aangezien we van de hele dag nog geen enkel schot gehoord hadden. Den Hugo speelde liever op veilig en contacteerde wijselijk de verantwoordelijke. Uiteraard adviseerde deze man om een omweg te maken. Jawel we moesten een heel stuk uit de richting gaan. Er zouden zo een 5 à 6 km extra aan omweg bij het oorspronkelijke traject komen. Nee, dan konden we beter in plaats van nog tot in Waver te lopen, in Gastuche de wandeling stoppen. Het was ondertussen al 4 uur voorbij en de schaduwen van de bomen werden al behoorlijk lang. Nog een uurtje en het zou donker zijn. We konden nog een prachtige zonsondergang beleven, de kroon op een mooie stapdag. In Gastuche aangekomen moesten we nog een klein kwartiertje treinvertraging ondergaan ... een uurtje wachten op een verbinding in Leuven liet ons toe om nog een typisch Stella sfeercafé te bezoeken. Uiteindelijk waren we allen na 9 uur thuis. 2 uur later dan zou mogen. De petatten waren al 2 keer opgewarmd en terug koud geworden.
Dit is zeker een wandeling die nog eens mag overgedaan worden. 10 op 10 geef ik. Een Jezuiet zou dit nooit geven. Volgens hen bestaat hier in het aardse tranendal de perfectie niet. En voor mij nu wel zie 😝😝😝 . De soldaten van Jezuske zouden hier in dit aardse tranendal hooguit een 9,5 op 10 geven. De perfectie behoort volgens hen alleen hun 5-Sterren-Generaal toe. Ik heb een geweldige dag kunnen opschrijven. 10 op 10 alstublieft en verder geen discussie. 👌👌👌. Dat er nog maar moge komen van dit kaliber.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.