Kessel, een dikaryotische gemeente aan de Kleine Nete

Verleden week stond er een klein wandelingetje op het programma maar het is er niet van gekomen. Onverwachts, nu niet geheel, maar toch : Els m'n soulmate had een extra vrije dag en ze overwoog om mij even een goeiedag te komen zeggen. Altijd fijn, en zo konden we even onze bucketlist aanspreken om er een nuttige en leuke dag van te maken. Een bucketlist die trouwens met de jaren vriendschap langer en langer wordt. Ze had graag een bezoek gebracht aan het Fort van Breendonk en als er nog tijd zou overblijven konden we deze uitstap aanvullen met een klein toerke in Klein Willebroek. Het Fort van Breendonk is nu niet onmiddelijk een vrolijke bestemming maar wel erg leerrijk. Rond 12 u kwam ze aangereden en na een lunchke zijn we dan vertrokken. Nog even binnenwippen bij den Hugo in Temse, hij had een fotoboek en een naslagwerk over Breendonk voor haar. Het bezoek aan het fort liep vanwege Els's grote interesse wat uit waardoor het wandelingetje verviel. Geen erg, de Ronny verwachtte ons in Hemiksem voor een aperitiefje. Geen sinecure, anderhalfuur onderweg tussen Breendonk en Hemiksem, amper 12km. De hartelijke ontvangst en het hapje deed de opgelopen verkeersellende vlug vergeten. 

Maar deze week kon de wandeling wel doorgaan. Ik had Kessel uitgekozen. Kessel een dikaryotische gemeente. Wat een benaming zeg en enkel om mee te geven dat er in deze gemeente 2 dorpskernen zitten, Kessel Station en Kessel Dorp. Van zulke gemeenten is België er maar enkele rijk. 

Ronny vliegt een weekje op weduwschap, zijn vrouw is op reis, en dientengevolge werden we voor een somptueus ontbijtje ten zijnen huize uitgenodigd. Dat was weeral sympathiek van onze stapmaat. De Catsjoe was wreed zenuwachtig om te vertrekken en na een klein uurtje zijn we dan ook vertrokken. Voor een beetje afwisseling in onze reismodus zijn we in plaats van te sporen met de auto naar Kessel gebold. Rond 11 uur konden we daar starten. Opnieuw stond er zalig en prachtig weer geprogrammeerd dus 'gaan met die banaan' zou onze Els in dit geval geopperd hebben. Ronny parkeerde zijn kar aan Kessel Station waardoor we al meteen konden kennismaken met deze eerste dorpskern.

Een 50-tal meter voorbij de spoorwegovergang laveerden we voorbij café 'Torenven'. Een gezellige bruine kroeg, waar jong en oud gezellig samenkomt. Ik kreeg het vermoeden dat dit café vroeger jaren werd opengehouden door een 'dorpsbewoner-coureur'. Ik meende zijn naam ergens gelezen te hebben maar die naam ontgaat me nu. Ouderwetse 'koersvélo's' hangen er tegen de gevel. Palmen, bekers en koersgerelateerde prullaria decoreren overvloedig het interieur. Er wordt zelfs jaarlijks in de straten van Kessel Station de retro wielerwedstrijd ‘Kampioenschap van Kessel’ gehouden. De 'coureurs' staan er in retro-outfit met hun Rik Van Looyklakske en hun oubollige fietsvehikels aan de start. Steevast met ongeschoren benen. Verder de versnellingen nog aan het fietskader en zonder klikpedalen. De renners doen dan in totaal 15 rondes door Kessel Station en sprinten tussendoor voor premies. Aan café Torenven, daar waar de start en aankomst van de wedstrijd ligt, staan de meeste supporters van de retrorenners. Het is een bijzonder leuke kroeg. Momenteel liggen er 2 pompoenen van meer dan 600 kg op het terras. Naar zo schijnt, de grootste pompoenen ooit op een wedstrijd gewogen in België. Kwestie van wat sfeer te scheppen en daarmee Halloween even in de kijker te zetten.  Later op de avond zouden we in deze kroeg onze uitstap afsluiten. 

Goed, we stapten richting Kleine Nete vanuit Kessel Station.  Tussen het bos en struweel door, over paadjes bedekt met een dikke laag bladeren bereikten we al vlug de Kleine Nete. Die slingerde zich al kabbelend in vele bochtjes door het kleurrijke herfstlandschap. De wanden van de rivierbedding had zo te zien een opknapbeurtje gekregen. Binnen mooi afgelijnde boorden  stroomde het riviertje tussen Albertkanaal en de Nete. Het trok zich geen sjiek aan van ons bestaan of aanwezigheid. Hoefde ook niet, je gaat immers mee op in het schitterende landschap. Dit dal van de Kleine Nete leverde mooie natuurtafereeltjes af waarbij een reeds laagstaande zon haar best deed om op velden en bossen magnifieke kleurschakeringen te toveren.  Therapie voor de gemoedsrust ... een kleurensauna zou hetzelfde heilzame effect geven. Hou die sauna maar en geef mij dan liever de natuur.

Er werd wat gelachen onderweg met de Ronny en den Hugo. De meest onnozele uitlatingen leidden tot jolijt en schaterlach. Niettegenstaande de Ronny aandrong om ze te vermelden, durf ik ze hier niet neer te schrijven. Waanzinnige exploten zouden op stapel kunnen komen te staan tijdens deze gezamenlijke wandelmomenten. Exploten gaande van verbouwingsplannen van hele kastelen tot van fantasie overlopende staptochten over kim en einder.  Socrates, de Griekse filosoof merkte ooit op : De grootste zegeningen voor de mensheid komen voort uit waanzin want waanzin is een gift van de goden. Die mens had 2500 jaar geleden al overschot aan gelijk. Dollen, grappen en zeveren, dat staat garant voor gezellig vermaak onder de vrienden. Bijkomend voordeel van die waan- nee onzin .... het doet helemaal geen zeer 😂. 

Op de Kesselse Heide staan picknicktafeltjes in overvloed. Een uitgelezen stek om het aperitief in te luiden. Wijntje, kaas, sprotje ... We laten het op onze toertjes niet aan ons hart komen want het Bourgondische vaandel willen we immer wapperend houden ! Na dit intermezzo stapten we richting Kessel Dorp. Hiervoor diende opnieuw de spoorweg overgestoken te worden. De uitgestippelde weg ging onbedoeld over 'zogezegd' privéterrein wat maakte dat we een alternatieve manier moesten bedenken om over het spoor te geraken. Dat lukte ons wel waarna nog enkele mooie stukjes wandelwegen en waterpartijtjes de revue passeerden. Aan het Fort van Kessel was de wandeling zo goed als ten einde. Enkele jaren terug heb ik over dit Fort al eens verslag gegeven . Kijk maar :  Wandeling met het Fort van Kessel . We hebben het traject een beetje moeten inkorten vanwege wat na te komen verplichtingen later op de avond. Den Hugo naar het theater, ik naar een kwis en de Ronny ging in zijn keuken experimenteren met varkenshaasjes van het Iberico varken. Dat zijn die patta negra beestjes uit Spanje waar je in Andalusië en de Extramadura over struikelt tijdens het wandelen. Nu, onze maat zijn activiteiten omtrent dit beest kan bezwaarlijk een verplichting genoemd worden. Het is eerder een combinatie van een verslaving met een goedaardige culinaire obsessie'. Ieder diertje zijn pleziertje. Nu, de Ronny zijn Ibericovarkentje had nogal een lange snuit. Het vertellingske was weeral uit ..... Bijna dan toch, nog even zoals eerder al werd vermeld, een tripeltje in café Torenven om af te ronden. Het leven kon weeral draaglijk genoemd worden. Het verdere verloop laat zich wel raden 😋😋😋. Tot een volgende keer maar weer.