Gelaagpark en Fort Steendorp - Rupelmondse Kreken

Eureka, vandaag zou het uitstekend wandelweer worden. Met deze kennis op zak stemden de stapmaten Ronny en Hugo in met een toertje dat naadloos kon aansluiten bij  dit van verleden week in de Kruibeekse Polder.  Een stevige wandeling rond het Mercatordorp Rupelmonde moest het worden. En, hoe meer volk - hoe meer vreugd,  er zouden vandaag 6 benen extra meestappen ! 2 van de Lore, dochter van de Ronny en de 4 pootjes van haar hondeke Django. De naam Django doet een kolossaal en roofzuchtig beest vermoeden  maar niets is minder waar. Django is een vrolijk jong beestje en volgens mij is het een telg uit een ras dat aanleunt tegen dit van de border terriërs. Ik kan me echter vergissen. Kolossaal is Django evenmin want hij past in een rugzak. Gezeten of gehesen hierin is dit zijn meest geliefkoosde manier van  zich te verplaatsen.  

De afspraak met de maten was rond halfelf aan het kasteel van Wissekerke. Toen ik er aankwam was het stapgezelschap al present. Kom het is hoog tijd, we zijn ermee weg. 

De eerste stappen gingen zuidelijke richting uit onderaan de dorpsrand van Bazel. Een schitterend mooie dreef bracht ons van het kasteel naar de peis en vree uitstralende akkers die tussen Bazel en Steendorp gelegen zijn. Django liep hier op de wandelpaadjes tussen de velden bijna zijn eigen pootjes voorbij. Het afleren van het opjagen en bangmaken van alles wat loopt en vliegt vraagt nog wel wat oefening. De Catsjoe aanzag gelaten de deugnieterij van haar jonge soortgenoot. Er is nog werk aan zal ze gedacht hebben. 

We kwamen in de geburen van het gelaag. Een gelaag is een plaats waar klei wordt ontgonnen om er bakstenen mee te maken.  Een vergane industrie die ook in Steendorp tot het verleden behoort.   'De Putten',  4 grote en 1 kleinere zijn de restanten van voormalige kleigroeves en deze maken nu deel uit van het Steendorps gelaag . Rond deze putten ontstond er jaren geleden een milieudispuut. Na het stopzetten van de activiteiten in de aanpalende steenbakkerij wilde men deze putten als stortplaats gebruiken.  Gelukkig kon milieubeheer deze voormalige kleigroeven behoeden voor dit onheil. Nu zorgen deze 'Putten' met het omringende 6,5 ha grote gelaagpark voor een verbazend knappe omgeving.  Ruwe berk, eenstijlige meidoorn, rode kornoelje, zwarte els, hazelaar, gewone vlier en populier bepalen er de flora. De kruidlaag bestaat hoofdzakelijk uit de grote brandnetel, het kleefkruid en de braam (*).   Doorheen de jaren is het Gelaagpark uitgegroeid tot een bos waar het aangenaam toeven is. Hier ben ik bij mijn weten nog nooit eerder geweest. 

Tussen de putten in staan daar een hele rits picknicktafeltjes  opgesteld.  Die zouden van pas komen. In de verte hoorden we al een tijdje het klokje luiden waarmee de paterkes aangemaand worden tot het prevelen van hun  sext. Het middaguur was dus al voorbij en hier konden we in alle rust en eenvoud onze bokes binnenspelen.  Django en de Catsjoe deden zich te goed aan een stokje gedroogd buffelvel. En dat het bij iedereen smaakte ! 

Volgend  punt op onze agenda was het Fort van Steendorp. Dit 20 ha grote fort werd tussen 1882 en 1892 gebouwd om de Scheldestad Antwerpen te beschermen. De befaamde vestingbouwer Brialmont werkte gedurende 9 jaar aan zijn volledig uit bakstenen opgetrokken pronkstuk.  Ik twijfel er aan dat hij hiervoor 1 baksteen in zijn pollen heeft genomen. Vandaag is het fort verworden tot een vleermuizenhotel. 1200 gevleugelde hotelgasten houden hier elke winter hun winterslaap. Gegidste wandelingen door het fort van Steendorp zijn op aanvraag eveneens mogelijk. Het 1700 meter lange wandelpad rond de vestinggracht is betoverend mooi. Hier en daar kan je naar een uitkijkpunt afdalen. Een beter panorama op de wilde omgeving wordt alzo geboden.  De bakstenen grachtenwal staat grotendeels droog.  Nu biedt deze apocalytische beelden waarin omvergewaaide en ontbladerde stammen her der over deze grachten verspreid liggen. De gigantische dikke muren zijn bedekt met een dik mossentapijt en welig tierende struikgewassen. Het doet je een beetje denken aan de beelden van de overwoekerde tempels van Angkor - Ta Prohm in de jungle van Cambodja.  In de bladerkruin van de torenhoge bomen huizen er tal van roofvogels waaronder de buizerd. Den Hugo was bekend met dit gebied maar de Ronny en Lore helemaal niet. Het verraste hen zichtbaar.  Ikzelf kende het deels. Aan de zuidelijke kant van het fort ben ik er bij een eerdere wandeling eens doorgestruind : De Wase Cuesta en omstreken

Hoog tijd voor een pintje. Nu de kroegen terug open zijn was dit evenzeer een belangrijk agendapunt. Het terras aan café Ter Dycke in Steendorp was op de aanwezigheid van een tweeledig oprustzijnd heerschap na helemaal leeg. Prima stek dus ! Het zo begeerde tripeltje en trappistje zou daar in alle rust gedegusteerd kunnen worden.  Aanvankelijk wel te verstaan. Het eerste rondje was een traktatie van deze senioren. Op hun gezondheid werd er dan ook geklonken. Schol heren ! Deze geste gaf aanleiding tot een nadere kennismaking. Hierdoor veranderde de eerder genoemde rust plots in gezellige animositeit.  We konden ons niet van de indruk ontdoen dat deze oude rakkers al iets te diep in het sop hadden gekeken. Whiskeyglazen op hun terrastafeltje deden het vermoeden rijzen dat deze daar niet als bloemenvaas stonden.  De éne knakker stelde zich voor als ex-chefcontroleur bij De Lijn, de andere als de rijkste man van Temse.  Vooral den Hugo als inwoner van Temse zijnde moest het verbale weerwerk leveren op de parlées van dit duo drinkebroers. Op zijn communiezieltje moest onze maat beloven dat hij die rijkaard in Temse zou opzoeken. Rendez-Vous moest plaatsvinden in een kroegje in de Oeverstraat. De naam van dit etablissement kon hij zich precies niet herinneren maar Hugo verzekerde ons dat er daar geen kroeg om en omtrent is.  Ik twijfel er aan of onze Temsense miljardair zich zijn uitspraken nog kan herinneren.  Een halfuurtje later diende er zich nog een andere guitigaard op jaren aan. Althans zo oogde hij toch want bij nader onderzoek bleek dat hij even oud was als ik . Ik bedoel hier geenszins mee dat ik een jeune premier ben. Hij woonde op een lichter die iets verderop aan de Scheldekaai lag. Deze brave man had een baard waar een kat haar jongen nooit meer zou in terugvinden en verder liep hij, naar zijn humeur te oordelen, op wolkjes. Het was de aanwezigheid van Lore die hem in deze staat van vervoering bracht. "Ik kom even bij deze Chinezen zitten" declameerde hij en de daad bij het woord voegende schoof hij een stoel bij aan ons tafeltje. Alhoewel hij zich gretig van Engelse locker room language bediende had hij van social distancing precies nog nooit gehoord.  Gelukkig bood zijn weelderige baard een stevige barrière en kon als mondmasker dienstdoen. Jawel, het was even zeer gezellig op dat terraske. Ach het zijn zulke tiepen die je dag wat kleur geven. Aan saaie grijze muizen is er voor mij geen energie besteed. Bij het doorgaan zorgde een iets verder geparkeerde dronken chauffeur nog voor brokken aan een gevel en een geparkeerde auto. We dachten in eerste instantie aan onze 2 kameraden omdat ze ondertussen van het terras verdwenen waren. Te meer ook omdat de chef controleur ineens opdook bij het brokkenspektakel en er rondwaarde. Een krantenartikeltje meldde vandaag dat het een dronken bestuurster betrof. 1,86 promille in de aders. Dergelijke fratsen zetten je aan het nadenken. 

Nog een beetje verder stappen zeker ? Een stukje van de wandelroute  ‘Rupelmondse Kreek’ mocht niet ontbreken. Deze kreek ontstond na een dijkdoorbraak van de Schelde in de 18de eeuw. Je komt er oog in oog te staan met een magnifiek stukje natuur.  Natuurbeheer zorgde ervoor dat de oevers van de kreek een facelift kregen. Ze werden meer glooiend gemaakt zodat er meer ruimte kwam voor de groei van water- en moerasplanten.  Dode boomstammen  werden in het water gedropt en zo ontstonden er beschutte plekjes voor allerlei dieren, watervogels en insecten.  De otter en de bever werden er al gespot. Binnenkort loop je er misschien een Alpijnse wolf tegen het lijf😃😃😃. Je weet maar nooit.  De natuur staat ondertussen op haar kop. 

In de vorige eeuw trof je hier naast schuilplaatsen voor vissers ook talrijke vakantiehuisjes aan.   Die werden allemaal verwijderd buiten het karperhuisje dat gerestaureerd werd en het Coninckshofke dat nu een schuil- en picknickplaats biedt aan wandelaars. Het is ook voor vogelaars een gedroomde plek. We troffen er zo een exemplaar aan. Het was 4 uur in de namiddag en al om halfzes 's morgens had hij daar post gevat. Nu ging hij vlug eventjes overhuis om de batterijen van zijn toestellen op te laden. Eens opgeladen zou hij terugkeren. Zijn fotografische focus lag op de ijsvogel. Uren geduld kostte het hem om enkele minuten foto- of filmmateriaal te sprokkelen. Jaja, voor je hobby moet je wat over hebben. 

Het zat er op de wandeling. Aan de afslag voor het veer naar Hemiksem namen we afscheid van de Ronny, de Lore en hun viervoeters Django en Catsjoe. Ik en de Hugo pikkelden nog even verder tot in Bazeldorp om een laatste consumatie te verschalken ten einde deze wandeldag in stijl af te ronden. Café 'De Reisduif' was echter gesloten. Dan maar ineens afronden en de thuis opzoeken. Dat hebben we dan nog te goed. We kunnen weeral uitzien naar een volgende episode. 

(*) bron : website Stroomopwaarts Temse
31570

Post Corona Blues - Kortbroek Kruibeke

Laatste wandelexploot met mijn stapmaten dateert ondertussen van een vrijdag, in een maand die aan Mars de oorlogsgod werd gewijd. Dat het bovendien een 13de was moet puur aan het toeval overgelaten worden maar het is een dag die in ons aller heugnis gebeiteld zal staan.  Alle kroegen werden het uitbaten verboden. Ik en mijn stapmaat de Ronny, onderweg op een wandelingetje in Limburg,  bemerkten de aan wanhoop grenzende onzekerheid van de stamineebazin van het 'Fonteintje'. We waren in deze gezellige Leopoldsburgse kroeg binnengewipt voor een drankje. Emotioneel maakte ze ons haar doemvonnis bekend. Om middernacht gingen de poorten dicht voor haar etablissement ... : Een vrijdag in Maart, de 13de

Zo, de teugels kunnen nu terug een beetje gelost worden en daardoor kon ik de stapvrienden nog eens optrommelen om een toerke te doen. 

Rekening houdend met de beperkingen  kwa verplaatsingen die dat klotevirus ons oplegt had ik een klein toerke ineengeknutseld aan de Rupelmondse en Kruibeekse kreken. Die Rupelmondse zijn er uiteindelijk afgevallen maar soit. Geen grote aspiraties werden vandaag gekoesterd want het belangrijkste was toch dat de draad terug werd opgenomen zodat ons stapploegske weeral terug volop plannen zou kunnen maken. Plannen in crescendo gaande van daguitstapjes tot enkele dagen in de natuur of , waarom niet ? ... enkele maanden op een LAW of camino van 'Onderweg Zijn'. Het is gelukt : Ik, de Catsjoe, de Ronny en den Hugo tekenden deze morgen voor present. Dat was uiteindelijk de bedoeling na bijna 3 maanden van onthouding.

We hebben samen een kleine 15 paaltjes gestapt  en samen gepicknickt. Dit laatste  weliswaar niet op bankjes want dat mocht tenslotte nog niet van de Crembo.  Maar ne mens is vindingrijk. Aan de Watervallen van Kruibeke kan je een ideale plek vinden om de social distancing te respecteren terwijl je jouw boterhammekes toch kunt binnenspelen in het gezelschap van je dierbaren. Vierkante blokken her en der neergepoot bieden het ideale kader om in groep iets te organiseren rond een megapicknick. 

Maar ik loop vooruit. Afspraak was om 10u30 aan het kasteel Wissekerke in Bazel. Bazel ; ooit uitgeroepen tot mooiste Vlaamse dorp. . De Ronny was daar al en zat daar samen met de Catsjoe op een bankje onder de galg met de raaf. Uitzicht op het kasteel ! Den Hugo was vanuit Temse met de bus tot aan het dorpsplein van Bazel afgezakt en was op ons wachtende aan de kerk op het dorpsplein. Even samen oplijnen en we konden vertrekken. De aanzet voor het toerke begon in een dreef zonder naam die onderdeel uitmaakte van de Tybeertroute. Deze dreef ging richting de Bazelse Polder uit. Tot aan het veer in Kruibeke bleven we onder de wind stappen naast de onlangs aangelegde dijken die de overstromingsgebieden uitmaken van het Sigmaplan. 3 maanden gemis aan mekaar leken voor mij ineens onbestaande, zelfs uitgewist en nooit geweest. Tijd is relatief, dat schreef Albert Einstein en hij bewees het nog ook 😔. 

Daar aan het veer tref je een knap natuurgebiedje aan. Weliswaar ontstaan door menselijk handelen maar het mag er zijn. Dit gebied, genaamd "Het Kortbroek" is het educatieve en recreatieve buitenbeentje van de polder vlakbij het kasteel Altena van Kruibeke. Dit is een adembenemend natuurgebied met tal van wandelmogelijkheden. Asfaltwegen, kasseibaantjes, dijken, vlonderpaden en kronkelsteegjes wisselen mekaar af. Zovele keren dat ik er vroeger al langs was gewandeld zonder er de minste notie van te hebben dat er hier een juweeltje in aanbouw was. Doordat alle paden lussen vormen, ligt er na elke bocht weer een verrassing verscholen. Er zijn verschillende visvijvers die natuurlijk ingericht werden, met eilandjes, wuivende rietkragen en rust- en paaiplaatsen voor vissen. Amfibieënpoelen vol leven, slingerende wandelpaden en een vogelkijkwand maken het pittoreske waterplaatje compleet. Naast zijn recreatieve functie heeft Het Kortbroek ook een belangrijke veiligheidstaak. Een koker onder de Scheldelei verbindt deze kleine polder met de ringgracht. Als daar het waterpeil stijgt, stroomt het te veel aan water de bufferzone binnen. Zo ontstaat een prachtig waterlandschap dat in geval van nood tot 150 miljoen liter water kan bergen. De Barbierbeek, waar ik zo lovend over schreef in m'n vorige posts,  heeft een nieuwe loop gekregen in deze Kruibeekse polder. Het is hier een festijn voor watervogels en andere dieren. Als de sluizen worden opengezet voor het gecontroleerd getijdengebied komt er elke dag een kleine hoeveelheid water twee keer in de polder gelopen en zo worden getijden gecreëerd. Binnen afzienbare tijd ontstaat hier een mini-Saeftinge, met slikken en schorren.  Dat hebben de mannen van natuurbeheer weeral knap geregeld. 
Bovenstaande info over dit Kortbroek heb ik betrokken van de Vlaamse Pijn Liga

Het werd een kort wandelingetje. Ik weet het niet juist maar ik schat een kilometertje of 13-14. Na dit Kortbroek wandelden we nog even in het Bazelse Krekengebied, meer bepaald door het Laarzenpad waar ik in een vorige post al melding van maakte. Mijne maat de Ronny teende vervolgens naar zijn veerboot Bazel - Hemiksem,  ik vergezelde Hugo naar zijn bushalte. Jawel, we sloten vroeg af. Kroegen waren nu wel niet open maar op het dorpspleintje van Bazel stond er een Italiaans crème-glace karreke. Den Hugo trakteerde hier met een lekker 'kremmeke'. Zijn bus zou immers nog even op zich laten wachten. Het belangrijkste van deze wandeling was dat ik achteraf kon constateren dat onze neuzen nog steeds in dezelfde richting staan. Vandaag was de nieuwe take-off nog erg bescheiden .... geen kroegje (lees tripeltje), de eigen bokes, sobere picknick ... maar weldra zullen de culinaire versierselen wel weer de kop opsteken en sleuren we terug met brandertjes, tupperwarepottekes, cakejes en een koppel door Dyonisius gezegende flessen mee. 't Moet maar zo plezant niet zijn.  Hopla, weeral naar een volgende !