Lokeren Sinaai/Eksaarde - Daknam - Lokeren

Een onbestemde dag was het vandaag. Voorzien was er om met de gezinsbubbel + de kleinkinderen naar het Harry Malter dierenpark in Heusden te gaan. Gelegen in het bosrijke Heusden in het Gentse tref je er attracties aan die geschikt zijn voor kinderen van het kleuter- en het lager onderwijs. Het dierenpark biedt een thuis aan 100 dieren waaronder stokstaartjes, wasberen, beverratten, struisvogels, mara's, kamelen, shetlandpony's, enz. Naast de vele dieren biedt het familiepark ook tal van attracties zoals molens en een grote speeltuin.  Mijn teerbeminde echtgenote is nog niet helemaal hersteld na haar knie-operatie dus lieten we verstek gaan . De bubbel kinderen en kleinkinderen hebben evengoed zonder ons een topdag gehad. 

Nu, dit verstek gaf me de gelegenheid om mijn nieuwe bottienen in te lopen met als resultaat 2 ferme bleinen op mijn hielen. Al na 4km werd ik het gewaar aan mijn linkse hiel, na 5km aan de rechtse. Ik had geen blarenpleisters bij, dat was een beetje dom van me. Normaal gezien moet je bij de geringste aanzet tot een blaar direct met de verzorging beginnen. Nu dit niet ging was het even doorbijten. Ik was niet aan m'n proefstuk toe. Nu ik terugdenk aan m'n uitstap in Poupehan heb ik er goed aan gedaan ze daar op die heuvels niet in te lopen. Ik zou misschien geen tenen meer gehad hebben. Nog een 50-tal kilometertjes en dan zullen ze zich wel gezet hebben. Ik heb er vertrouwen in. Zoniet koop ik er wel ander. 
In de gauwte heb ik deze morgen een trackske ineengestoken dat niet te ver van huis lag. Vanuit Lokeren aan het Bospark-Verlorenbos,  zou ik langs de Bunderbeek naar de Sinaai-brug stappen op de grens van Sinaai en Eksaarde. Vervolgens langs de Moervaart, door Daknam en zo langs de  oude spoorwegberm en het Bospark-Verloren Bos terug naar af. Een luske goed voor een kleine 18km.  

  

Het parkdomein Bospark-Verloren Bos is een natuurpark dat zich op zo'n tien minuten van het stadscentrum van Lokeren bevindt en grenst aan de Durme. Een koetshuis ligt in een groenzone van 60 hectare groot, midden de natuur, omringd door prachtige bossen  Alle comfort is aanwezig om groepen tot 77 personen op een comfortabele manier te laten verblijven. In de zomer kan je tot voor 50 personen extra tenten bij plaatsen. Nu trof ik er een groep holebijongeren aan die er met gelijkgezinden een vakantieverblijf hielden. Knap want ik kan me wel inbeelden dat zulke jongeren  nood hebben om zichzelf te kunnen zijn.   Aan de ingang van dit parkdomein werd er op gewezen dat een mondkapje verplicht was. Nu wordt het toch helemaal complex voor de mensen.  In het bospark en op de verlaten spoorweg was er een bordje dat je er opmerkzaam op maakte. Dan zag je er mensen mee lopen, dan weer niet. Je dient je verdorie goed te informeren. Bij mij rees er twijfel. Na even op m'n I-phone de richtlijnen geraadpleegd te hebben voor Lokeren bleek dat Lokeren coronarood kleurde. De alarmdrempel voorbij dus. In de bebouwde kom wordt je verplicht een mondkapje te dragen.  Een resem straten en pleintjes werden in het zelfde artikel bij naam vernoemd alsof dit geen bebouwde kom was. Fietsers en joggers dan weer niet. Ik denk dat meer dan de helft van de inwoners de regels daar aan hun laarzen lappen. Ik ben er veel tegengekomen zonder ! 

De terrassen van de cafés waar ik voorbijwandelde zaten dan weer goed gevuld. Vooral café het Keysershof, je zou het eerder op de Keyserlei in de koekestad verwachten, mocht kwa klandizie niet klagen. De stoeltjes stonden zelfs buiten het terras bijna in de vaart.  

Het was een stukje Moervaart dat ik deels nog niet verkend had.  Het lag tussen de Spletterenbrug en de Daknambrug. Aan de Spletterenbrug kruis je de oude spoorwegbedding die ik bij m'n vorige tripjes insloeg. Nu stapte ik verder tot aan de Daknambrug. Nog verderop zou het jaagpad doodlopen volgens mijn kaart. 

Zowel in het park als  langs de Moervaart was er opmerkelijk weinig volk. Weinig fietsers en wandelaars maar des te meer ruiters die een ritje te paard langs de vaart versierden. Een heel dikke dame te paard kruiste me op dat jaagpad wel 4 keer, over en weer. Ik denk dat dat paard zijne weg kwijt was. Ze verontschuldigde zich voor het feit dat ik me telkens in de netels moest begeven om haar ros doorgang te verlenen.   Op de vispontonnetjes langs de vaart zaten er dan wel weer veel jonge gasten. Met hopen. Ik maak me de lelijke veronderstelling dat die jongere generatie buiten het onvermogen om foutloos te schrijven ook niet kunnen rekenen. Een bubbel van 10 ? Laat me niet lachen. Ach ik wil geen zwartkijker zijn of worden maar volgens mij geraakt die crisis nooit onder controle. Het is met de sensibilisering van een heel groot deel van de jeugd dweilen met de kraan open. Burgerzin is een hol begrip voor velen onder hen. Wie roept er allemaal niet om de dienstplicht terug in te voeren ? Het was financieel een verloren jaar, zeker en vast maar met discipline werd je wel geconfronteerd. Er zijn er velen die daar hoognodig eens kennis mee moeten maken. Maar wel beschouwd kan dat ook van vele ouders gezegd worden. Zie maar de raadgevingen ivm buitenlndse reizen. De toestanden aan de kust ... neem daar als jonge gast of meisje maar eens een voorbeeld aan !

Langs de Moervaart en een noordelijk deel van de Durme ligt een vrij smalle, soms maar 200 m brede strook meersen. Op enkele plaatsen treft men er nog vochtige graslanden aan die in alle opzichten vergelijkbaar zijn met de mooiste stukjes uit bijvoorbeeld ‘De Daknamse Meersen’ of ‘De Buylaers’. In het zuidwesten wordt dit gebied afgeboord door een vage strook stuifzand. Het noordelijk gedeelte bestaat afwisselend uit akkers, weiden, populieren- en naaldhoutbossen. Het gedeelte ten zuiden van de Zuidlede omvat echter overwegend akkers en weilanden, die afgeboord zijn door opvallend veel knotwilgen. Sinds 1992 ontwikkelt vzw Durme hier een reservaatproject. Door het aankopen van gronden en afsluiten van beheerovereenkomsten kregen 25 hectaren ondertussen een volwaardig natuurbeheer. Vroeger was dit een moerassig grasland gelegen tussen de Moervaart en de Oude Vaartbeek maar in 1956 werd het opgespoten met baggerspecie. Hierdoor ontstonden er ecologisch gezien zeer banale, maar landbouwkundig goede graslanden in een gebied dat op het gewestplan als natuurgebied ingekleurd staat. Door deze baggerspecie opnieuw af te laten voeren tot op het vroegere maaiveld heeft vzw Durme de randvoorwaarden geschapen waarbinnen het verdwenen moeras en het vochtige grasland zich opnieuw konden herstellen.  Knap werk. De natuur is er mee geholpen en tegelijkertijd een prachtig gebied rijker.  
Na de oversteek van de vaart aan de Daknambrug kwam ik iets verder aan de oude spoorwegbedding die naar Lokeren leidde. Deze bedding werd omgevormd tot een sjiek fietspad. Ook hier in deze berm was het mondkapjes troef. Ik maak er geen spel van. Er zijn mensen die er beroepshalve een ganse dag mee op hun snuit moeten rondlopen. Die hebben recht van klagen. 
De wandeling zat er bijna op. Nog een klein stukje terug door het Verloren Bos, nu langs het dierenparkje en de speeltuin. Daar was er wel wat volk maar ook echt geen overhoop zoals je op een zondag zou mogen verwachten. Voilà zie, het zat er op. Een mooie uitstap rijker maar ook gezegend met 2 serieuze bleinen. Maar die genezen wel.