Na enkele weken inactiviteit werden deze week de draadjes terug opgenomen. Hoog tijd werd dit volgens mij. Maandag was het mijn bedoeling om een klein lusje te lopen. De bleinen ten gevolge van het inlopen van mijn nieuwe bottienen indachtig bij het tripje naar Daknam dacht ik aan een 5-tal kilometertjes lang lusje. Het werden er 12, hier in Haasdonk met de vingers in de neus rond de kerktoren. Geen bleinen meer gespot dus kunnen we weeral voort hobbelen voor een luttele 1500 paaltjes. In de Luiseekstraat kwam ik toen Eric tegen. Eric is de kozijn van onzen Hugo. Hij rustte even uit op een bankje aan het kapelletje van de Heilige Amalberga. Een stop op de Weg Om. Deze Weg Om, of is het nu Wegom, is een bedevaartsweg die vanuit Temse al de kapelletjes van de voornoemde aureooltjesdraagster aandoet. Een tochtje van om en bij de 24 km. Eric is een wandelaar van het eerste uur. Niet alleen is hij de ontwerper van de prachtige, in de kolom hiernaast vermelde, blog 'Stroomopwaarts wandelen langs Waterlopen'' maar bovendien laat hij zich door de muze Clio tot mooie poëzie inspireren. Het werd een aangename ontmoeting met deze minzame man.
Vervolgens ben ik op dinsdag nog een stukje van het Kortbroek in Kruibeke gaan verkennen. Het hogergelegen stukje langs de Schelde tot aan Burcht stond nog niet op mijn palmares. Niet spectaculair maar goed, ik heb het gezien.
Ik ben blij dat er terug wat vaart kan komen in de wandelingetjes. Dat Coronagebeuren komt me stilaan de strot uit. Ik ben zeker niet de enige en ik moet oppassen dat de lethargie niet toeslaat want het ligt voor mij op de loer. Jezelf elke dag opnieuw oppeppen om 'betekenisvol' met iets bezig te zijn vraagt veel van je creativiteit. Zo niet blijf je in je bed liggen tot een uur of 10 en laat je verder de coronakilo's aanzwellen vanwege het troost zoeken in een hap of snoepje. De verveling wordt stilaan regel als je niet tijdig ingrijpt. Gelukkig staat er voor binnen 14 dagen nog een mini-Ardennenoffensief op het menu. Met de Ronny, zijn dochter, nog een nichtje, 3 honden en onze Els hebben we een chaletje verzilverd in Ave et Auffe. We gaan er samen een toerke lopen in de bossen. De prille herfstlucht snuiven en genieten van elkaars gezelschap en de prachtige omgeving. Het kost geen centiem ! Nu ik het bezie had ik graag nog een weekje langer in Poupehan blijven hangen. Het had gekund !
Maar goed, het is er niet van gekomen. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, dat werd ons vroeger wijsgemaakt en bijgevolg schikken we ons maar in het lot. Klagen zou bij deze misplaatst zijn want vele mensen hebben daar veel meer recht toe.
We gaan nog wat stappen ! Om 10u zouden we van start gaan in Puurs aan de statie. Ik pikte den Hugo op in Temse, de Ronny zou met z'n kar naar de statie komen. Den Angelo moest z'n plan maar trekken om er te geraken. Er waren immers treinen om hem tot daar te brengen maar z'n wederhelft wenste te shoppen in de regio en deponeerde bijgevolg haar teerbeminde echtgenoot keurig aan de statie van Puurs. Liefde beweegt mensen tot grootse dingen 😔😔😔
De eerste kilometer leidde ons door het dorp van Puurs. Algemene indruk was dat dit een proper en net dorp is. Al vlug bleek dat het onmogelijk was om te breken met de ondertussen geijkte traditie : De koffie ! We waren amper 10 minuutjes onderweg en we zaten al op onze kont een bakkie pleur (koffie voor de Hollanders) te slurpen. Een koffietje bij de start is ondertussen zo een beetje het synoniem geworden voor het inluiden van een stapdag. Zonder zouden de verwachtingen nooit ingelost worden. Mooi weer, camaraderie, sjieke omgeving, af en toe de keel smeren en stappen maar.
Het gaanpad naast de Vliet in het Tekbroek dat je naar Oppuurs brengt was betoverend mooi. Ik meen geluk gehad te hebben want het was pas gemaaid. Moesten we hier een week eerder gestaan hebben dan was er hier geen doorkomen aan. We hadden dus chanse want zoiets kan je niet zien op een plan. Erg mooie omgeving daar en de zoete specifieke geuren van gemaaid gewas op het pad gaven een extra dimensie aan de beleving. Eens het Tekbroek uit kwam nog de picknick aan bod. Het gekende menu : Aperitiefke, glazeke wijn, boke ... gezellig. Daarna werden de stappen pal zuidwaarts richting Lippelo gezet. Lippelo is een deelgemeente van Buggenhout en deze heeft de eer om het geografisch middelpunt van Vlaanderen te herbergen. 1 professor en 4 burgerlijke ingenieurs hebben daarvoor de berekeningen gedaan. Ik vraag me af hoe ? En dat dat middelpunt nu juist naast een baan ligt zodat er een monument kon voor opgericht worden doet bij mij vragen naar hun rekenwerk rijzen. Maar het heeft eigenlijk niet het minste belang. Niemand lijdt er honger door.
Iets voorbij dit punt moesten we afscheid nemen van den Hugo. Een stroompanne ten zijnen huize noopte hem terugkeer naar huis te moeten maken. Een maat van hem zou hem in Lippelo komen oppikken. Hij nam een andere weg, wij gingen binnendoor langs beemd ende bosch en kwamen tegelijkertijd met hem aan op het dorpsplein van Lippelo. Tot een volgende Hugo, wij gaan hier een tripeltje versieren. De Soezafoon, uitgebaat door een Hollander, beschikte over een nagelnieuw tuinterras. Het tripeltje smaakte. De uitbater kwam uit Utrecht. Hij nam het me niet kwalijk dat ik bij het opnemen van de bestelling even het begrip 'kruikenzeiker', de scheldnaam voor een Utrechtenaar, ten berde bracht. Utrecht was vroeger jaren bedrijvig in de leerlooierij. Om het leder te bewerken, te looien maakte men gebruik van urine. De arbeiders trokken 's morgens naar hun werk met een gevulde kruik ochtendplas van het ganse gezin. Vandaar !
We stapten nog wat verder terug naar boven richting Liezele. Zalig wandelen is het daar. Als afsluiter kwam het fort nog in beeld. Enkele vissers waren er bezig hun sport, de hengelsport met name, te beoefenen. De Ronny zijn aandacht werd getrokken door een soort minibootje dat tot de uitrusting bleek te behoren van een aldaar bedrijvige sportvisser. Op zijn vraag waarvoor dit diende bleek het dat dit een bootje diende om dobber en voer naar de gewenste plek in de waterplas te brengen. Een werphengel is demodé zo bleek uit de deskundige uitleg van de visser in kwestie. Hij viste op meerval en de gestelde vraag van de Ronny of je deze vis kon opeten weekte niet al te vleiende opmerkingen bij hem los. Vissers die hun vangst opeten worden 'panvissers' genoemd zo stelde hij. Ik had er nog van gehoord. Ze bederven de sport en vernielen de habitat van de vissen. Het duurt tientallen jaren vooraleer deze zich kan herstellen. Een visser die zijn vangst niet terug uitzet moesten ze volgens onze woordvoerder levenslang zijn vergunning afnemen. Ik geef hem gelijk.
Voilà, we zaten terug aan de rand van Puurs. Einde traject. Nog een laatste pintje aan de statie en de dag zat er op. Een erg fijne wandeling werd het. Mooi weer, sfeervolle paadjes en een knappe omgeving. Ook de diepgaande gesprekken over vriendschap en relaties bij een schuimend kraagje gerstenat leverden een waardevolle bijdrage aan het slaaggehalte van de dag. Niet altijd is het ernst troef want ook veel gezever en lol ... soms ook lockerroom language, waarom dit ontkennen ? ... behoren tot de ingrediënten van een gezellig samenzijn. Ik kan er weer even tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.