Ave et Auffe in de Famenne-Ardennes

 

In m'n vorig posts maakte ik al melding van een uitstapje naar de Ardennen. Samen met de Ronny werd er een chaletje gehuurd zodat we in alle luxe een wandelweekendje konden organiseren. Ook de Ronny z'n dochter Lore en het nichtje Sofie zouden er bij zijn. Van mijn kant zou Els afkomen. Helaas, erg jammer want haar bezoekje moest afgelast worden. Noord en Zuid Holland kleurden sinds vrijdag 18 sept om 16u coronarood. Voor Nederlanders uit deze provincies waren bijgevolg niet noodzakelijke reizen naar België verboden. Negatief reisadvies dus en bovendien nog een heel gedoe zoals een verplichte quarantaine bij aankomst en het invullen van het passenger locator form. Neenee, dan bekruipt de lust tot reizen je niet meer. Corona was voor een 2de keer de spelbreker. Eerst de gedwongen terugkeer van haar fietstoer vanuit Namibië en dan nu, op de valreep, het verbod om België binnen te komen. Oh ironie, want je moet weten dat bij haar, beroepshalve zijnde een biomedisch-analyste, de coronavirussen bij wijze van spreken als het ware in het rond spetteren. Volgende keer dan maar weer. Voor deze uitstap had ik nog enkele trackjes liggen dus veel werk had ik niet aan de voorbereiding. Even vlug checken en klaar. Er was keus genoeg !

Ik had geboekt van vrijdag tot zondag maar een uitnodiging voor een onvoorziene trouwpartij doorkruiste een beetje de plannen. Ik zou maar eerst op vrijdagavond kunnen vertrekken waarbij Lore en Sofie zouden meeliften. Het zou donker zijn wanneer we zouden toekomen aan de chalet. Daarop besloot de Ronny om al een dagje eerder te vertrekken met zijne Catsjoe. Camping Le Roptai in Ave et Auffe was gekend terrein. Begin oktober in 2017 ben ik daar al eens geweest. Daarvan herinner ik me vooral de ontmoeting met een volkse oude Rotterdammer. De oorzaak van iemands domdoenerij verduidelijkte hij met de volgende uitspraak : "Gozer, hep jij bij het kinderbed van je moer wat te eng gezeten daaronder ? Ik moet er nog steeds hartelijk om lachen, ik vergeet het nooit. Ave et Auffe okt '17. 

Het is daar in het stroomgebied van de Lesse en de Lhomme een erg mooie omgeving. Niet te vergelijken met deze van de Semois waar de wandelpaden soms erg steil zijn. Hier in de Famenne-Ardennes tref je eerder glooiende landschappen aan. De streek heeft een gemiddelde breedte (gemeten van noord naar zuid), van ca. 20 km en versmalt in noordoostelijke richting. In het zuiden vormt een smalle kalksteenrichel, de Calestienne (uit het Midden-Devoon), waarin de rivieren Lesse en Lhomme indrukwekkende grotten hebben uitgesleten (onder meer te Han-sur-Lesse en Rochefort), de overgang naar de Ardennen.  Eerder was de Ronny midden in het bos bij zijn solowandelingetje zo een gigantische put tegengekomen. Die zou 80 meter diep zijn. Moest je er in sukkelen, je zou er nooit meer uitgeraken. Toch niet levend alleszins. Gelukkig was die afgesloten met een traliewerk. Op onze latere wandeling zijn we er nog eens langsgestapt. Indrukwekkend. 

Ook Sofie en Lore hadden hun viervoeter bij, respectievelijk den Django en den Dixie. Django, een naam die vermoedens opwekken dat je met een woest en allesverslindend beest te doen hebt maar dat zou dan weer een tikkeltje overroepen zijn. Django is een klein terriërke met een ruige vacht, Het is een vrolijke ragebol. Dixie een eigenwijze chocolade labrador die wel wil luisteren maar dan enkel wanneer er aangedrongen worden . Brave beesten waren het, net zoals de Catsjoe, en dat levert dan weinig problemen op in de omgang met andere mensen.  

Toch mag er gesteld worden dat de toewijding die jij voor je dier opbrengt niet volgens de regels van de evenredigheid op het begrip kan rekenen van de omgeving. Om nare opmerkingen uit deze hoek zoveel als mogelijk te vermijden is het zaak om je beest goed op te voeden en dan is er verder nog constant begeleiding nodig om het aangeleerde in herinnering te brengen. Hiervoor moet je dan ook onvoorwaardelijk van je dier houden om het op te brengen om daar een godganse dag mee bezig te zijn.   Ik kan me goed inbeelden dat het gezelschap van een dier een heilzame invloed kan hebben op iemand maar ik zou er eerlijk gezegd de energie niet meer voor willen of kunnen opbrengen. Bovendien, lach niet, ik zou het sowieso helemaal verkeerd aanpakken en verknallen met een voddenhond tot gevolg. Bij aankomst in Ave et Auffe had de Ronny een supersize hamburger ineengestoken. Lekker, dat is wat hij in mijn schrijfsels zou willen lezen😋 dus ik vermeld het wel even. Glazeke wijn en een chipke achteraf en de avond was zo voorbij. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om Sofie, die in Berchem mijn geboortegrond woont, wat 'Barrechoemse' woorden aan te leren. Onder andere van een moezelèr en een boemellèr had ze nog nooit gehoord. Het is een beetje jammer dat deze volkse taalrijkdom in het ondertussen ontstane universum van de sociale media verloren is gegaan.  Echt betreurenswaardig vind ik het dat deze kleurrijke woordenschat stilletjesaan uitdooft en bij vergane cultuur zal worden geklasseerd. Tempora mutantur nos et mutamur in illis. Vergillius heeft nog altijd gelijk. 

Op zaterdag lag er een wandeling van een 20-tal kilometertjes in het vet. Prachtig weer, een zegening was het om rond deze tijd van het jaar er nog van te mogen genieten. We wandelden in een grote westwaartse boog naar Lessive. Lessive ligt in een dal en er heerst daar een microklimaat. Dit was destijds een belangrijke voorwaarde voor het maken van optimale satelietverbindingen. De grote schotelantennes die hiervoor opgesteld werden zijn nu de stille getuigen zijn van een vergaan RTT tijdperk. Tempus fugit, zijn de woorden van een andere Romeinse knakker. Mooie wandelwegen tref je daar aan in een weidse omgeving en het gezelschap van 2 toffe mesdames maakte het tochtje nog een schep aangenamer. Lessive zelf is een heel rustig dorpje. Vanop het terrasje van café 'Le vieux Lessive' overspoelde de rust jou als het ware. Een Ice-Tea bracht de nodige verfrissing.  Bij een brug over de Lhomme stonden er enkele picknicktafeltjes. Ideaal om er een broodje naar binnen te spelen en dat gebeurde dan ook. De honden hielden er een zwempartijtje waar ze zichtbaar deugd van hadden. Aan die picknickplaats was er samen met ons een groep jonge gasten toegekomen. Een bak bier en wat stokbroden, meer hadden die gasten precies niet nodig om het wat gezellig te maken. De Ronny overwoog nog om in 't geniep een paar flesjes uit hun bak te jatten maar bij een diepergaand studieplan zou dit onmogelijk het gewenste resultaat opleveren. Dit kostbare bezit werd veel te goed in het oog gehouden door die gasten. 

Wat is dat mondkapjesverhaal toch een gedoe ! In Han sur Lesse waar we op 2/3 van het uitgestippelde parcours belandden, liep iedereen met zo een masker rond zijn kop. Ik betwijfel het nut ervan niet maar in open lucht en dan nog in een park dit verplichten vind ik waanzin. Maar goed, ik pas me aan zonder te rebelleren. Ik stop zelfs voor een rood licht in de woestijn. Het dorp Han sur Lesse is een sprekend voorbeeld van toeristenlokaas. Het aanbod is er breed : Grotten, een safaripark, winkeltjes met lokale specialiteiten, hotelletjes en typische kroegjes etcetra. We liepen daar uiteraard nog een terrasje aan. De aanblik van al die gemaskerde toeristen die passeerden contrasteerde fel met het dorpsaanzicht van Lessive. Nee, die corona is verre van een aangenaam verschijnsel.  Die ellende mag al eens stillekesaan gaan ophouden. Nog een beetje geduld zeker ?

Rond de vijven zat het toerke er op. Terug aangekomen aan de chalet konden we even op adem komen met een aperitiefje. Lore maakte hiervoor een kruidig hapje klaar en wat later ben ik aan de slaatjes begonnen waarop onze op de BBQ gestoomde forellen gedrapeerd konden worden. Ik heb een gezellige avond kunnen optekenen. Ik ga er een fotoke bijzetten. Naar het schijnt zijn het enkel de Belgen die fotokes van hun eten trekken. Ik weet niet waarom en bijgevolg ben ik erg benieuwd naar een rationele psychologische verklaring. Alhoewel ik er me nu zelf aan bezondig vind ik het al bij al maar een lullige bezigheid 😋. 

Ook deze avond vloog voorbij, een uur heb ik niet in 't oog gehouden want de wijn vloeide daarvoor iets te rijkelijk. Mag het ? 's Anderendaags zou het er immers weeral opzitten. Rond 11 uur vertrokken we daar. Afrekenen en hup weg. We zouden nog even naar Rochefort trekken. Rochefort ligt een 10-tal km verderop en ook daar liep iedereen gemaskerd rond. Je weet het op de duur niet meer want het wordt moeilijk om al de lokale geldende maatregelen te kennen. Een kort bepijld wandelingetje naar de kapel van Lorette zat er nog in. Dit kapelletje staat er al bijna 400 jaar. Het is jammer dat ik nu pas te weten kom dat er in Rochefort een beroemde grot 'de grot van Lorette' te bezichtigen valt. Het is een grot met een nogal lugubere reputatie, lees maar eens :  Grot van Lorette. Een volgende keer bij een bezoekje aan Le Roptai, en dat komt er nog van, zou ik deze eens graag willen bezoeken. Zo heb ik weer een geldige reden om er nog eens tussen uit te muizen. 

Voilà zie, het zat er bijna op. Om het mini-avontuurtje met stijl af te kunnen ronden doken we nog een pizza-tent binnen. Met honger in de maag naar huis rijden zou teveel een domper zetten op de fijne ervaring. Aan die pizza heb ik dan een met gesmolten lookboter bekeuzeld hemd overgehouden. Een zorg voor de wasmachine. Mijn pizza Escargot Bouguignonne smaakte er niet minder om en het had bovendien niet de minste impact op het tevredenheidsgevoel dat ik na dit fijne verblijf overhield. We kunnen er weeral even tegen.