Puurs - Westkant Branst en Bornem

Voilà, er wordt opnieuw regelmaat genoteerd in de wandelingetjes. Een gegeven waar ik met genoegen nota van neem. De Marc nam vandaag de honneurs waar voor onzen Hugo en Angelo. Beide heren hadden verplichtingen, den Hugo met verbouwingen, den Angelo gewaagde op WhatsApp van een 'wip'. Niet zo duidelijk wat hij hiermee bedoelde maar het heeft eigenlijk weinig belang. Het is immers helemaal geen verplichting onder de stapmaten om telkens present te geven. 

Afspraak lag opnieuw in Puurs. Rond 10u stapte de Marc daar af en ik kwam er juist aangereden. De Ronny en de Catsjoe stonden, niet geheel verwonderlijk,  aan een verkeerde statie. Deze van Bornem met name. Even wachten op hen dus. Vooraleer te vertrekken konden we nog even het fotoboek inkijken dat hij had samengesteld van zijn 3 camino's. Prachtig resultaat, het mag gezegd. Mooie composities, schitterende kleuren. Een creatie die de herinneringen tastbaar maakt, niet zelden met een zware emotionele lading. Ne mens zou na het doorbladeren van dit album onmiddelijk zijn rugzak willen maken, de bottienen aantrekken en binnenmonds 'salut en de kost' prevelen. Maar volgens onze literaire krak Willem Elsschot zaliger, staan er 'Tussen droom en daad wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat'.  Dichtkunst van de bovenste plank als je het mij vraagt maar laat het nu dat coronavirus zijn dat onderwerp uitmaakt van deze poëtische ontboezeming in plaats van, vergeef me de omschrijving,  een afgeleefd takkewijf aan de haard.

Het obligate 'kopje koffie' op het marktplein van Puurs luidde naar traditie de wandeldag in waarna we zouden starten met het aanlopen van een stukje reeds gekend terrein. Het gaanpad naast de Vliet in het Tekbroek leidde ons net zoals verleden week naar Oppuurs. We namen wel de andere oeverkant en die bleek ook zojuist gemaaid te zijn. Bergen maaisel lagen opgehoopt te midden van het gaanpad. Een belemmering was dit helemaal niet. We stapten even goedgemutst verder.   Deze keer kwam er wat verduidelijking kijken aangaande het maaisel. Het bleek de Japanse duizendknoop te betreffen. Met een botanicus zoals de Marc als stapcompagnon krijgen de wandelingen telkens een subtiele educatieve toets. Dit exotisch woekergewas is wel mooi maar het verdringt op zeer aggressieve wijze onze inheemse plantsoorten.  Weg ermee dus ! 

Wat later werd z'n aandacht getrokken door een wietplantage. We zouden er zo voorbijgelopen zijn. Eerst was er de twijfel of dit wel mogelijk was maar een foto-upload naar de app die het mogelijk maakt om planten en bloemen te identificeren liet geen twijfel meer. Het was je reinste cannabis. Wiet dus ! 100 meter verderop stond er een bordje met wat onbegrijpbare uitleg. Het THC gehalte, een graadmeter voor de hoeveelheid cannabinoïden, van de aanplanting bedroeg 50,2% volgens dit bordje. Bijgevolg waren het geen drugs. Wat ik eigenaardig vind is dat ik op mijn wandeling van het Pieterpad in Nederland gelijkaardige aanplantingen heb aangetroffen. Daar werd er keurig vermeld dat dit een proefproject was dat alternatieven zocht in veevoeders om zo tegemoet te kunnen komen aan de toenemende vraag naar gelijkwaardige maar economisch meer rendabele veevoeders. Zou een woordeke meer uitleg op zo een bordje dan niet tegemoetkomen aan de curiositeit van de voorbijlopende mensen ? Ik trek deze gedachtengang graag door naar de talrijke borden die een verbod opleggen. Geef wat uitleg mee, dan kan er begrip opgebracht worden en wordt het stukken aanvaardbaarder voor vele mensen.  

De Marc zijn rol van adviserend botanicus was bijlange nog niet uitgespeeld. Ook de uiterst giftige Italiaanse aronskelk kwam aan de beurt. Voor een kind zijn zelfs enkele bessen, ze zien er trouwens erg appetijtelijk uit, zonder meer dodelijk. Jawadde, je moet het maar allemaal weten. Probeer maar eens vergif aan te kopen bij een apotheker, je zal het niet meekrijgen. Maar in een tuincentra geraak je wel gesteld. Niet in een potteke weliswaar maar vingerhoedskruid, taxus, hulst, gouden regen, doornappel en er zullen er nog wel meer zijn die je daar op de kop kan tikken. Zet zoiets maar eens in uwen hof.  Je mag er niet aan denken wanneer je kinderen of kleinkinderen dit in hun mond zouden steken.

Minder gevaarlijk stuf zijn dan mispels. De Marc wees ons op een mispelboom.  Mispels, ze waren al uit m'n geheugen gewist. Ik zag in mijn jeugdjaren deze vruchten al eens liggen bij kruidenier 'Den Appel' in Berchem. Ik zou niet weten waar je ze nu nog zou kunnen krijgen.  In oktober of november na een nachtvorst kunnen ze geplukt worden.  Met de bovenkant naar onderen moeten ze 2 tot 3 weken bewaard worden op een koele plaats. De vrucht wordt dan kneus waarbij de kleur door een fermentatieproces verandert van groen-wit naar donkerbruin en de smaak zoet weeïg wordt.  Het vruchtvlees is dan zo zacht, dat het uit de schil gezogen kan worden.  "Zo rot als een mispel" slaat dus in feite op een lekkernij. (Bron Wikipedia)

Kom, laat ons nog wat wandelen. Na het Tekbroek hielden we halt aan een OLV kapelletje om te aperitieven, annex het houden van het schaft. Dit kapelletje opgericht in 1958 draagt de onwaarschijnlijke naam "Onze Lieve Vrouw van Fatima, Licht in het Atoomtijdperk". Waar zullen we het in Godsnaam schrijven ? De beelden van de Fatima-bedevaartgangers op m'n Portugese Camino kwamen me terug voor ogen. Voorzien van in een souvenirshop aangekocht caoutchou'wen been, arm, oor of God weet wat voor onderdeel van het menselijk lichaam schuifelden ze op hun knieën over een honderden meters lang pad naar het schrijn van de Maagd.  Ten einde vergissingen te vermijden moesten de meegesjouwde caoutchou'wen parafernalia helpen om de hemelse aandacht te vestigen op het juiste te genezen lichaamsdeel.  Bewondering heb ik wel voor het rotsvaste geloof van deze mensen. Ik hoopte toen echt dat ze aanhoord zouden worden.
't Glazeke wijn, vast onderdeel van de aperitief ... ik had m'n bekers nog maar eens vergeten wat tot gevolg had dat de Ronny uit de Catsjoe zijn drinkbakske moest tappen. Een doorgesneden petfleske zorgde voor de 2 andere ontbrekende wijnromers. We zijn erg vindingrijk om voor zulke mankementjes een oplossing te vinden.  
De Marc had eerder al voor een toetje gezorgd. Onderweg sprong hij een bakkerijtje binnen voor wat frangipannekes. De Ronny wees dit aanbod beleefd af want hij is niet erg belust op zoetigheid.  Je zou hem veel meer plezier doen met een pasteitje van een ter plaatse met pijl en boog afgeschoten haas of fazant. Gerookt of gegrild, om het even, het valt eveneens binnen de desiderata van onze maat. Voilà, nog een 20 frank woord, 't is lang geleden 😉😉😉. 

We stapten voort vanuit Oppuurs naar Branst toe. Mooie paadjes, geweldig temperatuurtje, zoete geuren van kamperfoelie, bosgrond, gemaaid gras en ga zo maar verder. Een streling voor alle zintuigen. Alle ingrediënten hiervoor stonden weeral volop in promotie in onze natuurwinkel. Zalig stappen. Op de scheldedijk in Branst werd ik aangesproken door een koppel fietsers. Ik herkende hen niet wat ik nogal gênant vond. Toch gënanter dan de vergeten wijnbekers en de mispels die uit m'n geheugen waren verdwenen. Al vlug stak ik het op de zonnebril die ze droegen om het falende geheugen een beetje te vergoelijken. Ik vroeg hen waarvan ik hen moest kennen, ik zag geen enkel verband. Ik kon hen niet thuisbrengen, noch van naam en noch minder van waar. De dame verduidelijkte. Ludo en Lucia ... familie of kennis van m'n schoonzoon. Telkenmale er een feestje is bij dochterlief of haar aangetrouwde familie en waarbij we uitgenodigd werden waren deze mensen erbij. Erg gênant temeer omdat ik met Ludo bij die gelegenheden al uitgebreide gesprekken heb gevoerd. Vergeetachtigheid ? Zouden de ouderdomsverschijnselen beginnen met hun mottige kop op te steken ? Laat het nog maar even uit of ik kan me ook al zo een caoutchou'wen kop aanschaffen en in Fatima op m'n knieën de bedeweg gaan opboenen. Ik zie me daar al bezig 😋.

Iets verderop was er aan het restaurant 'Het Scheldezicht' een gezellig tententerras gebouwd. Ik heb er m'n angst en de ondertussen opgekomen dorst weggespoeld met een frisse pint 'Desperado con Lima'. Een tequilabiertje met limoen, een aanrader als dorstlesser. Dit tententerras is/was een uitgelezen plek om even uit te rusten met een fris pintje en waarbij je kan/kon genieten van het zicht op de voorbijvarende bootjes. Het leven werd weeral eens langs de aangenaamste kant belicht ! 
Vanuit Branst ging het richting Bornem uit waar we toch een groot deel door de bebouwde dorpskom hebben gebaggerd. Dat is ook al eens meegenomen maar het wordt interessant wanneer je je route langs de kleine steegjes met de knusse achtertuintjes uitstippeld. Het stukje tussen Bornem en Puurs leverde nog enkele verrassingen. Eerst en vooral de doortocht van een prachtig park bij het verlaten van Bornem en vervolgens bij de laatste kilometers de traktatie op een verdwenen pad waardoor we onze route à la minute moesten aanpassen. Aan een vliegveldje waar er met  afstandsbestuurde vliegtuigjes werd gespeeld meenden we de  juiste veldweg die ons naar Puurs moest leiden te hebben gevonden. Deze lag naast een maïsveld. We zaten er grandioos naast. We liepen aan de verkeerde kant van de sloot. We moesten terugkeren. Aan de juiste kant van de sloot was er echter geen pad meer. De boer had het aangeslagen voor zijn maïs aanplantingen. Dat gebeurt wel meer. Deze keer moesten we een heel stuk op onze stappen terugkeren wat ons toerke al tegen de 25 paaltjes deed aanleunen. Beetje jammer, niet voor de omweg,  maar hierdoor waren we gedwongen de laatste kilometertjes af te malen op het fietspad naast de spoorweg. Zie daar, de statie van Puurs kwam al in zicht. We kenden al de weg naar een gezellig plekje om er de dag af te sluiten. In 'De Jade', een restaurant - café op het hoekje rechtover de statie wordt je uitermate vriendelijk bediend. Dat ondervonden we verleden week al. Dan kom je graag terug. Afsluiten dus met een toast op de geslaagde stapdag en hiermee zat onze uitstap er weeral op. Het was er één om een week lang op te kunnen teren. Volgende week trek ik naar Ave et Auffe voor een weekendje. Ik hoop dat ik de weergoden nog enkele dagen gunstig kan stemmen. We zien wel en ondertussen tellen we de dagen af.