Lochristie - Kanaal Gent/Terneuzen

Zo, de puzzel 'Moervaart' is weer een stukje completer. Verleden week kwamen de stukjes tussen Mendonk en Wachtebeke aan bod, nu was het de beurt aan deze tussen het Zeekanaal Gent - Terneuzen en Mendonk. Heel die Moervaart heb ik dus afgewalst, te weten tussen het Zeekanaal aan het Terdonk Veer en Daknam waar ze zich met donderend geraas in de Boven Durme stort. Ik overdrijf een beetje met de superlatieven maar goed, er gaat niemand van dood. Om dit laatste stukje te verschalken betaalde ik een prijs ! Het werd namelijk een minder mooi parcours dat er bij deze uit de bus viel. Het zouden 25 bornes worden zonder 1 metertje onverhard pad. Ik kon het echter vermoeden bij het uittekenen van dit toerke. Overal beton en verhard wegdek en de keren dat ik op gras heb gestapt waren deze om uit te wijken in de berm bij het tegemoet stappen van aanstormende snelheidsduivels. Wat wil je ? Een industriegebied is nu éénmaal niet de plaats bij uitstek om aan de eisen van een natuurwandeling tegemoet te komen. 

Ik vertrok in Lochristi, de bloemenstad befaamd om de azalea- en begoniateelt. Toen ik er aankwam en mijn karretje ergens dieper in het dorp stalde kreeg ik maar een sombere indruk van Lochristi. Was het nu het mistige weer dat hier de oorzaak van was ? Ik betwijfel het een beetje. Een chaos aan bouwstijlen, slecht onderhouden voetpaden en gevels waren hier volgens mij debet aan. Dit in schril contrast met het frissere deel Lochristi waar de Antwerpse Steenweg N70 doorloopt. Tot iets voor Oostakker liep ik op voetpaden door de bebouwde kom. Ik passeerde er het crematorium van Westlede waar er zo te merken weinig bedrijvigheid heerste. Zoveel te beter. 

Enkele kilometers verder kwam ik aan het bedrijventerrein waar Volvo Gent haar gefabriceerde trucktractors stalt. Een megaterrein met duizenden kleurrijke voertuigen. In de geburen daar trof ik een pijl aan met de heuglijke vermelding : 'Executieoord' die kant uit! Om het lugubere nog wat te accentueren stond het bord opgesteld in de 'Gefusilleerden' straat. "Waar woon je beste man" ? Een vraag zoals een ander en ik denk dat het dan handig is om dan over een adreskaartje te beschikken. 

Eens Oostakker door vroeg het enig inzicht om de R4 - John F Kennedylaan over te kunnen steken. Een wirwar aan tunnels, op- en afritten geconcentreerd op een rotonde zorgde voor de nodige complexiteit van het geheel. Het is me dan toch gelukt en links voor me lag de Volvofabriek, rechts de Hondafabriek die via de Kanazawastraat bereikt kon worden. Ik was bij het uitspreken van deze straatnaam bijna aan kaakchirurgie toe. De shift was juist afgelopen en het was daar een drukte van jewelste. Al die shiftmannen repten zich met spoed naar huis. Voetpaden waren er niet zodat ik me met m'n wandelbottienen tussen die overhoop aan naar huis kerende auto's meer een zonderling voelde. Ja zeg, dat zijn daar gigantische fabrieken. Ondertussen was de mist verdwenen en kon je hier en daar een flard blauwe hemel spotten. 

Hoera ! Het veer Langerbrugge bracht men naar de overkant van het kanaal. Dit veer vaart constant op en neer dus lang heb ik er niet op moeten wachten. Voilà, daar had je nu het Zeekanaal Gent-Terneuzen zie ! Het Kanaal van Gent naar Terneuzen is een kanaal dat de stad Gent in België verbindt met de Westerschelde, waardoor de stad een rechtstreekse verbinding met de Noordzee heeft. Het kanaal mondt uit in Terneuzen, op enkele honderden meters van de Westerscheldetunnel.In 1823 besliste koning Willem I (toen België nog deel uitmaakte van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden) om de Sassevaart te verlengen naar Terneuzen. Tussen 1830 en 1841 was er geen vaart door het kanaal van Gent naar Terneuzen, aangezien Nederland de Westerschelde had afgezet na de onafhankelijkheid van België. Ter hoogte van Zelzate plaatste de Belgische generaal Niellon palen in het water om te voorkomen dat Nederlandse schepen Gent zouden bereiken. Het kanaal verzandde. Pas in 1841, nadat de vaart terug was uitgebaggerd, ontstond weer scheepvaart langs het kanaal. Vanaf 1870 werd het kanaal van Gent naar Terneuzen verdiept en verbreed. Hinderlijke bochten zoals in Langerbrugge, Rieme, Rodenhuize en Zelzate werden weggewerkt. Ook werd het kanaal verlegd via een nieuwe kanaalarm bij Zelzate. Diverse bruggen op het Belgisch grondgebied werden eveneens herbouwd. De werken op het Belgisch grondgebied waren klaar in 1881. Het kanaal heeft een totale lengte van ongeveer 32 kilometer. De waterdiepte van het kanaal bedraagt 13,50 m en is daarmee toegankelijk voor schepen tot 125.000 ton. De maximale afmetingen van zeeschepen bedraagt 265 * 36,5 * 12,50 meter. Op het Nederlandse grondgebied bedraagt de breedte op de bodem 62 meter en bij de waterspiegel 150 meter. In Vlaanderen zijn deze afstanden respectievelijk 67,7 meter en 200 meter. Zo, tot hier enkele weetjes over deze waterweg want ik stap nog wat verder. 

Op het stukje N474 Langerbruggekaai die naast het kanaal loopt overheerst de industrie. Tussen de grootse bedrijfscomplexen trof ik nog enkele industriële relikwieën aan. Het gebouw van de 'Centrales Electriques des Flandres' zou een juweeltje kunnen zijn. Het deed je herinneren aan die ouderwetse blokkendoos. Ja, die met de blokjes met houten boogjes, timpaantjes en de rode doorschijnende mica venstertjes en deurtjes. Het is jammer dat men dit patrimonium niet onderhoudt. Her en der tref je kapotte vensters in de gevel aan en de plantsoenen zijn met onkruid overwoekerd. Iets verder naar Terdonk op kom je nog een hele rij kraakpanden tegen. Ruiten en deuren ingeslagen, ingestorte zolderingen en daken en overal tonnen rondslingerend stortafval. Blijkbaar liggen de prioriteiten van het gemeentebestuur niet bij een propere omgeving voor de iets verderop in wijken wonende Gentenaren. Op die Langerbruggekaai waande ik me soms op de Nurburgring. Geen voetpad en de auto's vlammen er serieus door. Regelmatig moest ik de berm in duikelen om het veilig te houden voor lijf en leden. Het leverde me een déjà vu op ! Op m'n 1ste camino bij de doortocht van Noord Frankrijk moest je ook zo op je 'qui vive' zijn of ze reden je er van je sokkel. En zeker op die routes nationales. In Terdonk moest ik terug het veer nemen naar de overkant. Op het Belgisch gedeelte van dit zeekanaal zijn er trouwens maar 2 veren. Dit van Langerbrugge en Terdonk. Bij deze staan ze op mijn wandelpalmares. Ook dit veer vaart constant over en weer. Zelfs zware vrachtwagens met oplegger maken er gebruik van. 

Eens aan de overkant vond ik er een bankje voor m'n schaft. Iets meer natuur nu en deze keer viel het me op dat het met het herfstoffensief menens is geworden. Afgevallen bladeren dwarrelen in het rond. Het groen maakt overal plaats voor zachte tinten geel, oker, roest en abrikoos. En daar op dat bankje gezeten kon ik even genieten van deze schitterend mooie herfstcomposities. Met het kanaal op de achtergrond verzachtten deze de saaie aanblik van de industriële omgeving waar fabrieksinstallaties en bedrijfsgebouwen het uitzicht domineren. Na m'n boterhammeke ging het richting Mendonk uit. M'n ontbrekende stukjes Moervaart werden hier bijeengesprokkeld en zo was er 2/3de van m'n parcours afgelegd. Langs betonbanenaangelegd in 1963 ging het vanuit Mendonk terug naar Lochristi. Ik schat deze baan een goeie 6km lang waar landbouwgronden en boerderijen afgewisseld met slierten onooglijke villa's in lintbebouwing het enige bekijks waren. Saai dus ! Wat me opviel was dat er opnieuw geen voetpad te bespeuren viel. Wie hier komt wonen moet over wielen beschikken of atletisch aangelegd zijn. Dit laatste om het hier razende verkeer te ontspringen. Een wandelingetje in de geburen met een rollatorke moet je als bejaard persoon niet overwegen. Je hondeke uitlaten evenmin. Nu goed, het verkeer zal destijds bij de aanbouw niet een bepalende factor geweest zijn.

Als je zo alleen aan het wandelen bent laat je de molen in je hoofd z'n gang maar gaan. De gekste dingen komen dan op in je kop gaande van verwondering naar verbijstering, van kritisch denken naar zelfanalyse tot zelfs eigenspot. Je krijgt volop de tijd om zaken of problemen uit verschillende ooghoeken te benaderen en hiervoor oplossingen te zoeken. Wandelen is echt meer dan de éne voet voor de andere te zetten. Het is een therapie die werkt want buiten rust en ruimte geeft wandelen aan je geest voelbaar een verkwikkende boost. 

Oeieoeieoei, tijd om af te sluiten want ik begin de lyrische kaart te trekken. Rond het spitsuur kwam ik terug aan m'n kar en reed op m'n gemakske huiswaarts. Nog wel even vlug debriefen : Deze 25km, op het schaft na, werden zo goed als nonstop gelopen. Het ging me beter af dan verleden week. Zelfs erg goed. Te weten dat een wekelijkse oefening loont stemt me positief. Wanneer ik aan m'n camino del Norte kan beginnen is nog koffiedik kijken maar eens dat er terug perspectief is wil ik niet dat m'n fysieke conditie roet in het eten strooit. Onderhoudswandelingetjes moeten dit voorkomen. Zo hoop ik toch en nu laat ik het hierbij.