't Oude vliegplein en Roosenberg route Waasmunster / Lokeren

Place to be was vandaag Waasmunster. Van hieruit stond er een lus uitgestippeld tot aan het Molsbroek in Lokeren en terug.  Als blauwdruk nam ik een kant en klare Oude Vliegplein route en wat flarden van de Roosenbergroute. Met wat pimpwerk links en rechts werd deze toer goed voor 21 kilometerkes aan wandelpret. Das voorlopig nog genoeg. Om 9 uur was ik al op weg. Prachtig kortemouwenweer, zon en blue sky à volonté. Deze wandeling lag volledig in lijn met deze van zondag in Hamme Zogge. Zelfs een stukje Durme kwam er mee aan te pas. Een heruitgave kwa natuur en wandelpaden.

Aan de OLV kerk van Waasmunster kon ik mijn karretje kwijt. Het beloofde een prachtige dag te worden. De zon zou zich laten voelen dus nog vlug een beetje de armen en de voorgevel insmeren met wat zonnebrandolie en hup, de plein over. In dit geval een kerkplein.  Vandaaruit een klein stukje door de dorpskom om dan een goeie 2km via mooie boswegeltjes te stappen in de richting van de E17. Ik passeerde daarbij de Roosenbergabdij. Ik liep er niets vermoedend voorbij want heel dat bouwwerk refereerde niet aan mijn voorstelling van een abdij. Ik ga niet beweren dat het een lelijk gebouw is maar het was zoeken naar elementen die het contemplatieve van het gebouw moest uitstralen. Het was een erg modern bouwsel ontworpen door een pater-benedictijn-architect begot. Ik had geen idee dat er in de architectuur ook paters werden opgeleid. Nu, waarom niet ? Sinds 1238 is deze abdij al ingeburgerd in Waasmunster. Van bij de start was de abdij in handen van victorijnen of reguliere kanunnikessen van Sint-Victor die leefden volgens de regel van de heilige Augustinus. In de jaren 70 ging men, omwille van minder roepingen, over tot fusie met de Mariazusters van Franciscus en werkte men verder onder die naam. De derde en huidige abdij is sedert 1975 gelegen aan de Oudeheerweg-Heide. Meer weten ? : Abdij Roosenberg

Wat er me tijdens het wandelen opviel was dat er in de weiden veel jonge veulentjes rond dartelden. Ik ging richting Lokeren uit en maakte me de akelige bedenking dat Lokeren geroemd en gekend is om haar paardeworsten. Menig beenhouwer etaleert zijn ambachtelijke saucissen daar gedrapeerd rond een kegeltje in de vitrine. Ik hoop dat deze beestjes van dit triestige lot gespaard blijven.  Hoe krijgen ze het over hun hart om van een paard worsten te draaien. Niet te sentimenteel worden Jan ! 

De E17 moest ik iets verder oversteken waarna ik terug in een bos belandde. Dit bos op het grondgebied van Belsele had eerder een residentieel karakter vanwege de vele bungalows die er kriskras ingepoot stonden. De ruimtelijke ordening in dat stuk bos was meer geïnspireerd op de structuur van een labyrinth. Een postbode deed er zijn ronde met zijn scooterke. Het moet geen makkelijke job om te doen zijn in zulk een doolhof van koterijen, doodlopende straatjes, luxueuze chalets en bungalows. Ik sta altijd verstomd van de vindingrijkheid die mensen aan de dag leggen om hun stulpje in de natuur een naam te geven. Namen zoals Camelot, Zeegalm, Roodborstje, Duinroos, Klavertje 4, enz. moeten ongetwijfeld ontsproten zijn in fantasierijke geesten. 

Door veld en beemd zakte ik rustig en bedaard af naar Lokeren. Althans tot aan het Molsbroek. Lokeren Centrum was nog een 3-tal kilometer verderop gelegen. Het Groot Molsbroek is een, naar Vlaamse normen, vrij groot natuurreservaat van 122 hectare. De wandeldijk biedt een mooi zicht op de diverse natuur. Je treft er een uitgestrekte moerasvlakte aan met talrijke watervogels, elzenbroeken, rivierduinen, rietvelden en vochtige graslanden. Op de wandeldijk vind je 8 infoborden, 3 gratis te gebruiken vaste verrekijkers, een 24 op 7 infopunt, een kijkkast met stereodia's, een insectentuin met blote voetenpad en in de winter een kijkwand bij de wintervoederplaats. ! Rondom het moeras loopt een wandel- en fietsdijk die steeds vrij toegankelijk is. Je kan volledig rond het gebied wandelen of je kan een stukje afsnijden. Noodgedwongen moest ik voor deze 2de optie kiezen aangezien er enkele toegangen waren afgesloten. Een wandelpad verdeelt er een immense vijver in 2 delen. In het ene deel zijn er kranen en bulldozers bezig met grondverplaatsingen. Nergens staat er aangegeven waartoe deze werken dienen. Op één van onze vorige wandelingen maakte den Hugo de bedenking dat hier wel eens illegale akkevietjes worden geregeld. Lees bucht gestort en toegedekt. Het andere deel biedt een mooi panorama. Een watersportclub heeft er een stek. Ik stapte nog wat voort terug richting Waasmunster. In het gehucht Ruiter dacht ik eraan dat er nog boterhammen onaangeroerd in de ransel lagen. Te veel onder de indruk van het overweldigende natuurschoon deed dit me vergeten dat er nog een maag in mijn lijf zat. De honger, of trek zoals het van de Hollanders moet genoemd worden, was komen opzetten. Aan de Sint Jan Baptistkerk bood een bankje me gelegenheid tot picknicken.  Lang heb ik er niet gezeten want bij gebrek aan wat klap hou je, eens de bokes binnengespeeld, het al vlug voor bekeken en stap je op. Tot ziens Jan Baptist !  

Paul Carrack - The living years

De laatste kilometers tot in Waasmunster heb ik me laten begeleiden door wat easy listening muziek. Een beetje bezinning brengt je terug wat mentale balans bij. Onderwerp van bezinning was een grote gebeurtenis die zich deze dag zou voltrekken en die ik kon weerspiegelen naar een tekenend moment in m'n eigen leven. Alleen met m'n gedachten en de natuur rondom me, zocht ik naar die balans. M'n stapmaat voor wie het een droevige maar tegelijkertijd ook een rustbrengende dag zou worden speelde de hoofdrol in de hersenspinsels. Vanwege het gelijkaardige scenario komt ook de eigen jarenlange onderdrukte smart, deze van een verlies nu al 40 jaar geleden, terug naar boven. Het went wel niettegenstaande het besef blijft groeien dat het je grootste verlies ooit zal geweest zijn. Je moet ondanks het verdriet voort in het leven, maar het blijft toch knagen hoor ! Coureuge copain ! 

Hamme en de Oude Durmeroute

Ik ga het even kort houden vandaag. Mijnen inktpot is bijna leeg en mijne muze die voor de inspiratie moet zorgen heeft me wijsgemaakt dat ze met een kater zit. Het wordt bijgevolg een kort verslagje deze keer. 

Het slechte weer van de laatste weken waren echt niet uitnodigend tot een uitstapje. Neenee, deze keer heb ik even gewacht op wat beter weer. Geef toe, het is mei en je zou je eerder in november wanen. Voor vandaag werd er solvabel weer aangekondigd en dat was de voorwaarde voor een wandelingetje. Ik was al vroeg wakker, zo rond een uur of 5. Nee niet die gepluimde lawaaimaker van enkele huizen verder maakte me deze keer wakker. Ik denk dat hij ondertussen het tijdelijke voor het eeuwige heeft ingeruild. Ofwel omvergeschoten door een uit de slaap gehouden wanhopige buur ofwel vakkundig in de pot gedraaid, het recept Coq au Vin volgend. Het werd al licht en m'n benen begonnen te kriebelen. Komaan eruit en de rugzak maken.  Ik had nog een toertje liggen in Hamme dat ik graag eens had verkend. Ook deze regio werd al doorkruist van boven naar onder, van voor naar achter en van links naar rechts en stelde me nooit teleur. Koninginnestuk was telkens het jaagpad van de Oude Durme dat zich als een serpentine langs haar oevers door het vredige landschap wurmt. Prachtig, echt de moeite om dit te verkennen. Met dit stukje was ik al vertrouwd maar toch zijn er nog altijd stukjes die onaangeroerd blijven. Vandaar dat de stappen zich deze keer een beetje meer zuidwaarts richtten. Zele, Hamme St. Anna en Hamme Zogge kwamen aan de beurt. Een goede keus zo bleek. 

Gestart aan de Bierhoeve in Hamme zouden de eerste kilometers zich afrollen langs het Oude Durmepad. In de aanloop naar dat pad passeerde ik de gevel van een oude beenhouwerij. Slagerij Brusselmans stond er op de raam geschilderd. Ik herinner me uit zijn schrijfsels dat onze zelfgekroonde keizer van de Vlaamse literatuur, den Herman Brusselmans, uit een beenhouwersbroek werd geschud. Nog meer bepaald in Hamme.  Het zou kunnen maar goed ik was op weg naar dat Durmepad. Volgens mij één van de mooiste stukjes natuur in Oost Vlaanderen. Na een tiental minuutjes bevond ik me al aan de oevers van de oude Durme.   Prachtig, de natuur ontplofte in je smoelwezen. Groen groen groen overal waar je om je heen keek baadde de natuur in haar groene sleepjurk. Blauwe lucht, geen wolkje te bespeuren, geuren van gehooide akkers, walmen van houtachtige parfums die uit de bossen opstijgen. Geef je neus en ogen de kost op zulk een uitgelezen lentedag. Een koekoek nam de honneurs waar, enkele futen lieten zich gewillig fotograferen, een kwikstaartje uitdagend op je pad, het suskewiet van de vinken .. blijf in je holleke en piept niet, een koppel fazanten die verschrikt voor je uit vliegen, een muskusrat die je voor de voeten loopt, zelfs een jong voske gespot ... wat een weelde toch, het was even genieten daar op dat jaagpad. Weinig volk en op enkele joggers na liep je daar moederziel alleen. Kers op de taart, je gaat het niet geloven, een visarend die voor m'n neus met een duik een vis uit de Oude Durme verschalkte. Deze gevederde vrienden zijn op doortrek in het voorjaar en rusten tijdens hun doorgaans enkele dagen uit in België of Nederland. Zonde, voor zoiets te trekken kom je altijd te laat. De volkstuintjes in het gebied daar kwamen ook terug tot leven. Hier en daar hokten er al enkele bezitters van zo een tuintje tesamen rond een bak jupiler ! Gezeten op een krukje viel er best veel bij te praten. Plezant, er komt terug wat leven in de brouwerij na de corona. 

De Durme heb ik gevolgd tot in St. Anna - Zele. Over de dijk, die stond verdorie vol brandnetels. Lang heb ik daar niet op gelopen. Ik herinnerde me een stukje weg uit de 1ste etappe naar Santiago.  Een heel mooi stukje trouwens en op een bankje langs deze weg heb ik de boterhammekes aangesproken. Even de tijd nemen om te mijmeren. De middag was al gepasseerd.  Alleen is maar alleen dus veel valt er niet te vertellen tegen jezelf en na een tiental minuutjes was ik al terug schuppes. Zo alleen laat je de gedachten de vrije loop. Tja, ze zaten dikwijls bij mijn stapmaat. Die gaat het de volgende dagen erg moeilijk hebben met afscheid nemen van een geliefde. Zoiets houdt je wel bezig. Een beetje stemmingsmuziek hieromtrent kleurt de grijze gedachten wat bij. Oortjes in dus, muziekje kiezen op de I-phone, nee geen heavy metal of powernoise, soft past beter, de pas vertragen, diep de lucht opsnuiven, de omgeving in je opnemen en 1 worden met het moment. Je gelukkig voelen dient zich iets later aan, het volgt je op de voet. Zen in Hamme Zogge, waar gaan we het schrijven ? In Hamme Zogge was er een tof terras open, het 'Zoggehof'. Normaal loop ik daar niet voorbij maar het spoorde niet met m'n mindset van het moment. Een tripeltje zou nochthans gesmaakt hebben. Nee, de mood ontbrak. 

Hamme Zogge verdorie, de eerste geschreven vermeldingen van het gehucht De Sogh zijn in de zestiende eeuw terug te vinden. De oorsprong van deze naam is niet precies te achterhalen. Er zijn twee mogelijkheden. In de eerste en de meest waarschijnlijke zou de naam teruggaan op het oorspronkelijke landschap. Zogge was vroeger een moerasgebied. De Moernen en de Gavers zijn daar nog getuigen van. Tot in de late Middeleeuwen liepen wilde varkens rond op het huidige grondgebied. De Sogh zou dan kunnen wijzen op de "De zeug". Een mooi standbeeldje van zo'n zeug met gouden lippekes en overladen met zoenlippekes ben ik daar voor de kerk tegengekomen. Eens Zogge door was de wandeling ten einde. De laatste kilometers veel verharde weg maar weinig verkeer. Het werd een fijne wandeling. Buiten het mooie natuuraanbod vielen er geen spectaculaire zaken te vermelden. Hoeft niet, mijne muze gaf de ganse dag forfait. Ik ook nu. Zelfs de kroeg 'De Bierhoeve' waar mijn karreke geparkeerd stond kon me niet verleiden met een 'Terraske'. Naar huis dan maar, de 20 paaltjes zaten er op. Volgende keer hopelijk wat meer spektakel. Tot dan ! 

If this is goodbye - Mark Knopfler / Emmylou Harris

Een lus rond Kapelle op den Bos

De regelmaat zit er nog niet helemaal in maar zie, het is er toch nog eens van gekomen. Een toerke rond Kapelle op den Bosch met de Ronny, Catsjoe en den Hugo. Deze laatste sprong nog in extremis mee op de kar om mee te stappen. Het werd een rustig wandelingetje. In Tisselt, een fusiegemeente van Willebroek was er om 9u30 afspraak. Het dorpscentrum wordt van noord naar zuid doorsneden door het Kanaal Brussel-Rupel. Kustvaarders kunnen via dit kanaal tot in Brussel doorvaren en daar aanmeren. Via de Brielenbrug, een hefbrug, worden beide zijden van het dorp met elkaar verbonden. Eenmaal uitgestapt, we hadden aan de Sint Jan Baptist kerk afgesproken, kregen we een berichtje van onze stapmaat Michel. Hij wenste ons een mooie dag toe met de melding dat hij in die kerk in het huwelijksbootje was gestapt. Het was niet direct duidelijk of er van spijt sprake was in zijn berichtje dus enige duidelijkheid drong zich wel op. Betrof het spijt om het huwelijk aangezien hij als echtgenoot het echt genieten hier aan die kerk vaarwel moest zeggen of was het eerder de wandeling die hij moest derven ? Neenee, het betrof wel degelijk de wandeling. Tegelijkertijd meldde hij dat er een goed kroegske in de onmiddelijke nabijheid was. Nu de terrasjes terug open kunnen zou deze info later op de dag nog van pas kunnen komen. Eens de covidspuitjes hun werk hebben gedaan zijn er weeral terug vooruitzichten voor onze maat. 

Eigenaardig detail aan die kerk was dat er in de galmgaten van haar klokkentoren een beeld van een steenuil was geplaatst. 'Verzint eer ge begint ... of ge eindigt zoals ik' ... Zou dit een ludieke symboliek kunnen inhouden ? Vooral een knipoog naar de bruidegommen in spé wanneer dezen op de trappen van het kerkportaal hun laatste stappen in volle vrijheid nemen ? Deze kerktrappen naar hun huwelijksbootje zouden wel eens de gangway naar een oorlogsschip kunnen zijn. Met een steenezel in plaats van een steenuil in dat galmgat zou het gehalte aan symboliek nog iets hoger gelegen hebben. Op voorwaarde dat symboliek de bedoeling moet geweest zijn uiteraard. Jeroen Bosch, de laat-middeleeuwse kunstenaar, schilderde tijdens zijn kerkelijke opdrachten ook stiekem uilen in zijn doeken. Een symboliek die toentertijd de wijsheid in de ketterse hekserij belichaamde.  Het doek 'Tuin der Lusten' zit vol van die duistere hints met de bedoeling om heimelijk tegen de schenen van de kerkelijke inquisitie te kunnen sjotten. Ach we mogen al eens lachen, gelukkig kennen we met de stapmaten allen een gezegend huwelijk. De Catsjoe uitgezonderd, die bleef vrijgezellin. 

Op weg nu. Eens de Brielebrug over lagen er een dikke 20 paaltjes klaar. Het weer op de dag dat Den Heer ten Hemel steeg was treffelijk. In de loop van de dag viel er wel een regenvlaagje te verwachten. Op weg dus. Voorlopig was dit weer best te pruimen en na enkele kilometertjes kon er al een laagje kleding uit. Vanuit Ramsdonk over Nieuwenrode wandelden we afwisselend op steenweg en onverharde paadjes. Tot aan het 's Gravenbos van Humbeek waren dit overwegend paadjes tussen uitgestrekte velden en weidevelden. Wat oogt het mooi al dat malse groen in de natuur. Telkens de zon eventjes kwam piepen tussen de wolkenmassa's kleurde het landschap op, gedrapeerd in een prachtig palet aan groentinten. Je wordt er echt vrolijk van. 

In dat 's Gravenbos maakten we kennis met een 4-koppig stel wandelaars uit Moorsele in de Vlaanders. Met het boekje van de Grote Routepaden in de hand wandelden ze Het Eddy Merckx - pad. In Sint Brixius Rode waren ze gestart. Mooie afstand, 35km. Zo met een geschreven tekst een route volgen moet toch niet gemakkelijk zijn. Zolang dat het niet regent moet het nog te doen zijn. Met uitgelopen letters van de regen wordt het iets moeilijker. Geef mij maar een wandel GPS, den Hugo is zelfs met een kompas al content. Maar goed we stapten even tesamen tot aan de Lourdeskapel van Humbeek. Naast het kanaal in Humbeek gelegen is dit een mooi bedevaartsoordje gewijd aan de Heilige Maagd. Daar kwam het tot wat nadere kennismaking met deze Flandriens waarbij onze maat Ronny naar gewoonte hier overwegend de honneurs als conferencier waarnam. Ja joeng, koet Vlams lik widdere ! Ze hadden eveneens een pelgrimstochtje in het water zien vallen vanwege corona. Zij zouden in Porto aangezet hebben. Pech, net zoals ik en den Hugo. Hopelijk kunnen we in september van wal steken. Aan deze grot vonden we tegelijkertijd een prima plaatske om te schoven. Fleske wijn, pintje ... het begint terug wat vorm te krijgen. Den Hugo schafte er zich nog wat gewijde bougiekes aan. Ik brand er geen meer, ze helpen geen fluit, het Japanse Durima-popje hier rechtsboven in 't hoekje van m'n blogpagina heeft de opdrachten dienaangaande m'n verzuchtingen overgenomen. Nog een praatje met een brave ziel die het plaatsje wat op orde hield kon er nog af en dan hadden we dit ook weeral gezien en vervolgens goedgekeurd. Na het schof begon de Catsjoe wat achterop te lopen. Ondanks de goede zorgen en medicatie, lees cannabis, die ze krijgt begint het beestje zichtbaar af te takelen. Nog een 10 kilometer vielen er te bewandelen, voor de Catsjoe wat te sparen verkoos de Ronny om een kortere weg te nemen. Met het kanaal te volgen kon er een kleine 4km winst geboekt worden. 

Onder een hemel die zich vulde met de allerdonkerste wolken stak ik met den Hugo de vaart over aan het Sas. Stukje grote baan diende er gevolgd te worden alvorens we weeral volop op den boerenbuiten zouden belanden. Het werd donkerder met de minuut en het zou zo dadelijk gaan plensregenen. Goed voor de petatten ! Poncho aan en verder ! Het viel er even met bakken uit. Ook hier weer mooie dreven, akkers en weidelandschappen waar schapen of geiten hun best deden aan het malse groen. En hier en daar viel er wel iets merkwaardigs op. Een bonzaituin, een eeuwenoude boerenwoning, een huisje duidelijk toebehorend aan geriatrische wollensokkendragers, prachtige met bloemen bezaaide voortuintjes en noem maar op. Een joert, dat had ik nog nooit van mijn leven gezien. Tussen het gebladerte van de bomen zagen we zo een veennomadentent staan. In de steppen van Centraal Azië komt ge dat volgens mij al wel eens meer tegen. Volgens de eigenares die er op het terrein rondliep kent het verhuur van dergelijke vakantie-accomodatie een echte boom. Vooral in de winterperiode lijkt dit een hype te worden. Met een centrale kachel in de joert opgesteld en een rondomrond-isolatie van jakwol moet het er daarbinnen lekker warm zijn. Daar kan ik inkomen ! Ik heb eens opgezocht hoe zo een joert zonder piketten kan blijven rechtstaan in een winderig en kaal steppegebied. Heel interessant om eens te lezen : De joert 

De wandeling zat er weeral bijna op. Links en rechts wat verkeerd gelopen, het viel nog mee. Nog een stukje langs de vaart tot aan de kerk viel er te lopen. Bijna aan de kerk toegekomen kwamen we nog zo een Lourdesgrotje tegen. 'Als je hier moest wonen verwondert het me helemaal niet meer dat onze maat Angelo bevangen werd door zo een Maria-devotie', merkte mijne stapmaat op 😄😄😄. Het werd een redelijk mooie wandeling. Een terrasje zat er niet meer in. Het had gekund maar ik vond dat het ondertussen wat te fris was geworden. Een volgende keer dan maar weer. Ik wil nog vlug vermelden dat Adventure Store een lijstje met wandelblunders heeft gepubliceerd. Ik ga de link daar naartoe even meegeven. Je vindt deze na onze fotokes.  

Tot een volgende keer dan maar weer.  We blijven nog even in de katholiek religieuze sfeer met een mooi airke muziek. Speciaal voor onze maat, we zitten immers in mei, de Mariamaand.  Een Pieta op muziek, de beeltenis van de stervende Christus omringd door Engelen en de Moeder Maagd. Nog een hemelsche groet ! 

Pieta - I Muvrini  

Hieronder vind je de link met de wandelblunders.

Wandelblunders Adventure Store