Hamme en de Oude Durmeroute

Ik ga het even kort houden vandaag. Mijnen inktpot is bijna leeg en mijne muze die voor de inspiratie moet zorgen heeft me wijsgemaakt dat ze met een kater zit. Het wordt bijgevolg een kort verslagje deze keer. 

Het slechte weer van de laatste weken waren echt niet uitnodigend tot een uitstapje. Neenee, deze keer heb ik even gewacht op wat beter weer. Geef toe, het is mei en je zou je eerder in november wanen. Voor vandaag werd er solvabel weer aangekondigd en dat was de voorwaarde voor een wandelingetje. Ik was al vroeg wakker, zo rond een uur of 5. Nee niet die gepluimde lawaaimaker van enkele huizen verder maakte me deze keer wakker. Ik denk dat hij ondertussen het tijdelijke voor het eeuwige heeft ingeruild. Ofwel omvergeschoten door een uit de slaap gehouden wanhopige buur ofwel vakkundig in de pot gedraaid, het recept Coq au Vin volgend. Het werd al licht en m'n benen begonnen te kriebelen. Komaan eruit en de rugzak maken.  Ik had nog een toertje liggen in Hamme dat ik graag eens had verkend. Ook deze regio werd al doorkruist van boven naar onder, van voor naar achter en van links naar rechts en stelde me nooit teleur. Koninginnestuk was telkens het jaagpad van de Oude Durme dat zich als een serpentine langs haar oevers door het vredige landschap wurmt. Prachtig, echt de moeite om dit te verkennen. Met dit stukje was ik al vertrouwd maar toch zijn er nog altijd stukjes die onaangeroerd blijven. Vandaar dat de stappen zich deze keer een beetje meer zuidwaarts richtten. Zele, Hamme St. Anna en Hamme Zogge kwamen aan de beurt. Een goede keus zo bleek. 

Gestart aan de Bierhoeve in Hamme zouden de eerste kilometers zich afrollen langs het Oude Durmepad. In de aanloop naar dat pad passeerde ik de gevel van een oude beenhouwerij. Slagerij Brusselmans stond er op de raam geschilderd. Ik herinner me uit zijn schrijfsels dat onze zelfgekroonde keizer van de Vlaamse literatuur, den Herman Brusselmans, uit een beenhouwersbroek werd geschud. Nog meer bepaald in Hamme.  Het zou kunnen maar goed ik was op weg naar dat Durmepad. Volgens mij één van de mooiste stukjes natuur in Oost Vlaanderen. Na een tiental minuutjes bevond ik me al aan de oevers van de oude Durme.   Prachtig, de natuur ontplofte in je smoelwezen. Groen groen groen overal waar je om je heen keek baadde de natuur in haar groene sleepjurk. Blauwe lucht, geen wolkje te bespeuren, geuren van gehooide akkers, walmen van houtachtige parfums die uit de bossen opstijgen. Geef je neus en ogen de kost op zulk een uitgelezen lentedag. Een koekoek nam de honneurs waar, enkele futen lieten zich gewillig fotograferen, een kwikstaartje uitdagend op je pad, het suskewiet van de vinken .. blijf in je holleke en piept niet, een koppel fazanten die verschrikt voor je uit vliegen, een muskusrat die je voor de voeten loopt, zelfs een jong voske gespot ... wat een weelde toch, het was even genieten daar op dat jaagpad. Weinig volk en op enkele joggers na liep je daar moederziel alleen. Kers op de taart, je gaat het niet geloven, een visarend die voor m'n neus met een duik een vis uit de Oude Durme verschalkte. Deze gevederde vrienden zijn op doortrek in het voorjaar en rusten tijdens hun doorgaans enkele dagen uit in België of Nederland. Zonde, voor zoiets te trekken kom je altijd te laat. De volkstuintjes in het gebied daar kwamen ook terug tot leven. Hier en daar hokten er al enkele bezitters van zo een tuintje tesamen rond een bak jupiler ! Gezeten op een krukje viel er best veel bij te praten. Plezant, er komt terug wat leven in de brouwerij na de corona. 

De Durme heb ik gevolgd tot in St. Anna - Zele. Over de dijk, die stond verdorie vol brandnetels. Lang heb ik daar niet op gelopen. Ik herinnerde me een stukje weg uit de 1ste etappe naar Santiago.  Een heel mooi stukje trouwens en op een bankje langs deze weg heb ik de boterhammekes aangesproken. Even de tijd nemen om te mijmeren. De middag was al gepasseerd.  Alleen is maar alleen dus veel valt er niet te vertellen tegen jezelf en na een tiental minuutjes was ik al terug schuppes. Zo alleen laat je de gedachten de vrije loop. Tja, ze zaten dikwijls bij mijn stapmaat. Die gaat het de volgende dagen erg moeilijk hebben met afscheid nemen van een geliefde. Zoiets houdt je wel bezig. Een beetje stemmingsmuziek hieromtrent kleurt de grijze gedachten wat bij. Oortjes in dus, muziekje kiezen op de I-phone, nee geen heavy metal of powernoise, soft past beter, de pas vertragen, diep de lucht opsnuiven, de omgeving in je opnemen en 1 worden met het moment. Je gelukkig voelen dient zich iets later aan, het volgt je op de voet. Zen in Hamme Zogge, waar gaan we het schrijven ? In Hamme Zogge was er een tof terras open, het 'Zoggehof'. Normaal loop ik daar niet voorbij maar het spoorde niet met m'n mindset van het moment. Een tripeltje zou nochthans gesmaakt hebben. Nee, de mood ontbrak. 

Hamme Zogge verdorie, de eerste geschreven vermeldingen van het gehucht De Sogh zijn in de zestiende eeuw terug te vinden. De oorsprong van deze naam is niet precies te achterhalen. Er zijn twee mogelijkheden. In de eerste en de meest waarschijnlijke zou de naam teruggaan op het oorspronkelijke landschap. Zogge was vroeger een moerasgebied. De Moernen en de Gavers zijn daar nog getuigen van. Tot in de late Middeleeuwen liepen wilde varkens rond op het huidige grondgebied. De Sogh zou dan kunnen wijzen op de "De zeug". Een mooi standbeeldje van zo'n zeug met gouden lippekes en overladen met zoenlippekes ben ik daar voor de kerk tegengekomen. Eens Zogge door was de wandeling ten einde. De laatste kilometers veel verharde weg maar weinig verkeer. Het werd een fijne wandeling. Buiten het mooie natuuraanbod vielen er geen spectaculaire zaken te vermelden. Hoeft niet, mijne muze gaf de ganse dag forfait. Ik ook nu. Zelfs de kroeg 'De Bierhoeve' waar mijn karreke geparkeerd stond kon me niet verleiden met een 'Terraske'. Naar huis dan maar, de 20 paaltjes zaten er op. Volgende keer hopelijk wat meer spektakel. Tot dan ! 

If this is goodbye - Mark Knopfler / Emmylou Harris